Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Ευτυχισμένος ο νέος φέτος

Πριν τριακόσιες εξήντα τέσσερις ημέρες δημοσίευσα τούτην εδώ την παπαριά, στην οποία μοιραζόμουν με φίλους και εχθρούς στις μικρές μου πλάτες όμορφα θα σήκωνα σαν να ταν επιβάτες, τις υποσχέσεις που σαν κλασικό Αμερικλανάκι έδωσα ότι θα κάνω μέσα στο 2013. Τώρα λοιπόν που το 2013 ετοίμασε βαλίτσες και περιμένει το τρένο του χρόνου για να πουλεύει μια και καλή (πώς τα λέω έτσι ο πούστης), πάμε να δούμε τι έπιασα και αν πήγα κουβά.
  • Να διαβάζω.
    Ομολογουμένως, αυτό είναι κάτι που έκανα. Ναι, κυρίες και κύριοι! Το 2013 διάβασα. Στο πρώτο μισό βέβαια, μέχρι και τις Πανελλήνιες. Το τι έκανα μετά είναι άλλη ιστορία.
  • Να γράψω πάνω από 19000 μόρια στις Πανελλήνιες.
    Και αυτό το έκανα, αν και στο 3ο πεδίο, γιατί στο 4ο που με ενδιέφερε είχα 18800, αλλά παραέξω λέμε το 19200 για να ψαρώνει περισσότερο ο κόσμος.
  • Να σταματήσω να τρώω τόσα πολλά σκατολοΐδια όσα έτρωγα το 2012.
    Δε φταίω εγώ. Ο Γρηγόρης φταίει που μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη και μ'έβγαλε απ'το σπίτι μου και πηγαίναμε για γύρους και κρέπες κάθε δυο μέρες.
  • Να ξεκινήσω γυμναστήριο.
    Φακ γιέα, μπίτσεζ! Το έκανα και αυτό. Πηγαίνω εδώ κι ενάμιση μήνα. Αλλά ακόμα δεν έχω δει αποτελέσματα. Γουατέβερ.
  • Να μάθω να παίζω κιθάρα γιατί είναι ντροπή να μην ξέρω να παίζω κανένα άλλο όργανο εκτός απ'το γνωστό κι εγώ μπορεί τόσα χρόνια να είμαι η επόμενη μουσική ιδιοφυΐα και να είμαι προορισμένος να γράψω το επόμενο And Justice και να μην το ξέρω.
    Ναι, απλά συνέχισα να παίζω το γνωστό όργανο.
  • Να σταματήσω να είμαι η μεγαλύτερη ψωνάρα του πλανήτη.
    Modesty is for the mediocre ones, που λέμε κι εμείς οι Εγγλέζοι.
  • Να σταματήσω να είμαι τόσο κότα και να βρω καμιά γκόμενα για να σταματήσω να παίζω το γνωστό όργανο.
    Γκουχ...γκουχ...
  • Να σταματήσω να μιλάω για τα προσωπικά μου προβλήματα που δεν ενδιαφέρουν κανέναν ούτως ή άλλως στο ΚΠΣΑ.
    Ξαναγκούχ...ξαναγκούχ...
  • Να σταματήσω να μιλάω για μια συγκεκριμένη τραγουδίστρια που τη λένε Μπιγιονσέ ή κάτι τέτοιο στο ΚΠΣΑ.
    Ευτυχώς, γνώρισα τον υπέρτατο έρωτα με την Κατερίνα, οπότε μπόρεσε κι η Μπιγιονσέ να ησυχάσει το κεφάλι της και να αφοσιωθεί στο παιδάκι που της έκανα (κι ο Χωστήρας να κόψει τους γελοίους αστεϊσμούς).
  • Να γράφω στο ΚΠΣΑ μόνο όταν έχω κάτι υπέρτατο και γαμηστερό να γράψω κι όχι fillers για να μην νομίζετε ότι πέθανα (μπάι δε γουέι, από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούνιο δε θα έχω πεθάνει. Θα δίνω Πανελλήνιες. Εκτός κι αν έχω πεθάνει. Ευχηθείτε μου καλή επιτυχία).
    Είπε ο άνθρωπος που έβγαλε το Ημερολόγιο του Μηχανολόγου. Whatever.
