Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

Τα 10 χειρότερα τραγούδια της ροκ των 80's

Κάθε χρόνο τέτοιον καιρό έγραφα μια λίστα με τα δέκα ή δεκαπέντε χειρότερα τραγούδια της χρονιάς που μας πέρασε.
Φέτος όμως δεν το θεώρησα απαραίτητο, γιατί αν το έκανα θα ήταν απλά δέκα φορές η προσπάθεια της Μαντόνας να πείσει, και τον κόσμο αλλά κυρίως τον εαυτό της, ότι δεν είναι 57 χρονών και ότι ασχολούνται ακόμα άνθρωποι μαζί της, πάνω σε ένα μπιτ που ακούγεται σαν ο Όπτιμους Πράιμ να έφαγε χαλασμένη φασολάδα και μετά να γάμησε ένα μπλε λεωφορείο του ΟΑΣΘ.
Ναι, ακόμα κυκλοφορούν τα γαμήδια. Η διπλωματική μου θα είναι πάνω στο πώς δεν έχουν σαπίσει μετά από τόσα χρόνια.
Γι'αυτό θα κάνω κάτι διαφορετικό: μια δροσιστική βουτιά στο ένδοξο παρελθόν του Τιρινινίου, της άσπρης κάλτσας με σκαρπίνι, της περμανάντ και της ατελείωτης, μα ατελείωτης κόκας. Back to the '80s. Προσοχή: υψηλή περιεκτικότητα σε αναφορές στους Van Halen.
  • Sammy Hagar-I Can't Drive 55

    Λίγη αυτοκινητιστική ιστορία: μέχρι και το 70, όλοι οι Αμερικάνοι οδηγούσανε κάτι τροχοφόρες μπανιέρες με οχτάλιτρους V8 που καίγανε δέκα λίτρα στο παρκάρισμα, μέχρι που ξέσπασε πετρελαϊκή κρίση, οπότε κάποιος φωστήρας στο ομοσπονδιακό Υπουργείο Μεταφορών σκέφτηκε ότι ο καλύτερος τρόπος να εξοικονομηθούν καύσιμα είναι να επιβάλλει σε όλη τη χώρα ανώτατο όριο 55 μίλια (90 χιλιόμετρα) και να πηγαίνουν όλοι σαν τις κότες. Κάπου εδώ μπαίνει ο Σάμι Χέιγκαρ, ο οποίος, ναι, τεχνικά έχει καλύτερη φωνή απ'τον Ντέιβιντ Λι Ροθ, αλλά αν το ποιος έχει καλύτερη φωνή είχε καμιά σημασία, ο Μπομπ Ντίλαν θα έπρεπε να σφουγγαρίζει τουαλέτες. Το πρόβλημα είναι ότι ο Χέιγκαρ, εκτός απ'το να οδηγήσει με 55, δεν μπορεί επίσης να νιώσει καθόλου από ροκ. Το να γράψεις έναν ύμνο στη γρήγορη οδήγηση είναι ένας γρήγορος δρόμος (see what I did there?) να φανείς γαμάτος, αλλά όχι αν το κάνεις σαν να παραπονιέσαι. I can't drive 55, boo fuckin' hoo! Ντέιβ, έλα δείξ'του πώς γίνεται η δουλειά.
  • Poison-Every Rose Has Its Thorn

