Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Οι δεκα πιο punchable φάτσες στον κόσμο

Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι οι οποίοι, χωρίς απαραίτητα να έχουν κάνει κάτι μεμπτό στη ζωή τους όπως να έχουν σκοτώσει, βιάσει, ληστέψει ή καθίσει δίπλα σου στο λεωφορείο όταν όλο το υπόλοιπο λεωφορείο είναι άδειο, απλά και μόνο η θέα της φάτσας τους σε κάνει να θες να τους σκάσεις μπουκέτο στη μάπα με σιδερογροθιά λες και είσαι Ρωσοπόντιος μαφιόζος. Ας δούμε μερικούς απ'αυτούς που παρ'όλα αυτά κατόρθωσαν να γίνουν διάσημοι.
  • Λαρς Ούλριχ

    Επάγγελμα: 
    Σκατόψυχος Ντράμερ
    Αυτός εδώ ο αρχίδας που βλέπετε αποτελεί ιδρυτικό μέλος της μπάντας με την οποία αποκαλεί η μάνα σας οτιδήποτε έχει ηλεκτρική κιθάρα. Επίσης είναι αυτό που σκεφτόταν ο Άμλετ όταν έλεγε ότι "κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας". Στα τριαντατόσα χρόνια της σταδιοδρομίας του στον χέβι ήχο έχει καταφέρει να σκοτωθεί με τον Ντέιβ Μαστέιν, με τον Τζέιμς Χέτφιλντ, με τον Τζέισον Νιούστεντ, με το Νάπστερ, με τα ντραμς του τα οποία αντικατέστησε με άδειους τενεκέδες φέτας στο St. Anger, με παραγωγούς των Μετάλλικα, με όλους τους φαν της μπάντας καθώς και με τις τρίχες του κεφαλιού του. Αυτό που έδωσε στην ανθρωπότητα, σε αντάλλαγμα για το απέραντο κενό της ψυχής του, είναι το να κοπανάει τα κλαπατσίμπαλα όσο ο Χέτφιλντ τραγουδάει ότι είναι τραπέζι. Και χωρίς καμιά τρελή τεχνική, έτσι; Άμα δώσεις στον Ρίνγκο Σταρ λίγη καλή κόκα, στα βγάζει άνετα τα παιξίματα του Λαρς.  Άρα fuck this guy με καπότα από γυαλόχαρτο.
  • Ευάγγελος Βενιζέλος

    Επάγγελμα:
    Καταστροφέας χωρών/κομμάτων
    Αν η ανθρώπινη κακία μπορούσε να συμπυκνωθεί ολόκληρη σε ένα πρόσωπο, το είδατε στην αμέσως προηγούμενη φωτογραφία. Ο Βαγγέλης κατάφερε να ικανοποιήσει το πιο υπερτροφικό κι απ'τον ίδιο εγώ του (ναι, try to imagine that) όταν ο Some Are Ass δεν του βγαίνανε τα κουκιά για να κάνει κυβέρνηση. Σε αυτό το διάστημα συμπεριφερόταν ως πρωθυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, υπήρξε μνημονιακότερος των μνημονιακών και γυρνούσε στους δρόμους με θωρακισμένη Μπεεμβέ εγώ δεν ονειρεύτηκα ποτέ των 750 χιλιάδων ψωροευρώ. Επειδή όμως η ζωή είναι πουτάνα και στην πουτάνα πουτανιές δεν κάνουνε, η θεία δίκη τον χτύπησε εκεί που πονάει περισσότερο: στην αλαζονεία του. Γιατί όταν το κόμμα που διοικείς, και κάποτε συγκέντρωνε τα πλήθη σε σκηνοθεσία Τάσου Μπιρσίμ, παίρνει λιγότερο ποσοστό απ'τον Λεβέντη στην Α' Θεσσαλονίκης που είναι το ίδιο σου το σπίτι, τότε ψάχνεις λαγούμι (βασικά χαράδρα για τον Βαγγέλη) να κρυφτείς.
  • Ζωή Κωνσταντοπούλου

    Επάγγελμα:
    Πρόεδρος Κυνοβουλίου
    Κόρη παλαιότερου αρχηγού του κόμματος που κατήργησε τα πολιτικά τζάκια (sic), η Ζωή Κωνσταντοπούλου διοικεί με σιδηρά πειθαρχία το ελληνικό Κυνοβούλιο (ο τίτλος είναι απόλυτα ορθογραφημένος γιατί όλοι εκεί μέσα είναι για τα σκυλιά), ενώ κάποιοι κακοπροαίρετοι λένε ότι τα βράδια συστήνεται σαν Φράου Χέλγκα και χρεώνει ιδιαίτερα μερακλήδες πελάτες 100 ευρώ την ώρα για να της γλείφουν τη μπότα. Είτε αληθεύουν ή όχι αυτές οι συγκεκριμένες φήμες, η Ζωή ασκεί τα καθήκοντά της με απόλυτη αυστηρότητα και πειθαρχία, τα οποία αντικατόπτρισε και το συνολάκι με το λαχανί παλτό που φορούσε στην ορκομωσία της. Στα του πολιτικού της έργου, έκανε αξιομνημόνευτες δηλώσεις όπως "τα μνημονιακά νομοσχέδια που ψηφίστηκαν εν τη απουσία της Χρυσής Αυγής πρέπει να κηρυχθούν παράνομα", κάτι που μπορεί να ερμηνεύσει κανείς (ή και όχι) ως άνοιγμα προς τα Αυγά. Ποιος κακοήθης είπε "Πρώτη φορά Φασιστερά" να τον μαλώσω;
  • Mikeius

    Επάγγελμα:
    Ιντερνετικός εξυπνάκιας
    Αν ανοίξετε το λεξικό στη λέξη "εξυπνάκιας", θα βρείτε τη φάτσα του Mikeius. Ειλικρινά, αυτός ο άνθρωπος θα έπρεπε να είχε μείνει πίσω απ'το πληκτρολόγιο. Η φωνή του σε προκαλεί να τον κρεμάσεις σε ένα γάντζο απ'το σώβρακο, ο τύπος είναι τόσο κοντός που χρειάζεται σκάλα για να ανέβει σε σκαμπό και η φάτσα του είναι μονίμως σαν να λέει "κατέχω την υπέρτατη σοφία του σύμπαντος", κάτι που οριακά δικαιούται να λέει μόνο και μόνο γιατί έχει σπουδές μηχανολογίας. Κατά τ'άλλα, αν υπάρχει κατηγορία ανθρώπων που θέλει περισσότερο να δείρει τον Mikeius απ'όλους τους άλλους, αυτή είναι οι μεταλλάδες (σε περίπτωση που δεν ξέρετε το λόγο, συγχαρητήρια που εν έτει 2015 μόλις ανακαλύψατε το ίντερνετ), ενώ μεγάλη πέραση έχει στα δεκαπεντάχρονα τα οποία δε νιώθουν καν τι λέει ο τυπάς και απλά τη βρίσκουν με το ευρηματικό μπινελίκι. Ο τύπος όμως έκανε το χόμπι του επάγγελμα, οπότε για μένα είναι μάγκας. Κι επίσης για μπουνιές. Και τα δύο μαζί.
  • Τζιμ Πάρσονς

    Επάγγελμα:
    Πρωταγωνιστής σε σειρά με νέρντουλες
    Ο Σέλντον Κούπερ είναι καθηγητής θεωρητικής φυσικής σε ένα από τα πιο φημισμένα πανεπιστημιακά ιδρύματα του κόσμου.Έχει IQ εκατόν ογδονταδώδεκα και παίζει τα μυστήρια του σύμπαντος στα δάχτυλα. Επίσης έχει τις κοινωνικές δεξιότητες μιας τυρόπιτας, γιατί ανάθεμά μας αν οι άνθρωποι με υψηλό IQ μπορούν να είναι και φυσιολογικοί άνθρωποι. Κάθε συζήτηση που ξεκινάς μαζί του είναι πιο καταδικασμένη να αποτύχει κι από τις απόπειρες του ΠΑΟΚ να πάρει πρωτάθλημα, ενώ επειδή δεν ήταν αρκετά κινούμενο στερεότυπο αυτός ο χαρακτήρας, όλα του τα χόμπι είναι του τύπου μοντελισμός, αρχαία βιντεοπαιχνίδια, Σταρ Τρεκ και ήρωες της Μάρβελ. Αλλά αυτό που κάνει για μένα τον Σέλντον να είναι ό,τι είναι η Ριάνα για τον Κρις Μπράουν, είναι ότι κατάφερε να βγάλει γκόμενα. Έστω και την Έιμι Φάρα πως την λένε που είναι το ίδιο νερντού με αυτόν. Ο Σέλντον θα έπρεπε να ψοφήσει μόνος του σε ένα υπόγειο, με μόνη συντροφιά τις κατσαρίδες και το μποζόνιο του Χιγκς.
  • Σάρα Τζέσικα Πάρκερ

    Επάγγελμα:
    Πρωταγωνίστρια σε εμμηνοπαυσιακή σειρά
    Η Σ.Τζ.Π έχει παίξει σε διάφορες ταινίες που τις βλέπουν αποκλειστικά και μόνο γκόμενες κλαίγοντας και τρώγοντας παγωτό κατευθείαν απ'το κουβαδάκι, αλλά ας μη γελιόμαστε: η Αλογομούρα είναι η Κάρι Μπράντσο. Και η Κάρι Μπράντσο είναι μια αρθρογράφος σε περιοδικό τύπου Κοσμοψώλιταν, που εργάζεται για περίπου μισή ώρα την ημέρα πριν βρει τις άλλες σαραντάρες φιλενάδες της για να ψωνίσουν γόβες Μανόλο Μπλάνικ που κάνουν εκατόν οχτακόσια ευρώ και να συζητήσουν για τα γκομενικά τους και τα σεξουαλικά τους τόσο ακομπλεξάριστα που νομίζεις ότι βλέπεις τον Άκη, τον Μάκη, τον Σάκη και τον Τάκη που κάνανε μαζί σειρά κομάντα στο Μεγάλο Πεύκο. Τη μία φορά που πέτυχα κατά λάθος ένα επεισόδιο στο Alter (R.I.P), ένιωσα τόσο βιασμένο τον ανδρισμό μου που μετά βγήκα στους δρόμους φορώντας μια προβιά, κατουρώντας σε θάμνους και γκαρίζοντας τραγούδια των Napalm Death για να νιώσω ότι κυλάει τεστοστερόνη στις φλέβες μου.
  • Κώστας Μήτρογλου