  • Να σταματήσουν να μου αρέσουν τόσο πολύ οι Guns N Roses γιατί είναι υπερεκτιμημένη μπάντα κι ο Άξελ Ρόουζ είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο της ροκ μουσικής του 80 και ξέρετε κάτι στην τελική; Στ'αρχίδια μου τι λέτε, οι Guns N Roses γαμάνε (ή τέλος πάντων γαμούσαν μέχρι ο Άξελ να αποφασίσει ότι είναι η μπάντα μόνος του και να κάνει εικοσιεφτά ευθυγραμμίσεις του ηλιακού συστήματος μέχρι να βγάλει τελικά το Chinese Democracy), αν δεν ήμουν εκατό τοις εκατό στρέιτ θα έκανα στον Σλας παιδάκι απ'τον κώλο και το Sweet Child O Mine είναι το πιο ερωτικό τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΑΤΕ.
    Αυτό το τήρησα. Δεν ασχολήθηκα και τόσο πολύ με τους Guns N Roses. Έτσι δεν είναι, Γρηγόρη;
  • Να βγάλω άδεια οπλοφορίας και να φυτέψω μια σφαίρα στο κεφάλι του Λαζόπουλου μπας και γλιτώσει η ανθρωπότητα.
    Είναι κάτι που δυστυχώς παρέλειψα λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Το υπόσχομαι για την επόμενη.
  • Να ψηφίσω υπεύθυνα αν γίνουν (που θα γίνουν) πρόωρες εκλογές.
    Και τι να κάνω που ο Σαμαράς είναι τόσο ανίκανος που ούτε να καταρρεύσει η κυβέρνησή του δεν κατάφερε όλη τη χρονιά; Πάμε για τις δημοτικές. Κρασοπατέρα και φουλ.
  • Να παίρνω και κανένα τηλέφωνο στο σπίτι σε περίπτωση που φύγω.
    Συνήθως δε φεύγω πάνω από τρεις-τέσσερις ώρες, και στο μεσοδιάστημα προλαβαίνει να με πάρει ο πατέρας μου.
  • Να αγοράσω πορτοκάλια.
    Φτου...γαμώτο. Το ήξερα ότι κάτι είχα ξεχάσει.
  • Να αγοράσω (ναι, να αγοράσω) και να τερματίσω το GTA V.
    Φταίω εγώ που η Ρόκσταρ αποφάσισε να παίξει με τα νεύρα μας και να μην βγάλει το παιχνίδι για PC? Τουλάχιστον είχα έναν πειρασμό λιγότερο να με αποσπά από το διάβ ... χαχ ... χαχαχ ... ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ.
  • Να μην ασχολούμαι τόσο πολύ με τα βιντεοπαιχνίδια.
    Χαχ...χαχαχ...τη συνέχεια την ξέρετε.
  • Να ακούω και καμιά φορά τον πατέρα μου όταν λέει να κλείσω το PC και να διαβάσω.
    Ναι, καλά, χέσε με.
  • Να μην με παρασύρουν οι διεφθαρμένοι συνομήλικοί μου στα Αμέρικαν Μπαρ, στο αλκοόλ, στο τσιγάρο, να μη μου ρίξουν τίποτα στην πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό και να μην παρασυρθώ στη σαρκική ηδονή πριν το γάμο (οκ, το γάμησα).
    Η πενθήμερος εκπαιδευτική εκδρομή στην Κέρκυρα, κατά τη διάρκεια της οποίας περιέρεε άφθονο το Τζόνι Κόκα, η βότκα, τα σφηνάκια κι οι ναργιλέδες-άιντε-λα-φουμέντο-και-μαστουριόρε, έβγαλε την παραπάνω υπόσχεση άκυρη (πλην φυσικά του τελευταίου). Και ναι, η πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό αποτελεί δούλεμα προς τον Γρηγόρη.
  • Να συμμαζεύω το δωμάτιό μου.
    ...κάτι νυχτερίδες στην πάνω δεξιά γωνία του τοίχου τις είδατε κι εσείς, ε;
  • Να προγραμματίζω καλύτερα πώς θα ξοδέψω το χαρτζιλίκι μου και να μη φτάνω κάθε φορά στο τέλος του μήνα να μετράω τα εικοσάλεπτα για να πάρω μια σάπια τυρόπιτα από το κυλικείο του σχολείου.