    Η μουσική των Poison είναι ελεεινή και τρισάθλια. Το πιο διασκεδαστικό που μπορεί να κάνει κανείς με ένα άλμπουμ των Poison είναι να δείχνει το εξώφυλλο του άλμπουμ σε ανυποψίαστους φίλους του, να ρωτάει "ποιος απ'τους τέσσερις είναι η γκόμενα" και να βλέπει τα μούτρα τους όταν τους πει ότι και οι τέσσερις είναι άντρες. Και φυσικά η κατάρα της "ροκ μπάντας με ξενέρωτη μπαλάντα σαν μεγαλύτερο χιτ" είναι εδώ σε όλο της το μεγαλείο. Το πρόβλημα είναι ότι δε βγάζει κανένα νόημα. Μας λέει λοιπόν ο τύπος που μοιάζει με γκόμενα "κάθε ρόδο έχει το αγκάθι του". Οκ, σωστό αυτό. Και καπάκι μας λέει ότι "κάθε νύχτα έχει την αυγή της". Μα...αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο νόημα από το προηγούμενο. Και αμέσως μετά λέει "όπως κάθε καουμπόι τραγουδάει ένα λυπητερό τραγούδι". Αυτό το μόνο που χρησίμευσε ήταν να κάνει τους καουμπόηδες να μοιάζουν γκέι είκοσι χρόνια πριν το Brokeback Mountain. Αλλά οκ, πιθανώς να έβγαζε νόημα στα 80's, με τόση κοκαΐνη που έπαιρναν όλοι.
  • Def Leppard-Love Bites

    Ίσως το καλύτερο συγκρότημα με κουλό ντράμερ έβερ, οι Ντεφ Λέπαρντ, πριν τους χτυπήσει η κουλαμάρα, θεωρούνταν ένα αξιόλογο μέλος του NWOBHM δίπλα στους Σάξον και τους Μέιντεν. And then they went mainstream. Τώρα, το να γράφεις μπαλάντες, με καθαρές κιθάρες και ρομαντικούς στίχους, δεν είναι απαραίτητα κακό. Για να πετύχει, όμως, η συνταγή, χρειάζεται ένα καθοριστικό συστατικό: ο Ντέιβιντ Κάβερντεϊλ. Όχι απαραίτητα ο ίδιος, αλλά μια βαθιά κι αισθαντική αντρική φωνή που να μπορεί να κάνει το μουνάκι σου να στάξει ακόμα κι αν δεν έχεις μουνάκι. Αντ'αυτού, οι Λέπαρντ έχουν τον χειρότερο τραγουδιστή της ιστορίας. Χειρότερο από τον Μπομπ Ντίλαν. Χειρότερο από τον Τσαντ Κρούγκερ. Κι αν το γάβγισμα αυτού του τύπου ταίριαζε, με κάποιον διεστραμμένο τρόπο, στο εξόχως παρακμιακό Pour Some Sugar On Me, εδώ πέρα, στη μελωδική μπαλάντα που θα έπρεπε να τραγουδάει ο Κάβερντεϊλ, ακούγεται σαν να βάζεις να ακούσεις σουηδικό μπλακ μέταλ και να σκάει ξαφνικά ο Πάριος.
  • Warrant-Cherry Pie

    Μένοντας στο Pour Some Sugar On Me: ναι, θεωρώ ότι είναι νόστιμο (see what I did there? Again?). Αλλά, γενικά μιλώντας, ένα ήταν παραπάνω από αρκετό. Αυτό προφανώς δεν πτόησε τους Warrant, οι οποίοι έβγαλαν ένα τραγούδι ίδιο σε τέμπο, σε drumming paterns (υπενθυμίζω εδώ ότι ο κλαπατσιμπαλίστας των Λέπαρντ είχε μόνο ένα χέρι), στον τρόπο που αναπτύσσονται οι μελωδικές γραμμές της κιθάρας και, κυρίως, στην χρήση ηλίθιου σεξουαλικού ευφημισμού με φαγητό για τον τίτλο και το ρεφρέν. Σύμφωνα, δε, με τον θρύλο, οι στίχοι του τραγουδιού γράφτηκαν από τον τραγουδιστή της μπάντας μέσα σε ένα τέταρτο, πάνω σε ένα κουτί πίτσας. Και μετά από τόσα φαγητά αναρωτιόμαστε γιατί τα Αμερικανάκια είναι παχύσαρκα. Ο ίδιος πάντως απεκήρυσσε το τραγούδι ως μη αντιπροσωπευτικό των Warrant. Δυστυχώς, το μόνο άλλο τραγούδι τους που έμεινε ήταν...μαντέψτε...η κατηραμένη μπαλάντα. Η οποία, καίτοι η κατηραμένη μπαλάντα, είναι κατά τι καλύτερη απ'την Κερασόπιτα. Τρέξε γύρεψε.
  • Extreme-Play With Me

