Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

Τι ξέρει ο Λευκός Πύργος και κάνει τον ανήξερο;

Μετά την εβδομάδα που μας πέρασε, πίστευα ότι πλέον τίποτα δε θα μπορούσε να μου κάνει εντύπωση και ότι σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου θα πρέπει να βαράω speedball απευθείας στο μάτι μόνο και μόνο για να νιώσω κάτι.
Είδα τον Λαζόπουλο να λέει ότι όποιος καθηλώνεται σε μια καρέκλα (αναπηρική) καθηλώνεται και το μυαλό του.
Είδα πανελίστες και συμπανελίστες τη μία μέρα να χέζουν πατόκορφα τον Παντελίδη για το στίχο με τη γκόμενα στα Κατεχόμενα και την επόμενη μέρα να μυξοκλαίνε πάνω απ'το πτώμα του.
Είδα το Χίο να βγαίνει και να γράφει επί λέξει ότι η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ Μερσεντές σκότωσε τον Παντελίδη.
Είδα την Παλαιτσάκη να αποκαλύπτει ότι ο Ντέιβιντ Γκίλμουρ (sic) κι όλοι οι φαν των Πινκ Φλόιντ παγκοσμίως θρηνούν για το χαμό του Παντελίδη.

Πίστευα ότι δεν υπήρχε πλέον τίποτε άλλο να δω.
Κι όμως, η απάντηση με περίμενε στη στάση Αντιγονιδών, πάνω σε ένα καφάο.
Από μακριά αυτό το χαρτί φαντάζει ένα απλό χαρτί. Και πράγματι, έτσι ήταν στην αρχή. Ένα απλό χαρτί.
Αν ήξερε όμως το δύσμοιρο δεντρί ότι κόπηκε για να γραφούν πάνω του τέτοια ανίερα και σατανιστικά μηνύματα, θα προτιμούσε να είχε καεί κάποιον Αύγουστο από δήθεν πεταμένο τσιγάρο ασυνείδητου οδηγού για να χτιστεί το επόμενο καλοκαίρι στη θέση του το εξοχικό κάποιου Αθηναίου.
ΣΥΛΥΨΗ ΠΑΠΠΑΘΕΜΕΛΗΣ-ΨΩΜΕΙΑΔΗΣ.
Α, ναι, ξέχασα να σας προειδοποιήσω ότι το ένα βασικό συνδετικό στοιχείο που έχει όλο το κατεβατό αυτό είναι η ωρθογραφύα. Πάρτε ένα κολλύριο, για παν ενδεχόμενο, μη με ρωτάτε πού θα το βρείτε, αν είστε ΠΑΟΚ θα πρέπει να έχετε ένα μαζί σας σε κάθε περίπτωση γιατί η ομάδα δε βλέπεται.
Πάλι.
Δυστυχώς, επίσης, ένα τμήμα του κειμένου δε φαίνεται κάτω από αυτόν τον καφετί όγκο που θα μπορούσε να είναι είτε πέτρα είτε ψίχα από ψωμί ολικής άλεσης ή κουράδα μετά από δέκα μέρες νερόβραστο πιλάφι, οπότε προφανώς και δεν το ακούμπησα γιατί σιχαίνομαι το μαύρο ψωμί.
Ρατσισμός.
Εδώ, λοιπόν, υποθέτουμε ότι τα μεγάλα αυτά πολιτικά αναστήματα (pun totally intended) της πόλεως της Θεσσαλονίκης, Παπαθεμελής και Ψωμιάδης, συνελήφθησαν. Τώρα, έχω εν γνώσει μου την άδικη πολιτική δίωξη του Πανίκα, αλλά το μόνο έγκλημα που θα μπορούσα να προσάψω στον Παπαθεμελή είναι ότι ενέπνευσε τον Λαζόπουλο να τραγουδήσει το "Παπαθεμελή, Παπαθεμελή, απόψε ένας ναύτης το κορμί μου αμελεί".
ΚΟΜΑΤΑ-ΑΣΤΗΝΟΜΕΙΕΣ Κ.Τ.
Η ωρθογραφύα συνεχίζει να κάνει εντυπωσιακό παιχνίδι, μοιράζοντας κάθετες μπαλιές και τριπλάροντας εντυπωσιακά τις άμυνες του εγκεφάλου μας. Εδώ βέβαια ανακύπτει ένα ζήτημα αν ο ποιητής μιλάει για κόμματα ή κώματα, αν και εδώ που τα λέμε τα περισσότερα κόμματα και οι περισσότεροι ψηφοφόροι αυτών δεν απέχουν πολύ από την απόλυτη έλλειψη εγκεφαλικής λειτουργίας.
ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ-ΣΟΥΓΚΑΣ ΕΦΚΑΡΠΕΙΑ ΠΑΡΕΑ
Εδώ ο δικός μας κάνει την ανατροπή και γράφει δύο ολόκληρες λέξεις σωστά (Ζαφειρόπουλος, Παρέα), αλλά μας αποζημιώνει γαμώντας ασάλιωτα την Ευκαρπία. Η σύνταξη εδώ θυμίζει τις ενισχύσεις από Κολωνό, κι είμαι σίγουρος ότι όποιος τολμήσει να πατήσει Ευκαρπία θα έχει να κάνει με τον Ζαφειρόπουλο και τον Σούγκα, που'χουνε κάνει δέκα χρόνια φυλακή ο καθένας, και το κρου τους.

