Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

...με τον κηδεμόνα σου!


Κι εκεί που βρισκόμουν για άλλη μια φορά σε γνωστό ροκάδικο της Θεσσαλονίκης του οποίου το όνομα χρησιμεύει στο ευγενές άθλημα του μπιλιάρδου και ξέδινα από την σκληρή πνευματική και χειρωνακτική εργασία που προϋποθέτουν οι σπουδές μηχανολογίας...
-Καμιά γκόμενα έβγαλες;
Αυτή η ερώτησή σας φανερώνει και το πόσο χαμηλό είναι το επίπεδό σας. Γιατί αποτελεί αυτό το πράγμα βασική προϋπόθεση για να περάσει ένας άνθρωπος καλά και να διασκεδάσει; Δεν μπορεί να πιει το ποτάκι του και να χορέψει...
-Καταλάβαμε, δεν έβγαλες. Και τότε γιατί μας ζαλίζεις πάλι τ'αρχίδια;
Γιατί συμβαίνουν πράγματα που έχουν αρχίσει να μου κλονίζουν την εμπιστοσύνη στη συνοχή και σταθερότητα του σύμπαντος και του χωροχρονικού συνεχούς.
Εκεί λοιπόν που βρισκόμουν στο Οχτάμπαλο, mindin' my own fuckin' business, δηλαδή να κοζάρω καμιά ωραία γκόμενα η οποία μπορεί και να μη μου σκάσει μπούφλα άμα την πλησιάσω πάνω από μισό μέτρο, από δίπλα μου βόσκει ζευγάρι σαρανταφεύγα θείτσας με σαρανταφεύγα θείτσο.
Οκ, λέω, βγήκε η γερουσία μια Παρασκευή βράδυ να θυμηθεί τα νιάτα της, τότε που χορεύανε κάτω απ'τη ντισκομπάλα την ώρα που ο ντιτζέι μιξάρει Κολεγιάλα και μαρσάραν τη Χουσκβάρνα και λοιποί γεμάτοι ποίηση και λυρισμό στίχοι των Ημισκουμπρίων.
Θεμιτό. Ποιος είπε ότι όποιος περνάει τα σαράντα πρέπει να κλειδώνεται στο σπίτι του και η μόνη του διασκέδαση να είναι να βλέπει τον Σπύρο Παπαδόπουλο τα Σαββατόβραδα; Πρώτη φορά αριστερά έχουμε.
Κι εκεί λοιπόν που I was mindin' my own fuckin' business όπως έλεγα και πριν, χόρευα κι εγώ Μάικολ Τζάκσον και με καμαρώναν όλοι και η άσπρη μου η κάλτσα φωσφόριζε στο στρομπόλι, γυρνάει η μαντάμ και μου πατάει μια γκαρίδα "ΜΗ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΑΣ" με ύφος Σμήναρχου Κάκαλου προς τον Χλαπάτσα.
Θα αποδεχόμουν κάπως καλύτερα αυτό το ξέσπασμα αν την είχα ακουμπήσει. Ακόμα και σε έναν χώρο που είναι σαν το 52 στις 10 η ώρα το πρωί, φορτωμένο με Τεϊτζήδες, δε θα ακουμπούσα τη μάνα μου! Δε λέω ότι δεν ήταν καλό μιλφάκι, αλλά...όσο πάω και το χειροτερεύω, ε;
Τέλος πάντων, εκείνη τη στιγμή η θείτσα με κοιτούσε με βλέμμα που κατά πάσα πιθανότητα ευχόταν να αυτοανατιναχθώ εκείνη ακριβώς τη στιγμή, το οποίο αν ενθυμούμαι καλώς ήταν και η αιτία θανάτου ενός ή δύο από τους 37 συνολικά νεκρούς ντράμερ των Spinal Tap.

Εγώ με τη σειρά μου αποφάσισα να κάνω τον μαλάκα (είναι ένας ρόλος που μου βγαίνει αυθόρμητα) και φόρεσα το καλύτερό μου υφάκι που έλεγε "ξέρετε, με όλον τον πέοντα σεβασμό που αρμόζει στην ηλικία σας, δε σας ακούμπησα και ως εκ τούτου παίρνω το θάρρος να σας συστήσω έναν εξαιρετικό ψυχίατρο που γνωρίζω".
Και καθώς η σκηνή πήγαινε να εξελιχθεί σε High Noon, μονομαχία έξω απ'το σαλούν κι ο χαμένος θάβεται κάτω από το μεγάλο κυπαρίσσι, γυρνάει μια πιτσιρίκα η οποία βρισκόταν στη γύρω περιοχή των γεροντοντισκάδων και κάνει παρατήρηση στην θείτσα με τις εξής δύο λέξεις που έμελλε να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας.
-Ρε μαμά!
Δεν έκατσα να ακούσω πώς θα εξελισσόταν ο διάλογος μεταξύ μάνας και κόρης, γιατί αποφάσισα ότι θα ήταν πολύ καλύτερο για τη σωματική και ψυχική μου ακεραιότητα να πάω στην άλλη άκρη του κλαμπ όπου και δε θα με πετύχαιναν τα κύματα της εμμηνόπαυσης.
Κι είναι κρίμα γιατί η κόρη ήταν καλό τεμάχιο.
Όχι βέβαια αρκετά καλό για να ρισκάρεις την πιθανότητα της πεθεράς που νομίζει ότι την ακουμπάνε ενώ δεν την ακουμπάνε.
Αλλά η κοσμογονική απορία είχε έρθει για να μείνει.
Ποιος άνθρωπος πάει σε ένα κλαμπ με τους γονείς του;
Η απάντηση "αυτός 1-0" ήταν εντελώς αναμενόμενη και γι'αυτό προνόησα ώστε να γίνει η απευθείας σύνδεση στ'αρχίδια μου με καλώδιο HDMI.
Υπάρχει μια ηλικία στη ζωή του ανθρώπου όπου νομίζει ότι ο μπαμπάς είναι σούπερ ήρωας και μπορεί να φτιάξει τα πάντα κι η μαμά είναι η μόνη που ξέρει τα πάντα και μπορεί να τον κάνει καλά όταν είναι άρρωστος και ξέρει να μαγειρεύει όλα τα φαγητά του κόσμου καλύτερα απ'όλες τις άλλες μαμάδες.
Αυτή η ηλικία είναι μέχρι τα έντεκα.
Αμέσως μετά τα αγοράκια ανακαλύπτουν ότι τους αρέσουν τα κοριτσάκια και τα κοριτσάκια ανακαλύπτουν ότι τους αρέσουν τα αγοράκια. Επίσης κάποια αγοράκια ανακαλύπτουν ότι τους αρέσουν τα αγοράκια και κάποια κοριτσάκια ανακαλύπτουν ότι τους αρέσουν τα κοριτσάκια. Και κάποια άλλα αγοράκια ανακαλύπτουν ότι θέλουν να γίνουν Κοντσίτα.

Σύμφωνα με την φετινή ανοιξιάτικη κολεξιόν, οι Aerosmith είναι οι νέοι Van Halen.
Εκεί γύρω στα 11-12 λοιπόν αρχίζει να κλονίζεται η εμπιστοσύνη στην παντοδυναμία του μπαμπά και της μαμάς. Αυτό συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια της εφηβείας, όπου θα αρχίσουν τα "Ελένη δε βγαίνεις έξω με αυτό το φουστάνι", "Γιώργο σταμάτα να παίζεις με το πουλάκι σου, θα τυφλωθείς", "Χαμήλωσε αυτά τα Μετάλικα που ακούς, κάνουν παράπονα οι γείτονες" και σε συνδυασμό με την αέναη γκρίνια για το διάβασμα φτάνεις στα 17-18 σου και ανυπομονείς να σηκωθείς και να φύγεις για την Κομοτηνή που είναι τζάμπα το μουνί.
Καλωσήρθατε στον μαγευτικό κόσμο του σφουγγαρίσματος.
Για όσους φοιτητές περάσουν σε άλλη πόλη από τον τόπο κατοικίας τους, οι στοίβες άπλυτων ρούχων, η γενικότερη μπίχλα και βρώμα του σπιτιού, το φαΐ στη λέσχη και η μόνιμη αφραγκία είναι συνήθως αρκετά για να αναθερμάνουν την σχέση του νέου ανθρώπου με την πατρική αγκαλιά.
Αλλά για να πάρεις το μπαμπά σου και τη μαμά σου και να βγείτε μαζί σε κλαμπ; Όχι, γαμώ τον Όντιν, όχι! Δεν πάει έτσι.
Ακόμα κι η κοπέλα που είναι κολλητή με τη μαμά της και τα συζητάνε όλα και έχουν συγχρονίσει τις περιόδους τους, από τον μπαμπά της θα ακούει τα "η φούστα σου δε φτάνει αστράγαλο, άρα δε βγαίνεις έξω". Κι αντίστροφα, ακόμα κι ο γιος που τον παίρνει ο πατέρας του και πάνε μαζί γήπεδο και μπιλιάρδα και μπουρδελότσαρκες, από τη μάνα του θα ακούει τα "βάλε ζακέτα, και μην πίνεις αυτά τα δηλητήρια που πουλάνε, και γυρνώντας φέρε μισό κιλό κρεμμύδια".
Το να είναι και οι δύο γονείς μαζί, σε έναν χώρο που το 20 χρονών τέκνο προσπαθεί να διασκεδάσει, δηλαδή να βγάλει γκόμενα/ο...
-Εσύ δεν έλεγες πριν...
Λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.
...είναι σαν να πατάς ταυτόχρονα το γκάζι και τον συμπλέκτη και να περιμένεις ότι θα κουνηθεί το αυτοκίνητο.
Αλλά πες ρε παιδί μου ότι ξαφνικά έχουμε τηλεμεταφερθεί σε ένα παράλληλο σύμπαν, ή στη Σουηδία, δεν ξέρω, που οι γονείς και τα παιδιά κάνουν ξαφνικά ταμάμ παρέα. Ακόμα κι εκεί πέρα, το λογικό είναι να πας σε μια καφετέρια; Έναν κινηματογράφο; Μια παράσταση; Κάπου που υπάρχουν καθίσματα τέλος πάντων.
Ναι, κι η εκκλησία μετράει.