    Πλέον δεν αγοράζω τίποτα απ'το κυλικείο και ησύχασα κι εγώ και το στομάχι μου.
  • Να μάθω καμιά καινούρια ξένη γλώσσα για να ρίχνω ακόμη περισσότερες τουρίστριες απ'όσες ρίχνω τώρα χαχαχα πώς τα λέω έτσι ο μπούστης.
    Να και κάτι άλλο που δεν έκανα, αν εξαιρέσει κανείς τις φιλότιμες πλην αποτυχείς προσπάθειες της Κατερίνας να με μάθει Αθηναίικα.
  • Να μην είμαι τόσο σκατόψυχος.

    Σας κάλυψα;
Και τι υπόσχομαι για τη χρονιά που έρχομαι; Ε...μπα, τίποτα. Βαριέμαι υπερβολικά.
Από κει και πέρα, τα γνωστά, υγεία, αγάπη (ρε μουνιά), τίποτα να τρώμε, κανένα μουνί να γαμήσουμε, κανένα μάθημα να περάσουμε και κανένας αδέσποτος μετεωρίτης να χτυπήσει το κεφάλι του Σαμαρά.
Αυτά, και να προσέχετε πώς ποντάρετε άμα παίξετε κανένα χαρτοπαίγνιο "έτσι, για το καλό". Άμα έχετε high card, μη μπαίνετε με all-in.

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Χριστουγεννιάτικο πνεύμα

Χριστούγεννα, αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι, αγαπητά μας παιδιά. Μια γιορτή αγάπης, κατά την οποία όλοι γινόμαστε ξανά παιδιά και χαιρόμαστε, αφήνοντας πίσω τα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν στις ενήλικες ζωές μας. Πάμε να ακούσουμε ένα ωραίο χαρούμενο τραγουδάκι για να μπούμε στο Χριστουγεννιάτικο πνεύμα αγάπης και ευτυχίας ακόμα περισσότερο!

Σκάσε, Γρηγόρη.
Σκάσε, Γρηγόρη.
ΣΚΑΣΕ, ΓΡΗΓΟΡΗ.
Με περισσή γενναιοδωρία, οι λατρεμένοι καθηγητές του τμήματος μηχ-μηχ του Αριστοτελείου με σήμα τον Άγιο Δημήτριο μας δώρισαν για τα Χριστούγεννα τη σχεδίαση μιας συναρμολογημένης διάταξης εφτά τεμαχίων και μια παντελώς ακαταλαβίστικη εργασία πληροφορικής.
Αλλά εδώ στην Ελλάδα τα δώρα μας τα ανοίγουμε την Πρωτοχρονιά, οπότε δε γαμείς.
Μια και είναι Χριστούγεννα, λοιπόν, λέω να πιάσουμε μια από τις μεγαλύτερες μαζικές αυταπάτες στην οποία οι γονείς υποβάλλουν τα παιδιά τους εδώ και πάμπολλα χρόνια και σχετίζεται με την εορταστική περίοδο που διανύουμε.
Τι; Το Χριστιανισμό; Όχι, δεν εννοώ αυτό, αν και εδώ που τα λέμε η περιγραφή ταιριάζει ύποπτα.
Μιλάω για τον Άι Βασίλη.
Σε όλες τις Χριστιανικές χώρες υπήρξε, λίγο έως πολύ, ενσωματωμένος στην παράδοσή τους, κάποιος που, στα Χριστούγεννα ή εκεί γύρω, βγαίνει και μοιράζει στα καλά παιδάκια δωράκια. Στην Ελληνική παράδοση (Ελληνική...Ελληνοχριστιανική, τέλος πάντων, που είναι αυτή που γεννήθηκε όταν ο Χριστιανισμός γάμησε τον Ελληνισμό) η σχετική ιστορία είχε να κάνει με τον Άγιο Βασίλειο από την Καισαρεία, ο οποίος ήταν ένας πολύ μορφωμένος άνθρωπος ο οποίος ίδρυσε πολλά πτωχοκομεία και ορφανοτροφεία εκεί στη γύρω περιοχή για να βοηθάει αυτούς που είχαν ανάγκη.
Άλλωστε ο Χριστός είπε ότι ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον έναν.
