Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα της ζωής: Back in the Saddle Again

Τώρα με 42% περισσότερη νεραϊδόσκονη.

  1. Γιατί ξέθαψες πάλι αυτή τη μαλακία;
    Για να κερδίσω χρόνο μέχρι να γράψω κάτι άλλο.
  2. Γιατί εξακολουθούμε ακόμα να σε διαβάζουμε;
    Γιατί είστε κρυφά μαζοχιστές και δε θέλετε να το παραδεχτείτε στον εαυτό σας διότι ταλανίζεστε από συμπλέγματα παιδικών βιωμάτων κατά Φρόιντ, Λακάν και Μαέβιους Παχατουρίδη.
  3. Τι έχει πάθει ο Μήτρογλας τώρα τελευταία και δε βάζει γκολ;
    Του κόψανε το GLX στην κάρτα καυσαερίων και περνάει στεναχώρια.
  4. Ποιος ήταν ο πολυτιμότερος παίκτης του Ολυμπιακού τις τελευταίες αγωνιστικές;
    Ο Κάργας.
  5. Από πού κλάνει το μπαρμπούνι;
    Αν έκλανε, δε θα ήταν κόκκινο.
  6. Εγώ πότε θα γίνω μάνα;
    Όταν κάποιο από τα σπερματοζωάρια του συντρόφου σου, με τη μέθοδο της κολπικής διείσδυσης, γονιμοποιήσει το ωάριό σου γύρω στην περίοδο της ωορρηξίας, και κατόπιν εννέα μηνών κύησης. Αλλά επειδή τα μούτρα σου είναι σαν να τράκαρες με μετροπόντικα, κάν'το "ποτέ".
  7. Από πότε οι νεράιδες βγαίνουν στη στεριά;
    Από πότε έχεις να γαμήσεις;
  8. Πού πάνε οι χαμένοι αναπτήρες;
    Σε μια μαγική χώρα, κάπου ανάμεσα στη Μόρντορ, τη Νάρνια και το Μετρό της Θεσσαλονίκης. Εναλλακτικά, στην τσέπη κάποιου καβατζόπουστα.
  9. Τι νούμερο παπούτσι φοράς;
    69.
  10. Τότε ρε μαλάκα τα πόδια σου δε θα έπρεπε να χωράνε σε ασανσέρ.
    Η λεπτή ειρωνεία δεν είναι και το δυνατό σου σημείο, έτσι;
  11. Υπάρχει κάτι παράξενο στη γειτονιά σου. Ποιους θα καλέσεις;
    Την αστυνομία, φυσικά. Παρά την αρνητική δημοσιότητα που έχουν αποκτήσει τα τελευταία χρόνια λόγω κάποιον ατυχών περιπτώσεων εξοστρακισμού, παραμένουν οι μόνοι εκπρόσωποι της έννομης τάξεως.
  12. Ποιος ζει στη θάλασσα σε ανανά;
    Κανείς. Οι ανανάδες δεν είναι κατάλληλο μέρος για την κατοικία κανενός ζώντος οργανισμού, γιατί αποτελούν οργανική ύλη κι άρα αποσυντίθενται. Άλλωστε, τα αλμυρά νερά της θάλασσας δεν ευνοούν την καλλιέργεια ανανάδων έτσι κι αλλιώς.
  13. Is this the Krusty Krab?
    No, this is the painkiller.
  14. Τι μας κρύβουν πίσω από την υπόθεση των Διδύμων Πύργων;
    Οι Δίδυμοι Πύργοι ήταν ένα καλοστημένο κόλπο για να καλύψουν το τεράστιο σκάνδαλο που ξέσπασε εκείνη την εποχή, όταν και τα McDonalds αποφάσισαν, για λόγους κέρδους, να βάζουν από μία πίκλα λιγότερη σε κάθε τσίζμπουργκερ.
  15. Τι υπάρχει μέσα στον τάφο της Αμφίπολης;
    Η συλλογή με τα αγαπημένα βινύλια του Μεγαλέξανδρου, στην οποία περιλαμβάνεται το ομότιτλο άσμα των Άιρον Μέιντεν. Τα χαλιά από το παλάτι της Ολυμπιάδας, τα οποία τα ανέβασαν στο πατάρι για το καλοκαίρι. Η πίστα 256 του Πάκμαν. Κι επίσης νεραϊδόσκονη.
  16. Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;
    Ναι, και τραβάνε και το καζανάκι.
  17. Τελικά πού κλάνει η αλεπού;
    Εκεί που χέζουν οι αρκούδες.
  18. Πότε πέφτει του Αγίου Πούτσου ανήμερα;
    Μία μέρα μετά την παραμονή.
  19. Και πότε πέφτει η παραμονή;
    Στις 30 Φεβρουαρίου.
  20. Παππού, τον παίρνεις πού και πού;
    Ε... sometimes.
  21. Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν τι κάνουν;
    Παίρνουν τηλέφωνο στο σουβλατζίδικο και παραγγέλνουν τρεις γύρους και δύο κοτομπέικον.
  22. Τι φοράς αυτή τη στιγμή;
    Ένα μαύρο δαντελένιο στρινγκάκι με ασορτί σουτιέν κι ένα ζευγάρι κόκκινα δωδεκάποντα Κριστιάν Λουμπουτέν.
  23. Μα ταιριάζει μαύρο με κόκκινο;
    Ε, κόκκινα είχα. Τσοντάρετε κανένα λεφτό να πάρω κι ένα ζευγάρι μαύρα.
  24. Πότε θα πάρει καινούρια λεωφορεία ο ΟΑΣΘ για να αποσύρει επιτέλους αυτές τις μπλε παλιατζούρες;
    Στα εγκαίνια του μετρό.
  25. Σε ποιο Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως αναγράφεται η ψήφιση του Δεύτερου Νόμου της Θερμοδυναμικής;
    Στο ίδιο που αναγράφεται και η προκήρυξη μειοδοτικού διαγωνισμού για να αγοραστεί το μυαλό σου.
  26. Έχεις καμιά καλή άκρη για να ψωνίσουμε κανένα καλό χορτάρι;
    Ναι, αμέ. Τον Μήτσο τον Πεταλούδα.
  27. Και πού τον βρίσκουμε αυτόν;
    Θα βγεις από τη Βενιζέλου, θα κατηφορίσεις, θα κατηφορίσεις, θα φτάσεις στη Λεωφόρο Νίκης, θα περάσεις το δρόμο απέναντι και θα συνεχίσεις εκατό μέτρα όλο ευθεία.
  28. Ρε Καραγκιόζη Όζμπορν, θα μας στείλεις μέσα στον πάτο του Θερμαϊκού;
    Εκεί ανήκουν όσοι παίρνουν ναρκωτικές ουσίες και αψηφούν το μήνυμα του Χριστούλη. Μετανοείτε, ζαγάρια.
  29. Υπάρχει θεός τελικά;
    Αν ψάξετε να βρείτε πώς λέγεται ο θεός στα ιταλικά, θα λάβετε την απάντησή σας.
  30. Βαριέμαι να ψάξω. Πώς λέγεται ο θεός στα ιταλικά;
    Ronnie James Dio.
  31. To Ronnie και το James είναι ιταλικές λέξεις;
    Βεβαίως και είναι. Ρωτήστε και τον Ρομπέρτο Βγαινίνι να σας πει.
  32. Είναι αλήθεια ότι η φουσκωτή κούκλα ονόματι Μπιγιονσέ, που είχες κρυμμένη στη ντουλάπα σου και έβαψες μαύρη με μαρκαδόρους, δόθηκε πλέον ως δωρεά σε φιλανθρωπικό ίδρυμα;
    Φυσικά και είναι αλήθεια.
  33. Και σε ποιο ίδρυμα την έδωσες;
    Στον Οργανισμό Ρύθμισης Γενετήσιων Αναγκών των Σεξουαλικώς Μοναχικών Αρρένων του Σύμπαντος ή για συντομία Ο.Ρ.Γ.Α.Σ.Μ.Ο.Σ..
  34. Τελικά πόσες γυναίκες έχει γαμήσει ο Λέμμυ;
    Με τη μάνα σου ή χωρίς;
  35. Χωρίς;
    Τρεις χιλιάδες εκατόν εφτά.
  36. Με;
    Τρεις χιλιάδες εκατόν δέκα.
  37. Κάτσε ρε μαλάκα, η μάνα μου μετράει για τρεις;
    Κι άμα συνεχίσει να τρώει, θα πιάσει τις τέσσερις.
  38. Τι θέλει να πει ο ποιητής;
    Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Χιλιάδες άνθρωποι ανά τους αιώνες έχουν καταπιαστεί με το να απαντήσουν το τι θέλει να πει ο ποιητής, και μόλις πριν από λίγα χρόνια το πείραμα του CERN απέδειξε ότι ο ποιητής θέλει να πει της ψωλής του τον χαβά.
  39. Τι σύστημα θα παίξει ο Άγγελος Αναστασιάδης στον επερχόμενο αγώνα του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό;
    Χριστό μπροστά, Παναγία δεξί χαφ και Κοσμά Αιτωλό στο τέρμα.
  40. Υπάρχουν τελικά κρυφά μηνύματα στους ροκ δίσκους;
    Βεβαίως. Οι δίσκοι των Μπήτληδων περιέχουν ξεκάθαρα σατανιστικά μηνύματα. Επίσης οι δίσκοι του Σαντάνα περιέχουν σαντανιστικά μηνύματα. Και αυτοί οι Βαν Μότλεϊ Κρου είναι πολύ ύποπτοι με αυτό το Shouting With The Devil. Αυτά είναι ανίερα πράγματα. Μόνο Καζαντζίδη. Είναι συνεχιστής της βυζαντινής μουσικής.
  41. O Έλβις ζει;
    Βεβαίως και ζει. Οι τελευταίες πληροφορίες μου τον θέλουν να βρίσκεται σε μία μυστική βάση κάτω από την Ατόλη του Μπικίνι όπου, μαζί με τον Μπρους Λι και τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, καταστρώνουν μυστικό σχέδιο για να κατακτήσουν τον κόσμο.
  42. Μα αυτό είναι ανήκουστο! Ποιος μπορεί να σταματήσει αυτή την τρέλα;
    Ο Τζακ ο Εκλεκτός.
  43. Δεν μπορείς να σταματήσεις να αναφέρεις τον Τζακ τον Εκλεκτό;
    Καλά τότε, η νεραϊδόσκονη.
  44. Tι μάρκα μαλάκας είσαι;
    Τογιότα, αλλά δεν είμαι μαμίσιος, έχω βάλει φιλτροχοάνη, νίτρο και χταπόδι.
  45. Τι χταπόδι ρε μαλάκα;
    Στη σχάρα.
  46. Να παραγγείλουμε και μία καλαμαράκια ή θα μαζευτούνε πολλά;
    Δεν ξέρω, εγώ βασικά ψήνομαι για μύδια σαγανάκι, οπότε άσε τα καλαμαράκια για άλλη φορά.
  47. Αφού ο Απόστολος Τζιτζικώστας είχε στο ψηφοδέλτιό του τη Βούλα Πατουλίδου, γιατί δεν έβγαλε μια διαφήμιση που να λέει "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο";
    Γιατί δεν έχει την παραμικρή ιδέα από μάρκετινγκ.
  48. Πόσα μαθήματα χρωστούσες σε αυτή την εξεταστική;
    Κανένα. Είμαι φυτουκλάκι.
  49. Μη με πεις ότι θα πάρεις και πτυχίο στα πέντε χρόνια;
    Αυτό είναι το σωστό, λογικό και πρέπον για τον κάθε φέρελπι αυριανό επιστήμονα που θέλει να προσφέρει κάτι στην επιστήμη και στην κοινωνία. Τα αιώνια φοιτητιλίκια είναι για ρεμπεσκέδες που τρώνε τα λεφτά του πατέρα τους.
  50. Και μετά απ'όλα αυτά έχεις την ελπίδα ότι θα καταφέρεις να δεις ποτέ μουνί λάιβ;
    Αυτή η ερώτηση με προσέβαλε τα μάλα, κι επειδή έχουμε φτάσει σε στρογγυλό αριθμό τεμαχίων στη λίστα απαξιώ να συνεχίσω άλλο. Φεύγω και δε θα με ξαναδείτε ποτέ.
Αυτά, και να προσέχετε μην ανακαλυφθεί ότι ο Έλβις ζει μέσα στον τάφο της Αμφίπολης.