    Επάγγελμα:
    Πιστολέρο
    Παίχτης της ομάδας που όλοι οι Έλληνες αγαπάνε και κανείς δε θα ήθελε να τη δει να σαπίζει στη Γ'Εθνική, ο Μήτρογλας συνδυάζει περιποιημένο φρύδι, μούσι μητροπολίτη, μύτη-ποντιακό μπουγατσομάχαιρο και την ψευτομοϊκάνα του κάγκουρα που της λείπουν 20 εκατοστά και πέντε διαφορετικά χρώματα για να είναι σωστή πανκ μοϊκάνα. Έχοντας επιδείξει φοβερή δεινότητα στο σκοράρισμα απέναντι σε μεγαθήρια του παγκοσμίου ποδοσφαίρου σαν την Κέρκυρα, τον Λεβαδειακό και τον Εργοτέλη, ο Μήτρογλας έγινε η ακριβότερη μεταγραφή Έλληνα ποδοσφαιριστή όταν τον πήρε η Φούλαμ για 15 μύρια. Στη Φούλαμ πρόλαβε να παίξει τρία παιχνίδια πριν τραυματιστεί, μείνει έξι μήνες έξω κι επιστρέψει στον Ολυμπιλαγό σαν σαπάκι, γενόμενος έτσι η μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου μέχρι να γνωρίσουμε τον Ρανιέρι. Η Φούλαμ τελικά υποβιβάστηκε, κάτι που μάλλον οφείλεται στα τζιμάνια που ξόδεψαν 15 μύρια για τον Μήτρογλα.
  • Τατιάνα Στεφανίδου

    Επάγγελμα:
    Τηλεκατίνα
    Αυτή εδώ η καργιόλα που βλέπετε ήταν απ'τις πρώτες που έφεραν στην Ελλάδα το είδος τηλεοπτικής εκπομπής όπου τρεις κατίνες και τέσσερις τηλεπούστηδες κάνουν βαθυστόχαστες λογοτεχνικές αναλύσεις για το χρώμα βρακιού που φοράει η Σούζη Τσούζη όταν τραγουδάει στο νυχτερινό κέντρο Καμπότζη στο 9ο χιλιόμετρο Ελασσόνας-Τυρνάβου. Στη συνέχεια, όταν βρώμισε ο τόπος από τις απομιμήσεις, η Τατιάνα αποφάσισε ότι τα σκατά που η ίδια γέννησε ήταν υπερβολικά βρωμερά και το γύρισε στο να παριστάνει την Κόπρα Γουίνφρεϊ, όπου διάφορες πικραμένες διηγιούνται τη μάχη τους με την ανορεξία ή με την πεθερά τους ή με τα ναρκωτικά κι αυτή προσποιείται ότι ένα δάκρυ κυλάει από την αδιάβροχη μάσκαρά της. Και φυσικά, επειδή ακόμα και στις ανθρώπινες κατσαρίδες η ισχύς εν τη ενώσει, ο άντρας τον οποίο βρήκε να παντρευτεί δεν ήταν άλλος από τον έγκριτο δημοσιοκάφρο Νίκο Εισαγγελάτο. Ειλικρινά, δε θέλω να φανταστώ τι παιδιά θα κάνουν αυτοί οι δύο.
  • Δημήτρης Φραγκιόγλου

    Επάγγελμα:
    Χλαπάτσας
    Με μια φάτσα που λες και γεννήθηκε για να παίξει τον ρουφιάνο, ο Δημήτρης Φραγκιόγλου aka Τρύφων Σπιουνέας aka Χλαπάτσας υπέμενε στωικά από τον Σμήναρχο Κάκκαλο χαρακτηρισμούς όπως "κατσαρίδα με μαγιό", "γλοιώδες υβρίδιο", "τραυματισμένη βερβερίτσα", "βρωμερή σκουληκαντέρα" και το κορυφαίο όλων "καλτσοφορεμένη σαρανταποδαρούσα", προσφέροντας σαν αντάλλαγμα υπηρεσίες όπως να καρφώνει τους συναδέρφους του, να τους χώνει σε υπηρεσίες και να προσπαθεί να αποσπάσει τιμητικές άδειες. Αλλά εδώ που τα λέμε, το σίριαλ αυτό χωρίς τον Χλαπάτσα θα ήταν σαν φραπές χωρίς καλαμάκι, σαν μπάφος χωρίς τζιβάνα, σαν Τούμπα Λίμπρε χωρίς Μαλάμω, σαν γκόμενα χωρίς βυζιά. Γιατί παντού υπάρχει ένας Χλαπάτσας. Ο Χλαπάτσας είμαι εγώ, είσαι εσύ, είμαστε όλοι μας. Ασταδγιάλα, συγκινήθηκα τώρα.
  • Σινέντ Ο'Κόνορ

    Επάγγελμα:
    Φαλακρή τραγουδίστρια
    Επειδή οι U2 δεν ήταν αρκετοί για να αμαυρώσουν μια για πάντα το όνομα της Ιρλανδικής μουσικής, έπρεπε να ξεπεταχτεί κι η Σινέντ Ο'Κόνορ. Ο ντόρος που είχε ξεσπάσει όταν κατήγγειλε την Καθολική Εκκλησία και έσκισε τη φωτογραφία του Πάπα έκανε εκατομμύρια πιστούς Χριστιανούς στη γη να την μισήσουν. Το τραγούδι Nothing Compares 2 U, το οποίο έγραψε ο άλλοτε γνωστός σαν καλλιτέχνης, Prince, και η ίδια ερμήνευσε με τη φωνή και το πάθος μιας ερωτευμένης κατσίκας, έκανε εκατομμύρια πιστούς της μουσικής να την μισήσουν κι αυτοί. Αλλά το ξυρισμένο κεφάλι της, τα γυαλιά της, το ύφος χριστιανής παρθενοπιπίτσας-παρουσιάστριας στο κανάλι 4Ε, και πάνω απ'όλα το τατουάζ του Τζίζαντα Χριστού απάνω στα βυζιά της, έκαναν όποιον έχει μάτια να τη μισήσει. Μην ακούτε αυτά που λένε ότι ο Τζίζαντας πέθανε στο σταυρό για τις αμαρτίες μας. Μαλακίες. Επέλεξε να πεθάνει όταν είδε στο μέλλον ότι η Σινέντ Ο' Κόνορ θα τον κάνει τατουάζ απάνω στα βυζιά της. Έκανε τη σωστή επιλογή.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας χτυπήσει ο Βενιζέλος με τη θωρακισμένη Μπεεμβέ και σας πάει στο νοσοκομείο ο Μήτρογλου με το παπάκι του.

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

...τη γαμάς ή δεν τη γαμάς, κύριε πρόεδρε;

Ίσως έχετε αντιληφθεί ότι εσχάτως είναι πολύ τση μοδός στους αστειατόρικους κύκλους των Ίντερνετς το running "joke" ότι όλες οι γυναίκες είναι ΚΑΡΓΙΟΛΕΣ.
Και βάζω το joke σε εισαγωγικά γιατί το μόνο αστείο είναι το έξτρα -γ- που μπαίνει μέσα στο ΚΑΡΓΙΟΛΕΣ για να δείξει το μέγεθος του ιερού μένους του αστειάτορα που μάλλον έχει να δει λάιβ μουνί από τότε που τον πέταξε αυτό της μάνας του.
Όλα τα άλλα είναι μια σκληρή πραγματικότητα.
Αφήστε με να σας διηγηθώ μια ιστορία.
-Σ'αφήσουμε ή όχι, εσύ θα τη διηγηθείς έτσι κι αλλιώς, οπότε λέγε να τελειώνουμε.
Χθες βράδυ βγήκα παγανιά σε ροκάδικο της Θεσσαλονίκης που όσοι με διαβάζετε για κάποιο διάστημα και δεν έχετε ήδη καταλάβει ποιο εννοώ παρακαλώ πηγαίντε να βάλετε ένα πιρούνι στην πρίζα γιατί δεν πρέπει να αναπαραχθείτε. Κι εκεί, με την καταπληκτική μου αραχνοαίσθηση που μου επιτρέπει να εντοπίζω γκόμενες που δε θα μου κάτσουν ποτέ, ξετρύπωσα υπερδιαγαλαξιακό ροκ μουνί που, για χάρη της ανωνυμίας, θα αποκαλώ εφεξής Αφροξυλάνθη.
Μιλάμε για τέτοια δυσθεώρητα ύψη καύλας που η Αρχιδούκισσα της ροκ μουσικής, η Ιωάννα η Αεριωθούμενη, άρχισε να ρωτάει τον καθρέφτη της αν είναι η ομορφότερη. Ο καθρέφτης δεν της απάντησε γιατί δεν έχουμε πια 1981 και η καλή κόκα είναι δυσεύρετη.