Για τον έχοντα δύο λιμνοθάλασσες παρέλειψε να διευκρινίσει.
Και μετά ο Άγιος Βασίλειος, βγαίνοντας στη σύνταξη, αποφάσισε να βάλει μια κόκκινη ρόμπα με άσπρα γουνάκια, να μετακομίσει σε ένα εξοχικό σαλέ στη Λαπωνία, όπου και στήνει ένα μυστικό εργαστήριο κατασκευής παιχνιδιών, με εργαζόμενους εκατοντάδες μικρά καλικαντζαράκια, και κάθε Χριστούγεννα βγαίνει και μοιράζει τα παιχνίδια που φτιάχνει στα παιδάκια, καβαλώντας ένα έλκηθρο το οποίο σέρνουν ιπτάμενοι τάρανδοι.
Χμ...σαν κάτι να μη σας κολλάει σε όλη αυτή την ιστορία, ε;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα βγήκε στην αγορά η Κοκακόλα.
Η Κοκακόλα έμεινε γνωστή στην ιστορία του μάρκετινγκ ως το αναψυκτικό που κατάφερε να εδραιωθεί ως νούμερο ένα στην αγορά παρ'όλο που είναι για τον πούτσο. Παρόμοια πορεία θα ακολουθούσε αργότερα και το Μάλμπορο, το οποίο δεν ξέρω αν είναι για τον πούτσο, αλλά είναι για τον πούτσο γιατί το κάπνισμα είναι για τον πούτσο και μείνετε μακριά.
Η τελευταία πρόταση ήταν μια ευγενική προσφορά του Υπουργείου Υγείας.
Η Κοκακόλα, λοιπόν, στα πλαίσια της επιθετικής της καμπάνιας για να προωθήσει το ελεεινό αναψυκτικό που παρήγαγε, μάζεψε όλους τους μπαρμπούληδες που μοιράζουν δώρα ή βοηθάνε τους φτωχούς ή δεν ξέρω κι εγώ τι, και τους ένωσε όλους μαζί στην εικόνα του μπαρμπούλη με το κόκκινο παλτό, την άσπρη γενειάδα και το προσβλητικό γέλιο "ho ho ho".
Όχι ότι μας πειράζει βέβαια.
Αυτό που κατάφερε η Κοκακόλα, μετουσιώνοντας ένα κάρο παλιές ευρωπαϊκές παγανιστικές παραδόσεις στη μασκότ της, ήταν να μετουσιώσει την γενναιοδωρία των Χριστουγέννων σε μία άκρατη καταναλωτική μανία.
Καλά, γι'αυτό βέβαια δεν ευθύνεται αποκλειστικά η Κοκακόλα, αλλά και οι τράπεζες που ήδη από πριν τους παγκόσμιους πολέμους στην Αμερική έδιναν ψεύτικο χρήμα στον κοσμάκη λες και ήταν στραγάλια, και φυσικά η τηλεόραση.
Αλλά τώρα μιλάμε για τον Άι Βασίλη.
Όπως είπε πριν μερικές μέρες ο Μάικιους και μου έκλεψε τη μισή ανάρτηση που θα έγραφα και του γαμώ το σπίτι, το πεντάχρονο παιδί σου δε νιώθει ότι εσύ ξόδεψες ένα κάρο λεφτά για να του αγοράσεις το παιχνίδι που του αγόρασες, γιατί κυρίως δε νιώθει τι είναι τα λεφτά.
Εγώ όταν ήμουν τριών χρονών μου είχε δώσει κάτι λεφτά ο παππούς μου, γιατί προφανώς κι αυτός δεν ένιωθε να τα δώσει στον πατέρα μου. Το επακόλουθο ήταν να τρέχει ο πατέρας μου να τα μαζέψει απ'την αυλή πριν τα προλάβουν οι κότες.
Έστω όμως ότι έκατσες να εξηγήσεις στο παιδί σου ότι τα πολύχρωμα αυτά χαρτάκια που λέμε λεφτά τα παίρνουμε ως ανταμοιβή για τη δουλειά που κάνουμε και τα δίνουμε για να πάρουμε άλλα πράματα που χρησιμοποιούμε, και μέσα σε αυτά και τα παιχνίδια.
Κι έστω ότι το παιδί σου έχει IQ μεγαλύτερο από την έξυπνη σήτα και κατάλαβε.