ΣΥΓΚΕΝΗΣ ΤΟΥ ΔΕΙΑΒΑΤΗΡΕΙΟΥ
Ως γνωστόν, τα διαβατήρια έχουν πολύ στενούς οικογενειακούς δεσμούς, τους οποίους και τιμούν σε κάθε περίπτωση γάμου, βάφτισης, πανηγυριού ή κηδείας. Δεν είναι λίγο πράγμα να είσαι συγγενής διαβατηρίου.
Και τώρα μια μικρή διακοπή για διαφημίσεις...
ΣΤΡΑΤΩΣ ΦΟΥΡΝΟΣ ΝΑΥΑΡΕΙΝΟ
Ευχαριστούμε που διαβάσατε τους χορηγούς μας, και τώρα επιστρέφουμε στην κανονική ροή του προγράμματός μας.
ΔΕΗ ΝΕΡΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣ
Φως-νερό-τηλέφωνο, οικόπεδα με δόσεις, Θεοδόσης. Εδώ το νερό ή μπαίνει για κάποιον ανεξήγητο λόγο στη γενική, ή η προφορά γυρνάει σε Καρδίτσα βέρσιον.
ΤΟ ΧΑΡΤΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ ΤΑ ΔΕΙΚΑΣΤΕΙΡΕΙΑ
Πέραν του προφανούς αστείου που θα μπορούσε να κάνει κανείς με το "εγώ χαρτώ-εσύ χαρτείς-αυτός χαρτεί" και την επακόλουθη διερώτηση του τι μπορεί να σημαίνει το ρήμα χαρτώ και ποιος είναι αυτός που χαρτεί και τι, εδώ έχουμε ένα κοσμοϊστορικό φαινόμενο για την ελληνική γλώσσα. Μετά από δυόμιση χιλιετίες, αναβιώνεται η Αττική σύνταξη (βλέπε και "τα παιδία την παίζει"). Οι σχέσεις του ζητήματος με την σύνταξη του ΟΠΑΔ, του ΤΣΜΕΔΕ και του ΤΕΒΕ διερευνώνται ακόμα.
ΤΟ ΞΕΡΕΙ Ο ΛΕΥΚΟΣ ΠΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΑΝΕΙΞΕΡΟ
Ώπα! Εδώ βγάλαμε λαβράκι. Το καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα σοβαρεύουν επειδή όλη η πρόταση έχει (σχεδόν) σωστή ορθογραφία. Ο Λευκός Πύργος, κυρίες και κύριοι, δεν είναι απλά ένα στρόγγυλο κτήριο που αποκαλείται λευκό ενώ είναι γκρι.
Ο Λευκός Πύργος είναι νοήμον ον.
Και ξέρει. Αλλά παριστάνει τον ανήξερο.
Τι ξέρει; Γιατί δε μας λέει ο ποιητής τι ξέρει ο Λευκός Πύργος; Μήπως είναι κάτι τόσο συγκλονιστικό που αν το μάθουμε θα καταρρεύσει όλο το ανθρώπινο οικοδόμημα;
Μήπως ο Λευκός Πύργος είναι στην πραγματικότητα σταθμός παρακολούθησης από τους εξωγήινους, συγκεκαλυμμένος κάτω από το ιστορικό μνημείο της Θεσσαλονίκης;
Μήπως αυτός που έγραψε το σημείωμα αυτό είναι ο ίδιος ο Λευκός Πύργος, και προσπαθεί μέσα από αυτό το κρυπτογραφημένο μήνυμα να μεταδώσει αυτό που ξέρει μόνο στους Εκλεκτούς;