Μετά από κάποια ηλικία, τα ορθάδικα σταματάνε να είναι διασκέδαση και αρχίζουν να είναι βασανιστήρια βγαλμένα από τις 50 Αποχρώσεις του Λουμπάγκου. Είναι η ηλικία που λήγει η εγγύηση του κατασκευαστή κι αρχίζουν να βαράνε οι μπιέλες, να τρίβονται τα τακάκια και να σκουριάζουν οι θόλοι και φοβάσαι να πας σε γιατρό γιατί θα βρει κάτι καινούριο να σου κόψει.
Άρα εσύ δεν περνάς καλά γιατί δεν πρόκειται να σε πλησιάσει άτομο του αντιθέτου φύλου στα 5 μέτρα, κι οι γονείς σου δεν περνάνε καλά λόγω αρθρώσεων, φλεβίτιδας και της γενικότερης στυτικής δυσλειτουργίας που προκαλεί η πάροδος των χρόνων. Win/win situation!
Επομένως, αν είσαι η κοπέλα εκείνη που χθες βράδυ η μαμά της την έκανε ρεζίλι αρχίζοντας να ουρλιάζει εναντίον ενός παντελώς άγνωστου, θέλω να μου εξηγήσεις τι σκεφτόσουνα όταν έλεγες "μπαμπά, μαμά, πάμε στο Eightball!".
Επίσης είσαι καλό τεμάχιο και θα σου πρότεινα να πάμε κάπου πιο ήσυχα, πίσω από κανά θάμνο ξέρω γω, αλλά για να είμαι ειλικρινής φοβάμαι την κληρονομικότητα.
Και τέλος το ΝΗΥ-7432 εμποδίζει, παρακαλείται ο κάτοχός του να το μετακινήσει.
Αυτά, και να προσέχετε μην ακουμπήσετε κατά λάθος τη μαινόμενη σαραντάρα των ροκάδικων της Θεσσαλονίκης.

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Μια ωραία πεταλούδα...

Επεξήγηση του τίτλου: σε κάποια φάση είχε γίνει πολύς ντόρος με τα υβριστικά συνθήματα στα γήπεδα και η ΕΠΟ απειλούσε με πρόστιμα και τα τοιαύτα. Οπότε οι οπαδοί ομάδας της Θεσσαλονίκης με 4 γράμματα που αρχίζει από ΠΑ- και τελειώνει σε -ΟΚ, ευρισκόμενοι στο γήπεδο και θέλοντας να υψώσουν το μεσαίο δάχτυλο σε ένδειξη αγωνιστικού χαιρετισμού προς την ΕΠΟ αρχίζουν να τραγουδάνε το παιδικό τραγουδάκι:
Μια ωραία πεταλούδα...
Μια ωραία πεταλούδα...
Μια-ω-ραί-α-πε-τα-λού-δα...
Κι εκεί που προσπαθείς να χωνέψεις το γεγονός ότι δέκα χιλιάδες μαντράχαλοι, τιγκαρισμένοι στην Μαλάμω και στο Elbasan Haze, αποφάσισαν να αναπολήσουν τα χρόνια τους στο νηπιαγωγείο (όπου ήταν κατά πάσα πιθανότητα τα μόνα σχολικά χρόνια που τους έμειναν), έρχεται το punchline, στον ίδιο ρυθμό του παιδικού τραγουδιού:
ΤΟ ΜΟΥΝΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΣΑΣ!
Και τώρα που επεξήγησα τον τίτλο, ήρθε η ώρα να επεξηγήσω πού ακριβώς κολλάει ο τίτλος γιατί κατά πάσα πιθανότητα είχατε την εντύπωση ότι θα γράψω για το τριήμερο που πέρασα στην Αθήνα, αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό με ασφάλεια μέχρι να είμαι βέβαιος ότι έχουν παραγραφεί όλα τα αδικήματα που αφορούν κατοχή ναρκωτικών, αντίσταση κατά της αρχής, απόπειρα ανθρωποκτονίας, κτηνοβασία και προσβολή της δημοσίας αιδούς μέσω της μεταμφίεσής μου σε Νίκι Σιξ.

Όπως και κάθε μέρα, ανοίγω το μπλογκ για να δω ποιοι με δοξάζουνε και να την παίξω κοιτώντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη από περηφάνεια. Αλλά σήμερα κάτι καινούριο υπήρχε: μια ενημέρωση που λέει "από τις 23 Μαρτίου θα απαγορεύεται το σεξουαλικό περιεχόμενο στον Blogger".
Οκ, τι μας λέει τώρα αυτός; Θα είναι σαν το "από 1 Ιουλίου 2009 απαγορεύεται το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους"; Κι ανοίγω την ειδοποίηση, γιατί όπως λέγαμε και με τον Φίδη, την Ηώς, τον Χωστήρα και την Κ+ με τον Εγγλέζο της, άμα σου βάλουν μπροστά σου ένα κόκκινο κουμπί που λέει πάνω "μην πατήσεις το κόκκινο κουμπί" δεν υπάρχει περίπτωση να μην το πατήσεις.
Εδώ βέβαια δεν έλεγε "μην πατήσεις αυτή την ενημέρωση" αλλά οι ενημερώσεις που στέλνει το Blogger είναι συνήθως σαν να στο λένε.
Και λέει λοιπόν ο τύπος ότι από τις 23 Μαρτίου θα απαγορεύεται να δημοσιευθούν στο Blogger φωτογραφίες και βίντεο που περιέχουν "sexual content and graphic nudity".
Μπράβο, ανθρωπότητα! Απέδειξες για άλλη μια φορά ότι, όσο γαμάτο κι αν είναι αυτό που θα σου δώσουμε, άμα σου δώσουμε αρκετό χρόνο να καταφέρεις να το μαγαρίσεις και να το κάνεις σαν τα μούτρα σου. Η προηγούμενη απόδειξη αυτού του αξιώματος ήταν το 50 Shades of Gay.
Αν υπήρχε ένας λόγος που λατρεύαμε το ίντερνετ, είναι ότι μπορείς να βρεις τσόντες χωρίς να χρειάζεται να πας στον περιπτερά και να αρχίσεις να του λες "μια Σοκοφρέτα, δύο Μάλμπορο λάιτ, έναν αναπτήρα, τρεις τσίχλες, το...γκχμ...τελευταίο τεύχος του "Καυτές Καλόγριες", πέντε Σκρατς, μια σακούλα πατατάκια και την Ώρα των Σπορ".
Επίσης ότι μπορείς να αγοράσεις εισιτήρια για τρένα, αεροπλάνα, συναυλίες και ό,τι χωρίς να ξεροσταλιάζεις στις ουρές ενώ ο γέρος μπροστά σου πέθανε και έχει ήδη αρχίσει να αποσυντίθεται, ότι μπορείς να ακούσεις μουσική ό,τι ώρα θέλεις χωρίς να κουβαλάς μαζί σου εκατό κασέτες κι ότι μπορείς να συνομιλήσεις άνετα με άτομα που μένουν στην Κορέα (μαντέψτε ποια απ'τις δύο Κορέες εννοώ και κερδίστε αυτόγραφο του Κιμ Γιουνγκ-Ουν).
Αλλά ο κυριότερος λόγος (βασικά ο λόγος που έχει σχέση με την ανάρτηση, τα προηγούμενα ήταν απλά για να γεμίσω δύο παραγράφους) είναι ότι, για όποιον ήθελε να παρουσιάσει το περιεχόμενό του σε δύο, τέσσερα, δεκατέσσερα άτομα, δεν υπήρχε ο μπαμπούλας του ΕΣΡ που να του πει "αυτά που γράφεις δεν είναι καλά, σε στέλνουμε δανεικό στον Εργοτέλη". Κοινώς, μπορούσε να γράψει ό,τι του καυλώσει.
Αλλά έπρεπε να το καταστρέψουμε κι αυτό.
Κι ο λόγος δεν είναι άλλος από τον κλασικό:

Μέχρι στιγμής, όποιος μπλόγκερ "thinks of the children" έχει την επιλογή να βάλει στο μπλογκ του, πριν αυτό ανοίξει, την γνωστή "προειδοποίηση ακατάλληλου περιεχομένου" η οποία θα λέει ότι το μπλογκ περιέχει περιεχόμενο ακατάλληλο για ανηλίκους και αν είσαι ανήλικος "να φύγετε να πάτε αλλού".
Και τώρα επιστρέψτε σε αυτό που λέγαμε μερικές παραγράφους πιο πίσω περί του "μην πατήσεις το κόκκινο κουμπί".
Αν κάποιος από εσάς αποτράπηκε ποτέ από το να μπει σε κάποιο σάιτ επειδή έγραφε "ακατάλληλο για ανηλίκους", τότε πρέπει να είναι πολύ προηγμένο το μοναστήρι σας που σας αφήνει να μπαίνετε και στο ίντερνετ.
Το κόλπο λοιπόν δεν έπιανε. Κι επειδή η Blogger, δηλαδή η Google, δηλαδή η εταιρεία της οποίας τα headquarters είναι μια τεράστια παιδική χαρά κι άρα είναι η τελευταία που θα έπρεπε να ηθικολογεί με ύφος Διονύση Παπαγιαννόπουλου, θεωρεί τον σύγχρονο γονιό παντελώς ανίκανο να προστατέψει το μούλικό του από τη βλαβερή επιρροή του ίντερνετ...
-Δεν έχουν κι άδικο, ε;
...αποφασίζει να ρίξει τη μπάλα στον παραγωγό του περιεχομένου, δηλαδή εσένα τον μπλόγκερ. Νίπτω τας χείρας μου και κόφτε το λαιμό σας. Ωραίοι, ε;
Βέβαια το νόστιμο ξέρετε ποιο είναι, ε; Ότι η απαγόρευση θα ισχύσει και αναδρομικά! Βέβαια! Οπότε αν το 2007 που πηγαίνατε ακόμα γυμνάσιο είχατε γράψει κάποιο άρθρο για το πόσο γαμιέται ο καθηγητής των θρησκευτικών σας και βάλατε μια φωτογραφία μιας πούτσας για να δείξετε την οργή σας, συγχαρητήρια την πουτσίσατε.
Φυσικά, το Blogger μας λέει ότι δε θα διαγράφεται κανένα περιεχόμενο, γιατί αυτό είναι φυσικά κατά της ελευθερίας του λόγου! Απλά θα "γίνεται ιδιωτικό", και θα μπορούν να το βλέπουν ο διαχειριστής του μπλογκ κι όσοι θέλει να προσκαλέσει ο διαχειριστής.
Εξαίρετο! Οπότε πες ότι ψάχνουν το μπλογκ σου κι ανακαλύπτουν έστω κι αυτή τη μία ξεχασμένη πούτσα από το 2007. Μιλάμε τώρα για την εποχή που ο Καπουτζίδης ήταν απ'τους πιο hot σεναριογράφους της Ελλάδας κι ο Άρης έβγαινε στην τετράδα του πρωταθλήματος.
Θα μπορούσαν να διαγράψουν τη φωτογραφία με την πούτσα και να αφήσουν την υπόλοιπη ανάρτηση ως έχει. Θα μπορούσαν να κατεβάσουν την επίμαχη ανάρτηση. Αλλά όχι! Θα κατεβαίνει όλο το μπλογκ! ΔΕ ΧΟΛ ΦΑΚΙΝ' ΘΙΝΓΚ! Τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα!

Κι από εκεί και μετά, βέβαια, μπαίνει το θέμα του σε ποιο σημείο ακριβώς αποφασίζουμε ποιος κόβεται και ποιος όχι. Γιατί οκ, αν κάποιος έχει ανεβάσει στο μπλογκ του φωτογραφία που απεικονίζει το μουνί της Λίζα Αν γεμισμένο με τέσσερα βραστά αυγά, τότε προφανώς δε θέλει και πολύ κλικ-κλικ για να σκεφτείς τι θα του κάνουνε αυτουνού.
Αλλά τι γίνεται σε πιο "μαλακές" περιπτώσεις; Αυτός που θα κάθεται να διαβάσει όλα τα μπλογκς για να αποφασίσει ότι τον τάδε τον κρατάμε και τον δείνα τον κόβουμε, θα είναι κάποιος φυσιολογικός άνθρωπος ή κανένας πάστορας στην Αλαμπάμα που σκανδαλίζεται όταν βλέπει φούστα πιο ψηλή από τον αστράγαλο;
Για παράδειγμα, ίσως θα θυμάστε τότε που είχα γράψει για τις τσόντες. Σε εκείνη την ανάρτηση περιέχει την πιο σεξουαλική φωτογραφία που έχω βάλει εδώ μέσα-μια φωτογραφία από τρεις λεσβίες. Οι γκόμενες δεν κάνουν τίποτα πιο τολμηρό από φιλάκι, μπορείς να δεις πιο suggestive πόζες ανοίγοντας το Facebook, και δεν είναι καν γδυτές. Δε βλέπεις ρώγα. Δε βλέπεις κάτι που δε θα έβλεπες ένα τυχαίο πρωινό ανοίγοντας τη Μενεγάκη.
Είμαι σίγουρος ότι αυτή η εικόνα σκληρού πορνό μόλις κατέστρεψε την αθώα παιδική ψυχούλα σας και σας καταδίκασε για πάντα στην κόλαση. Κι όμως, αν ο πάστορας στην Αλαμπάμα-παύλα-υπάλληλος του BloggESR (πώς τα λέω έτσι να πούμε) ξυπνήσει στραβά το πρωί, δεν του πετύχει ο καφές του, έχει χάσει ο Ολυμπιακός ή ό,τι, μπορεί από αυτή τη μία φωτογραφία να μου κατεβάσει το μπλογκ.
Πού βάζουμε δηλαδή τον σφάχτη και κόβουμε; Στις ντυμένες λεσβίες; Στη ρώγα; Στο δεξί κωλομέρι; Στο αριστερό κωλομέρι; Στα βίντεο κλιπ των Μότλεϊ Κρου; Μήπως να το ερμηνεύσουμε με βάση τη Σαρία και να κόψουμε όποιον έχει ανεβάσει φωτογραφία οποιασδήποτε γυναίκας που δε φοράει μπούργκα; Δεν ξέρω, εγώ ιδέες ρίχνω.
Αλλά βέβαια το μεγάλο πατιρντί θα γίνει σε περίπτωση που αφήσουν την καταγγελία στα χέρια των αναγνωστών. Α, ρε ψυχή μου, κηδείες!
Φανταστείτε ρε παιδί μου ότι γράφω κάτι που προσβάλλει τους Nickelback. Και διαβάζει αυτό το άρθρο μου το ένα απ'τα τρία άτομα στον πλανήτη που γουστάρουν Nickelback, κι επειδή ο τύπος έχει να γαμήσει από τότε που οι Nickelback έκαναν επιτυχία είναι κομπλεξικός και θέλει να εκδικηθεί.
Και πέφτει πάνω σε εκείνη την ανάρτησή μου που έκραζα τις γκόμενες που ανεβάζουν στο facebook τις φωτογραφίες που δείχνουν το πεντικιούρ τους στην παραλία.
Κι ο τύπος γράφει μια καταγγελία και λέει "εγώ είμαι ποδολάγνος, άρα αυτή η φωτογραφία με ερεθίζει σεξουαλικά, άρα ο τύπος βάζει σεξουαλικό περιεχόμενο και πρέπει να τον κατεβάσετε!".
Κι άμα ο τύπος που διαβάζει την καταγγελία κοντεύει να σχολάσει, ή φεύγει αύριο για τριήμερο, ή ό,τι, σιγά μην κάτσει να διαβάσει και την αιτιολογία. Το κατεβάζει για να είναι σίγουρος και γεια σας.
Τι πάει να πει "δεν μπορώ να φανταστώ ποιος θα έκανε τέτοιο πράμα"; Όλοι ξέρετε στη ζωή σας τουλάχιστον έναν δικηγόρο.
Το πρόβλημα , βέβαια, είναι γενικότερο. Το ότι ο Blogger αποφασίζει να μη δημοσιεύει σεξουαλικό περιεχόμενο είναι κλάιν από μόνο του. Αλλά είναι ακόμα μια σταγόνα σε ένα ποτήρι που ξεχειλίζει.
Έχουμε φάει στη μάπα αντικαπνιστικές εκστρατείες, κινήματα πολιτικής ορθότητας για φεμινιστικά ή δεν ξέρω γω τι άλλα ζητήματα, ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης, ο γνωστός υγιεινιστής μαλάκας, απαγορεύει στα φαστ φουντ να πουλάνε αναψυκτικά πιο μεγάλα απ'το τάδε μέγεθος λες και ο παχύσαρκος 'Murican δε θα ζητήσει ξαναγέμισμα έτσι κι αλλιώς.
Όχι άλλο κάρβουνο! Φτάνει! Ινάφ ιζ ινάφ! Αν οι γονείς είναι ανίκανοι να προστατέψουν τα ανήλικα παιδιά τους, εμείς δε χρωστάμε τίποτα. Είμαστε ενήλικοι. Δε χρειαζόμαστε να μας φορτώνουν κι άλλους μπαμπάδες πάνω απ'τα κεφάλια μας. Μου φτάνει και μου περισσεύει να μιλάω με τον πατέρα που ήδη έχω μια φορά το μήνα για να μου δώσει λεφτά.
Ναι, θυμάμαι ότι ζω ακόμα με τους γονείς μου, δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει αυτό.
Το 1984 όσο πάει και έρχεται, σαν την ΑΕΚ από τη Β' Εθνική.
Και δε μιλάω για το ομώνυμο άλμπουμ των Van Halen.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας κατεβάσουν το μπλογκ επειδή κάποιος υπάλληλος της Google θεώρησε ότι μια φωτογραφία που έχετε μέσα έχει πολύ λάγνο βλέμμα.