Κι έρχεσαι εσύ τώρα και λες στο παιδί σου ότι το δώρο που το περιμένει κάτω απ'το δέντρο...κάτω απ'το δέντρο...κάτω απ'το δέντρο...χρρρρ...γαμώ τις διαφημίσεις του Τζάμπο, το οποίο φυσικά εσύ αγόρασες, το έφερε ο μπάρμπας με τα κόκκινα με τη δύναμη της μαγείας.
Αυτό που κάνεις ουσιαστικά είναι να στερείς από τον μεν εαυτό σου όποια πιθανότητα είχες το μούλικό σου να σε φιλήσει στο μάγουλο και να σε πει "ευχαριστώ μπαμπακούλη που ξόδεψες τον επόμενο λογαριασμό της ΔΕΗ για να μου πάρεις αυτό το πράμα με το οποίο θα παίξω για τρεις ώρες και μετά θα το παρατήσω σε μια γωνιά", από το δε μούλικο τις όποιες τύψεις μπορεί να ένιωθε που θα παρατούσε το ολοκαίνουριο γυαλιστερό παιχνίδι του σε μια γωνιά αφού θα έπαιζε μαζί του για τρεις ώρες.
Κι αυτό είναι νόμος.
Όλα τα παιδάκια έτσι κάνουν.
Εγώ βέβαια ήμουν καλό παιδάκι και προσπαθούσα να χαρώ με το δώρο μου περισσότερες από τρεις ώρες.
Με εξαίρεση ένα πανάκριβο βιντεοπαιχνίδι που μου είχαν πάρει κάποτε, αλλά το σαπιοκούτι που είχα τότε δεν ικανοποιούσε τις system requirements, και πού να ξέρει τώρα ο πατέρας μου τι είναι οι system requirements, κι ως αποτέλεσμα έβγαζε μια σκοτεινή ασπρόμαυρη οθόνη που προσπαθούσε να παριστάνει ότι παίζεις racing game και κράσαρε μετά από λίγα λεπτά.
Ήταν μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της ζωής μου.
Και μετά ήρθε η υπόλοιπη ζωή μου.
Κάποια στιγμή, όταν θα σε δει να βάζεις τα δώρα κάτω απ'το δέντρο, ή όταν θα ανοίξει το ωραίο τυλιγμένο πακέτο που το περιμένει κάτω απ'το δέντρο για να βρει μέσα κάλτσες και σώβρακα, θα σταματήσει να πιστεύει στον Άι Βασίλη και θα ησυχάσει ολωνών το κεφάλι.
Αλλά για σκέψου το λίγο. Σίγουρα, δεν είναι η μόνη φορά που λες στο παιδί σου συνειδητά ψέματα. Ας πούμε, όταν σε ρωτάει το παιδί σου "ποιος έφτιαξε τον κόσμο" κι εσύ του απαντάς "ο καλός θεούλης", έχει τη λογική ότι ανάθεμα κι αν το παιδί σου θα καταλάβει από αστροφυσική και τη θεωρία του Big Bang, κυρίως γιατί ανάθεμα κι αν κι εσύ ο ίδιος καταλαβαίνεις, και βγαίνεις απ'τον κόπο να ζορίσεις λίγο το κεφάλι σου.
Αλλά ο Άι Βασίλης είναι ένα ψέμα που εξυπηρετεί μόνο την Κοκακόλα, γαμώτη μου!
Ένιγουέι.
Μελομακάρονο κανείς;
Με τα χεράκια της τα έφτιαξε η Κατερίνα.
Κανείς;
Πώς νόμιζα ότι αυξάνονται οι αυτοκτονικές τάσεις τα Χριστούγεννα;
Δεν πειράζει.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας χτυπήσει ένα έλκηθρο με ιπτάμενους ταράνδους. Η ασφαλιστική σας δεν πρόκειται να το πιστέψει.

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

I'm so happy, cause today I found my friends

Κυρίες, κύριοι και απροσδιορίστου φύλου, αυτή είναι η ανασκόπηση της Δεύτερης Πανελλήνιας Συνόδου των Μπλόγκερς (ΔΠΣΜ) στην Αθήνα.