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Ιντερνετικοί Τσελέμπριτις

Ο Άντι Γουόρχολ είχε δηλώσει κάποτε ότι στο μέλλον θα αναλογούν σε όλους από 15 λεπτά δημοσιότητας.
Φυσικά, αυτό είναι από μαθηματικής απόψεως μια τεράστια παπαριά καμαρωτή. Ακόμα κι αν το περιορίσουμε στον πληθυσμό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, πάνω κάτω 300 εκατομμύρια, ο συνολικός χρόνος που θα χρειαστεί για να πάρουν όλοι τα δεκαπέντε λεπτά τους είναι 8.561 χρόνια.
Έστω τώρα ότι ο άνθρωπος ζει κατά μέσο όρο 75 χρόνια, από τα οποία τα δύο τρίτα θα κοιμάται και θα δουλεύει. Μένουν επομένως 25 χρόνια, που σημαίνει ότι σε κάθε δεκαπέντε λεπτά που περνάνε θα πρέπει να χώνουμε γύρω στα 350 άτομα, κι αν εσείς μπορείτε σε δεκαπέντε λεπτά να αφιερώσετε αμείωτη προσοχή σε 350 άτομα, που στα επόμενα δεκαπέντε λεπτά θα έχουν αντικατασταθεί από άλλα 350 και ούτω καθεξής, συγχαρητήρια, κατέχετε μια εντελώς άχρηστη υπερδύναμη.
Επομένως ο Άντι Γουόρχολ έλεγε μαλακίες, κι εγώ έχω πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο στα χέρια μου.

Παρ'όλα αυτά, σήμερα είναι πολύ πιο εύκολο να διεκδικήσει κανείς τη φήμη που θεωρεί ότι δικαιούται, χάρη σε αυτή τη μαγική εφεύρεση που αποκαλούμε ίντερνετ.
Πάρτε, για παράδειγμα, όλες τις αποτυχημένες παρεΐστικες μπάντες. Πριν το ίντερνετ, ο κάθε τύπος που είχε το ψώνιο να γίνει ο επόμενος Βινς Νιλ γυρνούσε απλά σε όλους τους φίλους του με μια κασέτα στο χέρι και έπαιζε το ένα και μοναδικό ντέμο που ηχογράφησε στο πατάρι του, με τίτλο "I fucked your mom and I'll fuck your sister too" μέχρι να ματώσουν τα αυτιά όλων των γνωστών του και να σταματήσουν να τον καλούν στα σπίτια τους.
Το αποκορύφωμα της "καριέρας" τέτοιων μουσικών πρότζεκτ ήταν χωρίς παρέκκλιση το πεζοδρόμιο της πλατείας Αριστοτέλους, όπου και θα έπαιζαν ασταμάτητα το ένα και μοναδικό τους ντέμο ή το Stairway To Heaven (γιατί όπως όλοι μας ξέρουμε οι Λεντ Ζέπελιν δεν ηχογράφησαν ποτέ κανένα άλλο τραγούδι), με τελικό απολογισμό εφτά κέρματα και μία καπότα που κάποιος πέταξε καταλάθος.
Χάρη στο ίντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όμως, πλέον κάθε ψωνισμένος μουσικάντης μπορεί να αυτοπροωθήσει το μουσικό του έργο χωρίς να χρειάζεται να ακούει κατά πρόσωπο από όποιον τον ξέρει "χέσε μας επιτέλους με το I fucked your mom and I'll fuck your sister too, εκατό φορές μας το έχεις παίξει".
Το πρόβλημα, βέβαια, με τις μπάντες που έχουν συνολικά 500 χτυπήματα στο Youtube είναι ότι αυτοί που είναι πρόθυμοι να τις ακούσουν είναι οι ίδιοι που θα τις αποκηρύξουν όταν φτάσουν τα 1000 χτυπήματα γιατί "πλέον είναι πολύ μέινστριμ". Έτσι, οι μόνοι που έχουν καταφέρει να γίνουν πραγματικά γνωστοί μουσικοί από το Ίντερνετ είναι ο Τζάστιν Μπίμπερ και, στην ελληνόφωνη σκηνή, ο Παντελής Παντελίδης.
Κι αν αυτές οι δύο περιπτώσεις μας λένε κάτι, είναι ότι πρέπει να πληρώσουμε τους Anonymous για να ρίξουνε τους σέρβερ του Youtube μια για πάντα.
Αλλά δεν είναι μόνο οι μουσικοί που επωφελούνται από τις νέες δυνατότητες προβολής που παρέχει το ίντερνετ. Είναι κι οι διάφοροι κωμικοί, "κωμικοί" και διάφορες περσόνες που προσπαθούν να κάνουν το κομμάτι τους.
Αφορμή για τη σημερινή μου εγγραφή αποτελεί ο Δαυίδ Αβραμίδης.
Ο τύπος αυτός υπέπεσε στην προσοχή μου όταν άκουγα στον 1055 Rock την εκπομπή του Χαριζάνη και, ανάμεσα στα τραγούδια, διάβαζε, με αισθαντική φωνή και δραματική μουσική υπόκρουση, "βαθυστόχαστα" quotes του Αβραμίδη.
Στην πολύ πιθανή περίπτωση που δεν ξέρετε την εκπομπή του Χαριζάνη, θα σας πω ότι το χιούμορ αυτού του ανθρώπου είναι λιγότερο "λεπτή αδιόρατη ειρωνεία" και περισσότερο "παίρνω το αστείο και στο κοπανάω στη μούρη σαν βαριοπούλα".
Έχει στην εκπομπή του ένα ένθετο με σατιρικές "ειδήσεις", στο οποίο οι ειδήσεις που περιέχονται είναι του τύπου "βρέθηκε στις ανασκαφές της Αμφίπολης το Μετρό της Θεσσαλονίκης" και σαν μουσικό χαλί, όταν μιλάει, χρησιμοποιεί το "Εγώ και ο Πουφ".

Και παρ'όλα αυτά, οι ρήσεις του Δαυίδ Αβραμίδη είναι 100% αυθεντικές.
Ο Χαριζάνης είναι ο τύπος που παίζει Ρακιντζή για μουσικό χαλί, και παρ'όλα αυτά θεώρησε ότι ο καλύτερος τρόπος να παρωδήσει τις ρήσεις του Δαυίδ Αβραμίδη είναι να τις παραθέσει αυτούσιες.
Αυτή τη στιγμή θα αναρωτιέστε σίγουρα τι στον μπούτσο είναι αυτά που λέει ο Δαυίδ Αβραμίδης; Και θα σας απαντήσω αμέσως με μερικά αυτούσια δείγματα της σοφίας του Δαυίδ.
"Η απιστία δεν είναι μαγκιά, είναι αυτοταπείνωση".
"Μάγκας είναι ο άντρας που προσεγγίζει μια γυναίκα σαν αλήτης κι αποδεικνύει στη συνέχεια ότι είναι κύριος".
"Οι άντρες, πριν ψάξουν το απόλυτο θηλυκό, καλύτερα να ψάξουν για τον χαμένο τους ανδρισμό".
Είναι το είδος αυτό του λόγου για το οποίο εφευρέθηκε η έκφραση "σοφή η μαλακία σου". Είναι η παπαριά αυτή που θα θεωρήσει ότι είναι βαθυστόχαστο νόημα ο μέσος κάγκουρας που το πιο σοβαρό του ανάγνωσμα είναι ο Γαύρος.
Όλοι μας έχουμε στην αρχική μας έναν τέτοιο τύπο που ποστάρει τέτοιες ψαγμενιές, επειδή ήταν συμμαθητής μας στο σχολείο κι έκτοτε όλο ξεχνάμε να τον διαγράψουμε. Αλλά αυτόν τον συγκεκριμένο δε θα έπρεπε να τον ξέρω εγώ ή κανένας άλλος πέρα απ'τον στενό κύκλο των γνωστών του.
Κι όμως τα κατάφερε. Κέρδισε τα δεκαπέντε λεπτά της δημοσιότητας που του έταξε ο Γουόρχολ. Τώρα θα περάσω άλλα δεκαπέντε λεπτά προσπαθώντας να τον ξεχάσω, μέχρι αύριο το πρωί που θα βάλω πάλι να ακούσω Χαριζάνη γιατί, μεταξύ μας, είμαι κρυφός φαν του Ρακιντζή.
Αν όμως θέλουμε να μιλήσουμε για τους ιντερνετικούς τσελέμπριτις της Ελλάδας, ένας είναι αυτός που πρέπει να αναφέρουμε. Όχι ο Χωστήρας, παρά τον παραπλανητικό τίτλο του μπλογκ του. Αλλά ο Mikeius.
Ο Μιχαλιός έγραψε κάποτε ένα chain mail που είχε μια λίστα με καμιά πενηνταριά πράματα που του δίναν στα νεύρα, ονόματι Θάνατος! και το οποίο φυσικά δε χρειάζεται καν να το παραθέσω γιατί όλοι το έχετε διαβάσει εκατό φορές και πλέον το Θάνατος! αποτελεί κλασικό έργο της νεοελληνικής λογοτεχνίας και σε λίγα χρόνια θα εξετάζεται στις Πανελλήνιες.
Το 2009, όταν ακόμα το ελληνόφωνο ίντερνετ ήταν στα σπάργανα και το μόνο μπλογκ που είχε πάνω από πέντε αναγνώστες ήταν το ειδησεογραφικό (ο Dio να το κάνει) Τρωκτικό, ο Μιχαλιός ξεκίνησε το ιστορικό Φάε ένα Μαλάκα, γιατί είχε βαρεθεί να οικειοποιείται ο κάθε τυχάρπαστος το αριστούργημα που λέγεται Θάνατος!.
Εκεί συνδύασε το μισανθρωπικό του ύφος, την ευρηματική χρήση μπινελικίων και τις νέρντι αναφορές που αποκόμισε από τα χρόνια που σπούδαζε μηχανολογία (μικρός που είναι ο κόσμος...), με θέματα που ήταν αναμενόμενο να διχάσουν, γιατί αν υπάρχει μεταλλάς στην Ελλάδα που δεν έχει διαβάσει το "Έλληνες μεταλλάδες σε κατηγορίες" εγώ θα πάω να γαμηθώ με έναν εξαγριωμένο ρινόκερο.
Σιγά σιγά άρχισε να πλακώνει η τεράστια αναγνωσιμότητα και φυσικά οι κλασικοί τρολοπόλεμοι με μεγάλα ονόματα όπως ο Shinobi, ο Liberis κι ο Πολύστροφος, Κάθε καινούριο άρθρο που έβγαζε άναβε και μια καινούρια διαμάχη, η οποία ξεκινούσε από κάποιου είδους "επιχειρήματα" και κατέληγε χωρίς παρέκκλιση στο ότι οι μάνες όλων των συμμετεχόντων γαμιούνται.