Ξέρετε τώρα, όλα τα βασικά του στάνταρ εξοπλισμού των ροκ μουνιών, δερμάτινα παντελόνια που αγκαλιάζουν ασφυκτικά το κορμί όπως ο θάνατος τις ψυχές των κολασμένων, μαλλί κόκκινο σαν το αίμα που χύνεται στο χιόνι μετά που οι Βίκινγκς πολεμιστές έχουν σφάξει και βιάσει ένα ολόκληρο χωριό, κι άλλες τέτοιες ομορφιές βγαλμένες από στίχους των Άμον Άμαρθ.
Η πτήσις 666 προς Βαλχάλα είναι έτοιμη προς αναχώρησιν και έχε γεια καημένε κόσμε, έχε γεια γλυκιά ζωή.
Το ξέρατε εσείς ότι οι Άμον Άμαρθ κατάγονται από ένα χωριό της Σουηδίας που λέγεται Τούμπα; Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση.
Ας επιστρέψουμε όμως στην Αφροξυλάνθη.
Το κουπόνι του στοιχήματος Χυλόπιτα-Οτιδήποτε άλλο εκτός από Χυλόπιτα είχε κλειδώσει κι έδινε ξερό άσο, όβερ και Goal/No Goal. Αλλά επειδή Γιόλο, πίστεψα ότι άξιζε να δοκιμάσω την τύχη μου. Άλλωστε σημασία δεν έχει η Ιθάκη, αλλά ο ΟΚΑΝΑ.
Τα σημάδια ήταν παραπάνω από ενθαρρυντικά, προς έκπληξή εμού αλλά και του Θεού του ίδιου, αμέσως μόλις ξύπνησε. Η τύπισσα, που ήταν πρώτη μούρη κάγκελο στην πίστα, όλο και έκανε πουτανιές, όλο και μου τριβότανε, κι εγώ περίμενα να αρχίσει να βαράει το ξυπνητήρι ή η ηλεκτρική σκούπα που θα με ξυπνούσε απ'το καλύτερο όνειρο που είχα δει στη ζωή μου.
Εγώ απ'τη μεριά μου έκανα ό,τι ήταν αναμενόμενο: τις δύο κερασμένες γύρες σφηνάκια Γιάγκερ, σε αυτήν και την πα μαλ φιλενάδα της, που είναι η στάνταρ ταρίφα για να γαμήσεις σύμφωνα με τον Μεγάλο Οδηγό του Κάγκουρα που θα συγγράψω κάποτε.
Αλήθεια, έχετε δει ποτέ άνθρωπο να καταναλώνει Γιάγκερ σε οποιαδήποτε άλλη μορφή εκτός από σφηνάκια; Υποθέτω ότι θα υπάρχουν οι τελειωμένοι αλκοολικοί που μόλις ξεμείνουν από κανονικό δηλητήριο αρχίζουν να πίνουν κολόνιες, Dettol και αντιψυκτικά αυτοκινήτων για να ανακουφιστούν απ'τους πόνους της αρρώστιας που λέγεται νηφαλιότητα.
Πω...μαλάκα...αυτό που είπα τώρα θα το χαράξετε στον τάφο μου.
Εν πάση περιπτώσει, λέγαμε για την Αφροξυλάνθη. Απ'τη στιγμή που κατάφερα να περάσω το χέρι μου στη μέση της, η μικρή μαλακισμένη φωνούλα μέσα μου έλεγε "Ωπ. Εδώ είμαστε. Άμα τώρα δε γαμηθεί συγκλονιστικά ο Δίας, η κατάσταση θα περάσει στα τσιμπούκια πιο γρήγορα κι απ'το συνονθύλευμα των κάτι-σαν-ποδοσφαιριστών που έχουν το θράσος να φοράνε ασπρόμαυρα και να κατοικοεδρεύουν στην Τούμπα".
Μα απ'τον Πάνθραξ ρε; Απ'τον Πάνθραξ;

Σας δίνω τρεις μαντεψιές για το αν γαμήθηκε ο Δίας.
Μη με ρωτήσετε πώς βγαίνουν τρεις οι μαντεψιές σε μια ερώτηση που απαντάται με ναι ή όχι. Η τρίτη επιλογή μάλλον θα είναι "του τον ακουμπήσανε λίγο".
Αυτό που συνέβη ήταν το εξής. Έφτασε η ώρα να φύγει η Αφροξυλάνθη, γιατί μάλλον θα γινόταν κολοκύθα η άμαξα ή κάτι τέτοιο, και, αφού μου σκάει φιλάκι στο μάγουλο (υποθέτω για έξτρα καργιολίκι όπως δίδαξε ο πρώτος διδάξας Τζούντας Πριστ και τα μουνιά στα κάγκελα) έχω κι εγώ την εντύπωση ότι θα μου αφήσει ένα τηλέφωνο, ένα Facebook, ένα ταχυδρομικό περιστέρι, ένα στοιχείο επικοινωνίας τέλος πάντων για να συνεχίσουμε αυτό που αφήσαμε στη μέση ρε αδερφέ!
Και λέει όχι...
...
...ΤΙ ΟΧΙ ΜΩΡΗ ΜΠΟΥΓΑΤΣΑ;
Έχεις περάσει τη μισή βραδιά να κωλοτρίβεσαι πάνω μου και να πίνεις τα σφηνάκια που σε κερνάω (ντάξει, δύο γύρες κέρασα κι η μία ήταν απ'το κατάστημα αλλά δε γαμιέται, για το ηθικόν του θέματος λέμε), και την άλλη μισή να κωλοτρίβεσαι με τη φίλη σου λες και χρειαζόταν να κάνεις οτιδήποτε παραπάνω για να τρυπήσει το καυλί μας τα ταβάνια, και όταν σου ζητάω το εξής πολύ απλό, να μου δώσεις ένα προφίλ στο Facebook για να μπω κι εγώ σαν άνθρωπος να την παίξω να ξαναεπικοινωνήσουμε, εκεί μου παριστάνεις τη δύσκολη;
Ε, γαμώ τα βυζιά της πεταλούδας δηλαδή!
Αυτό είναι καψώνι! Είναι όπλο σφοδρού ψυχολογικού-σεξολογικού πολέμου (το οποίο από εδώ και στο εξής θα αποκαλούμε με το ευφυέστατο όνομα που μόλις σκέφτηκα "Kavlitzkrieg") το οποίο θα έπρεπε να απαγορευτεί από τη συνθήκη της Γενεύης, του Μάαστριχτ και του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Ξέρετε ποιος δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες μόνο και μόνο για να τις διαψεύσει με τον πιο οικτρό τρόπο;
Ο ΠΑΟΚ.
Μα απ'τον Πάνθραξ ρε;
Για σκεφτείτε λίγο. Σκεφτείτε ότι βγάζετε βόλτα ένα τεράστιο μαύρο ροτβάιλερ.

Και ξαφνικά, εκεί που περπατάτε στο πάρκο, εσείς χαζεύετε κώλους κι ο σκύλος μυρίζει κατουρημένα δέντρα για να ξέρει σε ποιανής σκυλοσυμμορίας το territory βρίσκεται, σκάει ένας τύπος κι αρχίσει να κουνάει μια μπριζόλα μες στα μούτρα του σκύλου.
Αλλά, μόλις πηδήξει ο σκύλος, όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό γιατί δεν υπάρχουν vegan σκύλοι, δεν είναι χαζοί σαν κι εμάς, μόλις πηδήξει λοιπόν ο σκύλος να φάει το κρέας, ο τύπος αντί να το αφήσει αρχίζει να τρέχει. Και φυσικά το σκυλί θα αρχίσει να τρέχει πίσω απ'το κρέας, κι επειδή στην άλλη άκρη του λουριού βρίσκεσαι εσύ ο μαλάκας τρέχεις κι εσύ μαζί του και τελικά μένουν όλοι μαζί με την όρεξη.
Σε αυτή την μπερδεμένη παρομοίωση, εσύ είσαι εσύ, το ροτβάιλερ είναι η ψωλή σου και ο τύπος με τη μπριζόλα είναι η γκόμενα που σου κωλοτρίβεται μόνο και μόνο for teh lulz. Η ψωλή προσπαθεί να επιτεθεί στη γκόμενα, εσύ προσπαθείς να συγκρατήσεις την ψωλή γιατί ο βιασμός είναι παράνομος σε όλες τις χώρες όπου το Κοράνι έχει παρόμοια αξία με κάποιο fan fiction του Twilight, και η γκόμενα γελάει και σκέφτεται "τι μαλάκα είναι!".

Αυτό που μ'αρέσει με την Εθνική Ελλάδος είναι ότι ξέρει να διαλέγει φρέσκους και σύγχρονους προπονητές. Ο επόμενος μάλλον θα είναι ο Σερ Άλεξ.
Όπως (δε) σας βλέπω και (δε) με βλέπετε, φίλοι μου. Πάμε στοίχημα θα ξαναρθείς, πάμε στοίχημα μακριά μου δεν μπορείς ότι η γκόμενα με το που έφτασε σπίτι της θα άρχισε να γελάει σαδιστικά στη σκέψη ότι εγώ, στο δικό μου σπίτι, σοβατίζω τα πλακάκια του μπάνιου για πάρτη της καθώς θα βαριαναστενάζω "Αχ, Αφροξυλάνθη!" σε κάθε παιξιά.
Έχασες, κοπελιά! Δεν πρόκειται να παίξω το παιχνιδάκι σου...δηλαδή το πουλάκι μου...δηλαδή θα το παίξω το πουλάκι μου, αλλά όχι για σένα, έχει φέρει κάτι καλές παρτίδες το Xhamster και θα την παίζω μέχρι να ξεφλουδίσει η πέτσα μου. Δε θα δακρύσω πια για σένα, και μη ρωτάς για μένα! Τέρμα! Φινίτο! Δι εντ! Σουγκαμότο Μαγκαζάκι! Δεν κάθομαι να ασχοληθώ με σένα, κυρία Αφροξυλάνθη!
...αν εξαιρέσεις την ολόκληρη ανάρτηση που έκατσα κι έγραψα για να σε κράξω.
Sorry about that.
Το ηθικό δίδαγμα, υποθέτω, είναι το εξής: Κορίτσια, don't be an Αφροξυλάνθη.
Ήταν άλλη μία κοινωνική προσφορά του ΚΠΣΑ. Δε θέλω ανταμοιβή, η ανταμοιβή μου είναι η αγάπη του κόσμου.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας βιάσει μια ορδή από Βίκινγκς κοκκινομάλλες πολεμίστριες καθώς θα βγάζετε βόλτα το σκύλο σας στην Τούμπα της Σουηδίας.

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

You spin us right round, baby

Τα σχόλια για το πόσο γκέι είμαι παρακαλώ να τα κρατήσετε για τον εαυτό σας.