Πρωταγωνιστούν (με όποια σειρά μου κατέβηκε στην κούτρα):
  • Μάνος (γαμιάς της Κρήτης)
  • Εγώ (γαμιάς της παλάμης)
  • Γρηγόρης (χοντρός φιλόσοφος)
  • Ιωάννα (συγγραφεύς)
  • Κατερίνα (μπουγατσούλα)
  • Φίδης (πικραμένος βάζελος)
  • Φίδαινα (αμόρε του πικραμένου βάζελου)
  • Τόμι Σταρκ (ανορθόγραφος)
  • Κούλης (κουμμούνι)
  • Opie T. Besta (πέρασε και δεν ακούμπησε)
  • Κάτι άκυροι φίλοι του Opie
  • Τερκενλής (επίσημος χορηγός τσουρεκιών)
Το Σάββατο, αγαπητοί φίλοι σε όλες τις γωνιές του κόσμου, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, στην Πάτρα, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Κωνσταντινούπολη, στο Τόκιο, στο Σίδνεϊ, στη Νέα Υόρκη, στη Μόσχα, στο Κάιρο, στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, στο Γιοχάνεσμπουργκ και στην Κινσάσα, αναστέναξε το Γκάζι.
Βλέπεις έξω από το σταθμό Κεραμεικός του γκμχ...γκρρρ...δεν μπορώ να εκστομίσω τη λέξη γιατί οι Αθηναίοι θα με φάνε στο δούλεμα...μετρό, τέλος πάντων, πέντε μεταλλάδες, έναν χοντρό ντυμένο για γάμο, έναν τύπο με ένα μπλε πουλόβερ, το οποίο δεν ήταν αμάνικο, δυστυχώς για την Κατερίνα που όλοι ξέρουμε πόσο της αρέσουν, και δύο κοπέλες. Όλο αυτό το τσούρμο κατευθύνθηκε σε ένα ροκάδικο του Γκαζίου, όπου μαγικά πράγματα συνέβησαν.
Πριν ακόμα φύγουμε απ'το σταθμό κι αρχίσουμε να ψάχνουμε πού σκατά θα κάτσουμε δέκα άτομα, ο Μανόλο είχε μια τηλεφωνική συνομιλία με τον Μέγιστο Άλζα, ο οποίος δυστυχώς δε μας τίμησε με την παρουσία του, από την οποία συνήγε ότι "αυτός ή γαμάει ή δε γαμάει".
Στην οποία διαπίστωση, ο τρελός επιστήμονας-σατανική ιδιοφυΐα της παρέας (εγώ δηλαδή) (ναι, εγώ)(τι θα πει δε σας γεμίζω το μάτι ρε κοπρίτες) διαπίστωσε με τη σειρά του ότι "ή μπορεί να είναι κι ο Άλζας του Σρέντιγκερ, να γαμάει και να μη γαμάει ταυτόχρονα".
Εν τέλει μπήκαμε σε ένα μαγαζί, βολευτήκαμε, βόλεψα και τα τρία τσουρέκια που κουβάλησα από τον Τερκενλή για την Κατερίνα, την Ιωάννα και την Κρήτη, η οποία δε μας τίμησε με την παρουσία της κι άμα της γαμήσω το γιο θα της πω εγώ, κι άρχισε το πανηγύρι.
Εν αρχή ήταν η γκριμάτσα.
Τι ήταν η γκριμάτσα;
Η γκριμάτσα ήταν μια φαεινή έμπνευση της Κατερίνας να ανεβάσει στο Facebook μια φωτογραφία στην οποία ατενίζει το υπερπέραν με ρουφηγμένα μάγουλα και γουρλωμένα μάτια (ξέρω ότι δε σας νοιάζει αλλά αυτό το τελευταίο μου βγήκε ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος κι εγώ νιώθω περήφανος χωρίς να υπάρχει λόγος), με τον υπότιτλο "σοβαρή μαθήτρια τρίτης λυκείου".
Ο Μανουέλ φυσικά δεν μπορούσε να αντισταθεί σε αυτή την πρόκληση, κι έτσι κάθε φορά που απηύθυνε το λόγο στην Κατερίνα, ή και σε άσχετες στιγμές, αναπαρήγαγε αυτή τη γκριμάτσα. Και σαν καλό κωλόπαιδο που είμαι ακολούθησα κι εγώ γιατί το μήλο κάτω απ'την αχλαδιά θα πέσει.