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Τόλμησέ το! Κάνε μια βλακεία!


Ναι, ξέρω τι είχα πει. Ότι δε θα πατήσω ποτέ στο Τζάμπο, αυτόν τον παράδεισο της ακαλαισθησίας, της άθλιας ραδιοφωνικής διαφήμισης και των πλαστικών μπιχλιμπιδίων που χαλάνε σε δύο μέρες και τα φτιάχνουνε δύσμοιρα δεκάχρονα Μπαγκλαντεζιανάκια που δουλεύουν 22 ώρες την ημέρα σε ένα εργοστάσιο φτιαγμένο αποκλειστικά από αμίαντο και ελλενίτ.
Αλλά παρέστη ανάγκη. Συγκεκριμένα, όπως πράττω περίπου κάθε δύο βδομάδες, θα παρευρεθώ στην Αθήνα για το τριήμερο των Αποκριών κι ο Φίδης είχε την ιδέα να με ντύσουν Μπλάκι Λόουλες. Έτσι έπρεπε να πάω να πάρω μια περούκα. Συγκεκριμένα, αυτή την περούκα:
ΟΚ, παραβλέψτε το γεγονός ότι γράφει το "pank" με a λες και είναι πινακίδα ζητιάνου "βωηθύστε μαι των πτοχώ" στο λεωφορείο. Αλλά τι σχέση έχει αυτή η περούκα με το punk? Καμία απολύτως, λέγω. Αν αυτή η περούκα είναι punk, τότε ο Πάκης Παυλόπουλος είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Αυτό το hairstyle βρωμάει διχτυωτό γάντι, τζιν-σωλήνα και στίχους εμπνευσμένους από στριπτιτζάδικα. Αυτή η περούκα έρχεται ποτισμένη με κοκαΐνη, καπνούς από κλαμπ με καθρέφτες στα ταβάνια, αναθυμιάσεις από Τζακ Ντάνιελς και την αιθαλομίχλη του Λοσάντζελε. Κι εσύ μας λες pank? Θα σηκωθούν ο Di Di Ramown κι ο Sheed Vysioos από τον τάφο και θα μας κυνηγάνε, ωρέ!
Αλλά φυσικά το Τζάμπο δεν είχε μόνο αυτή την κακοποίηση pop culture να μας προσφέρει. Για παράδειγμα, αυτές τις Απόκριες ο καθένας από μας μπορεί να αναβιώσει εκείνη τη στιγμή από την κλασική ταινία V For Vendetta που ο V δέχεται άνανδρη επίθεση με φλογοβόλο, με αποτέλεσμα να λιώσει η μάσκα του σαν πίνακας του Νταλί κι ο ίδιος να περιφέρεται ουρλιάζοντας σπαρακτικά και ζητώντας να πεθάνει για να τελειώσει το μαρτύριό του.
Τι εννοείτε δε θυμάστε αυτή τη σκηνή; Μόνο εγώ την είδα; Τέλος πάντων. 
Φεύγοντας από τα αποκριάτικα του Τζάμπο, βλέπουμε αυτό εδώ, το οποίο είναι κατά πάσα πιθανότητα ο χειρότερος τρόπος στο σύμπαν για να ξοδέψεις 10 ευρώ.
Τούτο εδώ το πράγμα είναι το εξής απλό: κάτι πιγκουϊνάκια που κάνουν νεροτσουλήθρα. Είναι το είδος ακριβώς του παιχνιδιού που κάθε υπερκινητικό μούλικο που σέβεται τον εαυτό του και τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής που το διακατέχει θα το κοιτάει με ενθουσιασμό για ακριβώς δέκα δευτερόλεπτα, πριν επιστρέψει στην προηγούμενη ασχολία του η οποία ήταν να δέρνει το μικρό του αδερφάκι.
Αν το παιδί σας ασχοληθεί με αυτό το πράγμα για παραπάνω από δέκα δευτερόλεπτα, τότε κατά πάσα πιθανότητα είναι εντελώς μουρόχαυλο και μπορείτε να αρχίσετε από τώρα να το προετοιμάζετε για μια λαμπρή καριέρα στα ταμεία κάποιας εφορίας.
Και 10 ευρώ για 10 δευτερόλεπτα χαράς είναι χειρότερη αναλογία τιμής-ευχαρίστησης κι από την καυτή Λουντμίλα που θα σε αναστατώσει στο 9011-696969.
Αλλά υπάρχει και παιχνίδι που ξεπερνάει ακόμα κι αυτό σε αχρηστία. Είναι ο χαρταετός. Είναι επίκαιρο για ακριβώς μία μέρα του χρόνου, την Καθαροδευτέρα, και προκειμένου να πετάξει θα πρέπει να τρέχεις μισή ώρα πάνω στο λόφο, και αααν δεν αρχίσει να βρέχει, και αααν φυσάει ο άνεμος με την κατάλληλη ταχύτητα και διεύθυνση, και αααν ευθυγραμμιστεί η Σελήνη με τον Ερμή και τον Κρόνο, μπορεί να σηκωθεί και πέντε μέτρα πάνω από το έδαφος.
Και φυσικά άμα αλλάξει η φορά του ανέμου όσο ο αετός είναι στον αέρα, ετοιμάσου να σου έρθει με φόρα στα μούτρα. Και ειλικρινά τώρα, τι ακριβώς θα νιώσει ένα πιτσιρίκι όταν θα βλέπει αυτή τη φάτσα να του έρχεται στα μούτρα;
Θα χέσει λαγάνες, is what I'm trying to say.
Κάτι άλλο που θέλω να πω είναι ότι τα σημερινά παιδιά είναι εντελώς τελείως κακομαθημένα με την τεχνολογία. Δηλαδή χρειάζεται να έχεις ηλεκτρονικό ματζαφλάρι για να παίξεις αυτό;
Το όνομα-ζώα-φυτά, θυμάμαι, το παίζαμε όταν είχαμε κενό στο γυμνάσιο, και το μόνο πράμα που χρειαζόταν ήταν ένα φύλλο χαρτί κι ένα στυλό. Κι επειδή εγώ ήμουν σπασικλάκι και ήξερα όλες τις απαντήσεις τα άλλα παιδάκια δε με παίζανε. Ωραίες εποχές.
Χάρη λοιπόν σε αυτή την ακόρεστη δίψα των μούλικων για ψηφιακή τεχνολογία, γνωρίζει δόξες εδώ και χρόνια η αγορά των μάρκα-μ'έκαψες κονσολών που στην καλύτερη παίζουν 28 διαφορετικές παραλλαγές του Τέτρις. Και το Τζάμπο φιλοξενεί τον κατασκευαστή που είχε το περισσότερο θράσος απ'όλους, δηλαδή αυτόν που συνδύασε στη μούφα του PS και Xbox μαζί.
PX-3600, κυρίες και κύριοι! Είναι σαν να ήταν το Pro, που ως γνωστόν δεν έχει τα δικαιώματα από τις ομάδες της Premier League, και να έβγαζε ομάδα που να τη λένε ξέρω γω "Τσέλσερπουλ".
Και μια που είμαστε στους ανύπαρκτους κι ανίερους συνδυασμούς λέξεων...
Ναι, αυτό το πράμα γράφει πάνω "επιτραπαίζουμε". Ρε γαμημένοι, δεν είμαστε αμερικανάκια εδώ πέρα να γουστάρουμε αηδιαστικούς συμφυρμούς λέξεων του τύπου "Μπραντζελίνα". Αν και εσχάτως έχει γίνει της μοδός το "μπουγατσάν", το οποίο είναι συνδυασμός μπουγάτσας και κρουασάν.
Εντάξει, Αθηναίοι, είχατε δίκιο. Αν μας αφήνανε, θα συνδυάζαμε τη μπουγάτσα με τα πάντα. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, γιατί η Περηφάνεια-Αντίσταση-Όνειρο-Κατάκτηση (κατά άλλους κακεντρεχείς και Πρωταθλητές Αυγούστου-κι Οκτωβρίου Κάποτε) είναι παντού.
Ακόμα και στις σαπουνόφουσκες! Παρ'όλο που οι ΠΑΟΚτζήδες δεν έχουν καμία απολύτως επαφή με τις σαπουνόφουσκες, εικάζω δε ούτε και με το ίδιο το σαπούνι. Το μόνο καταναλωτικό προϊόν που θα είχε ακόμα λιγότερη σχέση με το όνομα του ΠΑΟΚ είναι σερβιέτες με φτερά και έξτρα απορροφητικό κάλυμμα για τη νύχτα.
Δηλαδή φανταστείτε ένα μικρό παιδάκι με ΠΑΟΚτζή μπαμπά να πάει και να του πει "μπαμπά, μπαμπά, σέλω σαπουνόφουσκες!". Η απάντηση που θα λάβει θα είναι η εξής: "Τι σαπουνόφουσκες ρε μαλακισμένο; ΠΑΟΚ είσαι αφού! Πιες τώρα το Τούμπα Λίμπρε σου και μετά θα πάμε να σπάσουμε αυτοκίνητα με Αθηναϊκές πινακίδες".
Κι ενώ τα αγοράκια παίζουν με Παοκτζήδικες σαπουνόφουσκες, τα κοριτσάκια παίζουν με αυτό:
Δεν ξέρω και δε θέλω να μάθω ποιος διεστραμμένος νους εμπνεύστηκε αυτές τις κούκλες. Τα μάτια τους είναι δύο μαύρα κουμπιά που σε κοιτάνε με απόλυτα κενό βλέμμα και επιπλέον έχουν αυτό το ζωγραφισμένο απλανές χαμόγελο που είναι σαν δαιμονισμένο κοριτσάκι από ταινία του Στίβεν Κινγκ. Γαμώτη μου! Δε θα έπρεπε να με τρομοκρατεί μια επίσκεψη στα Τζάμπο!
Αλλά υπάρχει και χειρότερο.
Αν είχε φωνή αυτή η αφίσα, θα έλεγε: "Έλα να δοκιμάσεις την ηλεκτρική ισιωτική μαλλιών που πήρες! Μη φοβάσαι! Απλά θα ακουστεί ένα τσαφ, και θα σβήσουν τα φώτα για δυο δευτερόλεπτα...ή για πάντα! Α χα χα χα χα χα χα!".
Και μετά από αυτό εγώ δεν ξαναπατάω το πόδι μου στα Τζάμπο.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας επιτεθεί μια ορδή ΠΑΟΚτζήδων κραδαίνοντας απειλητικά ροζ απόχες για κυνήγι πεταλούδας.