Είχα καιρό να αναφερθώ στον Εκλεκτό. Επίσης είχα καιρό να χώσω άσμα των θεάρεστων Van Halen. Ας επιστρέψουμε όμως στις συνταρακτικές αποκαλύψεις για τις γνώσεις του Λευκού Πύργου, που τολμάει να κάνει και τον ανήξερο.
ΣΥΛΥΨΗ ΤΙΣ ΝΤΑΜΠΕΛΕΣ ΚΑΙ ΔΡΟΜΟ
Οι νταμπέλες είναι ειδικές πινακίδες που απεικονίζουν ιπτάμενα ελεφαντάκια. Προφανώς, τέτοιες φαντασιακές απεικονίσεις μπορεί να οδηγήσουν με τα αναρχικά τους μηνύματα σε εξεγέρσεις και πραξικοπήματα, αφού τα ελεφαντάκια δεν μπορούν να πετάξουν. Έτσι, οι νταμπέλες θεωρούνται εγκληματική πράξη και συλλαμβάνονται.
Η ΑΣΤΕΙΝΟΜΕΙΕΣ ΞΕΡΟΥΝ.
Τι ξέρουν οι αστυνομίες; Το ίδιο που ξέρει ο Λευκός Πύργος; Μήπως ξέρουν ποιος χαρτεί; Μήπως ξέρουν ποιος είναι ο συγγενής του διαβατηρίου και τι βαθμό συγγένειας έχει; Μήπως ξέρουν πώς θα λέγεται το νέο κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου και ποιος παλαβός θα βρεθεί να το ψηφίσει; Μήπως ξέρουν τι είναι η αγάπη; Γιατί θέλω να ξέρω. Θέλω να μου δείξουν.

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΟΛΥΠΗ ΔΟΥΛΕΒΟΥΝ Η ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΒΟΥΝ ΑΠΟΛΥΣΗ
...κι ύστερα είπαμε...ε...όπως το ορίσει η ΕΠΑΕ. Αυτό ακριβώς, τίποτε άλλο.
Και τώρα ξέρετε.
Όχι όσα ξέρει ο Λευκός Πύργος, αλλά κάτι ξέρετε.
Αυτά, και να προσέχετε μην εκσφενδονιστείτε από καμιά μπαριέρα και μεταδοθεί η κηδεία σας ζωντανά απ'τα Αποκαλυπτικά του Μένιου Φουρθιώτη.

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

Κλείνουν και τον τάφο τους!

Κάποτε, επί κυβερνήσεως πατρός (ή και παππού κατά τον γνωστό αστικό θρύλο, δε θα τα χαλάσουμε εκεί) Μητσοτάκη, ο συμπαθής κωμικός-παύλα-πολιτικός Βασίλης Λεβέντης, οργισμένος από το βίαιο κλείσιμο του τηλεοπτικού σταθμού που διατηρούσε, Καναλιού 67, κατήγγειλε αλητεία, φασισμό, προδοσία και Αρκουδέηδες.