Κι ενώ όλα πήγαιναν καλά, μια ωραία πρωία ο Μικές αποφάσισε ότι θα πάρει τα παλιά του άρθρα και θα τα διασκευάσει σε μορφή βίντεο, όπου αυτός θα αφηγείται το πόιντ με voiceover και θα ενισχύει τα αστεία με εικόνες.
Η κίνηση αυτή συνοδεύτηκε με περισσότερες κατηγορίες για ξεπούλημα κι από τότε που οι Λεφτάλικα έβγαλαν το Load. "Ω, τι ντροπή! Ο Μάικιους ξεπουλήθηκε! Δεν είναι πια ο κάφρος που λατρεύαμε να του γαμάμε τη μάνα στη φαντασία μας! Βγάζει βίντεο! Προσπαθεί να εξαπλωθεί σε ένα κοινό που δε διαβάζει μπλογκς! Πλέον είναι χειρότερος κι απ'τον Λαζόπουλο!"
Φυσικά, κανείς δεν είναι χειρότερος απ'τον Λαζόπουλο, έτσι ο Μάικιους απ'το ένα αυτί του μπήκε κι απ'το άλλο αυτί του βγήκε. Και πολύ καλά έκανε, στην τελική. Ο άνθρωπος κέρδισε δημοσιότητα, αναγνωρισιμότητα, εμφανίσεις στην τηλεόραση (που ευτυχώς ή δυστυχώς ακόμα μετράει σαν κατόρθωμα) και βγάζει λεφτά για να κάνει την καυλάντα του.
Ναι, βγάζει λεφτά. Πλέον έχει δική του εκπομπή στον Παραπολιτικά FM (ο οποίος αν δεν απατώμαι είναι Μαρινάκειων συμφερόντων, ως εκ τούτου κατάπτυστος), μαζί με τον Μαλιάτση (εκείνον τον χοντρό που κράζουν μαζί σάπιες ταινίες) και τον Jeremy, ο οποίος έκανε καριέρα στο Youtube με το βασικό ατού ότι είναι ομορφόπαιδο, αν και δεν ξέρω πώς ακριβώς εκφράζεται αυτό στο ραδιόφωνο.
Επίσης, αυτοί οι τρεις κάνουνε και τουρνέ ανά την Ελλάδα με παραστάσεις stand-up comedy, την οποία θα σας εξομολογηθώ ότι πήγα και παρακολούθησα. Ο Μάικιους κι ο Μαλιάτσης ήταν αρκούντως αστείοι στις παραστάσεις τους, ο Τζέρεμι...ε...ήταν ομορφόπαιδο.
Ακολουθεί αληθινό περιστατικό: πριν το ξεκίνημα της παράστασης πλησίασα τον Μάικιους και μιλήσαμε για δύο λεπτά, όπου και εξελίχθηκε η εξής στιχομυθία:
Αυτός: Έχεις ξαναπαρακολουθήσει το stand-up που κάνουμε;
Εγώ: Όχι, αλλά σε διαβάζω από το Φάε ένα Μαλάκα, είμαι παλιός δηλαδή στο "Mikeius Experience".
Αυτός: "Mikeius Experience" λέει! Καλό! Θα το χρησιμοποιήσω για σλόγκαν όταν χρειαστεί να πουλήσω το κορμί μου!
Και γούσταρα πολύ αυτή τη φάση που έγινε, κι όχι μόνο γιατί η πιο αναγνωρίσιμη ιντερνετική περσόνα της Ελλάδας γούσταρε την ατάκα μου, αλλά γιατί φαίνεται ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο από κάποιον που κατάφερε να κάνει το χόμπι του επάγγελμα.
Και σας προκαλώ όλους εσάς τους συνμπλόγκερς να κοιτάξετε τον εαυτό σας κατάματα (μπόνους πόντοι αν το κάνετε χωρίς καθρέφτη ή την μπροστινή κάμερα του κινητού σας) και να μου πείτε ότι δε θα στήνατε κώλο να είσαστε στη θέση του.
Η πιο εξοργιστική περίπτωση, όμως, για μένα, είναι ο Κοντοπίδης.

Στο βίντεο που προηγήθηκε παρακολουθήσατε τον Κοντοπίδη, έναν τύπο με αντρικά βυζιά και φάτσα σαν να τον κοπανήσανε με πατόφτυαρο όταν ήταν μικρός, να παριστάνει τον δύσκολο στο τρίπατο μουνί που λέγεται Έλενα Παπαβασιλείου.
Δεν περιμένω βεβαίως αληθοφάνεια από ένα διαφημιστικό για στοιχηματικό σάιτ. Ένα άλλο παρεμφερές σάιτ είχε δύο τύπους που σχολιάζανε ένα ματς και ξαφνικά πετάγεται απ'το πουθενά ο Λεπά κι αρχίζει να τραγουδάει "Ήρθε χι, το'βαλε ο Φαν Πέρσι".
Αλλά αν η Έλενα Παπαβασιλείου ξυπνούσε μια μέρα κι έβρισκε στο κρεβάτι της τον Κοντοπίδη, δε θα του πήγαινε πρωινό στο κρεβάτι, περιοριστικά μέτρα θα του πήγαινε.
Ο τύπος λοιπόν δεν είναι ωραίος, κάτι που τον διαφοροποιεί από τον Τζέρεμι, του οποίου το μόνο αστείο είναι το "Ωπ, ένας Φαραώ", το οποίο πάλιωσε μετά από δύο ή τρία βίντεο, αλλά παρ'όλα αυτά κάνει επιτυχία γιατί...να το ξαναπώ;...θα το ξαναπώ...γιατί είναι ομορφόπαιδο.
Επομένως ο χοντρός θα πρέπει να είναι αστείος! Άλλωστε, είναι από τα παλιά χρόνια γνωστό ότι το χιούμορ είναι το όπλο που επιστρατεύει για να γαμήσει όποιος δεν μπορεί να βασιστεί στο θεληματικό του πηγούνι και τους σμιλεμένους του κοιλιακούς.
Αν δεν πετύχει ούτε το χιούμορ, μετά είναι τα ρούφις.
Φευ, το μόνο που έχει καταφέρει να αποτυπώσει στην pop culture ο Κοντοπίδης (πλην φυσικά του urban legend ότι κατούρησε μέσα στο στούντιο του Μπογδάνου, το οποίο αν ισχύει και πάλι δεν είναι αρκετά καλό γιατί αν ήταν τόσο κάφρος θα έπρεπε να κατουρήσει τα μούτρα του Μπογδάνου) είναι το εκνευριστικό catchphrase "Έλα εδώ πουτανάκι".
Φυσικά, αυτό είναι αρκετό για να γίνει viral, αν κρίνουμε απ'τον μίστερ "Fuck her right in the pussy", αλλά τουλάχιστον ο Μάικιους χρησιμοποιούσε τη χυδαιολογία που του δίνει το δικαίωμα το μέσον του ίντερνετ να χρησιμοποιεί, για να φτάσει σε κάποιο πόιντ.
Ο Κοντοπίδης το μόνο που κάνει είναι να περιφέρεται και να πετάει κρυάδες χωρίς καμία σύνδεση μεταξύ τους. Ακόμα κι ο Δούρβας, εκείνος ο χιπστεράς που τα παίρνει στο κρανίο και βρίζει θεούς και δαίμονες επειδή του φέρανε λάθος την παραγγελία του απ'το σουβλατζίδικο, παίρνει τον Κοντοπίδη και τον πατάει κάτω σε κωμική αξία.
Και παρ'όλα αυτά ο χοντρολίπαρος είναι αυτός που πλησιάζει στα πέντε μέτρα την Παπαβασιλείου κι εγώ κάθομαι εδώ και την παίζω.
Γαμώ το ίντερνετ.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας παρατήσει η γκόμενα και τη ζητάτε μες στης Ύδρας τα στενά με ένα κουκλάκι Κοντοπίδη.

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

MegaΔΕΘ 2014: Return to Hangar

Γιατί μία ίσον καμία.

Όπως όλοι ξέρουμε, η Διεθνής Έκθεσις της Θεσσαλονίκης είναι μια παραφουσκωμένη βερσιόν της εμποροπανηγύρεως που έχει ο καθείς εξ ημών στο χωριό του. Και τι βερσιόν, ε; Με καλλιτέχνες πανελληνίου κύρους όπως η Βανδή, ο Σάκης (ένας είναι ο Σάκης) και η Πάολα.
Όπως θα σας θύμισε ο σύνδεσμος, πέρσι την ίδια εποχή ανέβασα μια ανάρτηση που περιέγραφε τα ενδιαφέροντα φωτογραφικά μου ευρήματα από το περίπτερο με τα φθηνά βιβλία της τότε Διεθνούς Εκθέσεως. Και φέτος αυτή η μακροχρόνια παράδοση του ενός έτους θα συνεχιστεί δριμύτερη, καθώς τα ενδιαφέροντα ευρήματα αυξήθηκαν εκθετικά.
-Ω...όχι...δεν το έκανε...
ΝΑΙ! ΤΟ ΕΚΑΝΑ! REVENGE IS MINE AND RESISTANCE IS FUTILE! ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑ.
Χωρίς άλλη καθυστέρηση, πάμε να δούμε τα φωτογραφικά ντοκουμέντα, ξεκινώντας από το πιο Fast-and-the-Furious-tastic αυτοκίνητο που έχετε δει ποτέ σας.
Δε φτάνει που είναι ένα πορτοκαλί Χουντάι Άξεντ. Δε φτάνει που είναι ένα πορτοκαλί Χουντάι Άξεντ με αερογραφία έναν τεράστιο δράκο που φτύνει φωτιές. Αλλά όλο το πίσω κάθισμα έχει αφαιρεθεί και αντικατασταθεί με τέσσερα τερατώδη ηχεία. Το μόνο που μένει είναι να πεταχτεί από μία γωνιά ο X to the Z Xzibit και να πει "δικέ μου, σου νταβάτζωσα το όχημα".
Και στη συνέχεια περνάμε στα βιβλία.
"Προ-Ίμια"; Μαλάκα, είναι σοβαρός; Τέτοια λογοπαίγνια είναι αποδεκτά στα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων, γιατί ταιριάζουν με το IQ των αναγνωστών. Αλλά αν βγάζεις βιβλίο που αναλύει την κρίση των Ιμίων και τα γενικότερα στρατιωτικά θέματα της Ελλάδας, και το τιτλοφορείς με κάτι εφάμιλλο του "Σπα-νά-θα" και του "Ολυ-μπριάκου", ούτε ο Τέρενς Κουίκ δε θα σε πάρει στα σοβαρά.
Είχα διαβάσει πριν από λίγο καιρό ένα άρθρο για κάποιον που εφηύρε τις πτυσσόμενες γόβες, αλλά τώρα φτάσαμε στις νοήμουσες γόβες. Των οποίων η προσωπικότητα είναι σαν τον Πάμπλο Γκαρσία, γιατί είναι και ατίθασες και αλαζονικές. Το απαραίτητο παπούτσι για κάθε dominatrix που σέβεται τον εαυτό της και...ε...δε σέβεται τον υποτακτικό της.
Κάτι που δεν έχει καταφέρει να βρει η ανθρωπότητα στα χιλιάδες χρόνια ύπαρξής της, οι μεγαλύτεροι επιστήμονες, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και η γενικότερη διάνοια που αποκαλείται Thomas The Barbarian, υπόσχεται να το δώσει αυτό εδώ το βιβλίο που μπορεί να βρει κανείς χύμα σε έναν πάγκο μιας εμποροπανηγύρεως. Τελικά υπάρχουν και χειρότεροι τρόποι να σπαταλήσεις τέσσερα ευρώ από την έντυπη έκδοση του Playboy.