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Valen Tines?

Το παρόν αποτελεί ένα αφιέρωμα α) στη σημερινή μέρα του Αγίου Βαλεγδύνου και βου) στον υπέρτατο Μάστερ Τζι, που ήταν μάστερ όλων των σημείων τζι και σαν σήμερα πριν από δύο χρόνια μας άγγιξε με την άκρη του καυλιού του για μια τελευταία φορά.

Όταν είμαστε μικρά παιδάκια, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να ασχοληθούμε με ποταπές δραστηριότητες όπως να συλλέγουμε χαρτάκια από άμπαλους ποδοσφαιριστές, να κλωτσάμε στο διάλειμμα πατημένο κουτάκι κοκακόλας, να βλέπουμε Πόκεμον μέχρις επιληπτικής κρίσης και γενικά να είμαστε εντελώς μαλακισμένα.
Έρχεται όμως μια στιγμή, εκεί γύρω στα 10-12, που ο μικρός Κωστάκης συνειδητοποιεί ότι ήταν τελείως μαλάκας τόσα χρόνια που, κάθε φορά που η μικρή Αννούλα περνούσε από μπροστά του, αυτός της τραβούσε με βία τα μαλλιά ενώ τραγουδούσε με ρυθμό σαν κάποιος χούλιγκανς της Τούμπας το γνωστό γηπεδικό σύνθημα "αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες" κι η μικρή Αννούλα έκλαιγε με αναφιλητά...
...γιατί τα μικρά κοριτσάκια είναι ακόμα πιο εντελώς μαλακισμένα από τα μικρά αγοράκια.
Κοινώς, είναι η στιγμή που ο άνθρωπος γνωρίζει τον έρωτα.
Τι; Όχι! Όχι, λέγω! Ποιος μίλησε για έρωτα; Εκείνη τη στιγμή ο άνθρωπος γνωρίζει το σεξ...δηλαδή τη μαλακία...δηλαδή τέλος πάντων ότι αν προσπαθήσει σκληρά και πιστέψει στον εαυτό του, θα βγουν απ'το πουλί του κι άλλα πράματα εκτός από τσισάκια. Ο έρωτας είναι απλά άλλο ένα τεχνητό εμπόδιο που ο άνθρωπος βάζει στον εαυτό του για να τον εμποδίσει από το να κάνει σεξ.
Λες και αυτό το ρόλο δεν τον εκπλήρωνε τόσα χρόνια μια χαρά ο Χριστιανισμός.
Πραγματικά, ο άνθρωπος είναι το μόνο είδος του ζωικού βασιλείου που νιώθει την ανάγκη να μαγαρίσει κάτι τόσο ιερό και μαγικό όπως το σεξ, με μια αηδία που λέγεται έρωτας.
Πάρτε για παράδειγμα τους σκύλοι. Έχετε δει ποτέ σας σκύλο να ανάβει κεριά για να κάνει ρομαντική ατμόσφαιρα προτού σοδομίσει τη θηλυκιά σκύλα; Όχι βέβαια! Και δεν το έχετε δει αυτό γιατί οι σκύλοι δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν αναπτήρες. Ο αναπτήρας χρειάζεται λειτουργικό αντίχειρα κι οι σκύλοι δεν έχουν λειτουργικούς αντίχειρες.
Έχουν όμως άκρως λειτουργικές ΠΟΥΤΣΕΣ και τις χρησιμοποιούν όπως πρέπει να χρησιμοποιούνται! Βίαια, βρώμικα και σκυλίσια! Σιγά μην κάτσει ο σκύλος μισή ώρα να κάνει γλειφομούνι στη σκύλα μπας και δεήσει να τελειώσει. Στ'αρχίδια του ο σκύλος.
Μια και πιάσαμε τα πράματα που κάνουμε ανάποδα από το ζωικό βασίλειο, το ξέρατε εσείς ότι σε όλα τα υπόλοιπα είδη το σερνικό είναι αυτό που έχει τις φανταχτερές εμφανίσεις; Πάρτε για παράδειγμα τα παγώνια, αυτά τα πουλιά που είναι σαν αποκριάτικες κότες.
Ε, αυτές τις φανταχτερές ουρές τις έχουνε τα σερνικά παγώνια. Κι όχι τίποτα τελειωμένα τραβεστί παγώνια που εμφανίζονται στο Ερωτοδικείο της ζούγκλας αμέσως μετά τον Λεβέντη. Μιλάμε για κανονικά σερνικά, για τον Μήτσο τον νταλικέρη που πίνει φράπα και καπνίζει Μαλμπουριά με το νυχάκι στο μικρό δάχτυλο για να βγάζει το κατράμι απ'το αυτί.
Για φανταστείτε, κύριοι, να έρθει μια εποχή που θα είναι όχι μόνο κοινωνικά αποδεκτό αλλά και αναμενόμενο να εμφανίζονται οι άντρηδοι δημοσίως με ξανθή περμανάντ, δερμάτινα κολάν και λαμέ δωδεκάποντα!
Αλλά αρκετά μιλήσαμε για το glam metal.