Το φυσικό επακόλουθο ήταν η Κατερίνα να αποφασίσει να μου κάνει ναζάκια για το υπόλοιπο βράδυ. Σε κάποια φάση πρέπει να περάσαμε πέντε λεπτά με το να την κοιτάω με το βλέμμα του λυπημένου κουταβιού κι αυτή με αγέρωχο ύφος να μου λέει "δε με ρίχνεις" κάθε πέντε δευτερόλεπτα.
Μα είναι δυνατόν να μην την ρίχνει το βλέμμα του λυπημένου κουταβιού;
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ που δεν τον ρίχνει το βλέμμα του λυπημένου κουταβιού!
Χμ...ναι, σαν να παρασύρομαι λιγάκι.
Εν πάσει περιπτώσει, ένα άλλο μεγάλο θέμα της συζήτησης ήταν το γνωστό φλέγον θέμα που ταλανίζει σύμπασα την ανθρωπότητα, το ότι δεν έχω γκόμενα. Σε αυτό ο καθένας είχε να συνεισφέρει με διαφορετικούς τρόπους: ο Μάνος έκατσε κι εκπόνησε ολόκληρη μελέτη για το τι ύφος και στάση πρέπει να παίρνω μπροστά στις γκόμενες με βάση τη σκατόφατσα που με προίκισε ο Θεός, ο Γρηγόρης μου έλεγε "άκου το Μάνο", ενώ ο Τόμι κι ο Φιδέμπορας είπανε ότι άμα αποδεδειγμένα γαμήσω μέσα στο 2014 θα ανέβουν στη Θεσσαλονίκη και θα κάνουν ένα χιλιάρικο ζημιά για πάρτη μου.
Κι ο μόνος λόγος που το αναφέρω αυτό εδώ πέρα είναι για να υπάρχουν τα ντοκουμέντα και να μη μου κάνουν τίποτα μπινιές όταν (αν) (σε περίπτωση που) (μία στο εκατομμύριο) έρθει η ώρα να πάω ταμείο.
Scripta manent, μουνάκια.
Βέβαια, για να μου το κάνουν πιο δύσκολο, μου έθεσαν κάποιους περιορισμούς. Συγκεκριμένα, ο Τόμι είπε να μην είναι κατσίκα, ο Φίδης είπε να μην είναι επαγγελματίας πουτάνα, ο δε Γρηγόρης απαίτησε να μην είναι η αδερφή μου.
Ο Όσο δέρμα κι αν πετάξεις Φίδης είσαι δε θα αλλάξεις, πάντως, απετέλεσε σημαντική πηγή του γέλωτος και του φιλοσοφικού προβληματισμού της παρέας. Κάποια στιγμή που το μαγαζί έβαλε το Come As You Are, αναφώνησε με πάθος "Ψόφος στον Κομπέιν", κι όταν έλαβε από το Μάνο την αποστομωτική απάντηση "ο Κομπέιν έχει πεθάνει", του ανταπάντησε με το ακόμη πιο αποστομωτικό "δέκα φορές ψόφος".
Και τώρα μόλις συνειδητοποίησα ότι έβαλα σαν επίσημο soundtrack της ΔΠΣΜ τραγούδι του Κομπέιν, που σημαίνει ότι ο Φίδης θα έρθει εδώ απάνω και θα με βιάσει.

Oh, well.
Σε κάποια άλλη στιγμή έπιασε μια ένθερμη φιλοσοφική συζήτηση με το Γρηγόρη περί μέταλ, από την οποία μου έμεινε ότι οι Nightwish είναι για τον πούτσο γιατί μια φορά σε ένα live που έκαναν warm-up για τους Priest (ρε μουνιά) τους είπαν να κάνουν ανκόρ γιατί οι Priest (ρε μουνιά) θα έβγαιναν λίγο πιο μετά κι αυτοί παίξανε πάλι τα ίδια τραγούδια.
Εγώ προσωπικά θα τους είχα στείλει να κάνουν warm-up στη Χαρά Βέρρα και τον Τάσο Μπουγά αν μου κάνανε τέτοια πουστιά.