Εικοσιφεύγα χρόνια μετά ο Βασίλης Λεβέντης διέψευσε τα πλαστογραφημένα γκάλοπ που έδειχναν μηδέν Λεβέντης (μηδέν οι ώρες τους!). Οι καρκίνοι σε όλα τα σόγια του Παπανδρέου και του Μητσοτάκη προφανώς δεν έπιασαν, αλλά ο αγαπητός Βασίλης βρίσκεται στη βουλή.
Ταυτόχρονα, κάποιοι άλλοι Αρκουδέηδες πάνε να κλείσουν άλλα κανάλια, πολύ δυναμικότερα από το πάλαι ποτέ Κανάλι 67.
Μιλάμε φυσικά για τα αισχρά τσοντοκάναλα της διαπλοκής, Μέγκα, Αντένα, Σταρ, Άλφα και Σκάι.
Όπως ίσως θα θυμάστε, για όλη τη διάρκεια της πολυχρονεμένης μας κυβέρνησης ΣΑΝΕΛ, και ειδικά στις μέρες πριν το δημοψήφισμα, αυτήν την τεράστια νίκη της δημοκρατίας μας και τονωτική ένεση ελπίδας και αξιοπρέπειας, τα εν λόγω κανάλια, άλλα λιγότερο κι άλλα περισσότερο, έπαιζαν εναντίον της κυβέρνησης με τέτοια μεροληψία που διαιτησίες του Γιάχου και του Σπάθα σε παιχνίδια του Ολυμπιακού θυμίζουν Πιερλουίτζι Κολίνα.
Φυσικά, μετά τις δύο κόκκινες και πέναλτι εναντίον του Ολυμπιακού είναι πλέον εμφανές ότι ξεκίνησε και επίσημα η πρασινοκιτρινοασπρόμαυρη παράγκα του Αλαφούζου, του Ιβάν και του Μελισσανίδη.
Λευτεριά στον Ολυμπιακό της καρδιάς μας, την ομάδα που κερδίζει και τη διαιτησία.
Επιστρέφοντας στα τσοντοκάναλα, η Εθνοσωτήριος ΣΑΝΕΛ με την πυγμή που τη χαρακτηρίζει (κι όχι φυσικά ορμώμενη από κάποιο ταπεινό κίνητρο εκδίκησης ή φίμωσης) πήρε την απόφαση να θέσει τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο που απ'το '89 και μετά ήταν απ'άκρου εις άκρον ένα "μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δίνετε".
Το τοπίο ασυδοσίας με τις προσωρινές άδειες που παρατείνονται επ'αόριστον, ωσάν το Μετρό Θεσσαλονίκης ή την κυκλοφορία του Chinese Democracy (αυτό θα ήταν αστείο αν το είχα γράψει το 2007, τώρα είναι απλά αποτυχημένο, σαν την καριέρα των Guns N' Roses μετά το '94) θα λάβει τέλος. Επιτέλους θα δημοπρατηθούν άδειες.
Απλά θα είναι μόνο τέσσερις.
Προφανώς το πρόβλημα που περιορίζει τον αριθμό των αδειών που θα δοθούν δεν είναι τεχνικό, γιατί πλέον με τις ψηφιακές συχνότητες δεν γίνεται στο φάσμα ο σκοτωμός που γινόταν παλιά στα πειρατικά ραδιόφωνα με τον Ψάλτη που έπαιζε Χριστοδουλόπουλο και τον Γαρδέλη που έπαιζε Duran Duran κι αλληλοκαβαλιόντουσαν οι συχνότητες και δεν ξεχώριζε το τι άκουγες.

Άρα το θέμα δεν είναι τεχνικό, έτσι; Δεν υπάρχει πλέον ο κίνδυνος να βλέπουν τα παιδιά σου τα Στρουμφάκια και ξαφνικά να πεταχτεί ανάμεσα απ'τα χιόνια ένα ξέμπαρκο βυζί και να στιγματιστούν για πάντα οι αθώες παιδικές ψυχούλες.
Επομένως το θέμα είναι η εξυγίανση των οικονομικών των καναλιών, τα οποία επιβιώνουν παίρνοντας διάφορα θαλασσοδάνεια ή μασώντας κρατικό χρήμα. Σε αντίθεση φυσικά με όλη την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία και δη τους ψηφοφόρους των ΣΑΝΕΛ!
Κι όπως απεφάνθη ο υπουργός Νίκος Παππάς, κατόπιν έρευνας από το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, πανεπιστημιακό ίδρυμα με κύρος εφάμιλλο του γνωστού αγγλικού Πανεπιστημίου του Πούτσεστερ, η ελληνική αγορά σηκώνει μόνο τέσσερα κανάλια εθνικής εμβέλειας.
Καταλάβατε, κύριοι; Δεν το λέμε εμείς αυτό το πράμα, η αγορά το λέει! Τι νομίζετε, ότι μπορείτε με τη μαγκιά σας και τον τσαμπουκά σας εσείς οι διαπλεκόμενοι να παίζετε το νταούλι κι η αγορά να χορεύει; Δεν πάει έτσι! Δεν καταλαβαίνει η κυρία αγορά από νταούλια αφού. Και ποιος δεν το ξέρει αυτό άλλωστε.
Για να δείξει, δε, ο υπουργός Παππάς ότι και σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες παίζει μπάλα η αγορά κι όταν καπνίζει ο λουλάς εσύ δεν πρέπει να μιλάς, παρέθεσε έναν πίνακα με τον αριθμό των καναλιών εθνικής εμβέλειας σε κάθε χώρα της Ευρώπης.
Κάποιοι κακεντρεχείς ωστόσο έψαξαν και βρήκαν ότι ο πίνακας είχε ένα-δύο-πέντε-δέκα-είκοσι λαθάκια, καθιστώντας τον έτσι εξίσου αξιόπιστο με πίνακα δρομολογίων του ΟΑΣΘ.
Αλλά τι είναι ένα-δυο μικροψεματάκια μπροστά σε αυτόν τον τόσο ιερό σκοπό της πάταξης της διαπλοκής;
Φυσικά εξυπακούεται ότι η αψεγάδιαστη αυτή κυβέρνηση των ΣΑΝΕΛ θα τηρούσε αυτή τη στάση ακόμα κι αν τα "μπομπολοκάναλα" παίρνανε επί εικοσιτετραώρου βάσεως πίπες απ'τον Τσίπρα και γλείφανε τα δάχτυλα των ποδιών της Γεροβασίλη.