Ας επανέρθουμε σε αυτό που λέγαμε πριν, δηλαδή στο πώς γαμιούνται οι σκύλοι.
Κάποιος, που έχει πολύ ελεύθερο χρόνο, μπορεί να αντιπαραθέσει ότι αν οι άνθρωποι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να γαμιούνται όλη μέρα σαν τους σκύλοι, τότε...ε...θα κάνανε ακριβώς αυτό! Θα γαμιόσαντο όλη μέρα σαν τους σκύλοι. Κι έτσι δε θα υπήρχε καμία κοινωνική πρόοδος, θα ήμασταν όλοι ζώα και δε θα είχαμε ποτέ πολιτισμό...
...αυτόν τον πολιτισμό που έχουμε τέλος πάντων.
Ναι, οκ, ντάξει, ΠΑΟΚ ξέρω γω...αλλά αν το σκεφτείς καλύτερα, είναι απορίας άξιο το πώς καταφέραμε να στήσουμε πολιτισμό...αυτόν τον πολιτισμό που στήσαμε τέλος πάντων, όταν είμαστε το μοναδικό είδος του πλανήτη που ερωτεύεται.
Γιατί ο έρωτας σε χαζεύει! Ναι, σε χαζεύει! Κι εσένα, κι εσένα, κι εσένα και όλους. Φυσικά όχι εμένα, γιατί εγώ είμαι ένα λέβελ πιο πάνω από εσάς, είμαι φτιαγμένος από ατσάλι και την οργή των θεών και δε με παίρνουν από κάτω εμένα έρωτες κι αηδίες.
-Κατερ...
ΧΑ! Σας πρόλαβα. Νομίζατε, θλιβερά ανθρωπάρια, ότι θα μου τη φέρνατε εμένα;
...οκ, μπορεί και να μου τη φέρατε. Γαμώτο! Πώς το έπαθα εγώ αυτό; Οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν. Απόψε τα μεσάνυχτα πρέπει να σφάξω μια παρθένα.
Και τι έλεγα πριν με διακόψετε με τις βλακείες σας; Α, ναι. Ότι ο έρωτας σε χαζεύει. Ξεχνάς να κάνεις βασικά πράματα όπως να πάρεις τα κλειδιά σου φεύγοντας απ'το σπίτι, να διαγράψεις το ιστορικό σου αφότου έχεις δει το "Kinky German Girls Fist Each Other With Baseball Bats" ή να τρως με πιρούνι.
Πώς εξηγείται αλλιώς ότι σοβαροί άνθρωποι κάθονται και βλέπουν μαζί με τις γκόμενές τους ταινίες που πρωταγωνιστούν η Τζούλια Ρόμπερτς, ο Χιου Γκραντ κι άλλοι ανίεροι λειτουργοί του Σατανά και δεν στάζει αίμα το μάτι τους από την αποστροφή και την αηδία;
Πώς εξηγείται αλλιώς ότι αξιοπρεπή κατά τ'άλλα μέλη της κοινωνίας ανέχονται να αλληλοαποκαλούνται με αηδιαστικά παρατσούκλια όπως "ζουζουνάκι μου", "τζουτζουκάκι μου", "κουνελάκι μου" και το έσχατο σημείο εξευτελισμού "μπουγατσούλα μου";
Και το χειρότερο δείγμα είναι όταν είσαι τόσο ερωτευμένος με μια γκόμενα που δεν μπορείς να τραβήξεις μαλακία με την πάρτη της. Ντροπή και όνειδος! Ο Αυνάν πρέπει να είναι στυγνός εκτελεστής! ΑΪΣ ΚΟΛΝΤ ΚΙΛΛΑ!
Η μόνη περίπτωση που πρέπει να έχεις ενδοιασμούς να την παίξεις με μια γκόμενα είναι αν αυτή είναι τόσο φρικωδώς πατσαφλόμπα που δεν την έχει αγγίξει ούτε ο θάνατος εκατοντάδων μικρών παιδιών στην Υποσαχάρια Αφρική από την έλλειψη πόσιμου νερού...
...κι είμαι σίγουρος πως τα μικρά και χαζεμένα από τον έρωτα μυαλουδάκια σας αδυνατούν να παρακολουθήσουν τη γαματοσύνη αυτής της παρομοίωσης!
Ποιος είμαι τέλος πάντων, ο Εισαγόμενος είμαι;
Για να καταλάβετε καλύτερα το συναίσθημα του έρωτα, φανταστείτε ότι είστε σε ένα καραόκε μπαρ. Γιαπωνέζικη αισθητική, ο μπάρμαν σερβίρει μια ουσία που μάζεψε από τον κουβά του καθώς καθάριζε τον λέβητα του καλοριφέρ, και κάποια στιγμή που είστε μισοπεθαμένοι από το αλκοόλ έρχεται η ώρα σας να τραγουδήσετε κάποιο τραγούδι από την ύστερη περίοδο των Αέροσμιθ.

Φυσικά το μυαλό σας λειτουργεί όσο και μια δημόσια υπηρεσία τον Αύγουστο, δεν μπορείτε να παρακολουθήσετε εκείνη τη μαλακία που χοροπηδάει πάνω απ'τους στίχους κι όλο το φίλαθλο κοινό του καραόκε σας γιουχάρει δικαίως. Αλλά εσένα δε σε νοιάζει, νιώθεις εκείνο το ζεστό συναίσθημα...γιατί μόλις έχεις κατουρηθεί πάνω σου!
Μπράβο, άθλιε μεθύστακα! Τώρα πρέπει να σφουγγαρίζουμε.
Αλλά, θα με ρωτήσετε τώρα με τα φτωχά μυαλουδάκια σας, "γιατί μας τα λες όλα αυτά σήμερα, πάνσοφε Thomas The Barbarian?". Κι επειδή κατά βάθος σας λυπάμαι θα σας απαντήσω. Γιατί σήμερα έχουμε 14 Φλεβάρη!
Είναι εκπληκτική η μανία της ανθρωπότητας να βγάζει παγκόσμιες μέρες για τα πάντα. Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS, κατά του καρκίνου, κατά του αιγόκερω, υπέρ του τοξότη, κατά της αστρολογίας και υπέρ της χειρομαντείας, ό,τι μαλακία μπορείτε να φανταστείτε.
Η καλύτερη παγκόσμια ημέρα είναι αυτή που συμβαίνει στις 14 Μαρτίου, ακριβώς ένα μήνα αργότερα. Κι η μέρα αυτή είναι η παγκόσμια ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας! Ό,τι ακριβώς χρειάζεται ένας ΑΝΤΡΑ για να είναι ευτυχισμένος, σωστά;
Αλλά αντί σύσσωμη η ανθρωπότητα να γιορτάζει αυτή τη μέρα, γιορτάζει τη σημερινή που είναι η μέρα των ερωτευμένων. Κι αυτό επειδή σαν σήμερα μαρτύρησε ο Άγιος Βαλεντίνος, ο οποίος στην αρχή είχε διεκδικήσει την παγκόσμια ημέρα Γκέι Ονομάτων αλλά τον πρόλαβε στη στροφή ο Οσιομάρτυρας Λούλης της Μυκόνου.
Φυσικά, όταν λέμε σύσσωμη δεν εννοούμε σύσσωμη. Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που φέρει ειρωνικά μουστάκια, φοράει φουλάρια κι ακούει μπάντες που δεν ακούν πάνω από είκοσι άτομα, και μόλις τις ακούσεις καταλαβαίνεις γιατί δεν τις ακούν πάνω από είκοσι άτομα. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι χίπστερς και, όπως και κάθε τι άλλο που είναι "εμπορικό", μισούν την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.
Αλλά εδώ πέφτουμε σε ένα παράδοξο, γιατί αν μισούμε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου δίνουμε δίκιο στους χίπστερς και, όπως έχει προφητέψει ο γέροντας Παΐσιος, η μέρα που οι χίπστερς θα έχουν δίκιο σε...οτιδήποτε, θα είναι και η ίδια μέρα που ο Θεός θα ρίξει φωτιά να μας κάψει!
Θέλετε εσείς να παίξετε με την οργή του Θεού; Αντίχριστα ρεμάλια!
Βέβαια το χειρότερο είναι το να έρχεται αυτή η μέρα και να μην έχεις γκόμενα. Ενόσω όλοι γύρω σου ανταλλάσσουν σοκολατάκια, καρδούλες, λουλούδια, χνουδωτά αρκούδια και δεν ξέρω τι άλλο αποφάσισαν κάποιοι καταστηματάρχαι ότι συμβολίζει τον έρωτα (νομίζω ότι φέτος η καινούρια μόδα είναι να ανταλλάσσουν κουβαδάκια με τηγανητό κοτόπουλο από τα KFC), εσύ ο μπάκουρος αισθάνεσαι σαν κάποιον χορτοφάγο την Τσικνοπέμπτη.
Η διαφορά είναι ότι αν είσαι χορτοφάγος...ε...καλά να πάθεις.
Κι έτσι φτάνω στην κατακλείδα αυτής της πραγματείας περί Βαλεντίνου, η οποία ταυτόχρονα αποτελεί και μία έκκληση ανθρωπιάς προς όλα τα ευαγή ιδρύματα της επικράτειας: Αγαπητά μπουρδέλα, τη σημερινή ημέρα αξίζει να βγάλετε πακέτα προσφορών για όλους τους ατυχείς συνανθρώπους μας.
Μπορεί να είναι το βασικό πρόγραμμα (ιεραποστολικό+πίπα) για 15 ευρώ. Μπορεί να είναι το doggy style για +10 ευρώ. Μπορεί να είναι στις τρεις γύρες η τέταρτη δώρο. Μπορεί με κάθε πρωκτικό να δίνετε δώρο ένα μπρελόκ και μία κούπα του καφέ, δεν ξέρω! Αυτά θα τα κανονίσει το κάθε μπουρδέλο με τον λογιστή του και τον αγορανομικό του υπεύθυνο.
Μπορείτε κι εσείς να προσφέρετε λίγη χαρά σε έναν συνάνθρωπό σας!
Ασταδγιάλα. Με συγκίνησα με τη μεγαλοψυχία μου!
Αυτά, και να προσέχετε μη δώσετε δίκιο στους χίπστερς.