Το μεγάλο θέμα των τελευταίων δύο ημερών είναι η ανακάλυψη του πτώματος του Βαγγέλη Γιακουμάκη, του παιδιού που εξαφανίστηκε/αυτοκτόνησε αφού μια παρέα από κωλόπαιδα του είχαν κάνει το βίο αβίωτο. Αμέσως ξύπνησαν τα αντανακλαστικά όλων των ψυχοπονιάρηδων του καναπέ που θεραπεύουν τον Έμπολα με τη δύναμη του λάικ στο φέισμπουκ και ανέβασαν αμέσως δακρύβρεχτα στάτους υπέρ του Βαγγέλη και κατά του bullying. Κι έφτασε η ώρα να πω κι εγώ τη γνώμη μου για το όλο θέμα:
Κλάιν μάιν ον δε λάιν.
Αυτό που διαβάσατε. Κρίμα το παιδί που πήγε έτσι πως πήγε, κρίμα που αυτοί που τον φέρανε στο μέχρις εκεί δεν έγιναν και δε θα γίνουν ποτέ άνθρωποι...το "Je Suis Vangelie" τι θέλει να μας πει; Η ίδια σκατοκοινωνία κι οι ίδιοι σκατοχαρακτήρες που ήμασταν χθες, οι ίδιοι θα είμαστε κι αύριο που θα έχουμε ξεχάσει τον Βαγγέλη και θα συνεχίσουμε να παίζουμε το πουλάκι μας όλη μέρα.
Γι'αυτό θα γράψω για ένα θέμα το οποίο έχει λίγο μεγαλύτερο staying value: τα μέχρι τώρα πεπραγμένα της συγκυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ή για μια δόση πιο γαλλικής haute couture, ΣΑΝΕΛ.
Το ότι οι ΣΑΝΕΛ κάποια στιγμή θα άρχιζαν να περιστρέφονται γύρω από τον άξονά τους (κοινώς κωλοτούμπαι) ήταν ένα γεγονός τόσο αδιαμφισβήτητο που δεν έπαιζε ούτε στο Στοίχημα της Μαλαισίας.
Το ότι θα το έκαναν αυτό μόλις σε ενάμιση μήνα και με τόσο "in your face" τρόπο, αυτό δεν το περίμενε ούτε ο Άδωνις κι η Βούλτεψη.
Πρώτη φορά Αριστερά λοιπόν, ε; Ναι, πρώτη φορά Αριστερά! Απλά με μια "ψεκασιά" από ακραία χριστιανική-πατριωτική δεξιά (αυτό το λογοπαίγνιο θέλω να χαραχτεί στην ταφόπλακά μου ή εναλλακτικά στον ανδριάντα που θα στηθεί προς τιμήν μου έμπροσθεν του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης).
Βλέπετε, ο Ανδρέξης ήθελε δύο ακόμα βουλευτές για να φτιάξει αυτοδύναμη κυβέρνηση και να μην κρέμεται από τα παπάρια των άλλων κάθε φορά που θέλει να περάσει ένα νομοσχέδιο. Κι επειδή το ΚΚΕ προτιμάει να καεί ο πλανήτης στη λάβα παρά να αναλάβει την οποιαδήποτε ευθύνη, αυτές τις λίγες θέσεις έπρεπε να τις συμπληρώσουν οι ΑΝΕΛ.
Τι είναι αυτά που ακούω για "θεωρία των δύο άκρων"; Σαχλαμάρες. Άλλωστε αυτά πλέον είναι ξεπερασμένες αγκυλώσεις του παρελθόντος. Ο κοινός εχθρός πλέον είναι ένας: το μνημόνιο. Ο Ανδρέξης κι ο Ψεκασμένος είναι αντιμνημονιακές δυνάμεις, άρα κάνουν στην άκρη τις διαφορές τους, ενώνουν τα δαχτυλίδια τους και καλούν τον Μέγκαζορντ.

Φυσικά, κάποια υπουργεία θα έπρεπε να αναλάβουν κι αυτοί. Ο Ανδρέξης τους έδωσε να παίζουν τα πιο ακίνδυνα υπουργεία που θα μπορούσε να δώσει σε ένα μάτσο μισότρελους ακροδεξιούς: το Αμύνης και το Δημοσίας Τάξεως!
Τι θα μπορούσε να πάει στραβά με αυτό;
Φυσικά, ο Ψεκασμένος δεν είχε καλύτερη από αυτό. Άρχισε αμέσως να επιθεωρεί στρατά, να σχεδιάζει επιχειρήσεις, να πιλοτάρει αεροπλάνα, να κάνει δηλώσεις χιλίων καρδιναλίων, και για πότε θα'ρθει καμιά μέρα που θα δει στον ύπνο του την Παναγιά και θα πάει να πάρει την Πόλη, ούτε που θα το καταλάβουμε.
Βέβαια αυτό ταιριάζει πιο πολύ στον Αναστασιάδη.
Δε χάσαμε προπονητή εμείς, Άγγελο χάσαμε.
Για κάποιο λόγο, ο Ανδρέξης ένιωθε ότι το να συμπεριλάβει τους ΑΝΕΛ στην κυβέρνησή του δεν αρκεί για να εξασφαλίσει συναίνεση με το δεξιό κομμάτι της κοινωνίας. Έτσι πρότεινε για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας έναν πολιτικό προερχόμενο από τη ΝΔ, και συγκεκριμένα τον Πάκη Παυλόπουλο.
-Εκεί κολλάς εσύ; Ο ΠτΔ είναι ένας ρόλος που δεν έχει καμία ουσιαστική αρμοδιότητα, ένας καθαρά συμβολικός θεσμός.
Καμία αντίρρηση! Ας δούμε λοιπόν τι συμβολίζει η εκλογή Παυλόπουλου. Μήπως το κύρος, ενός ανθρώπου που όλη η κοινωνία αποκαλεί ειρωνικά Πάκη; Μήπως τη δυναμικότητα και αποφασιστικότητα του ανθρώπου που άφησε την Αθήνα να καεί το Δεκέμβρη του '08 και την Κανέλλη να φάει τις ψιλές της στο αλησμόνητο σκηνικό στον Παπαδάκη;
Α, το βρήκα! Συμβολίζει την ρήξη και την απεμπλοκή από το σαθρό πολιτικό παρελθόν της χώρας! Τσάκαλος είμαι τελικά.
Αλλά είπαμε: αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Σημασία έχει ότι η κυβέρνηση ΣΑΝΕΛ, με ένα νόμο και ένα άρθρο, έκανε αυτό που υποσχέθηκε στον κόσμο: έσκισε τα μνημόνια!
Σε αυτό το σημείο θέλω να μιλήσουμε λίγο για τον υπουργό Οικονομικών που κέρδισε τις καρδιές όλων μας, τον Γιάνη με το ένα νι. Τον Γιάνη ντε, τον Γιάνη τον Μπαρουφάκη!...ε...Βαρουφάκη ήθελα να πω. Τι σου κάνει αυτή η λανθάνουσα γλώσσα, ε;
Ο Γιάνης έχει γίνει κάτι σαν γκραν γαμάω, μια μίξη Τσακ Νόρις και Λέμι Κίλμιστερ πολλαπλασιασμένη επί εκατό. Οι γκόμενες έχουν πάθει μαζική παράκρουση για πάρτη του.
Ε...calm your titties ρε κορίτσια. Το ότι κάποιος έχει την ίδια καραφλοκουρούπα με τον Μπρους Γουίλις δεν αναιρεί αυτόματα ότι η φάτσα του είναι σαν να τράκαρε μετωπικά με τον Νίκο Τσιαντάκη.
-Μα είναι αντισυμβατικός! Αντί για κουστούμια (sic) και γραβάτες, φοράει δερμάτινα και καβαλάει μηχανή!
Ε...οκ...την επόμενη φορά να δώσουμε ένα υπουργείο και στο Γαρδέλη, εφόσον αυτό είναι πλέον το κριτήριο.
Αλλά φυσικά, το τι φοράει ο καθένας δεν έχει σημασία, κάτι στο οποίο πρέπει να συμφωνήσει κι η μάνα μου που ακόμα δεν μπορεί να χωνέψει τις γόβες νούμερο 44 που ανακάλυψε στη ντουλάπα μου. Σημασία έχουν οι πράξεις, κι ο Γιάνης έκανε πράξεις: έσκισε τα μνημόνια!
Τουλάχιστον προσπάθησε. Προσπάθησε με τα χέρια, τίποτα, ήταν πολύ σκληρά. Με τα δόντια, πάλι τζίφος. Με ψαλίδι, τίποτα. Με ηλεκτρικό μαχαίρι γύρου, πάλι αποτυχία. Μέχρι και τον Κάρολα με το Αλυσοπρίονο κουβάλησε, καμία τύχη.