    Εσείς το ξέρατε ότι υπήρξε και τρίτος τραγουδιστής των Van Halen? Είναι αυτός εδώ ο τυπάς, ονόματι Γκάρι Τσερόουν, και οι περισσότεροι φαν της μπάντας θέλουν να τον θυμούνται όσο οι Παναθηναϊκοί θέλουν να θυμούνται τον Φάμπρι. Πού πας, βρε καημένε, με το ίδιο όνομα που είχε το κατοικίδιο σαλιγκάρι του Μπομπ Σφουγγαράκη; Εδώ τον βλέπουμε στην πρώτη του μπάντα, της οποίας το μεγαλύτερο χιτ ήταν-φυσικά-η ξενέρωτη μπαλάντα More Than Words. Αλλά αυτό βγήκε στη δεκαετία του '90. Αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι ένας κιθαρίστας που μπαίνει στο κομμάτι με την ψωλή του όρθια για να σκίσει σούφρες και να σπείρει εξώγαμα με τις ανηλεείς κιθαριές του. Με τι επικό στίχο θα παντρέψει ο Γκάρι την βιρτουοζιτέ του κιθαρίστα του, ώστε δι'ελέου και φόβου να οδηγηθούμε όλοι μαζί στη μεταλλική κάθαρση; ...Με μια απαρίθμηση από παιδικά παιχνίδια. Αυτοί είναι όλοι οι στίχοι. Fuck. Me. Sideways. 
  • Bon Jovi-Born To Be My Baby
    Ο Τζον Μπον Τζόβενος είναι άλλος ένας από εκείνους τους τύπους που έκαναν καριέρα αποκλειστικά και μόνο επειδή είναι ομορφόπαιδα. Επομένως το να αναζητάς ποιότητα από τη μουσική του είναι σαν να ρίχνεις δελτίο με ματς του Λεβαδειακού, αλλά ακόμα κι οι Μπον Τζόβενοι μπορούν να επιδείξουν καλύτερα απ'αυτό (όπως αναγνωρίζει και ο Μπάρνεϊ Στίνσον με το-ίσως μόνο-τραγούδι που συμπεριλαμβάνει στο Get Psyched Mix του). Είναι λες και όταν το ηχογραφούσαν ήταν τελευταία μέρα πριν την κάνουν για Χριστούγεννα στο Γκστάαντ και είπαν "δε γαμιέται". Μετά το αρχικό πιασάρικο "να να να", γαμιέται ο Δίας. Τα όργανα είναι σαν να τα πήραν από πέντε διαφορετικά τραγούδια και οι μελωδίες αρνούνται να συνεργαστούν μεταξύ τους χειρότερα κι από τον ΣΥΡΙΖΑ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Oι στίχοι σε κάνουν να νοσταλγείς τον Τόμι και την Τζίνα, και το ψεύτικο γρέζι του Μπον Τζόβενου είναι πιο ηχηρό κι εκνευριστικό από ποτέ. Αν τραβούσανε το "να να να" για πέντε λεπτά, το τραγούδι θα έβγαινε καλύτερο.
  • U2-I Still Haven't Found What I'm Looking For