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Η Saga του Εκλεκτού: Μια Κριτική Ματιά

Μετά από μια εξεταστική, ένα διάστημα που δε συνέβη απολύτως τίποτα συνταρακτικό και το πιο νυσταλέο ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός που έχω δει ποτέ μου, τα επίπεδα βαρεμάρας στο αίμα μου είχαν φτάσει σε επικίνδυνα επίπεδα κι αυτό αντικατοπτρίζεται στην δεκαήμερη ξηρασία που έπεσε στο μπλογκ. Έτσι, σκέφτηκα αυτό που έκανε ο Σέρλοκ Χολμς όταν δεν συνέβαινε στο Βικτωριανό Λονδίνο κάποιο έγκλημα αντάξιο της διάνοιάς του: κοκαΐνη.
Κι έτσι βρίσκομαι σήμερα εδώ, σε μια επίδειξη αλαζονείας και αυταρέσκειας τέτοια που ο Μπόνο μοιάζει με το "ταπεινό χαμομηλάκι" Ματίνα Μανταρινάκη, για να επιχειρήσω μια λογοτεχνική ανάλυση σε ένα από τα πιο σημαντικά, όσο και υποτιμημένα, έργα της γενιάς μας: τη Saga του Εκλεκτού.
Φυσικά, για να καταλάβετε τι παίζει πρέπει πρώτα να τη διαβάσετε. Περιμένω.
...
Εντάξει. Let's go.
Η Saga του Εκλεκτού: Μια Κρητική Ματιά.
Ε θα μας εκουζουλάνει εντελώς ετούτος ο παράωρος. Τι κουζουλάδες είναι αυτές που γράφει ζα Εκλεκτούς τσε μαλατσίες. Γρόθε, ε γρόθε. Μπαραμπάκο.
Πολύ αστείο. Πάμε τώρα στην "κριτική" με γιώτα.
Η Saga του Εκλεκτού: Μια Κριτική Ματιά.
Σήμερα, αγαπητοί φίλοι της λογοτεχνίας και της διανόησης, θα αναλύσουμε ένα αριστούργημα από αυτά που σπάνια εμφανίζονται. Η Saga του Εκλεκτού μπορεί να φαίνεται σαν μία άσκηση σουρεαλισμού στο απαίδευτο μάτι, που οι στιλιστικές και χαρακτηρολογικές της επιλογές δεν έχουν καμία συνοχή και γίνονται απλά-ας μου επιτραπεί η άκομψη έκφραση-"για το γαμώτο".
Δεν είναι έτσι όμως. Η Saga, μέσα από το καυστικό και σουρεαλιστικό χιούμορ της και τις τραβηγμένες από τα μαλλιά καταστάσεις που περιγράφει, αποτελεί μια αλληγορία-γροθιά στο κατεψυγμένο.
Ας ξεκινήσουμε από τον πρωταγωνιστή. Τον Τζακ, τον επονομαζόμενο και Εκλεκτό. Ο Τζακ μοιάζει βγαλμένος από ταινία δράσης με πρωταγωνιστή τον Τομ Κρουζ και μπάτζετ διακοσίων φανταστικομμυρίων, από τα οποία τα μισά διατίθενται για κοκαΐνη.
Είναι ένας άντρας με μεγάλη πέραση στις γυναίκες, που δεν έχει πρόβλημα να πίνει, να καπνίζει, μπορεί να πιλοτάρει αεροπλάνα, να πίνει μπάφους και να παίζει προ. Παρ'όλα αυτά, δεν είναι άτρωτος. Υπάρχουν στιγμές που τα βρίσκει σκούρα, και σε αυτό τον βοηθούν δύο φιγούρες: ο σοφός Μέντοράς του και η δυναμική όσο και γοητευτική Τζίνα.
Ας ρίξουμε μια ματιά σε αυτούς τους δύο χαρακτήρες: ο Μέντορας. Θα φανταζόταν κανείς ότι ο Μέντορας θα είχε τη μορφή κάποιου γέρου Σαολίν πολεμιστή ή αρχαίου μάγου με κάτασπρα γένια, σαν τον Γκάνταλφ δε Γκέι. Αλλά όχι: αυτός που αναλαμβάνει να διδάξει στον Εκλεκτό πώς να πολεμάει το κακό είναι ένας αλκοολικός κιθαρίστας με υπερφυσική περμανάντ.

Και αυτή η κίνηση του συγγραφέα έχει φυσικά τους δικούς της συμβολισμούς. Το "αλκοολικός" χρησιμεύει για να μας καταδείξει ότι όλοι οι σπουδαίοι άντρες, ακόμα κι αυτοί που αποτελούν πρότυπα για τη νεολαία, έχουν θανάσιμα ελαττώματα. Το ίδιο και η "υπερφυσική περμανάντ". 
Ενώ το "κιθαρίστας" κρύβει ένα βαθύτερο νόημα: η μουσική και η τέχνη γενικότερα είναι η κινητήρια δύναμη του καλού και του κακού σε αυτό τον κόσμο.
Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, η επιλογή ονομάτων όπως ο Παντελής Παντελίδης και οι One Direction, στους ρόλους των επικίνδυνων εγκληματιών. Ο συγγραφέας νιώθει έναν ενδόμυχο φόβο ότι ο κόσμος μπαίνει σε μια εποχή καθολικής κυριαρχίας μιας σκυλοπόπ υποβαλκάνιας υποκουλτούρας, και θέλει έτσι να εμφυσήσει στον αναγνώστη αυτόν του τον φόβο και την αγάπη για την αγνή, καθαρή ροκ μουσική.
Αλλά, όπως θα παρατηρήσατε στο δεύτερο μέρος, οι One Direction δεν ήταν παρά τα 5 γκέι εξώγαμα που έκανε ο Μέντορας με διάφορες γκρουπίτσες του. Και αυτός ο συμβολισμός έχει τη σημασία του: δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή που να λέει "δεξιά οι κακοί, αριστερά οι καλοί" ή τανάπαλιν. Οι δυνάμεις του καλού και του κακού είναι αλληλένδετα δεμένες. Η σύγκρουση κι η αντιπαράθεση μεταξύ τους είναι αέναη, αέναη όμως και η σύνθεσή τους και ανάμιξή τους.
Μια λεπτομέρεια που δείχνει τις σαφείς επιρροές του συγγραφέα από την ανατολίτικη φιλοσοφία: τον Κομφούκιο, τον Λάο Τσε και τον Μπρους Λι.
Ας δούμε τώρα τον άλλον συμπρωταγωνιστή του Τζακ: την Τζίνα. Η Τζίνα αποτελεί μια γροθιά στο στερεοτυπικό Bond Girl, την όμορφη κοπέλα που στέκεται σαν γλάστρα στο μπράτσο του πρωταγωνιστή για να αναδειχτεί καλύτερα η γράμμωσή του.
Η ιστορία της Τζίνας είναι μια ιστορία πόνου κι αγάπης, εμπνευσμένη από ένα παλιό ποίημα του γνωστού ποιητού και λογοτέχνου Ιωάννη Μποντζόβη. Ο άντρας της, Τόμι, μένει άνεργος κι αυτή αναλαμβάνει με νύχια και δόντια να συντηρήσει το σπιτικό τους και την αγάπη τους. Θα μπορούσε να είχε βρει κάποιον λεφτά sugar daddy και να της αγοράζει γούνες και διαμάντια, αλλά αυτή έμεινε αφοσιωμένη.
Μέχρι τη συνάντηση με τον Τζακ, όπου και συνειδητοποίησε ότι το πεπρωμένο της ήταν να ζήσει την περιπέτεια. Πήρε έτσι εντελώς δυναμικά την απόφαση να τον ακολουθήσει. Πρέσβευσε τη φωνή της λογικής, όταν, στο τέταρτο μέρος, ο Τζακ κι ο ΠΑΟΚτζής αεροπειρατής πάνε να μπλεχτούν σε μια ανούσια διαμάχη περί τυριών και κασεριών, σώζοντας έτσι όλους τους επιβαίνοντες στο αεροπλάνο.
Ωστόσο θα διαπιστώσει κανείς μια αυταρέσκεια και μια "γυναικουλίστικη" συμπεριφορά, όταν εγκαταλείπει τον Τζακ γιατί της είπε ότι έχει πάρει τριάμιση κιλά. Είναι εμφανές το πόσο αρνητικά επηρεάζει τις γυναίκες, σχετικά με την αυτοεκτίμησή τους και την εικόνα για το σώμα τους, η διαρκής προβολή της ανορεξίας από το Χόλυγουντ.
Αλλά ακόμα κι έτσι, η Τζίνα δείχνει υπεύθυνη στάση: θα μπορούσε να είχε αποχωρήσει εκείνη τη στιγμή και να αφήσει τον Τζακ μόνο του να διαχειριστεί την κρίση. Αντ'αυτού έσφιξε τα δόντια, έκανε την καρδιά της πέτρα και περίμενε να αποσοβηθεί ο κίνδυνος. Ένα πραγματικό υπόδειγμα γυναικείου χαρακτήρα, που ωστόσο ο Τζακ δεν της έδωσε τη δέουσα σημασία.
Οι δυνατοί γυναικείοι χαρακτήρες δεν περιορίζονται ωστόσο στην Τζίνα. Στο πρώτο μέρος της Saga μας παρουσιάζεται η Μάντελαϊν, μια εκδικητική και αδίστακτη γυναίκα με βλέψεις παγκόσμιας κυριαρχίας, η οποία αποπειράται να τον δολοφονήσει με δεκάδες τρόπους και όταν δεν τα καταφέρνει τον χρησιμοποιεί για να ανακουφίσει τις ασίγαστες σεξουαλικές ορέξεις της.
Τελικά τίποτα δεν μπορεί να την αποτρέψει από το να απελευθερώσει το σατανικό της δημιούργημα που θα καταστρέψει την ανθρωπότητα: το Fiat Multipla. Σαφής ο συμβολισμός του συγγραφέα εδώ: δεν υπάρχει δύναμη χειρότερη και πιο καταστρεπτική από τη δύναμη της ακαλαισθησίας.