Απλά επειδή το μνημόνιο έχει αυτό το μν- στην αρχή και γλωσσεύεται η μπέρδα μας μέχρι να το πούμε, θα το λέμε πρόγραμμα. Για τέσσερα μηνάκια μωρέ, να πάρουμε κανένα ψιλό γιατί άψιλοι είμαστε, παραλάβαμε καμμένη γη, λίγη κατανόηση δείχτε, και μετά θα τα σκίσουμε.
Τουλάχιστον όμως δε θα έχουμε την Τρόικα, έτσι; Θα κάνουμε μόνοι μας ζάφτι και δε θα έχουμε τον μπαμπούλα λες και είμαστε κανένα νηπιαγωγείο! Απλά θα μας επιβλέπουν αν τα κάνουμε σωστά κάτι τύποι που θα λέγονται Brussels Group.
Τι θα πει δε βλέπετε τη διαφορά; Δεν είναι Γιάννης! Είναι Γιάνης με ένα νι.
Μέχρι ο Γιάνης να σκίσει οριστικά τα μνημόνια, θα κάνουμε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός. Δεν είναι τυχαία αυτή η αναφορά, γιατί θα ζήσουμε με τα ιδανικά της παλιάς ελληνικής ταινίας: λιτός βίος με αξιοπρέπεια.
Όπως ακριβώς κι ο Γιάνης!
Τσιμπολογάει μωρέ ο άνθρωπος.
Την ίδια αρχή άλλωστε πρεσβεύουν κι όλοι οι υπόλοιποι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι αν ο νόμος τους δίνει κάποια παραπάνω προνόμια, αυτοί αρνούνται να τα αποδεχτούν. Είναι ίσοι με μας τους φτωχομπινέδες! Γι'αυτό όλοι τους αρνήθηκαν να κάνουν χρήση του βουλευτικού αυτοκινήτου που δικαιούνται. Όλοι εκτός από εκατόν σαράντα τέσσερις.
Φυσικά, όταν ο Τσίπρας έμαθε ότι μόνο πέντε από τους βουλευτές του απαρνήθηκαν το βουλευτικό αυτοκίνητο, έγινε έξω φτερών. "Πώς τολμάτε! Εμείς λέμε ότι είμαστε αλλιώτικοι απ'τους παλιούς κι εσείς δε θέλετε να παραδώσετε το βουλευτικό σας αυτοκίνητο; Φτου σας!". Και σωριάστηκε νευριασμένος στην ολοκαίνουρια πολυθρόνα που αγόρασε για τη βασιλική κωλάρα του.
Αν θέλουμε όμως να έρθει η ανάπτυξη, η αρχή των πάντων είναι η παιδεία. Ας δούμε τα πεπραγμένα του υπουργού παιδείας λοιπόν. Η πρώτη του απόφαση ήταν η άρση όλων των διαγραφών για τους αιώνιοι φοιτητές, κάτι αναμενόμενο αφού τα σύνολα "φοιτητές που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ" και "φοιτητές που τελειώνουν τη σχολή τους σε ν+2 χρόνια" δεν λες ακριβώς ότι ταυτίζονται.
Η δεύτερη απόφαση ήταν να καταργήσει τα πειραματικά σχολεία και τον τρόπο εισαγωγής σε αυτά με εξετάσεις, με το σκεπτικό ότι "η αριστεία είναι ένας θεσμός που προωθεί την ολιγαρχία και την δημιουργία ελίτ".
Αυτά τα λόγια φυσικά αποκτούν άλλη βαρύτητα όταν τα εκφέρουν απόφοιτοι του Αρσακείου και του Κολλεγίου Αθηνών, σχολεία φημισμένα για το ότι δεν προωθούν καμία ολιγαρχία και καμία ελίτ.
Στο ίδιο υπουργείο υπάγεται κι ο υφυπουργός Αθλητισμού, που καλείται να αντιμετωπίσει τη βία στα γήπεδα. Στο πρόσφατο ματς Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός κάποιοι μπούκαραν στο γήπεδο και έπεσαν κάτι ψιλές. Η απόφαση του υφυπουργού; Οι επόμενες δύο αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών. Για όλα τα γήπεδα της χώρας!
Είναι κι αυτό μια λογική, έτσι; Πώς θα γίνουν επεισόδια στα γήπεδα αν δεν υπάρχουν άνθρωποι στα γήπεδα για να κάνουν επεισόδια; Έτσι, παιχνίδια υψηλής επικινδυνότητας όπως το Πανιώνιος-Λεβαδειακός και το Βέροια-Εργοτέλης έγιναν χωρίς κόσμο.
Αντίθετα, ένα εντελώς ασήμαντο παιχνίδι για το κύπελλο έγινε με κόσμο, γιατί το κύπελλο είναι άλλη διοργάνωση και σε αυτήν πάνε στο γήπεδο μόνο οπαδοί της όπερας. Σε αυτό το παιχνίδι απλά έτυχε να παίζουν η ΑΕΚ κι ο Ολυμπιακός (κάτι λένε στο χωριό μου για το δις εξαμαρτείν...).
Έπεσαν κι εκεί κάτι ψιλές, και ο υφυπουργός απεφάνθη αμέσως: άλλη μία αγωνιστική κεκλεισμένων για όλες τις ομάδες! Με τούτα και με εκείνα, το επόμενο παιχνίδι με θεατές θα γίνει το 2024.
Λογικά μέχρι τότε θα έχει επιστρέψει κι ο Άρης στην Α' Εθνική.
Το πρόβλημα με όλα αυτά είναι άλλο. Ως γνωστόν, υπάρχουν κάποιοι γονιοί που νομίζουν και καμαρώνουν και πρήζουν τα μέζεα του στεατοπυγικού υποσυστήματος (μία από τις σημαντικότερες μέχρι στιγμής συνεισφορές των ΣΑΝΕΛ) σε όλους τους γύρω τους ότι έχουν γεννήσει τον επόμενο Μότσαρτ.
Αυτοί οι γονιοί λοιπόν δεν θέλουν και δεν πρόκειται να σε πιστέψουν αν τους πεις ότι, κάθε φορά που το βλαστάρι τους ακουμπάει τα πλήκτρα του πιάνου, πεθαίνει ένα σκιουράκι.
Κάπως έτσι είναι κι αυτοί που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στο ΣΥΡΙΖΑ. Γι'αυτό έχουμε απολαύσει, εν έτει δύο χιλιάδες και δεκαπέντε, συγκεντρώσεις στήριξης της κυβέρνησης, από τις οποίες το μόνο που λείπει για την πλήρη εμπειρία είναι ο Τάσος Μπιρσίμ και τα Κάρμινα Μπουράνα.

Φυσικά, όταν τους ρωτήσεις όλους αυτούς αν έχουν ψηφίσει ποτέ ΠΑΣΟΚ, θα σε κοιτάνε σαν να έχεσες μέσα στο ψυγείο τους.
Όταν όμως η ψευδαίσθησή σου πολεμάει με σφεντόνες κι η πραγματικότητα με πυρηνικές κεφαλές, τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αλλάζεις εντέχνως το θέμα της συζήτησης (το εντέχνως δε σημαίνει ότι πρέπει να περιλαμβάνει τον Σωκράτη Μάλαμα, αλλά δε βλάπτει). 
Μήλα σε ρωτάνε; Πορτοκάλια να απαντάς! Τι έκανε/δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ σε ρωτάνε; Τι έκανε/δεν έκανε η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και φυσικά το Ποτάμι, το οποίο αυτή τη στιγμή είναι πιο in να είσαι hater κι από το Twilight όταν είχε πρωτοβγεί, αυτό να απαντάς! Ώσπου κάποια στιγμή ο άλλος θα βαρεθεί να κάνει διάλογο με τον εαυτό του και θα αποδειχθεί η ανωτερότητα του ΣΥΡΙΖΑ δια της εις άτοπον απαγωγής.
Κι αυτό λογική είναι, έτσι; Δεν μπορείς να ηττηθείς σε μια διαφωνία, αν κάνεις εντελώς διαφορετική συζήτηση από αυτόν που διαφωνείς!
Και ξανά προς τη δόξα τραβάμε τα βυζιά μας.
Αυτά, και να προσέξετε μη βιάσετε τη γυναίκα του Γιάνη και σας εκδικηθεί με αγνό 80's βρωμόξυλο ανακράζοντας "με θυμάσαι ρε πούστη".
300 αναρτήσεις μ' αυτά και μ'αυτά, ε; Πώς με αντέχετε ακόμα;