Καλός ο Πάτερ Γυμνάσιος, αλλά σαν τον Πατέρα Λύκειο δεν έχει. Για να πω την αλήθεια, αυτό εδώ το βιβλίο έχει προοπτικές, καθώς η Αγιορείτικη μαγειρική είναι φημισμένη. Οι καλογέροι ξέρουν να τρώνε, μια και δεν κάνουν τίποτε άλλο χρήσιμο. Αλλά όχι από έναν άνθρωπο που, απ'όλα τα χριστιανικά ονόματα που μπορούσε να επιλέξει, το καλύτερο που του ήρθε ήταν "Γυμνάσιος".
Τώρα πέστε μας και κάτι που δεν ξέραμε.
Μαλάκες μου, η αντικαπνιστική εκστρατεία έχει αγριέψει πάρα πολύ. Το καινούριο μήνυμα που θέλουν να μας περάσουν οι υγιεινιστές είναι ότι το να αγαπάς και το να καπνίζεις είναι δύο ιδιότητες αλληλοαποκλειόμενες. Οι καπνιστές δεν αγαπάνε, γιατί οι καπνιστές δεν έχουνε ψυχή. Ούτε πνευμόνια. Ούτε σπέρμα.
Αν κρίνω από τη φωτογραφία του εξωφύλλου, την οποία μόνο σαν "σκηνή δεξίωσης από straight-to-video αισθηματική ταινία του 1982" μπορώ να ερμηνεύσω, οι συμβουλές του βιβλίου θα είναι του τύπου "στηθείτε σε κερματοτηλέφωνα", "μαρσάρετε τη χιλιάρα κάτω από το σπίτι της" και "προτείνετέ της να πάτε μαζί στην Αυτοκίνηση".
"Με λογισμό και μ'όνειρο", μας λέει ο συγγραφέας αυτού εδώ του βιβλίου για παιδάκια πέμπτης και έκτης δημοτικού. Δηλαδή τι; Θα βάζει παιδάκια του δημοτικού να βρίσκουν παραγώγους, να λύνουν ολοκληρώματα και διαφορικές εξισώσεις; Αυτό δεν είναι όνειρο, αυτό είναι εφιάλτης.
"Οδήγαγα το Χόντα μου και είδα κάτι βύζους/ και έπαθα μουνόπλακα, στο λέω μα τον Τζίζους.
Της φώναξα, "μανίτσα μου, μπας κι είσαι από τον Βόλο;"/ και γύρισε και μου'δειξε τον τροφαντό της κώλο.
Με φώναξε στο σπίτι της, μου έψησε έναν λούτσο,/ κι αφού το ψάρι φάγαμε, μου ρούφηξε τον πούτσο".
Too easy. Neeext.
Την κορυφή του υπερφυσικού εγώ του Μπόνο, σε περίπτωση που δεν καταλάβατε σε ποια κορυφή αναφερόταν ο συγγραφέας. Εκτός κι αν εννοούσε την κορυφή της μουσικής, στην οποία περίπτωση εγώ είμαι η κορυφή του σεξ.
Αλλά όχι μόνο τα αυτιά του. Εκτός από τα αυτιά του, ο Παρλαπίπας έχασε κάθε ελπίδα να γίνει κάποτε ένα αξιοπρεπές μέλος της κοινωνίας και να προσφέρει κάτι σημαντικό στην ανθρωπότητα, τη θλιβερή εκείνη στιγμή που οι γονείς του αποφάσισαν να τον βγάλουν "Παρλαπίπα". Επίσης, τα αυτιά των ανθρώπων είναι σταθερά προσκολλημένα στο κεφάλι τους τα τελευταία δέκα χιλιάδες χρόνια, οπότε αν ψάξει θα τα βρει κάπου εκεί.
Τέχνη; Επιστήμη; Μπα, τίποτε απ'τα δύο. Δοκίμασε καλύτερα τις λέξεις "προπαγάνδα", "τσατσιλίκι", "ρουφιανιλίκι" και "γλειφοκώλι". Αν και θα διάβαζα αυτό το βιβλίο μόνο και μόνο για τον πρόλογο του Παπαθεμελή.
Οι επόμενες δύο εικόνες είναι από το εσωτερικό του ίδιου βιβλίου ή μάλλον φωτογραφικού λευκώματος, ονόματι Masters of Metal, με μπάντες από το 1970 μέχρι σήμερα. Φυσικά μπορείτε να φανταστείτε ποια ήταν η πρώτη μπάντα που έψαξα, και το λεύκωμα δε με απογοήτευσε.
Αν ποτέ, ενώ παίζετε με την παρέα σας Trivial Pursuit, σας τύχει η ερώτηση "Ποιος ανακάλυψε την περμανάντ;", τώρα θα ξέρετε ότι η απάντηση είναι ο Mr. "God Dammit Baby You Know I Ain't Lying To Ya, I'm Only Gonna Tell You One Tiiiiiime, Ahaaaaaayeeeeeaaaah!". Μπορείτε να με ευχαριστήσετε αργότερα.
Ενώ λίγες σελίδες αργότερα, στη σελίδα για τους Judas Priest, βλέπουμε αυτό το θέαμα.
Πώς μπορεί να πιστέψαμε ποτέ ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν έστω και για μια στιγμή στη ζωή του ετεροφυλόφιλος;
Ενώ το τελευταίο μας βιβλίο για σήμερα είναι αυτό.
Ναι, καταλαβαίνουμε για ποιον. Δεν είναι και πολύ διακριτικό το εξώφυλλο. Για την ακρίβεια, είναι τόσο εξόφθαλμο το για ποιον είναι αυτή η "σπαρταριστή" παρωδία που ακόμα κι ένας τυφλός καθυστερημένος που έχει σταλθεί σε τροχιά γύρω από τη Γη εδώ και τριάντα χρόνια μπορεί να καταλάβει ότι πρόκειται για τον Χάρι Πότερ. Επίσης, αν χρησιμοποιείς τη λέξη "σπαρταριστή" στην περιγραφή του βιβλίου σου, αυτό που καταλαβαίνει αμέσως ο αναγνώστης σου είναι ότι θα συναντήσει το ίδιο επίπεδο χιούμορ που έχουν οι κωμωδίες που δείχνει το Σταρ τα Σαββατιάτικα μεσημέρια.
Και τώρα περνάμε στα περίπτερα με τα τοπικά προϊόντα από την Κρήτη και τις Σέρρες, τα μισά από τα οποία είναι βουβαλίσιο κρέας ή βουβαλίσιο γάλα, γιατί, όπως δεν ήξερε κανένας σας, οι Σέρρες είναι η πανευρωπαϊκή πρωτεύουσα βουβαλιού.
Ναι, άλλαξα σειρά στα δύο μεσαία γράμματα αυτής της πινακίδας. Και ναι, κι εσείς το κάνατε. Μη μου παριστάνετε εμένα τους σοβαρούς. Σας ξέρω καλά. Δεν έχετε ωριμάσει ούτε μια μέρα απ'την τρίτη γυμνασίου. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία, γιατί ακολουθεί η χειρότερη εφεύρεση που έχετε δει ποτέ.
Αυτό που βλέπετε είναι ελαιόλαδο με αρώματα. Κι ενώ θα μπορούσε κανείς να φανταστεί το λόγο ύπαρξης για ελαιόλαδο με άρωμα βασιλικό ή σκόρδο ή θυμάρι ή ρίγανη, ο δημιουργός αυτού του προϊόντος προσφέρει κι άλλες, πιο ευφάνταστες επιλογές, όπως πίτσα, πορτοκάλι, βανίλια και σοκολάτα. Θυμάστε εκείνο το επεισόδιο του Friends που η Ρέιτσελ προσπάθησε να φτιάξει ένα αγγλικό γλυκό αλλά μπέρδεψε τα μπούτια της και μαζί με την κρέμα και τη μαρμελάδα έβαλε μέσα μοσχάρι με αρακά; Ε, κάποιος θεώρησε ότι αυτό το πράγμα είναι καλή ιδέα. Thanks, Obama.
Σαπούνι; Σαπούνι είναι αυτό; Αν δεν είχε την ταμπελίτσα από πάνω, θα υποψιαζόμουν ότι είναι απανθρακωμένος χαλβάς Φαρσάλων. Και ενώ ο χαλβάς Φαρσάλων είναι μια χαρά για να τον τρως, δεν είναι κι ό,τι καλύτερο για να τον τρίψεις στο σώμα σου για να καθαριστείς. Ειδικά άμα είναι απανθρακωμένος. Εδώ κάπου κολλάει το κλασικό ρητό "τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς", το οποίο δεν ξέρω πού ακριβώς κολλάει και δεν το λέμε πλέον γιατί είναι ρατσιστικό.
Ω...θεοί του Ολύμπου...το πρωτοσέλιδο του Πρωταθλητή ξαναχτύπησε. Κι ενώ τα "Προ-Ίμια", με κάποιον διεστραμμένο τρόπο, έβγαζαν νόημα στον τίτλο του βιβλίου, εδώ δεν υπάρχει νόημα. Και καλά ότι έχουν "δια-Κρητική" γεύση; Ούτε καν. Μιλάμε για ρακές, απάκι, κεφαλογραβιέρες και χοχλιούς μπουμπουριστούς. Όχι ακριβώς ριζότο με σαφράν.
Επίσης προστατεύει κι από την Έμπολα, τον ιό του γκέιτζ και τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, και ανεπιβεβαίωτες φήμες λένε ότι στην πραγματικότητα ο μαγικός ζωμός του Πανοραμίξ ήταν εκχύλισμα από αλόε βέρα.
Άμα διώχνει και τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, εγώ είμαι μέσα.
Αυτό το πράγμα δεν είναι φλογέρα. Είναι μια ηλίθια σφυρίχτρα, την οποία για κάποιο λόγο οι κοπέλες που βρίσκονταν στον πάγκο έκαναν ζωντανή επίδειξη για να απολαύσουμε όλοι τον ήχο της. Επίσης γράφει πάνω το όνομά σου, για να είναι εγγυημένο ότι θα έρθουν ξαφνικά τρεις ντουλάπες με κολλεγιακά μπουφάν για να σε κρεμάσουν σε έναν γάντζο από το σώβρακο.
Και κλείνουμε την εμπειρία της 79ης ΔΕΘ με το πιο υπερβολικό διαφημιστικό σλόγκαν που έχει εμπνευστεί ποτέ άνθρωπος μετά το Red Bull που δίνει φτερά.
Και παρ'όλα αυτά, όταν έβγαλα το πουλί μου έξω κι άρχισα να το τρίβω ανάμεσα στα μαξιλάρια ενός υπέροχου μαύρου βινύλ καναπέ, οι σεκιουριτάδες δεν έδειξαν να συγκινούνται από αυτόν τον έρωτα.
Τον φωνάζω Σούζι. Θα ξανανταμώσουμε, μι αμόρ.
Αυτά, και να προσέχετε μην πάτε να φτιάξετε χωριάτικη σαλάτα και σας βγει με γεύση μπλακφόρεστ.

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Ας μιλήσουμε για καφέ.