Ενδιαφέρον έχει να μελετήσουμε, σε αυτό το σημείο, την ιστορία της προέλευσης του Εκλεκτού: γεννημένος σε ένα κωλοχώρι στην Αλαμπάμα, σε μια καταπιεστική κοινωνία που οι μόνες αξίες είναι η κτηνοβασία και η Nascar, ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία και εγκατέλειψε την οικογένειά του, σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης.
Δεν ήταν εύκολο: περιπλανήθηκε σε βάλτους, παγωμένα βουνά και βιάστηκε από rednecks, ώσπου να βρει το Σπαθί του Εξκάλιμπερ, το οποίο εδώ είχε τη μορφή μιας κιθάρας βαμμένης κόκκινης με άσπρες και μαύρες πινελιές. Η επιμονή του ανταμείφθηκε και εμφανίστηκε μπροστά του ο Μέντορας, ο οποίος τον δίδαξε σημαντικές αρχές όπως το σεξ, τα ναρκωτικά και το ροκ'εν'ρολ. 
Φαίνεται εδώ ότι ο συγγραφέας προκρίνει ένα ξεπερασμένο πρότυπο ανδρισμού, που δεν έχει θέση στη σύγχρονη κοινωνία. Μήπως όμως δεν είναι έτσι; Μήπως η φαινομενική αυτή ανάδειξη είναι στην πραγματικότητα μια συγκεκαλυμμένη απόπειρα γελοιοποίησης; Οι απόψεις εδώ διίστανται.
Ας κρατήσουμε, από το μέρος της ιστορίας αυτό, μια λεπτομέρεια όπου ο Μέντορας συμβουλεύει τον νεαρό Τζακ να χρησιμοποιεί πάντα ψευδώνυμα. Δεν είναι τυχαίο: ο συγγραφέας εδώ θέλει να δείξει ότι η μάχη απέναντι στο Κακό δεν έχει ως στόχο τη δόξα και την αυτοπροβολή. Ο μαχητής του Καλού πρέπει να παραμένει ανώνυμος και ταπεινός.
Και φτάνουμε έτσι στο μεγάλο Φινάλε, μία πραγματικά αριστουργηματική σύνθεση και σύγκρουση συναισθημάτων. Η μεγάλη κρίση, που ο Τζακ κι η Τζίνα καλούνται να αντιμετωπίσουν, είναι ένας εμπρηστής που απειλεί να ανατινάξει όλα τα παγκόσμια αποθέματα βότκας.
Γιατί είναι μεγάλη κρίση αυτό; Εμφανής ο προβληματισμός που θέλει να ξυπνήσει ο συγγραφέας. Η έλλειψη αλκοόλ αποτελεί παγκόσμια κρίση γιατί δεν έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τους δαίμονές μας, σαν κοινωνία, χωρίς να τους καταπνίγουμε με ουσίες και δηλητήρια.
Στη συνέχεια είναι η εμπλοκή του ΠΑΟΚτζή αεροπειρατή, ο οποίος θέτει σε κίνδυνο χιλιάδες ζωές για να εκβιάσει τον Ιβάν Σαββίδη, ώστε να πάρει το πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ. Δείχνει, αυτή η σκηνή, πόσο εύκολα παθιάζονται οι άνθρωποι, ειδικά οι αμόρφωτοι και απαίδευτοι χούλιγκανς, για ασημαντότητες.
Τελικά οι ήρωές μας φτάνουν στη Ρωσία. Άλλη μια αντίθεση συναισθημάτων ελλοχεύει εκεί. Ο πρόεδρος της Ρωσίας, Πούτιν, επιχειρεί να λύσει την κρίση με τη χρήση ωμής βίας, ενώ ο Τζακ αντιπαραθέτει τον διάλογο και τη διαπραγμάτευση. 
Εν τέλει αποκαλύπτεται ότι ο επικίνδυνος εγκληματίας δεν είναι άλλος από τον Τόμι, τον σύζυγο που παράτησε η Τζίνα. Και πώς μπορεί να μη θαυμάσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο αποκαλύπτεται μια παρανοϊκή έξαρση εκδικητικών συναισθημάτων, από τον ερωτευμένο άνθρωπο που η εμπιστοσύνη του προδόθηκε;
Τελικά ο Τζακ εξουδετερώνει αυτή την απειλή. Ωστόσο μόλις κάνει να περάσει την πλατεία απέναντι, τον χτυπάει ένα λεωφορείο κι εκεί τελειώνει η ιστορία. Είναι ένα τέλος τόσο απότομο, κι όμως τόσο καίριο και χρονικά ταιριαστό, που δείχνει ότι ακόμα και στην κορυφή της επιτυχίας σου, ένα γύρισμα της τύχης μπορεί να σε ισοπεδώσει. Κυριολεκτικά.
Αλλά το χτύπημα του λεωφορείου δε σκοτώνει τον Τζακ: τον αφήνει με μόνιμη αμνησία. Υπάρχει πλέον μόνο σαν ένα άδειο κουφάρι του παλιού ένδοξου εαυτού του. Μήπως είναι χειρότερη μοίρα αυτή από το θάνατο; Ο συγγραφέας αφήνει αυτό το ερωτηματικό να πλανάται στον αέρα.
Δεν υπάρχει κανενός είδους happy end στην ιστορία. Η Τζίνα μετανιωμένη καταλήγει να πηδιέται με μηχανολόγους για να ξεχαστεί, ο Τόμι κατασπαράζεται από την κατοικίδια αρκούδα του Πούτιν, το πρωτάθλημα το κατακτά για άλλη μια φορά ο γαύρος κι ο Ιβάν Σαββίδης πέφτει θύμα της οργής του πλήθους. Ο μόνος που ωφελείται από αυτή την ιστορία είναι ο Παντελίδης, που γράφει καινούριο τραγούδι. 
Ένα μηδενιστικό φινάλε που, ωστόσο, δεν μπορεί να αφήσει τον αναγνώστη λυπημένο, καθώς θα σκέφτεται όλες τις στιγμές δόξας που διάβασε πρωτύτερα. Συνολικά το έργο είναι ένα σύγχρονο αριστούργημα, το οποίο συνιστώ ανεπιφύλακτα σε κάθε φίλο της λογοτεχνίας.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας χτυπήσει λεωφορείο καθώς προσπαθείτε να σώσετε τη γκόμενά σας από τα νύχια του Παντελίδη.