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Ο καφενές του θείου Κώστα

Η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols. Η εξήγηση για αυτό που θα διαβάσετε βρίσκεται στον Απίτη.
-Πάλι ντόρτια ήφερα!
Κάπως έτσι ξεκινούσε πάντα ο καυγάς ανάμεσα στον Μήτσο και στον Νώντα, grand maitres του ευγενούς αθλήματος του ταβλιού.
-Μία (γκλανκ!)...δύο (γκλανκ!) ...τρεις (γκλανκ!) και μία δώρο απ'το κατάστημα για το εξάπορτο (γκλανκ!) τέσσερις. 
-Δεν είσαι άνθρωπος εσύ ρε γαμημένε Μήτσο. Απευθείας σύνδεση με την Παναγία έχεις και σου κάθεται όλη την ώρα το ζάρι; Δεν παίζω άλλο μαζί σου ρε.
-Τι μας λες μωρή κυρία; Μια τελευταία παρτίδα θα παίξεις για την τιμή των όπλων. Στήσ'τα και μη λες πολλά.
-Τζενάκι, γκελ μπουρντά!
Το Τζενάκι ήταν η γκαρσόνα και ανιψιά του θείου Κώστα με το φερώνυμο καφενέ, στον οποίο διαδραματίζεται η ιστορία μας.
-Στα πεταχτά μοιράζω τις μισές...στο πιάτο κι ο μεζές...μαρίδα και τυρί...έφτασε τραγουδώντας το Τζενάκι. Δε βαρεθήκατε ακόμα, βρε παλιορεμπεσκέδες, να πάτε σπίτια σας, να ξεκουραστώ και γω λίγο; έκανε ότι τους μαλώνει.
-Άντε, άντε, γλωσσού, εμείς σε πληρώνουμε κι εσένα και τον μπάρμπα σου, είπε ο Νώντας. Λοιπόν, θα φέρεις ένα φραπεδάκι για τον Μήτσο και...ένα "φραπεδάκι" για μένα...πρόσθεσε με ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού στην τσαχπίνα και χαριτωμένη γκαρσόνα.
-Να σ'αστράψω μια να σε πω εγώ...έκανε η Τζένη και κατευθύνθηκε στην κουζίνα.
-Λοιπόν, αιώνιε λούζερ, ρίχνε το ζάρι πριν νυχτώσουμε.
-Χασσόδυο! Γαμώ τα βυζιά της πεταλούδας...δε με θέλει το μπουρδέλο το ζάρι.
-Ούτε το ζάρι σε θέλει, ούτε το Τζενάκι. Γι'αυτό κόψε τα πολλά πολλά.
-Σκάσε ρε και με θέλει...με θέλει αλλά μου κάνει πείσματα, για να με καψουρέψει...
-Ακούει Νώντας και φτύνει ρε...να 'τες κι οι πεντάρες! (Γκλανκ!...γκλανκ...γκλανκ!...γκλανκ!) Όπως σε βλέπω και με βλέπεις. Αλλού είναι η καρδιά της πιτσιρίκας. Άσε που κι ο μπάρμπας δεν πρόκειται να σε κάνει γαμπρό του.
-Ο μπάρμπας που κολλάει ρε μαλάκα;
-Αυτός μεγάλωσε τη Τζένη ρε. Οι γονείς της τους σκότωσε ένας ληστής κάποτε σε ένα στενό.
-Σιγά τον Μπάτμαν...
Την ίδια ώρα στην κουζίνα, η Τζένη αντί να φτιάχνει τους καφέδες κωλυσιεργούσε. Με ιδιαίτερη έμφαση στο "κωλ-". Βλέπετε, από την πίσω πόρτα είχε σκάσει αυτός που είχε την "καρδιά της πιτσιρίκας", ο Γιάννης.
-Τζένη! ακούστηκε ξαφνικά η βραχνή φωνή του Θείου Κώστα. Έτοιμοι οι καφέδες. Πήγαινέ τους στο τραπέζι!
-Ναι, Θείο, έρχομαι! φώναξε η Τζένη, αλλά δεν κουνήθηκε από μέσα απ'τα χέρια του Γιάννη. 
-Ε κουνήσου ντε!
-Τώρα, τώρα! αλλά συνέχισε να παραμένει στην ίδια θέση.
-Άρχισε πάλι τα σαλιαρίσματα, έκανε με μια έκφραση ψευτοαπογοήτευσης ο θείος Κώστας στον φίλο του τον Βάγγο, που είχε έρθει να θυμηθούνε τότε με τον Κούδα και τον Δημόπουλο το Φονιά που η Παοκάρα μεσουρανούσε. Αυτό το κορίτσι τα μυαλά πάνω απ'το κεφάλι...
-Ε...στον καιρό μας...εμείς τις ξεμυαλίζαμε κάτι τέτοιες...έκανε με νόημα ο Βάγγος.
-Πού εκείνα τα χρόνια, Βάγγο...να σε πω...τώρα που δε βλέπει η μικρή...δώσ'με ένα τσιγάρο...λέει ο γιατρός δεν κάνει κι ιστορίες τώρα τι με λες και τι σε λέω...
Τράβηξε αργά και μερακλήδικα την πρώτη τζούρα, καθώς θυμότανε τα νιάτα του, όταν μετά από πέντε χρόνια στα καράβια ξεμπάρκαρε και άνοιξε τον καφενέ με τις οικονομίες του. Και με μια επιχορήγηση που πήρε από την κυβέρνηση για κάτι στρέμματα ελιές στη Χαλκιδική. Ούτε μια ελιά δεν είχε μαζέψει ποτέ από κείνα τα δέντρα. Αλλαγή γαρ...
-Θείο! Δε σ'έχω πει να μην καπνίζεις; έκανε η Τζένη, η οποία είχε χορτάσει τα χάδια του αγαπητικού της.
-Κι εγώ δε σ'έχω πει να μη σαλιαρίζεις; Περιμένουν οι πελάτες τους καφέδες τους!
-Ποιοι πελάτες; Αυτά τα ρεμάλια που παίζουν όλη μέρα τάβλι; Χαράς τους πελάτες!
-Μια γλώσσα...μια γλώσσα...πιο μεγάλη κι απ'το μπόι σου! Τσακίσου κι άσε με να τα πω με το Βάγγο! έκανε ότι ψευτοθυμώνει ο Θείος-δεν θα μπορούσε ποτέ να θυμώσει στ'αλήθεια με την ανιψιά του, "εκτός κι αν του έφερνε για γαμπρό το Νώντα".
-Μάστα κύιε οικητά! ανήγγειλε με μια ανάσα η Τζένη χαιρετώντας σε στάση προσοχής.
-Βρε άμα σε πιάσω με τη μαγκούρα...έκανε ο Θείος κι η Τζένη έφυγε με τους καφέδες.
Στο τραπέζι, το παιχνίδι συνεχιζόταν όπως ακριβώς το είχαμε αφήσει.
-Πάλι εξάπορτο ρε τρισάθλιε; Θα φέρω παπά να ευλογήσει το τάβλι!
-Συγνώμη που διακόπτω την παρτίδα σας, Δούκα της Ουαλίας και Κόμητα του Σάσεξ, έκανε ειρωνικά η Τζένη, αλλά έφερα τα φραπεδάκια σας.
-Πω...πω...πω...έκανε ο Νώντας...τι ποίημα ήταν αυτό που μας απήγγειλες πάλι!
-Καλέ τι λέει αυτός; Άρχισε πάλι να πίνει τα αφορολόγητα; Δεν απήγγειλα κανένα ποίημα.
-Ε πώς...πώς...μας το απήγγειλες με τη γλώσσα του σώματος!
-Άκου να σε πω, Νώντα...έκανε η Τζένη, απηυδισμένη με τις χοντράδες που άκουγε, έχεις βγάλει ποτέ γκόμενα με αυτές τις μαλακίες;
-Ε...όχι...αλλά όσο ζω ελπίζω. Ντουμ σπίρο σπέρο, που λέγανε κι οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι...
-Δεν ξέρω τι λέγανε οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι, άμα σε δει όμως ο Γιάννης μου θα σε σπείρει δυο μέτρα κάτω απ'το χώμα, κι έφυγε ξανά για την κουζίνα.
-Το χάσαμε το κορμί, πατριώ...τη...αναστέναξε ο Νώντας ενθυμούμενος την παλιά διαφήμιση.
-Δεν μπορείς να χάσεις κάτι που δεν είχες ποτέ...γι'αυτό κι ο ΠΑΟΚ δεν έχασε το πρωτάθλημα φέτος, ειρωνεύτηκε ο Μήτσος.
-Άντε βρε παλιοσκουλήκι που μιλάς κιόλας...η Γ'Εθνική ρωτάει κι ανησυχεί...
Την ίδια ώρα, ο Θείος κι ο Βάγγος είχαν γυρίσει το χρόνο πίσω, τότε που αυτοί ήταν σαν τον Μήτσο και τον Νώντα.
-Θυμάσαι ρε Βάγγο τότε που πηδήξαμε τη μάντρα απ'το στρατόπεδο για να πάμε στις πουτάνες και μόλις βγήκαμε απ'το μπουρδέλο πέσαμε πάνω στο λοχαγό;
-Ξεχνιούνται ρε Κώστα σαράντα μέρες φυλακή; Εσύ θυμάσαι τότε που ήθελες να κάνεις καντάδα σε μια πιτσιρίκα με τη γκαριδοφωνάρα σου, και βγήκε ο πατέρας της και σε κυνηγούσε με την καραμπίνα;
-Τι με θύμισες τώρα! Όλη την Όλγας την κατέβηκα τρέχοντας. Το θυμάμαι κι ακόμα λαχανιάζω. Εσύ θυμάσαι τότε που...
-Όχι, γιατί μόλις θυμήθηκα ότι με περιμένει η Νίτσα στο σπίτι, με τον πλάστη επ'ώμου αρμ! έκανε αλαφιασμένος ο Βάγγος. Σε χαιρετώ, παλιέ μου φίλε.
-Α ρε Βάγγο...γι'αυτό δεν παντρεύτηκα ωρέ! Πήγαινε στην ευχή του Θεού...
-ΟΧΙ ΠΑΛΙ ΕΞΑΡΕΣ ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΑΞΟΝΑ ΤΗΣ ΓΗΣ!
Ο Νώντας είχε αρχίσει να εξοργίζεται με τη συνεχιζόμενη κωλοφαρδία του Μήτσου.
-Θείο Κώστα, έλα κάτσε μαζί μας! τον προσκάλεσε ο Νώντας, για να γλιτώσει από τον διαρκή ταβλιστικό εξευτελισμό του.
-Να κάτσω, ρε παιδιά, να κάτσω. Μα δε με λέτε. Εσείς, νέα παιδιά, τι γυρεύετε κι έρχεστε στον καφενέ μου; Αυτό είναι μέρος για παππούδια σαν κι εμένα!
-Μα είναι πολύ χίπστερ, "εξήγησε" ο Νώντας.
-Τι; Ποιος φταρνίστηκε; ρώτησε ο Θείος.
-Τίποτα, Θείο, οι βλακείες του Νώντα, είπε ο Μήτσος.
-Βασικά είναι ένας καινούριος τρόπος ζωής, εξήγησε ο Νώντας, που ανακαλύπτεις και αναβιώνεις πράγματα που είχαν ξεπεραστεί και ξεχαστεί απ'το χρόνο. Ο καφενές ένα πράμα!
-Άκου πατέντα! έκανε ο Θείος. Και όλη μέρα γκλαν γκλουν γκλαν γκλουν τα πούλια, δεν έχετε δουλειά να κάνετε;
-Ξέρεις τι είναι, Θείο, να έχεις τελειώσει Ηπατολόγος και να μη μπορείς να βρεις δουλειά; Ποιος, ο Ηπατολόγος, με τόσα χρόνια σπουδές! είπε ο Μήτσος.
-Να, τώρα περιμένουμε με τη νέα κυβέρνηση να μπούμε σε ένα προγραμματάκι...συμπλήρωσε ο Νώντας.
-Γι'αυτό πάει η νέα γενιά κατά διαόλου! έκανε θυμωμένος ο Θείος. Εμείς στα χρόνια σας, βρε κοπρόσκυλα, δεν περιμέναμε καμιά κυβέρνηση και κανένα προγραμματάκι. Εγώ όταν δεν είχα τι να κάνω, μπάρκαρα στο καράβι και μ'έφαγε η θάλασσα, το ξεροβόρι κι η μαύρη ξενιτιά!
-Ωχ, άρχισε τη γκρίνια ο Θείος...αναστέναξε ο Νώντας.
-Γκρίνια; Καθόλου γκρίνια! αντιγύρισε ο Θείος. Ίσα ίσα που θυμάμαι και νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια. Έχω κι ενθύμια βέβαια από τότε, και λέγοντας αυτό σήκωσε το μανίκι απ'το πουκάμισό του και έδειξε στο Νώντα και τον Μήτσο το τατουάζ μιας γοργόνας που έγραφε από κάτω "Ραμόνα".
-Πω, πω! θαύμασε ο Μήτσος. Αυτό είναι τατού ρε! Κι εσύ ήθελες να χτυπήσεις το Κινέζικο σύμβολο της μαλακίας...
-Της αρμονίας ήτανε ρε!
-Της αρμονίας, της μαλακίας, για σένα το ίδιο κάνει. Για πες μας, Θείο, την ιστορία πίσω απ'το τατουάζ!
-Να σας την πω...πάνε και πολλά χρόνια βέβαια και δεν τα θυμάμαι κι όλα...πρώτο ταξίδι, έτυχε ναύλος για το Νότο...δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια...
-Ώπα και Καββαδία ο Θείος!
-Είχαμε φορτώσει από τον Περαία για Αυστραλία. Κάναμε ένα μήνα να δούμε στεριά. Τελικά πιάσαμε στον Παναμά, στη διώρυγα. Μόλις δέσαμε, καταλαβαίνετε, τρέξαμε όλοι στις πουτάνες. Δύσκολο πράμα το καράβι, παιδιά. Επί ένα μήνα τρώγαμε ο ένας στη μάπα τον άλλον, μέσα σε ένα σιδερένιο κουτί, και γυναίκα ούτε με το κυάλι! Με το που βγαίνω απ'το καράβι, με πλευρίζει αμέσως μια πιτσιρίκα.
-Κατακτήσεις ο Θείος!
-Είκοσι χρονών ήμουνα. Τότε που λέτε, μ'έβλεπε ο Παπαμιχαήλ κι έσκυβε το κεφάλι απ'τη ζήλεια. Ήτανε δεν ήτανε δεκαπέντε χρονών η μικρή. Αφότου έγινε ό,τι έγινε, με κάτι κουτσοαμερικάνικα που ήξερε αυτή και κάτι κουτσοαμερικάνικα που ήξερα κι εγώ, μου είπε την ιστορία της. Την είχανε βγάλει στο κλαρί οι συμμορίες των ναρκωτικών. Αυτός ο διάολος, που ποτέ να μην τον αγγίξετε!
-Οι πίτσες σας, 20 ευρώ παρακαλώ, τον διέκοψε ο πιτσαδόρος.
-Τι...ποιος παρήγγειλε πίτσες;
-Εγώ, Θείο! είπε η Τζένη, που είχε πάρει μια καρέκλα και καθόταν για να ακούσει την ιστορία. Για να φάμε και τίποτα.
-Ο γιατρός λέει ότι δεν κάνει να τρώω παχυντικά, ειρωνεύτηκε ο Θείος.
-Μια γλώσσα...μια γλώσσα...πιο μεγάλη κι απ'το μπόι σου! του ανταπέδωσε την ειρωνεία η Τζένη.
-Τη λέγανε Ραμόνα, συνέχισε την ιστορία του ο Θείος. Ήταν τόσο όμορφη, σαν μια γοργόνα που βγήκε στη στεριά. Ήταν κρίμα κι άδικο να την πιάνουν στα χυδαία χέρια τους όλοι αυτοί οι ναύτες κι οι Αμερικάνοι στρατιώτες. Τη λυπήθηκε η ψυχή μου. Θα πληρωνόμουν μόλις πιάναμε στην Αυστραλία. Της υποσχέθηκα να κάνει υπομονή λίγες μέρες και, στο ταξίδι της επιστροφής, θα της έβγαζα εισιτήριο να έρθει μαζί στην Ελλάδα.
-Ωραίος μάγκας ο θείος!
-Δυστυχώς, δεν έμελλε ποτέ να συμβεί. Μόλις πιάσαμε ξανά στον Παναμά, μετά από δυο μήνες, έψαξα σε όλα τα "στέκια" του λιμανιού να τη βρω. Γουέρ ιζ Ραμόνα, γουέρ ιζ Ραμόνα, τίποτα. Μόνο στο μπαρ που πρωτοείχαμε ειδωθεί έμαθα ότι σκοτώθηκε σε μια μάχη μεταξύ των συμμοριών. Πάει η Ραμόνα! Αμέσως έξω απ'το μπαρ ήταν ένας που έκανε τατουάζ. Εκείνη τη στιγμή, χωρίς δεύτερη σκέψη, του είπα να μου κάνει αυτό που βλέπετε. Για να μην την ξεχάσω ποτέ. Και δεν την ξέχασα. Κι ας πέρασαν γυναίκες και γυναίκες από τα χέρια μου...
-Κι από το...πήγε να πει ο Νώντας, αλλά η Τζένη του έκανε αμέσως "σουτ!", γιατί χαλούσε τη συγκίνηση της στιγμής.
-...και δε φαντάζεστε πόσες από δαύτες πέρασαν απ'τα χέρια μου, ακούγοντας αυτή την ιστορία!
Εκεί όλοι μαζί γέλασαν.
-Λοιπόν, ώρα να κλείνουμε, είπε η Τζένη, σαν να ήταν αυτή το αφεντικό του μαγαζιού. Κι εσείς, βρωμόσκυλα, δρόμο!
-Έτσι μας διώχνεις χωρίς ένα φιλί; έκανε ο Νώντας. Η απάντηση που εισέπραξε ήταν τρία φάσκελα.
-Εδώ θα 'μαστε πάλι αύριο έτσι κι αλλιώς, είπε ο Μήτσος. Με το τάβλι, το φραπέ, και καμιά ιστορία του Θείου Κώστα άμα λάχει...
Αυτά, και να προσέχετε μην αγοράσετε από έναν γέρο έμπορο στ'Αλγέρι ένα μικρό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι από αυτά που συνηθούν και παίζουν οι Αραπάδες και τα λοιπά και τα λοιπά.

Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Άλλες 10 μεγάλες μουσικές απάτες της ιστορίας

Κάποια στιγμή θα καταφέρω να γράψω σίκουελ ακόμα και για τον τηλεφωνικό κατάλογο. Για την ώρα, ας δούμε άλλη μια σειρά από καλλιτέχνηδους που περνιούνται από τα fanboys και τους χίπστερ κριτικούς του ίντερνετ τουλάχιστον για Μπετόβεν ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να κάνουν παρέα στη Χαρά Βέρα.
  • Green Day

    Ή και Green Gay, όπως θα τους αποκαλώ εφεξής αν και δεν είναι σωστό να χρησιμοποιούμε τη λέξη gay ως προσβολή και είμαι ένα ομοφοβικό σκουλήκι. Τι έλεγα; Α, ναι, για τους Green Gay, το συγκρότημα που αποκαλείται pop-punk, το οποίο είναι τόσο punk όσο μια κλανιά του Γιαννάκη του Σάπιου μια μέρα που έφαγε φασουλάδα. Το μόνο κοινό στοιχείο με την punk είναι η άρνηση χρησιμοποίησης πάνω από τριών συγχορδιών. Από εκεί και πέρα, η θεματική των ασμάτων της μπάντας του παλουκαριού με το βαμμένο α λα "ο τυπάς απ'τους Cure που δε θυμάμαι πώς τονε λένε" μάτι κινείται γύρω από τη δημοφιλή θεματική του δακρυσμένου αιδοίου, με αποκορύφωμα φυσικά το Good Riddance, το οποίο μέχρι και στον τίτλο είναι τραγούδι του Παντελίδη: Καλά Ξεκουμπίδια. Καλά ξεκουμπίδια λοιπόν και σε σένα, μπάντα-ξεκάρφωμα της τύπισσας που φοράει μπλούζα Iron Maiden με στρασάκια.
  • Radiohead
    Μετά την δεκαετία του '80, της οποίας η επίσημη καύσιμη ύλη ήταν η κόκα, το έδαφος στη δεκαετία του '90 ήταν πρόσφορο για να φτιαχτεί μια πίστα από φώσφορο...εννοώ να ξεπηδήξουν μπάντες μελαγχολικές και κατατονικές. Από αυτές που ο τραγουδιστής τους δεν τίναξε τα μυαλά του στον αέρα, μία από τις πιο δημοφιλείς ήταν οι Radiohead, οι οποίοι έχουν τόση σχέση με τους Motorhead όση ο Ευριπίδης με τον Κοντοπίδη. Εντάξει, κατανοώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που πάσχουν από αϋπνίες, αλλά ακόμα και σε αυτόν τον τομέα δεν είναι οι πρωτοπόροι κι αβανγκάρντ που νομίζουν ότι είναι όταν την παίζουν κοιτώντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Λίγη ακουστική κιθαρίτσα, λίγο πιανάκι και πολύ τουπέ χιλίων καρδιναλίων. Επίσης: όποιος καλλιτέχνης ξαναπεί ότι μισεί τη μεγαλύτερή του επιτυχία (Creep), καταδικάζεται να δουλέψει για δέκα χρόνια ως στυλίστας της Lady Gaga.
  • REM
    Μια απ'τα ίδια με τους Ραδιοκέφαλους, με τη διαφορά ότι έσκασαν μύτη καμιά δεκαριά χρόνια νωρίτερα, όταν ο πολύς κόσμος ήταν απασχολημένος με το να φοράει σκισμένα καλσόν και παρδαλές μπαντάνες στην περμανάντ-αϊτοφωλιά του, κι έτσι έχουν το έξτρα χίπστερ-street-cred ότι δεν τους ήξερε ο κόσμος πριν γίνουν μέινστριμ. Γουατέβερ. Αν κάτι που δεν το κάνει ο πολύς κόσμος γίνεται αυτομάτως καλό, τότε ας αρχίσουμε όλοι να καβαλάμε μονόκυκλα. Οι REM χαρακτηρίζονται από άχρωμες κιθάρες και γενικότερα ενορχηστρώσεις που θα ζήλευε ο Μπλιάχτσικας, στίχους που νομίζουν ότι λένε κάτι αλλά καταλήγουν σαν τις προσπάθειες του ΠΑΟΚ να ξεκολλήσει απ'την τέταρτη θέση, και φωνητικά που αν είχαν λίγη περισσότερη μύτη ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου με τον Μπομπ Ντίλαν θα τους έκαναν μήνυση για τα πνευματικά δικαιώματα. Με αποκορύφωμα φυσικά το τραγούδι που πολύ εύστοχα ο Χωστήρας είχε κάποτε παραφράσει σε "Losing My Virginion", γιατί μόνο αγάμητη πρωτοετής φοιτήτρια απ'την επαρχία θα μπορούσε να γουστάρει αυτό το πράμα.
  • Muse