Η οποία Γεροβασίλη, επειδή ως γνωστόν ή το κάνεις ή δεν το κάνεις, δεν έχει "προσπαθώ", που έλεγε κι ο Μαστρογιόντα, ανακοίνωσε ότι θα "μπει τάξη" και στα ιντερνετικά μέσα.
Το ίντερνετ γέλασε, γιατί το ίντερνετ ξέρει.
Θυμάστε το όχι και πολύ μακρινό παρελθόν που στην φίλη Τουρκία ο Ερντογάν ή στη φίλη Ρωσία ο Πούτιν έκλειναν μπλογκ και κατέβαζαν λογαριασμούς απ'το Τουίτερ, και σύσσωμος ο αριστερός ήτοι προοδευτικός (εμφανή συνώνυμα αυτά τα δύο) κόσμος τους κατηγορούσε για φασισμό;
Τίποτα, αυτό, να δω αν το θυμάστε ήθελα.
Θερίζει πλέον το Αλτσχάιμερ και μάλιστα και σε μικρές ηλικίες.
Επίσης, θα μπει τάξη και στα ραδιόφωνα. Καταλάβατε, Γαρδέλη και Ψάλτη; Καβαλήστε τις χιλιάρες σας, φορτώστε τα μανούλια σας και μην μας τη βγαίνετε πολύ με κόκκινο. Γκέγκε;
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλά ραδιόφωνα, όπως και έντυπα, που μπαίνουν μέσα. Κι άρα, σύμφωνα πάντα με το αλάνθαστο σκεπτικό της κυβέρνησης, πρέπει να μπουν σε τάξη. Ραδιόφωνα όπως το Στο Κόκκινο 105,5 και έντυπα όπως η Αυγή.
Θα κλείσουν μ'ένα νόμο και μ'ένα άρθρο! Και θα'ναι και μέρα μεσημέρι.
Είπαμε. Το ζητούμενο είναι πάντα το τι λέει η αγορά. Μην τυχόν και πιστέψει κανείς τους εγκάθετους νεοφιλελέδες που λένε ότι η κυβέρνηση έχει στόχο τη φίμωση της αντίθετης άποψης και την επικράτηση των προπαγανδιστικών της μέσων! Αστεία πράγματα.
Όπως είπε άλλωστε κι ο υπουργός Βερναρδάκης, η αυτονομία των ΜΜΕ είναι παθογένεια της δημοκρατίας.
Ε, μα, βέβαια! Πώς την έχετε δει δηλαδή; Ό,τι θέτε εσείς θα κάνετε; Τι νομίζετε, ότι ζείτε σε καμιά δημοκρατική χώρα; Η μόνη αυτονομία που επιτρέπεται είναι των αυτοκινήτωνε, εφτά λίτρα στα εκατό χιλιόμετρα σε αστικό κύκλο. Και τη βενζίνη θα μας τη δίνει η Βενεζουέλα.
Η οποία δεν υποτάχθηκε στον καπιταλισμό κι έτσι σήμερα εγγυάται αξιοπρέπεια και ευημερία σε όλους τους πολίτες της.
Μωρέ δε με γελάς εμένα. Κάπου τα ακούω εγώ να έρχονται τα ελικόπτερα. Κάπου τους ακούω τους πιλότους να πηδάνε στα πιλοτήρια, να ανάβουν τις μηχανές και να επιταχύνουν στους διαδρόμους απογείωσης πριν να είναι αργά.