Καφές.
Κάτι παραπάνω από ένα απλό ρόφημα.
Πιστός σύντροφος του απλού, καθημερινού ανθρώπου που βριζόταν με πέντε Ρώσους στο LOL ή παρακολουθούσε την "οικογένεια γαμιόμαστε" Λάνιστερ μέχρι τις τέσσερις το πρωί και στις εφτά έχει να ξυπνήσει για να φτάσει κάποτε στη δουλειά του.
Απαραίτητο βοήθημα του επιμελούς φοιτητού της μηχανολογίας που αναπληρώνει όλη τη μελέτη της προηγούμενης χρονιάς που δεν έκανε την τελευταία νύχτα πριν την εξεταστική.
Ακούραστος συναγωνιστής του επιστήμονα, του πολεμιστή αυτού της γνώσης και της ανθρώπινης διάνοιας, που μέρα και νύχτα παλεύει να δώσει απάντηση στα σημαντικά ερωτήματα της ζωής, όπως τι σκατά έχει στο κεφάλι του ο Μάικλ Μπέι.
Φυσικά, αέναο όπλο του κλασικού Greek Kamaki, με το οποίο προσκαλεί την ανυποψίαστη ξένη ή και Ελληνίδα τρυφερή ύπαρξη "για ένα καφέ" και η συνέχεια επί της οθόνης, παρακαλούμε μη λερώνετε τα καθίσματα, έχουν παραιτηθεί τρεις καθαρίστριες τον τελευταίο μήνα.
Κι όλα αυτά από ένα ρόφημα.
Τι είναι αυτό που κάνει τον καφέ τόσο ξεχωριστό;
Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Ο καφές (ή γκαϊφές κατά τα Ημισκούμπρια) περιέχει μια ουσία που αποκαλείται, εντελώς προβλέψιμα, καφεΐνη. Η καφεΐνη είναι ουσία διεγερτική με έντονη δράση, αν και όχι τόσο έντονη όσο άλλες, ισχυρότερες διεγερτικές ουσίες όπως η κοκαΐνη, η εφεδρίνη, η μεθαμφεταμίνη και το βόρβορο γερμανικό θρας.

Ας υποθέσουμε ότι είναι εφτά η ώρα το πρωί και σας ξυπνάει βίαια και βάναυσα το ξυπνητήρι. Όπως είπαμε και πριν, είχατε πολύ εποικοδομητικές ασχολίες που σας κράτησαν όρθιους μέχρι τις τέσσερις κι επομένως το νευρικό σας σύστημα δεν έχει πάρει ακόμα τον ύπνο που χρειάζεται. Δηλαδή ουσιαστικά είστε σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου.
Αν πούμε ότι τα νευρικά κύτταρα στον εγκέφαλό σας είναι ένας στρατώνας, όπου ο κάθε δύσμοιρος φαντάρος έχει μόλις καταφέρει να ξεπεράσει την ποδαρίλα και το ροχαλητό των γύρω του και να ξεραθεί, τότε η καφεΐνη είναι ο λοχίας που μπουκάρει μέσα κι αρχίζει να γκαρίζει στη γλώσσα που οι καραβανάδες αρέσκονται να αποκαλούν ελληνικά.
Εκτός από το νευρικό σύστημα, ο καφές θέτει σε εγρήγορση και το έντερο. Σκεφτείτε λίγο το εξής σενάριο: είστε στο αυτοκίνητό σας, κάθεστε στην Εγνατία και έχει πήξει όλο το υπαρκτό και παρατηρήσιμο σύμπαν. Και ξαφνικά η Εγνατία αποκτάει δύο επιπλέον λωρίδες κι αρχίζει να φεύγει η κίνηση με 180 χιλιόμετρα την ώρα.
Τώρα φανταστείτε ότι αυτό το πράγμα συμβαίνει στον κώλο σας.
Οι παρομοιώσεις μου γίνονται όλο και πιο μυστήριες, αλλά το ζητούμενο είναι ότι κανείς δεν του αρέσει να είναι στουμπωμένος για τρεις μέρες, κι ο καφές είναι ένα μικρό βοήθημα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Επίσης, σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες (οι οποίες μπορεί ή μπορεί και να μη χρηματοδοτήθηκαν
από τη Nestle για να πουλάει περισσότερο Nescafe) ο καφές περιέχει φυσικά αντιοξειδωτικά, τονώνει το μεταβολισμό και έχει μόλις δύο θερμίδες ανά κουταλιά, άρα ένα φλιτζάνι σκέτου καφέ τη μέρα βοηθάει στην καλή υγεία και στο αδυνάτισμα.
Αυτό είναι βέβαια αυτομάτως πρόβλημα, γιατί ο σκέτος καφές είναι πιο πικρός κι από το θάνατο (ειδικά ο Νες), κάτι που εξηγεί γιατί σερβίρουν σκέτο καφέ στα μνημόσυνα.
Επίσης, ως διεγερτική ουσία που είναι η καφεΐνη, η υπερβολική κατανάλωσή της έχει στα νεύρα το ίδιο αποτέλεσμα που έχει η έκθεση στη φωνή του Τζάστιν Μπίμπερ για πάνω από δέκα δευτερόλεπτα, οπότε μετά είσαι επισήμως νευρόσπαστο, χοροπηδάς πάνω κάτω στους ρυθμούς της τρανς και βλέπεις κύκλους.