    Αν είσαι Βρετανός ροκάς (προσέξτε τη διαφορά απ'το "μεταλάς" γιατί θα πέσουν οι Μπλακ Σάμπαθ και θα μας πλακώσουν) τότε αποστολή σου είναι να είσαι όσο πιο pretentious πάει (βρείτε την καταλληλότερη ελληνική απόδοση της λέξης και κερδίστε μια καφετιέρα). Εκεί που οι Radiohead πάνε να πετύχουν το αποτέλεσμα μέσω του υπναλέου μινιμαλισμού, οι Muse ακολουθούν τον ακριβώς αντίθετο δρόμο με υπερβολικές φιοριτούρες και "ατμοσφαιρικές" τσιριτσάντζουλες. Το αποτέλεσμα δε θα έλεγα ακριβώς ότι είναι κακό, υπερβολικά βαρύ για τα γούστα μου ίσως, σαν το ιμάμ μπαϊλντί. Αλλά για μια μπάντα που έχει τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της, θα περίμενες ότι θα επέλεγε να συσχετίσει το όνομά της μόνο με αναλόγου καλλιτεχνικού επιπέδου εγχειρήματα. Η σειρά ταινιών με τον γυαλιστερό βουρκόλακα, τον άτριχο λυκάνθρωπο και την κρυόκωλη που προσπαθεί να διαλέξει ανάμεσα στους δύο όχι απλώς δεν ανήκει σε αυτά, αλλά δρα σαν μαύρη τρύπα, πιο μαύρη κι απ'το μουνί της Κρίστεν Στιούαρτ, που ρουφάει την αξιοπρέπεια όποιου συσχετιστεί μαζί της. Συγνώμη, παίδες. Νεξτ τάιμ.
  • Dream Theater
    Γουάου! Οι τύποι είναι θεοί, είναι απίστευτοι, ξέρουν εκατόν οχτακόσια κιλά μουσική θεωρία, είναι όλοι τους απόφοιτοι του Berkley College of Music fuck yeah και από την ώρα που ξεκίνησα να γράφω αυτή την πρόταση τα αρχίδια μου δεν έχουν σταματήσει να κουνιούνται. Οκ, οι τύποι ξέρουν να παίζουν τα όργανά τους σε ρυθμό που τα πιστόνια της Μπουγκάτι Βέιρον σκύβουν ντροπιασμένα το κεφάλι γιατί δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Ε, και; Πριν γονατίσουμε όλοι ομαδικώς για να τους πάρουμε πίπα, ας σκεφτούμε έναν μάγειρα που σε κάθε φαγητό που φτιάχνει ρίχνει τρία κιλά μπούκοβο. Τρώγεται αυτό το πράμα; Όχι; Αυτό ακριβώς! Οι Dream Theater, προκειμένου να δείξουν πόση μουσική ξέρουν κι ότι το πουλί τους είναι totally πάνω από 20 εκατοστά, ξεχνάνε το πιο σημαντικό πράμα: να κρατάνε την ισορροπία. Αναμεταξύ των εναλλασσόμενων τέμπων-time signature-σόλο πλήκτρα-σόλο κιθάρα-σόλο ocarina of time, το αποτέλεσμα είναι τόσο κρύο κι άψυχο λες κι έχει γραφτεί από αλγόριθμο, κάτι που επιβεβαιώνει την υποψία πολλών ότι ο Πετρούτσης είναι παιδί του Στίβεν Χώκινγκ με τον R2D2.
  • The Doors

    Κάποιος, κάπου, κάποτε, είχε παραλληλίσει τους Doors με τους Nirvana, και για να χρησιμοποιώ εγώ αυτόν τον παραλληλισμό δεν τον χρησιμοποιώ σαν κομπλιμέντο. Οκ, αν κάτι σώζει σε γενικές γραμμές τη μουσική των Πόρτες, Πλακωτό και Φεύγα, αυτό είναι τα πλήχτρα του Ρέι Μανζάρεκ, τότε που η φαρφίσα δεν είχε ακόμα αυτοεξοριστεί στο πανηγύρι της Πέρα Κλανούλας. Κατά τ'άλλα, ο Μόρισον, όπως κι ο Κομπέης, αποτελούσε τον τύπο εκείνο του ομορφόπαιδου, λίγο αξούριστο, λίγο μελαγχολικό, λίγο που'χει πάρει το στραβό το δρόμο, που γουστάρουν πολύ μια κατηγορία γκόμενες που σήμερα φοράνε διχτυωτά γάντια και ίδια απόχρωση makeup με την Corpse Bride. Και δε θέλει και πολύ να δεις από πού ξετρύπωσε το στιλ ερμηνείας του ο Κομπέης: ίδια κατάθλα, ίδια μισοφαγωμένη εκφορά του λόγου, ίδιοι στίχοι που προσπαθούν να πουν κάτι και τελικά δε λένε τίποτα. Το πλήρες μέγεθος του ψώνιου του Τζιμάκου φαίνεται στο The End, ένα τραγούδι που κρατάει 12 λεπτά. Αν το τραγούδι σου κρατάει δώδεκα λεπτά, τότε κάνεις περίληψη και κρατάς το ρεζουμέ. Έκθεση τρίτης λυκείου. Εγώ θα σας τα λέω όλα;
  • Santana
    Ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα της κιθαριστικής ιστορίας, θα συναντήσει κανείς ανθρώπους που άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε το όργανο, όπως ο Τζίμι Χέντριξ, ο Τζίμι Πέιτζ, ο (πείτε το μαζί μου!) Έντι Βαν Χέιλεν και το δίδυμο Ντάουνινγκ-Τίπτον (για περισσότερα απευθυνθείτε στον Φίδη). Επίσης, για το λόγο ότι πρέπει να συμπληρώσουμε την ποσόστωση των Λατίνων αλλιώς οι loco cabron hijos de puta θα πέσουν να μας φάνε, είναι ο Σαντάνας. Κάποιοι λένε ότι αν παίξεις ανάποδα τους δίσκους του θα ακουστούν Σαντανιστικά μηνύματα, αλλά αν τους ακούσεις κανονικά το μόνο που ακούγεται είναι τα ίδια που θα έπαιζε ο Έρικ Κλάπτον αν τη μάνα του τη λέγανε Μαρία-Βερόνικα Ροντρίγκεζ Ντε Λα Στραπόν. Όπως όμως και με τους Muse, αυτό που εκπαραθυρώνει τον Σαντάνα από κάθε αξίωση σοβαρότητας είναι οι συνεργασίες που έκανε, όντας απεγνωσμένος για να πληρώσει τον ντίλερ του, με υψηλής καλλιτεχνικής αξίας ονόματα όπως κάποιος Rob Thomas και κάποιος...μπρρρ...Chad Kroeger.
  • Linkin Park
    Αγαπημένο άκουσμα σε όλα τα γυμνάσια από το 2000 έως και σήμερα, όπου κάποια παιδάκια που συνήθως έτρωγαν ξύλο σε όλο το δημοτικό επιλέγουν να κάνουν την επανάστασή τους και να μην ακούνε Tus, οι Linkin Park δεν ξέρουν ακριβώς κι οι ίδιοι τι είναι; Είναι ροκ; Είναι νιου μέταλ; Είναι ποπ με κάπως πιο αγριεμένες κιθάρες; Είναι Χατζηγιάννης με μια πρέζα από φωνητικά του πώς-τον-λένε από τους Σλίπνοτ; Είναι όλα αυτά μαζί και τίποτα απολύτως ταυτόχρονα; Εσύ αποφασίζεις. Εν πάση περιπτώσει, έχω μια πούτσα τόση-κι αυτό το λογοπαίγνιο χρησιμεύει ακριβώς για να καταδείξει το ότι οι Λίνκιν Παρκ ανήκουν στο γυμνάσιο. Αφού ο ακροατής ξεμπερδέψει με το γυμνάσιο, οι πιθανότητες είναι ότι είτε θα ανακαλύψει τους Μέιντεν και θα νομίσει ότι έγινε σατανιστής, ή ότι θα παρατήσει κάθε προσπάθεια να κρυφτεί και θα το γυρίσει απροκάλυπτα στον Κοργιαλά. Αν παρ'όλα αυτά δείτε άτομο άνω των 20 που εξακολουθεί να ακούει Λίνκιν Παρκ, ειδοποιήστε το Άμπε Λαλέ και το Χαμόγελο του Χαζού.
  • System of a Down

    Ή αλλιώς "αν οι U2 είχαν γεννηθεί στην Αρμενία". Οκ, οι Σύστεμ μπορεί να μην έχουν βγάλει κάτι τόσο υπέρμετρα ξενέρωτο όσο το One (αλλά έχουν βγάλει). Παρ'όλα αυτά, η διαρκής σταυροφορία τους για τη γενοκτονία των Αρμενίων ή για οποιοδήποτε άλλο ζήτημα μουσκεύει βρακάκι η κάθε τυχαία Κνίτισσα τους θέτει στην ίδια θέση. Όσο για την ταμπακιέρα, δηλαδή το μουσικό άσπεκτ του θέματος, δεν μπορούν να αποφασίσουν αν στο ίδιο τραγούδι θα βαράνε πανκ συγχορδίες μέχρι να πιάσουν φωτιά τα δάχτυλα του κιθαρίστα, ή αν θα παίζουν μελωδικές μελωδίες λες και είναι οι Φλήτγουντ Μακ, ή αν θα ξεκουρδίσουν την κιθάρα και θα την πετάξουν απ'τη σκάλα για να δουν τι νότες θα βγάλει. Αυτή η μουσική σχιζοφρένεια, σε συνδυασμό με την ψυχιατρική σχιζοφρένεια του Σερτζ Τανκιάν που δεν ξέρει αν προτιμά να παριστάνει τον Καζαντζίδη, τον Ντέιβιντ Κάβερντειλ ή τον Κρόνος, καθιστούν τη μπάντα κατάλληλη για τροφίμους του Δαφνίου, της Σταυρουπόλεως και του Άρκαμ.
  • The Beatles
    ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΙΕΡΟΣΥΛΟΣ; ΟΙ ΜΠΗΤΛΕΣ ΚΑΘΟΡΙΣΑΝ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ! ΟΙ ΜΠΗΤΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΚΙ ΑΠ'ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ! ΑΠΑΝΩ ΤΟΥΥΥΥ! Πίσω, ζαγάρια. Αφήστε με να εξηγηθώ. Οκ, αναγνωρίζω την τεράστια επίδραση που είχαν οι Μπήτληδοι στην πορεία της ροκ μουσικής, αλλά ας μην το παραχέσουμε. Κατ'αρχήν ο Τζον Λένον ήταν το μεγαλύτερο αρχίδι της μουσικής ιστορίας μέχρι να βγει ο Λαρς Ούλριχ. Έχεσε τους συνεργάτες του για να κάνει το χατήρι της Μποχλάδως. Το βασικό όμως είναι ότι οι τύποι ξεκίνησαν την καριέρα τους τραγουδώντας χαζοτραγουδάκια για χαζογκόμενες. Love love me do, you know I love you. Οκ, τέτοιο ήταν το πνεύμα της εποχής, αλλά αυτό δεν αλλάζει ότι οι τύποι ήταν οι One Direction της εποχής τους. "Ναι, αλλά μετά σοβαρεύτηκαν!". Ε...όχι. Απλά αντί για χαζογκρουπίτσες, το έριξαν στο LSD. Γιατί αν κάποιος προσπαθήσει να με πείσει ότι τραγούδια όπως το Lucy in the Sky ή το I Am The Walrus δε γράφτηκαν υπό την επήρεια ναρκωτικών, θα αρχίσω εγώ τα ναρκωτικά. Σημαντικοί; Ναι. Μουσικοί μεσσίες; Νοτ σο ματς.
Αυτά, και να προσέχετε μην κλάψετε όταν οι άγγελοι αξίζει να πεθάνουν.