Κάπου τα ακούω να έρχονται. Μια νύχτα μαγική, σαν την Αργεντινή.
Και κατά βάθος, σε όλους αυτούς τους προοδευτικούς και δημοκράτες ανθρώπους που μας κυβερνάνε, πάντα με γνώμονα την ισορροπία της αγοράς και πάντα παλεύοντας να διορθώσουν τις παθογένειες της δημοκρατίας, κόντρα σε διαπλεκόμενα τσοντοκάναλα, ακροδεξιούς αγρότες που διαμαρτύρονται για υποσχέσεις που δεν έλαβαν ποτέ και γραβατωμένους νεοφιλελέδες που αφού ψήφισαν ΝΑΙ καλά να πάθουν, σε όλη αυτή λοιπόν την κυβέρνηση που μας έφερε την ελπίδα και ξεμπέρδεψε με το παλιό, ξέρετε τι εύχομαι;
Να μην προλάβουν να μπουν στα ελικόπτερα.
Αυτά, και να προσέχετε να μη βάλει τάξη η Γεροβασίλη στο μπλογκ σας. Αρκουδέηδες!

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

Μελαγχολικό

Βράδυ.
Οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης σκοτεινοί, βρωμεροί, παραδομένοι στη μιζέρια μιας πόλης που ήθελε να είναι μεγαλούπολη και ποτέ δεν τα κατάφερε.
Ασχήμια και τσιμέντο.
Τσιμέντο κι ασχήμια.
Κι ακόμα λίγο τσιμέντο.
Η βροχή είχε μόλις σταματήσει. Οι στάλες της μαστίγωναν αλύπητα το πεζοδρόμιο, όπως κάποιος Χανς κάποιαν Ουλρίκε σε κάποια σαδομαζοχιστική κατακόμβη της Ανατολικής Γερμανίας. Τώρα μόνο τα απόνερα έτρεχαν στα φρεάτια, σαν τα δάκρυα στο πρόσωπο μικρού παιδιού που έμαθε ότι δεν υπάρχει Άι Βασίλης.
Στάση Καμάρα. Οι φοιτητές που άλλοτε γέμιζαν τους δρόμους με τα γέλια τους, τις φωνές και τα πειράγματά τους, ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους. Εξεταστική γαρ. Ένας μόνιμος αγώνας για το μάταιο. Το πτυχίο κοιτούσε απ'την κορυφή του Γολγοθά και γελούσε σατανικά, σαν τον Βίνσεντ Πράις στο βίντεο κλιπ του Θρίλερ.
Ένα θρίλερ με πρωταγωνιστές όλα τα ασήμαντα ανθρωπάκια που προσπαθούν καθημερινά να δώσουν σημασία στην ασημαντότητά τους.
Σημαντικά, κι ασήμαντα, ποτέ όμως μονοσήμαντα, ίσως και αμφιμονοσήμαντα.
Τα σήμαντρα της Παναγίας Δεξιάς, που ονομάστηκε έτσι καθώς στήριζε τις ιδιωτικοποιήσεις και τα μνημόνια, σήμαναν την ώρα. Δώδεκα. Κι ούτε ένα τηλεφώνημα. 
Και τι να πουν πια τα τηλέφωνα; Ασήμαντα τηλεφωνήματα. Μόνο τράπεζες, καρχαρίες εισπράκτορες και διαφόρων άλλων ειδών καρπαζοεισπράκτορες. Λέξεις χωρίς νόημα, νόημα χωρίς λέξεις, και πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης.
Τον λέγαν Αλέξη και τη λέγαν Σοφία. Κρατούσε μια κιθάρα. Περίμενε κι η Σοφία να κρατάει μια καρδιά. Αντ'αυτού, το μόνο που κρατούσε ήταν ψυχρή απάθεια και ασυναίσθητα συναισθήματα που δεν είχε αισθανθεί ποτέ μες στην αναισθησία της.
Τσιγάρο στριφτό και άφιλτρο κρεμόταν απ'τα χείλη του. Κάθε ρουφηξιά τον δηλητηρίαζε μοναδικά και σκότωνε τους δαίμονες που τον έτρωγαν από μέσα προς τα έξω. Οι στάχτες έπεφταν στο πεζοδρόμιο σαν τα διαλυμένα συντρίμμια της ζωής του.
Ένας ζητιάνος τον πλησίασε, κουτσαίνοντας, ασθμαίνοντας και με άγρια τα σημάδια της ασέλγειας, που ασκεί η ζωή στα κορμιά αυτών που δεν μπορούν να της υποταγούν με το καλό. "Φι...φι'αράκι...ένα τσ...τσιγά...γάρο...χαρ...χαρ...χαρμάνσα...κμες στη χαρ...χαρμάνα μου...γαμ...γαμάω και τη μάνα μου..."
Οι λέξεις του Αλέξη ήχησαν σαν πυροβολισμοί μπροστά στο σαλούν της άγριας Δύσης, όπου ο ηρωικός καουμπόης και ο αδίστακτος ντεσπεράντο μονομαχούν για μια θέση στον καυτό κι ανελέητο ήλιο της Αριζόνα.
"Δεν πας στο γεροδιάολο κι εσύ".
Ένα λεωφορείο έφτασε στη στάση. Μια άψυχη μηχανή που κουβαλάει άψυχες ψυχές πέρα και δώθε, δώθε και πέρα, κάθε μέρα, όλη μέρα, πέρα ως πέρα. Το τσιγάρο έπεσε απότομα στο πεζοδρόμιο και ποδοπατήθηκε μέχρι που να σβήσει η τελευταία σπίθα φλόγας από μέσα του. Μια άψυχη φλόγα με πιο πολλή ψυχή απ'τις ψυχές που δεν καίει μέσα τους η σπίθα της ζωής.