Κι επίσης σου γαμάει το στομάχι, κάτι που είναι απόλυτα λογικό γιατί φανταστείτε να τρέχατε εσείς στην Εγνατία με 180 χιλιόμετρα την ώρα.
Τώρα, υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη καφέ. Τα κυριότερα από αυτά είναι:
  • Ελληνικός:
    Ο ελληνικός καφές, που στην Τουρκία λέγεται τούρκικος, στην Αραβία λέγεται αράβικος και στο Μεξικό υποθέτω ότι θα λέγεται μεξικάνικος, είναι αυτό το πράμα που πίνει ο πατέρας σας σε εκείνο το μικροσκοπικό φλιτζανάκι και το βράζει η μάνα σας πόση ώρα στο μπρίκι. Στον πάτο του φλιτζανιού μένει μια λασπερή γλίτσα από τα κουφάρια των αλεσμένων κόκκων του καφέ, η οποία σύμφωνα με την πανάρχαια επιστήμη του τσαρλατανισμού μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προβλέψει τα μελλούμενα. Θα περίμενε κανείς ότι ο κόσμος έχει πάψει να ασχολείται με αυτές τις μαλακίες, αλλά άμα πάτε στην Εγνατία και Ιασωνίδου θα βρείτε μια καφετέρια που με κάθε ελληνικό καφέ λέει δωρεάν το φλιτζάνι. Κάτι που εξηγεί την ολοένα και αυξανόμενη δημοτικότητα του Τσίπρα.
  • Νες:
    Νταξ', καλός χρυσός κι άγιος ο ελληνικός, αλλά ποιος κάθεται πάνω από το μπρίκι τόση ώρα να υπολογίζει πότε θα ρίξει το νερό, πότε θα βράσει ο καφές, πότε θα κάνει φουσκάλες, μήπως θες να λύσουμε και κανένα ολοκλήρωμα; Χέσε μας. Ρίχνεις τον Νες στο ζεστό νερό, ανακατεύεις, τελείωσες. Παραλλαγή αυτού αποτελεί ο φραπές, o οποίος εφευρέθηκε από έναν τύπο στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης που ήθελε να πιει καφέ και δεν είχε ζεστό νερό. Ρίχνεις τον Νες στο κρύο νερό, κοπανάς το σέικερ πάνω κάτω σαν να παίζεις μαλακία σε μια αόρατη ψωλή, έτοιμος. Και ακόμα πιο μετά βγήκανε τα μιξεράκια του φραπέ για να μη χρειάζεται καν να το χτυπήσεις, κάτι που αποδεικνύει την αστείρευτη εφευρετικότητα του Έλληνα προκειμένου να αποφύγει την οποιαδήποτε μορφή εργασίας.
  • Εσπρέσο:
    Μία από τις δύο εφευρέσεις των Ιταλών που μετράνε (η άλλη είναι η πίτσα), ο εσπρέσο είναι βασικά καφές σε σφηνάκι. Κι όπως και με τα αλκοολούχα σφηνάκια, ο σκοπός είναι να σε βαρέσει στο κεφάλι πιο γρήγορα. Για να τον φτιάξουν αυτόν τον καφέ, οι Ιταλοί έχουν εφεύρει κάτι μηχανήματα με πεπιεσμένο αέρα και κάτι τέτοιες μαλακίες, κι όπως με πληροφορεί η αγαπημένη μου πηγή κοινωνιολογικών πληροφοριών (στερεότυπα), τους Ιταλούς με δύο πράγματα δεν τους εμπιστεύεσαι: μηχανήματα και τη γκόμενά σου. Με βάση τον εσπρέσο γίνεται ο καπουτσίνο, που είναι εσπρέσο ανακατεμένος με γάλα, οπότε είναι σαν τα φρουτένια κοκτέιλ του καφέ. Και στη συνέχεια τον ανακάλυψαν τα Starfucks, αγαπημένο καφεδοπωλείο των απανταχού προνομιούχων χαζοκόριτσων γιατί τόσο ξέρουν, και άρχισαν να βάζουν μέσα σαντιγί, σιρόπια σοκολάτας, τρούφες, κομματάκια φράουλας, τουλούμπες και βιτζιέι χύστα μέσα, καταλήγοντας έτσι κάποια στιγμή στην επική παραγγελία καφέ του Γιώργου Χωραφά στο "Επικίνδυνες Μαγειρικές" (2:58).
  • Γαλλικός:
    Όπως είπαμε, ο καφές πειράζει το στομάχι. Έτσι, βγήκανε οι καφετιέρες φίλτρου, όπου βασικά το ζεστό νερό κι ο καφές περνάνε μέσα από ένα κομμάτι ρυζόχαρτο το οποίο υποθέτω ότι κάτι θα φιλτράρει μέσα απ'τον καφέ, αλλά δεν ξέρω τι σκατά γιατί δεν έχω ιδέα τι σκατά έχει μέσα ο καφές, κι έτσι είναι πιο απαλός στο στομάχι. Φυσικά, όπως έχει βαλθεί η ανθρωπότητα να μας αποδείξει, η ασφάλεια και η απόλαυση είναι κατάσταση μηδενικού αθροίσματος. Ό,τι κερδίζεις απ'το ένα, το χάνεις απ'το άλλο. Επίσης, παρά τα όσα μπορεί να σας πουν ορισμένοι, ο γαλλικός καφές πίνεται αποκλειστικά ζεστός.
  • Ντεκαφεϊνέ:
    Όπως λέει και το όνομα, είναι ο καφές που δεν περιέχει καφεΐνη, ο οποίος και έχει ακριβώς το ίδιο νόημα που έχει η μπύρα χωρίς αλκοόλ ή οι λογοκριμένες εκδοχές των τραγουδιών του Έμινεμ. Απευθύνεται αποκλειστικά σε τύπους που θεωρούν ότι ο σκοπός του ανθρώπου στη ζωή είναι να πετύχει το τέλειο σκορ στις ιατρικές του εξετάσεις, ότι η κομποστοποίηση είναι ζήτημα που αξίζει παραπάνω από τρία δευτερόλεπτα απ'τη μέρα σου και ότι το καλύτερο τραγούδι των Μετάλικα είναι το Nothing Else Matters. Αποφύγετέ τους σαν την πανούκλα.
Φυσικά, η πολιτισμική σημασία του καφέ δεν οφείλεται τόσο στον καφέ καθεαυτό, αλλά στα μαγαζιά που τον σερβίρουν. Ας δούμε σε τι κατηγορίες χωρίζονται αυτά:
  • Παραδοσιακό καφενείο:
    Στο μαγαζί αυτό δεν αποκτάς άδεια εισόδου μέχρι να κλείσεις τα πενήντα. Η διακόσμηση αποτελείται αποκλειστικά από κορνιζαρισμένες αφίσες με την ενδεκάδα του ΠΑΟΚ με τον Κούδα και τον Δημόπουλο τον Φονιά. Το μενού προσφέρει αποκλειστικά ελληνικό καφέ, φραπέ, τσίπουρο και κρασί σε κόκκινο τσίγκινο καραφάκι. Οι θαμώνες παίζουν τάβλι και πρέφα, ενώ είναι σίγουρο ότι κάποιος θα αναφέρει το ΠΑΣΟΚ και ότι "τότε έφαγε ψωμάκι ο κόσμος". Οι μουσικές επιλογές περιλαμβάνουν Καζαντζίδη, Ζαμπέτα, Τσιτσάνη και για τους πιο προχώ Στελάκη Περπινιάδη, ενώ ο καφετζής θα βρεθεί πιο συχνά σε ένα τραπέζι ταβλαδόρων, καθισμένος στην καρέκλα ανάποδα για να στηρίζεται στην πλάτη της, να δίνει οδηγίες στους παίκτες.
  • Takeaway:
    Εδώ στη Θεσσαλονίκη έχουμε μια αλυσίδα καταστημάτων με το όνομα-κακοποίηση της αγγλικής γλώσσας Todaylicious, το οποίο στην προνομιακή τιμή των 0,70 ευρώ προσφέρει καφέδες (οι οποίοι είναι ακριβώς ό,τι θα περιμένατε από έναν καφέ των 70 λεπτών) και hot dog (το οποίο με κάποιον τρόπο είναι ακόμα χειρότερο απ'ό,τι θα περιμένατε από ένα hot dog των 70 λεπτών). Παραδόξως, ενώ ο σκοπός αυτών των μαγαζιών είναι να πάρεις τον φτηνό καφέ σου, να φύγεις και να μην ξαναπατήσεις ούτε απ'έξω, τα μαγαζιά αυτά έχουν τρία τέσσερα ψευτοτραπεζάκια απ'έξω, στα οποία είθισται να συχνάζουν μαθητές, Ρωσοπόντιοι ή Ρωσοπόντιοι μαθητές.
  • Τρεντο-καφέ-μπαρ:
    Το κοινό αυτών των μαγαζιών αποτελείται αποκλειστικά από επίδοξους Δαπίτες, και δεν κάνουν καμία προσπάθεια να το κρύψουν. Οι καφέδες που σερβίρουν ανήκουν στη γκάμα των εσπρεσοειδών γλυκισμάτων του Starfucks και το προσωπικό αποτελείται αποκλειστικά από καυλομουνίδια για σερβιτόρες κι έναν μπρατσαρά τατουαρισμένο καφετζή που αρέσκεται να αυτοαποκαλείται "μπαρίστα" για να ξεχνάει ότι είναι καφετζής. Σε όλους τους τοίχους υπάρχουν τεράστιες τηλεοράσεις που, όταν δεν έχει ποδόσφαιρο, μπορεί να δείχνουν μέχρι και διαγωνισμό κεντήματος, αλλά κάτι πρέπει να δείχνουν, και η μουσική είναι ένα σιντί με είκοσι τραγούδια που τους έδωσε ένας παραγωγός του Zoo 90,8. Εκτός από όταν το μαγαζί γίνεται μπαρ τα βράδια και φέρνει DJ, οπότε ο DJ παίζει το ίδιο ακριβώς σιντί ενώ κερνάει σφηνάκια τις γκόμενες.
  • Μικέλ:
    Δεν το πιστεύω ότι έφτασα μέχρι εδώ μια εγγραφή για τον καφέ χωρίς να αναφερθώ στα Μικέλ. Τα Μικέλ είναι η γνωστή τοις πάσι πλέον αλυσίδα καταστημάτων που συνδυάζει το αγοραστικό κοινό του καφέ σε πακέτο με το αγοραστικό κοινό της καγκουροκαφετέριας. Συνήθως, τα πράγματα που προσπαθούν να συνδυάσουν δύο διαφορετικές λειτουργίες αποτυγχάνουν οικτρά: ο συνδυασμός κουταλιού και πηρουνιού μας έδωσε το spork που δεν κάνει για καμία απ'τις δύο δουλειές, ο συνδυασμός μπλούζας και κουβέρτας μας έδωσε το Snuggie, κι ο συνδυασμός ηλεκτρικού μαχαιριού για γύρο με δονητή μας έδωσε ένα φριχτό ατύχημα. Παρ'όλα αυτά το Μικέλ έχει κάνει χρυσές δουλειές, γιατί το καφεδόφιλο κοινό της Ελλάδας τόσο ξέρει.
  • Αρτιστίκ καφέ:
    Εδώ μιλάμε για τελείως άλλη φάση κυρίλας και χλίδας. Κι όταν λέμε για κυρίλα και χλίδα, εννοούμε να πληρώνεις τέσσερα ευρώ το Νεσκαφέ. Το μέρος αυτό θα είναι στην ταράτσα κάποιου ξενοδοχείου ή θεάτρου ή πύργου του ΟΤΕ, ή πάνω στην παραλία, ή στο Πανόραμα γιατί όχι, και τα πάντα θα είναι πανάκριβα. Οι σερβιτόροι θα φοράνε στολή και θα παίρνουν παραγγελία με υφάκι χιλίων καρδιναλίων, το μαγαζί θα παίζει κάποια smooth jazz ή κλασική ή new age ή τέλος πάντων από αυτές τις μουσικές που είναι σχεδιασμένες για να μην εγείρουν κανένα απολύτως συναίσθημα, ο διάκοσμος θα θυμίζει το μουσείο του Λούγκρου κι οι θαμώνες θα είναι αποκλειστικά μεσήλικες κυρίες με γούνες που θα σχολιάζουν επιδεικτικά πόσο δυσκολεύτηκαν να παρκάρουν την Καγιέν στην Πατριάρχου Ιωακείμ και πόσο δύσκολο είναι να βρεις μπρικ της προκοπής στην Αθήνα του 2014.
Γενικά αξίζει να σημειωθεί ότι, μετά τις τηλεφωνικές γραμμές σεξ, ο καφές στις καφετέριες έχει τη μεγαλύτερη αναντιστοιχία μεταξύ ονομαστικής και πραγματικής αξίας, καθώς με βάση αποκλειστικά και μόνο την αξία των υλικών όταν φτιάχνεις τον καφέ στο σπίτι σου δε θα έπρεπε να κάνει πάνω από είκοσι λεπτά του ευρώ. Επομένως οι καφετέριες όλης της επικράτειας μας πιάνουν καθημερινά τον κώλο κι εμείς λέμε κι ευχαριστώ.
Αλλά αν είναι να σου κάτσει η γκόμενα, χαλάλι.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας πιάσει το γαστρεντερικό εφέ του καφέ την ώρα που είστε κολλημένος στην κίνηση της Εγνατίας.