    Θέτοντας σοβαρή υποψηφιότητα τόσο για το πιο σύντομο όνομα μπάντας όσο και για το μακρύτερο όνομα τραγουδιού, οι U2 δε θα μπορούσαν να μην έχουν θέση σε αυτή τη λίστα. Όσο ο κιθαρίστας που θέλει 50 χρονών άνθρωπο να τον παίρνουν στα σοβαρά ενώ αυτοαποκαλείται The Edge παίζει τρεις νότες, τις οποίες πολλαπλασιάζει-ωσάν ο Τζίζαντας τα ψάρια-με το echo για να ακούγεται ότι παίζει κάτι εκτός απ'το πουλί του, από πάνω ο Μπόνο δίνει Μπόνο στο τραγουδιστικό στυλ της δακρυσμένης κλειτορίδας που τόσο καλά κατέχει δηλώνοντάς μας ότι ακόμα δε βρήκε αυτό που έψαχνε. Γνωρίζοντας τις πολιτικές ανησυχίες των U2, αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει από την παγκόσμια ειρήνη και την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από την Τουρκία μέχρι τον αναπτήρα του. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι τόσο αργό και κατατονικό που κάθε ακρόαση είναι σαν να περιμένεις να πεθάνεις κόβοντας τις φλέβες σου με νυχοκόπτη. Γαμώτο. Πού είναι ο νυχοκόπτης; Τον έχασα. Μπόνο, για έλα ρίξε μια ματιά. Ακόμα δε τον βρήκα.
  • Vixen-Edge Of A Broken Heart

    Εκτός απ'όλες τις hair metal μπάντες με άντρες που έμοιαζαν με γκόμενες, υπήρχε και μια hair metal μπάντα στην οποία έπαιζαν αληθινές γκόμενες. Και τι γκόμενες μάλιστα. Αλλά αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι ότι οι γκόμενες δεν τα καταφέρνουν σε ένα είδος που κυριαρχείται από άντρες (βλέπε μηχανολογία). Ακόμα κι αν αυτοί οι άντρες μοιάζουν με γκόμενες. Το πρόβλημα είναι ότι το στάνταρ hair metal τραγούδι έχει σαν θεματικό άξονα την αγάπη του αφηγητή-τραγουδιστή για κάτι που στην καθομιλουμένη αποκαλούμε μουνί. Αυτό φυσικά είναι πρόβλημα για τις Vixen, γιατί εκπροσωπούν το ίδιο το μουνί, κι ο λεσβιακός έρως τότε δεν ήταν τόσο αποδεκτός όσο η διώροφη περμανάντ. Έτσι μουσικά έχουμε ένα στάνταρ hair metal τραγούδι, με shredding guitars and all, που στιχουργικά λέει για την ερωτική απογοήτευση μιας γκόμενας. Το αποτέλεσμα είναι ελαφρώς καλύτερο από ένα τραγούδι με country κιθάρες και μπάντζο που περιγράφει την gangsta ζωή στους δρόμους του Μπρονξ.
  • Van Hagar-Dreams
    Ίσως, λέω ίσως, να έχετε υποψιαστεί μέσα από τις αναρτήσεις μου ότι λατρεύω τον Έντι Βαν Χέιλεν. Αυτό είναι η μισή αλήθεια, γιατί λατρεύω τον κιθαρίστα Έντι Βαν Χέιλεν. Ο άνθρωπος Έντι Βαν Χέιλεν είναι ένας μαλάκας και μισός, κι αυτό δεν έχει καν να κάνει με το ότι φέρεται σαν αρχίδι σε όποιον άνθρωπο δεν έχει το επώνυμο Βαν Χέιλεν. Να γιατί είναι μαλάκας: ο άνθρωπος είναι ένας μικρός θεούλης της κιθάρας, που μπορεί να την πάρει στα χέρια του και να την κάνει να ακούγεται από βρώμικο, αρχιδάτο rock n roll μέχρι γαμημένο Μπαχ. Οπότε τι πιο φυσιολογικό από το να πλακώσει να παίζει σύνθια! Βεβαίως, το ότι άρχισε να παίζει σύνθια δεν ήταν η καταστροφή, γιατί όποιος άνθρωπος ακούει το Jump και δεν νιώθει μέσα του τη διάθεση να πέσει και να πάρει πεντακόσιες κάμψεις από την ξαφνική έκρηξη ενέργειας είναι λίγο νεκρός στο βάθος της ψυχής του. Αλλά μετά ήρθε ο Σάμι Χέιγκαρ.