Το λεωφορείο ήταν άδειο. Άδειο σαν την καρδιά της Σοφίας. Ο Αλέξης σωριάστηκε στο πάτωμα του λεωφορείου. Ο οδηγός άκουγε Καζαντζίδη από ένα κασετοφωνάκι με μπαταρίες. Ο Αλέξης ήταν έτοιμος να ξεράσει.
Καζαντζίδης και ο μονότονος αχός του κινητήρα, που μόνο άθλια σίδερα μπορούσε να κινήσει. Κάπου κάπου μια τυχαία γριά ανέβαινε και γκρίνιαζε για την κομμένη της σύνταξη. Σύνταξη, διάταξη, επίταξη, απόταξη, παράταξη. Τόση τάξη, καμία φύση.
Το σύμπαν μισεί την τάξη. Η εντροπία αποδιοργανώνει τα πάντα. Δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα, το λένε αυτό οι επιστήμονες. Γαμώ την επιστήμη τους! Όταν θα ανακαλύψουν ένα φάρμακο για τις πληγωμένες καρδιές, τότε θα έχει ένα κάποιο νόημα το πνευματικό χαμαλίκι που υποβάλουν τους εαυτούς τους.
Τερματικός σταθμός. Τέρμα θεού, αρχές Αλλάχ. Ο Αλλάχ είναι μεγάλος. Τόσοι και τόσοι βάζουν βόμβες και σφάζονται στο όνομά του, για να απολαύσουν στη μεταθάνατον εβδομήντα δύο παρθένες. Χαράς την επιβράβευση! Ας βάζανε εβδομήντα δύο πουτάνες και τώρα δε θα υπήρχε ανθρώπινο είδος.
Ποιο ανθρώπινο είδος, ρε καραγκιόζηδες; Το απάνθρωπο είδος, πες καλύτερα.
Ο μόνος άνθρωπος είναι ο χιονάνθρωπος.
Ένα απαλό χιόνι είχε αρχίσει να καλύπτει το τσιμεντένιο τέρας που αξίωνε να λέγεται πόλη. Ο οδηγός είχε σβήσει το λεωφορείο. Μαζί είχε σβήσει την καρδιά του, το μυαλό του, την ψυχή του. Ήταν εξάρτημα αυτός στη μηχανή τους, και ο γιος του το ανταλλακτικό.
Ο Αλέξης, με βήμα βαρύ και δύσθυμο, σαν αξιωματικός του Χίτλερ που βλέπει τον Κόκκινο Στρατό να ισοπεδώνει το Βερολίνο όπως οι διαιτητές και το κατεστημένο της Αθήνας την προσπάθεια του ΠΑΟΚ να πάρει πρωτάθλημα, βγήκε απ'το λεωφορείο.
Μικροαστική πολυκατοικία του εξήντα. Τρίτος όροφος, χωρίς ασανσέρ. Σκαλί και αναστεναγμός, αναστεναγμός και σκαλί. Κάθε λαχάνιασμα και μια μαχαιριά στην καρδιά. Του λέγανε διάφοροι να κόψει το τσιγάρο. Κάνει κακό, λέει, στην υγεία. 
Ποια υγεία; Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι όλη μια αρρώστια, κι η μόνη γιατρειά ο ψόφος. Κακός και μαύρος, σαν τον Ίντι Αμίν Νταντά.
Ουγκάντα ατέλειωτη ο κόσμος. Σκλαβιά του ανθρώπου στον άνθρωπο, κι αντίστροφα. Στον τοίχο μια αφίσα, που είχε ο Αλέξης μικρός, από ένα περιοδικό για τινέιτζερς. Ήταν η Μπρίτνεϊ Σπίαρς, που τότε ήταν ακόμα παρθένα.
Λύσσα κακιά κι αυτή με την παρθενία! Ίσως είναι η μόνη αντιδιαστολή που μπορεί να γίνει, στην πούτσα που τρώει καθημερινά, ακάποτη κι ασάλιωτη, το δίποδο σκουλήκι που λέγεται άνθρωπος.
Με βία και οργή, αποκαθήλωσε το τιποτένιο εφηβικό του είδωλο απ'τον τοίχο. Η πολύτιμη παρθενία της ελαφρολαϊκής τραγουδιάρας σκίστηκε για άλλη μια φορά. Τόσες μαλακίες για το τίποτα.
Η ζωή μας μια μαλακία.
Σήκωσε το τηλέφωνο. Πληκτρολόγησε το τηλέφωνο μιας κοντινής πιτσαρίας. Δεν ήθελε να παραγγείλει πίτσα. Ήθελε σε κάποιον να αφηγηθεί το πόσο πουτάνα είναι η ζωή κι εμείς οι κατά φαντασίαν γαμιάδες της, που την πληρώνουμε για να μας κολλάει σύφιλη.
Ο υπάλληλος της πιτσαρίας θεώρησε προσβλητικό τον συσχετισμό του καταστήματός του και των τροφίμων του με τα αφροδίσια νοσήματα. Το έκλεισε κατάμουτρα. Άμα ήξερε καλύτερα, θα δούλευε σε πιτσαρία;
Μα σάμπως κι ο Αλέξης δούλευε; Μόνο την κοινωνία. Επιβίωνε κάνοντας το τρίτο του διδακτορικό στη ΣΠΑ.ΠΑ.ΠΕ. . Σπατάλη Πατρικής Περιουσίας. Ένα χαρτί που μόνη του χρήση θα ήταν να το τυλίξει και να το κάνει υπόθετο.
Βίαια πρωκτική εισαγωγή πτυχίου.
Ίσως να βοηθούσε στην καλύτερη απορρόφηση της επιστημονικής γνώσης.
Με χέρια τρεμάμενα, στο πίσω μέρος της σκισμένης αφίσας, ο Αλέξης έπιασε ένα στυλό και άφησε το εξής μήνυμα στην κοινωνία:
"Γαμιέστε πατόκορφα".