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

The Johnny Scull Trilogy: Το αγόρι στη σφηκοφωλιά

Μια επιβλητική Χάρλεϊ τριών χιλιάδων κυβικών πετούσε στους άδειους δρόμους της Νέας Υόρκης. Άδειοι γιατί ήταν τέσσερις το ξημέρωμα, η πιο σκοτεινή ώρα, πάντα λίγο πριν έρθει η αυγή. Αυτή τη μηχανή είχε τρεις καβαλάρηδες: τον θηριώδη τατουατζή Τζόνι Σκαλ, τη δυναμική δασκάλα πολεμικών τεχνών Νάστια Σερεμέτιεβα και τον θρασύδειλο απατεώνα Άνταμ Σβάρτσενμπεργκ.
Η κατεύθυνσή τους ήταν μια ερειπωμένη αποθήκη κοντά στο αεροδρόμιο Λαγκάρντια, και το άτομο που έψαχναν ήταν ένα: ο άλλοτε βαρώνος της κοκαΐνης και σήμερα φυγάς, Μάικ Στρόνγκχεντ.
-Σε προειδοποιώ, τιποτένιο κουνάβι, γρύλισε ο Τζόνι, αν δεν είναι εκεί ο Στρόνγκχεντ, αν μας στέλνεις τζάμπα στου διαόλου το ξεσταύρι, θα ευχηθείς να μην είχες βγει ποτέ απ'της μάνας σου το...
-Όχι! Όχι! Στο ορκίζομαι στα λεφτά μου! έκανε ξεψυχισμένα ο Σβάρτσενμπεργκ.
-Παραδόπιστο σίχαμα! έκανε αηδιασμένη η Νάστια. Το μόνο που σε νοιάζει είναι τα λεφτά σου! Μ'αυτό εξαγοράζεις την αγάπη των ανθρώπων, σαν αυτή την πόρνη πολυτελείας που έχω την ατυχία να αποκαλώ αδερφή μου!
-Η Ιρίνα δεν είναι πόρνη! επαναστάτησε ο Σβάρτσενμπεργκ. Η Ιρίνα μ'αγαπάει γι'αυτό που είμαι!
-Σώπα, καημένε! γέλασε η Νάστια. Έχεις δει τα μούτρα σου στον καθρέφτη; Είσαι σαν διασταύρωση τυφλοπόντικα με μεταξοσκώληκα, κι έχεις το θράσος να μιλάς για αγάπη; Ας μην έβγαζες τα βρωμερά λεφτά σου από τον πόνο και τα δάκρυα αυτών των δύσμοιρων κοριτσιών που χορεύανε στο μαγαζί σου, κι ούτε που θα γυρνούσε να σε κοιτάξει η Ιρίνα!
-Δεν είναι αλήθεια, ήταν η μόνη, μασημένη απάντηση που κατάφερε να δώσει ο Σβάρτσενμπεργκ.
-Σκάστε κι οι δύο! έγρουξε ο Τζόνι. Δε με ενδιαφέρει ούτε ποιος αγαπάει ποιον, ούτε ποια είναι πουτάνα και ποια όχι. Με ενδιαφέρει να βρω το καθήκι που λέγεται Στρόνγκχεντ και να πληρώσει για τη ζωή που μου κατέστρεψε.
-Τζόνι, δε σε κατέστρεψε...επενέβη η Νάστια.
-Τι λες! Εξαιτίας του έκανα τρία χρόνια φυλακή, πήγε να με σκοτώσει εφτά φορές, κατάντησα ένα απόβλητο της κοινωνίας, και μόλις που είχα καταφέρει να στεριώσω σε μια νόμιμη δουλειά και να βγάζω τίμια το μπέρμπον το επιούσιο, μου το κατέστρεψε κι αυτό. Κι ακόμα χειρότερα, μου κατέστρεψε τη συλλογή μου με τα συλλεκτικά βινύλια των Σλέγιερ.
-Αυτό δε σημαίνει...επενέβη και πάλι η Νάστια.
-Ένας απ'τους δυο μας δε θα δει το σημερινό ξημέρωμα, είπε ο Τζόνι και, κάτω απ'το βάρος των λόγων που εκστόμισε, βαθιά σιωπή έπεσε στους επιβάτες της Χάρλεϊ, μια σιωπή που έσπαγε μόνο ο Σβάρτσενμπεργκ, μουρμουρίζοντας κάποιο "στρίψε αριστερά εδώ" για να κατευθύνει τον Τζόνι προς το ραντεβού του με το πεπρωμένο.
Εν τέλει, ο Τζόνι, η Νάστια και το σιχαμερό σκουλήκι έφτασαν στου "διαόλου το ξεσταύρι". Ήταν πραγματικά μια τρομακτική ερημιά. Ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν τα αεροπλάνα που πλησίαζαν το αεροδρόμιο, και η μόνη ψυχή που βρισκόταν εκεί γύρω ήταν ο Στρόνγκχεντ, που κατάστρωνε τη θριαμβευτική απόδρασή του προς το Μεξικό.
Τουλάχιστον, έτσι πίστευαν.
-Λοιπόν, μπουκάρουμε; έκανε ανυπόμονα ο Τζόνι.
-Όχι τόσο γρήγορα, είπε η Νάστια. Δεν εμπιστεύομαι αυτή την κακομούτσουνη σκουληκαντέρα ούτε για να μου αγοράσει τσιγάρα απ'το περίπτερο. Ποιος μας λέει ότι δε μας την έχουν στημένη για να μας αποτελειώσουν;
-Πρέπει να με πιστέψεις, Νάστια...
-Αρχίδια! Απ'όπου και να σε πιάσουμε γλιστράς, αηδιαστικό χέλι. Θα κάνουμε τον κύκλο και θα μπούμε από την πίσω πόρτα.
Έτσι, σιγά σιγά και προσεκτικά, για να μην τους πάρει κανένα αδιάκριτο μάτι, οι ήρωές μας και το σιχαμερό σκουλήκι έκαναν τον κύκλο του κτηρίου κι έφτασαν σε μια μικρή, ξεχαρβαλωμένη πόρτα. Με ένα ελαφρύ σπρώξιμο η πόρτα έπεσε κάτω και οι τρεις μπήκαν στην αποθήκη.
Δεν υπήρχε κανείς.
-Σας είπα ότι δε θα υπήρχε κανείς, ψιθύρισε ο Σβάρτσενμπεργκ. Θα ήταν πολύ επικίνδυνο...
-Σκάσε! έκανε ο Τζόνι. Ακούω βήματα.
Και πράγματι, από την κύρια είσοδο της αποθήκης εμφανίστηκε μια ψηλόλιγνη φιγούρα, που προχωρούσε, κι αυτή, διστακτικά προς τα μέσα.
-Τι θα κάνουμε; ρώτησε η Νάστια.
-Θα πάμε να τον βρούμε, απάντησε ήρεμα ο Τζόνι.
-Τρελάθηκες; Μπορεί να είναι οπλισμένος!
-Είμαστε τρεις κι είναι ένας, είπε ο Τζόνι. Κι έτσι, όσο ο άγνωστος πλησίαζε τη σκάλα που οδηγούσε στο εγκαταλειμμένο γραφείο, όπου κρυβόταν ο Στρόνγκχεντ, τον πλησίασαν οι τρεις.
-Ποιος...ποιος είναι εκεί; έκανε ο άγνωστος, με μια σπαστή φωνή που ακουγόταν παράξενα οικεία στον Τζόνι.
-Δε θέλουμε το κακό σου, αν δε θες κι εσύ το δικό μας, είπε η Νάστια.
-Δε...δε σας πιστεύω! Μείνετε μακριά μου!
-Ησύχασε, άνθρωπέ μου...είπε ο Τζόνι πλησιάζοντας κι άλλο τον άγνωστο, ώσπου μια φωτεινή δέσμη από ένα σπασμένο παράθυρο βρήκε τον άνθρωπο που, λίγες ώρες νωρίτερα, βρισκόταν στο κατεστραμμένο μαγαζί του Τζόνι κι απαιτούσε να του κάνει ένα τατουάζ μιας πεταλουδίτσας.
-Τομ! Τομ Μπέρνι!
-Όχι...δεν είμαι αυτός...απάντησε ο Τομ, που ακόμα δεν έβλεπε τον Τζόνι...δεν τον ξέρω αυτόν που λέτε, εγώ είμαι ο...Βαγγελίστρα μου! έκανε, μόλις τελικά συνειδητοποίησε ποιος τον παρακολουθούσε. Τζόνι Σκαλ!
-Αυτοπροσώπως, απάντησε ο Τζόνι. Τι γυρεύεις εσύ εδώ; Είναι πολύ επικίνδυνα για κάτι ευαίσθητους σαν κι εσένα!
-Ήρθα να βρω τον Στρόνγκχεντ...
-Μα...εσύ, όταν άκουσες ότι απέδρασε ο Στρόνγκχεντ, μόνο που δε λιποθύμησες! Και...για στάσου...τι σύνδεση μπορεί να έχεις εσύ, που λες ότι έχεις διασυνδέσεις με τους ισχυρότερους άντρες της Νέας Υόρκης, τι σύνδεση μπορεί να έχεις εσύ με αυτό το κάθαρμα;
-Θα σου πω...εγώ που με βλέπεις είμαι δικηγόρος...και...πριν από τέσσερα χρόνια...ανέλαβα την υπεράσπιση αυτού του εγκληματία...μου είχε τάξει χοντρή αμοιβή...αλλά δυστυχώς τα στοιχεία εναντίον του ήταν συντριπτικά...κι έφαγε δέκα χρόνια...κι όταν πήγα να ζητήσω την αμοιβή μου...απείλησε να με σκοτώσει...εμένα κι όλη μου την οικογένεια...
-Ε, λογικό, άμα είσαι χασοδίκης...
-Σε παρακαλώ! Δε σου επιτρέπω! Τέλος πάντων...λίγες μέρες μετά τη δίκη...βρήκα ένα απειλητικό σημείωμα στο ψυγείο μου...έγραφε "Όταν βγω απ'τη φυλακή, οι μέρες σου θα είναι μετρημένες, ανίκανη λούγκρα"... πανικοβλήθηκα...αλλά ήταν σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, οπότε δεν ανησυχούσα...είχα υπολογίσει και τη μέρα που θα αποφυλακιζόταν, οπότε ήξερα ότι θα μετακόμιζα στην Αγγλία...και θα έσβηνα για πάντα τα ίχνη μου...μέχρι σήμερα...
-Και τότε τι ήρθες να κάνεις εδώ; Είναι σαν να βάζεις το χέρι σου σε μια σφηκοφωλιά!
-Στην αρχή σκέφτηκα να τα εγκαταλείψω όλα και να φύγω...αλλά μετά μια φωνή μίλησε μέσα μου και μου είπε..."δείξου άντρας, Τομ Μπέρνι"...κι αποφάσισα να δειχτώ άντρας...και να ξεκαθαρίσω μια για πάντα αυτή την υπόθεση...
Και με αυτά τα λόγια, έδειξε στον Τζόνι, τη Νάστια και τον Σβάρτσενμπεργκ το σαρανταπεντάρι Μάγκνουμ που είχε κρυμμένο κάτω απ'το παλτό του.
-Λοιπόν...είπε ο Τζόνι, δε μένει τίποτε άλλο να πούμε. Απόψε θα μιλήσει η ιστορία.
-Θα...θα τον σκοτώσετε! έκανε τρομοκρατημένος ο Σβάρτσενμπεργκ.
-Ακριβώς, είπε ο Τζόνι. Κι αν δεν κάτσεις φρόνιμος, θα πάρεις σειρά εσύ μετά. Κράτα το στόμα σου κλειστό και θα σώσεις το κουφάρι σου.
Για το επόμενο ένα λεπτό, το μόνο που ακουγόταν ήταν το τρίξιμο της παλιάς, μεταλλικής, σκουριασμένης σκάλας, κάτω απ'τα πόδια των τεσσάρων ατόμων που την ανέβαιναν, και η φωνή του Σβάρτσενμπεργκ, που μουρμούριζε ένα πνιγμένο "θα...θα τον σκοτώσουνε!" κάπου-κάπου.
Λίγο πριν την πόρτα, οι τέσσερις κοντοστάθηκαν.
-Σταθείτε! ψιθύρισε η Νάστια. Ακούω φωνές.
Και πράγματι, από μέσα απ'την πόρτα του γραφείου της εγκατελειμμένης αποθήκης, ακουγόταν μια αντρική φωνή, που σίγουρα ανήκε στον Στρόνγκχεντ, και μια γυναικεία, που είχε μια χαρακτηριστική ξενική προφορά...μήπως ήταν Ουκρανική; Βουλγάρικη; Ρώσικη...ναι, σίγουρα Ρώσικη...
-...ως πότε θα μ'έχεις σε αυτό το ερείπιο, Μάικ; παραπονέθηκε η γυναίκα. Πού είναι τα μεγαλεία κι η πλούσια ζωή που μου έταξες;
-Ησύχασε, Ιρίνα...απάντησε ο Μάικ.
-Ιρίνα; Τι δουλειά έχει εδώ; αναρωτήθηκε ο Σβάρτσενμπεργκ, μόνο για να εισπράξει ένα νευρικό "σσς!" απ'τον Τζόνι.
-Πώς να ησυχάσω! Τόσον καιρό περίμενα, και περίμενα, κι αναγκαζόμουν να υπομένω να με αγγίζει αυτός ο σιχαμερός γυμνοσάλιαγκας που είχες για λογιστή...
Ένα δάκρυ κύλησε απ΄το πρόσωπο του Σβάρτσενμπεργκ, καθώς συνειδητοποιούσε αυτό που όλοι ξέρανε από την αρχή, ότι η Ιρίνα δεν τον αγαπούσε στ'αλήθεια.
-Ποιος; Ο Άνταμ; Αυτός ο βλάκας; Μην ανησυχείς, όλα είναι κανονισμένα. Θα συναντηθούμε σε ένα παρατημένο βενζινάδικο στον αυτοκινητόδρομο του Κλίβλαντ, θα μου δώσει το παραδάκι που μάζεψε όσον καιρό "διαχειριζόταν" τις επιχειρήσεις μου, και μετά...ας πούμε ότι θα πάθει ένα μικρό ατύχημα...