    Ναι, μπορεί και να είμαι και προκατειλημμένος εναντίον των Van Hagar. Αλλά αυτό το πράμα ακούγεται σαν τους γαμημένους Journey.
  • Journey-Don't Stop Believin'

    Και μια που τ'αναφέραμε κι αρχή διαλόγου κάναμε, θέλω μέσα από τα βάθη του παχέος εντέρου μου να ρίξω ένα πηχτό και βρωμερό χέσιμο στους Journey και σε αυτό το τραγούδι που είναι λες και γράφτηκε κατευθείαν για ταινία όπου η Τζούλια Ρόμπερτς φιλιέται με τον Χιου Γκραντ στη βροχή. Ας αρχίσουμε από το ότι είναι βασισμένο στο ένα και μεγαλύτερο από όλα τα μουσικά κλισέ, τις τέσσερις συγχορδίες, παιγμένες σε πιάνο για έξτρα φτηνό συναισθηματισμό από τα ράφια του Λιντλ. Το σύνθι από Κάζιο λαϊκής εμποροπανήγυρης λείπει όσο κι ο Μάρτης απ'τη Σαρακοστή, ενώ ο Στιβ Πέρι πρέπει να πάσχει από σκωληκοειδίτιδα. Και φτάνουμε στους στίχους. Ένα κορίτσι απ'την επαρχία, ένα αγόρι απ'το Ντιτρόιτ, τέσσερα πόδια δυνατά και μια κουτσή κιθάρα. Και ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα; Μη σταματάς να πιστεύεις; Αυτό ήταν ήδη κλισέ από την εποχή του Ιησού! Γαμώ τους Journey και γαμώ και το Glee που επανέφερε το κωλοτράγουδο απ'τον τάφο. Και γαμώ το Glee γενικότερα.
Αυτά, και να προσέχετε μήπως η αγαπημένη σας μπάντα προσλάβει έναν καινούριο τραγουδιστή ο οποίος θα βγάζει ξενέρωτες μπαλάντες, κι όλο αυτό δέκα χρόνια πριν καν γεννηθείτε.

10 σχόλια:

  1. Δεν ξέρω αν σε μισώ γιατί μου θύμισες το Bitch, Im Madonna ή το Dont Stop Believin.
    ΥΓ. Το αστείο με το Bitch, I'm Madonna είναι πως, ό,τι κομμάτι έκανε ο παραγωγός, ο Diplo, αργότερα ήταν ίδιο κι απαράλλαχτο με αυτό. Θα σου έστελνα παραδείγματα, αλλά δεν είμαι τόσο κακιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και πολύ καλά θα κάνεις. Ένα είναι υπεραρκετό για όλη μου τη ζωή. Η Μαντόνα πραγματικά δεν πρέπει να έχει συναίσθηση ότι στην ηλικία της οι νορμάλ άνθρωποι διαβάζουν παραμύθια στα εγγόνια τους.

      Διαγραφή
  2. Journey...και ήθελα να το πω το γαμηδι αλλά τελικά το χες μέσα. Πάντως να ξες υπάρχουν και χειρότερα...από το Don't Stop Believing. Τσεκαρε Night Ranger πχ. Εκεί να δεις...

    Άσε τις Vixen και πιάσε Leather Leone.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέρω ρε. Sister Christian. Μότοριιιιινγκ, γουάααατς γιοοοορ πράααις φορ φλάαααιτ. Μια φορά το είχα ακούσει και μου ήρθε περίοδος.
      Υ.Γ. Leather Leone, ε; Κάτι γίνεται. Αν και εδώ που τα λέμε Τζόαν Τζετ και Λίτα Φορντ δεν ξαναβγαίνουν.