Και μετά από αυτό, άνοιξε το παράθυρο. Μία βαθιά ανάσα. Δύο. Τρεις. Οι τελευταίες ρουφηξιές οξυγόνου. Το μεγαλύτερο δηλητήριο που υπάρχει. Σκαρφάλωσε στο κάγκελο. Και μετά...δεν έχει πια κάγκελο.
Το κάγκελο ήταν ένα ψέμα.
Μόνο οι πουτάνες έχουν κάγκελο.
Κάγκελα παντού.
Από κάτω ήταν παρκαρισμένο ένα Φίατ Πάντα. Τι είχες Γιάννη, τι είχα Πάντα. Ο κυρ Γιάννης που το οδηγούσε βρήκε εξοργισμένος το επόμενο πρωί την οροφή του βουλιαγμένη από ένα πτώμα. Ένα πτώμα που ήταν πάντα πτώμα, αλλά κάποτε περιφερόταν σαν νεκροφάνεια.
"Άντε μου στο διάολο, κωλόπαιδα, με τις μόδες σας και τις αυτοκτονίες σας!" ήταν η έκφραση της θλίψης του για το κατεστραμμένο του αυτοκίνητο. Μετά έβαλε τον ΣΚΑΙ, να δει τον Αυτιά, που του τα εξηγούσε ωραία και πονούσε τον φτωχό και τον καταφρονεμένο.
Η Σοφία πέρασε το μεσημέρι απ'το σπίτι του. Συνειδητοποίησε, δυστυχώς όταν δεν είχε πλέον νόημα, ότι φέρθηκε ως κάργια. Κι όταν το λαϊκό παιδί της έδινε απλόχερα την αγάπη του, αυτή προτιμούσε τον βουτυροχλεχλέ απ'το Πανόραμα.
Ψόφος.
Αυτά, και να προσέχετε μην αναγκάζονται τα παιδιά σας να διδάσκονται αυτό το ανοσιούργημα στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.