Ο Άνταμ, καθώς αντιλαμβανόταν το παιχνίδι που παιζόταν πίσω απ'την πλάτη του, έβραζε πλέον απ'την οργή του. 
-...και μόλις αυτός ο ηλίθιος πάει να συναντήσει τον Τζον Κένεντι, θα περάσουμε τα σύνορα και θα γίνεις η βασίλισσα του Ακαπούλκο...
-ΑΥΤΟΣ Ο ΗΛΙΘΙΟΣ, φώναξε ο Άνταμ, καθώς έσπαζε με μια κλωτσιά την πόρτα και έμπαινε μέσα, αυτός ο ηλίθιος δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη! 
Κι αμέσως τον ακολούθησαν οι άλλοι τρεις. Η Ιρίνα κρύφτηκε αμέσως κάτω απ'το γραφείο, ωστόσο ο Στρόνγκχεντ παρέμεινε ατάραχος, με ένα σαρκαστικό χαμόγελο στα χείλη.
-Βρε...βρε...βρε... Το σιχαμερό σκουλήκι, η Καλάμιτι Τζέιν, ο χασοδίκης με τα Βερσάτσε κι ο χαφιές που με έδωσε στεγνά στους μπάτσους...οι τέσσερις του Όσεαν!
-Δε σε έδωσα, Στρόνγκχεντ, φώναξε εξοργισμένος ο Τζόνι. Στο χωριό μου δε συμπαθούμε τους χαφιέδες.
-Ούτε και στο δικό μου, είπε ο Στρόνγκχεντ, γι'αυτό...πες γεια στον μικρό μου φίλο!
Κι έβγαλε απ'την καμπαρντίνα του ένα σαρανταπεντάρι Μάγκνουμ.
Ο Τομ έβγαλε αμέσως κι αυτός το δικό του όπλο σε απάντηση, αλλά το χέρι του έτρεμε και το όπλο ήταν ανά πάσα στιγμή έτοιμο να του πέσει στο πάτωμα.
-Επικίνδυνα παιχνιδάκια για κάτι τύπους σαν κι εσένα τα όπλα, παρατήρησε σαρκαστικά ο Στρόνγκχεντ. Πρόσεχε, μπορεί να έχεις κανένα ατύχημα...κι αυτό δεν το θέλει κανείς μας...
-Αρκετά φλυάρησες, είπε ο Τζόνι, αρπάζοντας το όπλο απ'το χέρι του Τομ και σημαδεύοντας το κεφάλι του Στρόνγκχεντ. Ήρθε η ώρα να πληρώσεις που ανατίναξες το μαγαζί μου!
-Το μαγαζί σου; Ποιο μαγαζί σου; Δεν ήξερα καν ότι έχεις μαγαζί! Και γιατί να ασχοληθώ μαζί σου; Γιατί να ανατινάξω οτιδήποτε; Είμαι φυγάς! Το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι είναι να τραβήξω πάνω μου κι άλλη προσοχή απ'τους μπάτσους!
-Σαν να έχει δίκιο εδώ που τα λέμε...παρατήρησε ο Τομ.
-Ιστορίες για αγρίους! γρύλισε ο Τζόνι.
Εκείνη τη στιγμή, η Νάστια, με την άκρη του ματιού της, παρατήρησε ένα παρατημένο μαδέρι. Η προσοχή του Μάικ ήταν ολοκληρωτικά στραμμένη στον Τζόνι και το όπλο, με το οποίο τον σημάδευε, οπότε...
-Ιστορίες για αγρίους, λέω! Όσο ήμασταν στην ίδια φυλακή, πήγες να με μαχαιρώσεις εφτά φορές! Είχες ψύχωση μαζί μου! Είχες γράψει στον τοίχο του κελιού σου "εκδίκηση ή θάνατος", με αίμα απ'τις ίδιες σου τις φλέβες!
-Σιγά! έκανε περιπαικτικά ο Στρόνγκχεντ. Πολύ μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου. Θα διακινδύνευα, νομίζεις, να κάνω μια τόσο μεγάλη βλακεία, μόνο και μόνο για να σε εκδικηθώ; Θα ρίσκαρα να τινάξω την απόδρασή μου στον αέρα, μόνο και μόνο για μια τόσο παλιά και ηλίθια ιστορία, όταν με περιμένει μια πλούσια και "τίμια" ζωή στο Ακαπούλκο; Πώς νομίζεις...
ΚΛΑΝΚ!
Ένα χτύπημα ήταν αρκετό για να μείνει αναίσθητος. Η Ιρίνα βγήκε κάτω απ'το γραφείο σκούζοντας.
-Τον σκότωσες! Τον σκότωσες! Τόσο πολύ με ζηλεύεις λοιπόν; Τόσο πολύ σε ενοχλεί η ευτυχία μου;
-Σκάσε, ηλίθια! Αναπνέει ακόμα! Θα τον κουβαλήσουμε έξω απ'την πόλη, κι εκεί...θα δούμε τι θα κάνουμε...Υπάρχει κανένα αυτοκίνητο; Λέγε! Κρατάω μαδέρι!
-Ναι...ένα κλεμμένο Χόντα...είναι παρκαρισμένο εκατό μέτρα παρακάτω...
-Τέλεια! είπε η Νάστια. Θα τον κουβαλήσουμε στο πορτμπαγκάζ. Θα έρθετε όλοι με το αυτοκίνητο, κι ο Τζόνι θα πάρει τη μηχανή. Και θα κατευθυνθούμε προς το Κονέκτικατ.
-Γαμώτο, θα μου τελειώσει η βενζίνη με όλες αυτές τις ιστορίες, είπε ο Τζόνι.
Σύντομα, το αυτοκίνητο κι η μηχανή κατευθύνονταν προς τον νέο αυτό προορισμό. Στο αυτοκίνητο, όπου οδηγούσε η Νάστια κι επέβαιναν η Ιρίνα, ο Άνταμ κι ο Τομ Μπέρνι, η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη.
-Ώστε λοιπόν, έκανε με μισή καρδιά ο Άνταμ, είμαι ένας σιχαμερός γυμνοσάλιαγκας.
-Αφού το έφερε η μοίρα έτσι ώστε να το μάθεις με αυτόν τον τρόπο...ναι, ποτέ δε σε αγάπησα. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ότι μπορούσες να μου αγοράζεις γούνες, διαμάντια κι αυτοκίνητα.
-Είσαι αυτό που λέει η αδερφή σου...μια πόρνη πολυτελείας είσαι!
-Κι ας είμαι, είπε η Ιρίνα. Τουλάχιστον δεν έχω ψευδαισθήσεις.
-Σκάστε κι οι δύο! είπε η Νάστια. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στο δρόμο! Θα λύσετε τα αισθηματικά σας αργότερα!
Κι άνοιξε το ραδιόφωνο, στο σταθμό της κλασικής ροκ. Το τραγούδι που έπαιζε ήταν ανατριχιαστικά ταιριαστό στην περίπτωση:
-I'm on a highway to hell...highway to hell..., έσκουζε ο Μπον Σκοτ από τα ηχεία του κλεμμένου Χόντα. Σε μικρή απόσταση από πίσω ακολουθούσε ο Τζόνι με τη μηχανή του.
Καθώς το τραγούδι έφτανε στο τέλος του, μαζί του έφτανε στο τέλος της κι η επεισοδιακή νύχτα. Ο ήλιος ξεπρόβαλε δειλά δειλά απ'την ανατολή, καθώς είχε φτάσει πια έξι η ώρα το πρωί, και ο ραδιοφωνικός σταθμός ξεκίνησε να παίζει δελτίο ειδήσεων.
Κίνδυνος πολέμου στην Ουκρανία...ανούσιες πολιτικές κόντρες μεταξύ Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών...κάτι σχετικό με την οικογένεια Καρντάσιαν...όλα ακούγονταν σαν ένας συγκεχυμένος θόρυβος στ'αυτιά των επιβαινόντων στο κλεμμένο Χόντα...ώσπου μια πολύ συγκεκριμένη είδηση ακούστηκε από τα ηχεία:
-Συνελήφθη ο Μπράιαν Ντόνοχιου, 28 ετών, υπό την κατηγορία της τοποθέτησης και ενεργοποίησης εκρηκτικού μηχανισμού στο στούντιο τατουάζ "Τζόνι Σκαλ" στην οδό Τζόι Μπελαντόνα 54. Ο δράστης ομολόγησε το έγκλημά του, αρνήθηκε ωστόσο να αποκαλύψει τα κίνητρά του...
Η Νάστια αμέσως πάρκαρε στην άκρη του αυτοκινητόδρομου, και, βλέποντάς την να σταματάει, το ίδιο έκανε ο Τζόνι.
-Τι έγινε;
-Δεν ήταν ο Στρόνγκχεντ που ανατίναξε το μαγαζί σου!
-Α...όχι κι εσύ...
-Αλήθεια! Η αστυνομία συνέλαβε κάποιον Μπράιαν Ντόνοχιου! Και ομολόγησε το έγκλημά του!
-Ντόνοχιου...ποιος είναι αυτός...κάτι μου λέει αυτό το όνομα...σαν οφ α μπιτς! Εκείνος ο τύπος που είχα σπάσει ένα μπουκάλι μπύρας στο κεφάλι του, στη συναυλία των Σλέγιερ! Να πάρει και να σηκώσει...
Αμέσως, άνοιξαν το πορτμπαγκάζ κι έβγαλαν τον Στρόνγκχεντ, που ήταν ακόμα αναίσθητος. Του πήραν το πιστόλι του, για να είναι ασφαλείς, και τον ξύπνησαν.
-Τι...πού είμαι...εσύ! Βρωμερέ χαφιέ! Θες να με σκοτώσεις! Για το μαγαζί σου που δήθεν ανατίναξα!
-Σκάσε, γρύλισε ο Τζόνι. Είχες δίκιο. Ήταν άλλος αυτός που ανατίναξε το μαγαζί μου.
-Ναι, ε; Λοιπόν, εμένα το ίδιο μου κάνει, αφού θα με σκοτώσεις...
-Σκάσε, είπα. Πάρε το πουτανάκι σου την Ιρίνα, πηγαίντε στο Μεξικό, στην Αργεντινή, στο Αφγανιστάν, πηγαίντε όπου στο διάολο θέλετε, μα να μη σας ξαναδώ μπροστά μου.
-Έτσι απλά; Θα μας αφήσεις να φύγουμε;
-Δίνε του, είπα. Δίνε του πριν το μετανιώσω!
Ο Τζόνι κράδαινε ακόμα το όπλο στο χέρι του, οπότε ο Στρόνγκχεντ δεν είχε επιλογή παρά να υπακούσει. Έτσι πήρε το κλεμμένο Χόντα κι έφυγε μαζί με την Ιρίνα. Η Νάστια καβάλησε τη μηχανή του Τζόνι κι έφυγαν. Έτσι έμειναν μόνοι τους ο Σβάρτσενμπεργκ κι ο Τομ Μπέρνι. Καθώς περπατούσαν στην άκρη του αυτοκινητόδρομου, προχωρώντας προς έναν παρακείμενο σταθμό λεωφορείων, για να γυρίσουν στη Νέα Υόρκη, ο Σβάρτσενμπεργκ ξέσπασε σε κλάμματα.
-Η Ιρίνα...η Ιρίνα δε μ'αγάπησε ποτέ...χρειάζομαι έναν ώμο να κλάψω...
Αυτόν τον ώμο του προσέφερε ο Τομ...
Δύο χρόνια μετά το τέλος αυτής της ιστορίας, ο Μάικ κι η Ιρίνα Στρόνγκχεντ ζούσαν μια πλούσια και "τίμια" ζωή στο Ακαπούλκο, όπου ο Μάικ έφτασε μέχρι και να βάλει υποψηφιότητα για Δήμαρχος, αλλά τον νίκησε για λίγες ψήφους ο Γιάννης Μώραλης.
Ο γάμος του Τομ Μπέρνι και του Άνταμ Σβάρτσενμπεργκ έγινε με κάθε επισημότητα στο Άμστερνταμ, όπου ο Τομ δούλευε σαν δικηγόρος, ενώ ο Άνταμ διηύθυνε coffee shop.
Ο Τζόνι παρέστη ως μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη του Ντόνοχιου, του τύπου εκείνου που του είχε σπάσει ένα μπουκάλι στο κεφάλι σε μια συναυλία των Σλέγιερ, και κατάφερε να εισπράξει μια διόλου ευκαταφρόνητη αποζημίωση, με την οποία ξαναέστησε το μαγαζί του και τη συλλογή του από συλλεκτικά βινύλια.
Μάλιστα, για ένα φεγγάρι, τα ξαναέφτιαξε με τη Νάστια, αλλά, όπως ήταν αναμενόμενο για μια γυναίκα με τόσο εύφλεκτο ταμπεραμέντο, ξανασφαχτήκανε και εν τέλει τραβήξανε ο καθένας το δρόμο του. Αλλά ο Τζόνι δε χαλάστηκε καθόλου, γιατί, στο κάτω κάτω της γραφής, ήταν ελεύθερο πουλί κι όχι κορόιδο στο κλουβί.
Που λέει κι ένα τραγούδι των Σλέγιερ.
Κι έτσι τελειώνει η Τριλογία του Τζόνι Σκαλ, ενός τύπου που δεν έψαχνε τις φασαρίες, αλλά εκείνες τον έβρισκαν, ενώ το μόνο που ήθελε ήταν τα τρία Μι: μπέρμπον, μέταλ και μ...μοιραίες γυναικείες υπάρξεις.
Αυτά, και να προσέχετε μη μπλέξετε με μια Ρωσίδα που σας θέλει μόνο για τα λεφτά σας κι εν τέλει το γυρίσετε στο ντίζελ.