      Διαγραφή
  3. Αδικησες τους Warrant και τους αδικησες βαρια!
    Ναι μεν αποκυρηξαν την Κερασοπιτα, αλλα η Κερασσοπιτα ειναι απο τα δυσκολα κομματια του poser. Δεν μπορει ο τυχαιος μπουλης που καυχιεται οτι παιζει ολα τα σολο του Black Album να παιξει με ευκολια εστω τα ρυθμικα. Δευτερον, το βιντεολκιπ ειναι καυλα και τερμα αντιπροσωπευτικο της πορνιλας και της μουνοπαρακαλιασης στα ογδοντα'ζ, δεν γινεται να μιλησεις για glam-poser χωρις να αναφερεις την Κερασοπιτα και τους Warrant που ηταν εκεινη την εποχη το top dog της Geffen Records. Τριτον, οι θεουληδες εγραψαν και το σουπερ shoot out/redneck/heavy/southern υμνο, το Uncle Tom's Cabin με τις ανατριχηλες να πεφτουν τη μια πανω στην αλλη καθε φορα που η καραμπινες εριχναν κεραυνους στο βιντεοκλιπ (πρεπει να το δεις) καθως και την απαιχτη (κυριολεκτικα) εισαγωγαρα. Τελος, ενα "καλο παραδεισο" στον τραγουδιστη τους τον Jani Lane, που μας αφησε χρονους πριν μερικα χρονια.

    Αυτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Περί πορνίλας και μουνοπαρακαλίασης στα ογδόνταζ, και δη την αντιπροσώπευσή τους στην τέχνη του βιντεοκλίπ, ένα έχω να πω.
      Motley fuckin' Crue.
      Girls fuckin' Girls fuckin' Girls.
      That's what I'm fuckin' talkin' about.
      Ούτε κερασόπιτες, ούτε κρέμα σαντιγί, ούτε ευφημισμοί ούτε τίποτα. Ντου στο στριπτιτζάδικο, καβάλα στα σιδερένια άλογα που έλεγε κι ο Μποντζόβενος, πράγματα αντρίκεια κι αρχιδάτα. Κι ο Μικ "Πιο άσχημος άντρας του κόσμου" Μαρς να φέρνει τη γκιθάρα σε πολλαπλούς οργασμοί.
      Όσο για την Καλύβα του Μπαρμπαθωμά, εντάξει, είναι αρκούδως χέβι, αλλά δεν τραβάω και τ'αρχίδια μου.
      Επίσης στους τραγουδιστές του πόζερ και όλων των ειδών του μέταλ ευχόμαστε πάντα "καλή κόλαση". Εξαίρεση ο Ντίο που είναι Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα μόνος του.

      Διαγραφή
    2. Ο Ντιο ειναι ο Ντιο, γιατι αμα δεν ηταν ο Ντιο θα ηταν ο Ενα....oh wait a minute...

      Διαγραφή
    3. Επίσης η αγάπη θέλει Ντίο για να ζεσταθεί.

      Διαγραφή
  4. https://www.youtube.com/watch?v=Skf8NTEnrO4

    Πάρε την κερασόπιτα με αναμφισβήτητα καλύτερους στίχους αλλά επανάληψη της μουσικής ξανά και ξανά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρίσκομαι σε nerdgasm και hairmetalgasm ταυτόχρονα. Το πουλί μου κοντεύει να εκραγεί σαν λουκάνικο στα μικροκύματα.

      Διαγραφή

Ξέρετε, πολλές φορές συμβαίνει τα σχόλια να είναι ακόμη πιο έξυπνα, εύστοχα ή ουσιαστικά από την εγγραφή καθεαυτή. ΟΧΙ ΕΔΩ. Αν σας έρθει καμιά εξυπνάδα, κρατήστε την για τον εαυτό σας.