Μετά, βέβαια, ξύπνησε η παραδοσιακή κόντρα Αθήνας-Θεσσαλονίκης, όπου ο Φίδης κατηγόρησε εμάς τους Θεσσαλονικείς για κομπλεξικούς, επειδή κάποτε ένας ταξιτζής τον ρώτησε αν είναι από την Αθήνα και, όταν πήρε θετική απάντηση, τον κατέβασε κάπου στου διαόλου τη μάνα και στου διαόλου τον πατέρα ανάμεσα.
Μπορώ να διαβεβαιώσω τον αγαπητό Φίδη ότι έχουν κινηθεί όλες οι διαδικασίες κι ο εν λόγω ταξιτζής βρίσκεται ήδη στο δρόμο για τα γκουλάγκ της Σιβηρίας.
Παρ'όλα αυτά, να ξέρετε ότι η σωστή απάντηση στην ερώτηση Θεσσαλονικέως "από πού είσαι, φιλλαράκι", δεν είναι ποτέ η Αθήνα. Ως γνωστόν, όμως, όλοι οι Αθηναίοι κατάγονται από κάποιο χωριό, ΚΑΤΕΡΙΝΑ, κι άρα υπάρχει η εναλλακτική.
Αν τώρα ανήκετε στους γκαντέμηδες που η οικογένειά τους ήταν στην Αθήνα πριν κατέβει ο Όθωνας κι άρα δεν έχετε στ'αλήθεια χωριό, πείτε ότι είστε από άλλη πόλη, από άλλη χώρα, εν ανάγκη ότι κατεβήκατε από τον Άλφα του Κενταύρου για να δείτε αν μπορεί να εποικιστεί η γη.
Άλλα highlights της αγωνιστικής αποτελούν:

  • η επιλογή του Γρηγόρη να παραγγείλει σε ροκάδικο Sprite, στην οποία όλοι μείναμε με ανοιχτό το στόμα και τον αποκαλέσαμε τρελά hardcore.
  • μία αμυδρή διαφωνία μεταξύ νύφης (Κατερίνας) και πεθερού (Μάνου) για το κατά πόσον το φρύδι μπορεί να χαλάσει το τελικό αποτέλεσμα της εμφάνισης μιας κοπέλας, και για μαντέψτε περί ποίας ο λόγος, το όνομά της αποτελείται από τα γράμματα ΛΟΙΓΗΥ κι αρχίζει από Γ, και κερδίστε ένα τσουρέκι από τον Τερκενλή.
  • δούλεμα στον Φίδη για την επιλογή του να παραγγείλει μοχίτο μες στο καταχείμωνο.
  • η απόφαση του Μάνου και του Γρηγόρη να μου γυρίσουν τα μανίκια απ'το πουκάμισο πάνω απ'τα μανίκια του πουλόβερ, με τον Μάνο μάλιστα να παρατηρεί χαρακτηριστικά "άντε ρε μαλάκα Γρηγόρη, πέντε λεπτά για να φτιάξεις ένα μανίκι", για να μου φτιάξει τελικά το άλλο μανίκι σε περισσότερο χρόνο.
  • η προσπάθεια του Γρηγόρη να μου χαϊδέψει το μπούτι και πάλι καλά που ήταν κι η Κατερίνα ανάμεσα γιατί θα με είχε αφήσει έγκυο ο ανώμαλος.
  • η πρόταση του Φίδη να ανέβουμε το πρωί σε ένα τρόλεϊ και να λέμε ότι αυτός που είχε πηδήξει από το τρόλεϊ τον Αύγουστο ήταν μαλάκας.
  • η περιγραφή από τον Φίδη του 140, μιας γραμμής που ξεκινάει από πίσω από τα δικαστήρια και καταλήγει κάπου στη Μόρντορ, κι άντε να είσαι εκεί μέσα και να σε πιάσει χέσιμο.
  • η διαδρομή με τον Φίδη και τη Φίδαινα από το Γκάζι μέχρι ένα μεταλλάδικο στην Κηφισίας κι Αλεξάνδρας, μέσω Πετραλώνων και Καλλιθέας.
  • η διαπίστωση ότι η Φίδαινα είναι ωραία κοπέλα παρ'όλο που ο Φίδης είναι σαν όρθιο γαμώτο (αγάπη ρε μουνιά), που γεμίζει όλους μας με ελπίδα κι αισιοδοξία για το μέλλον.
  • οι ατελείωτες φωτογραφίες που μου τράβηξαν τα αγαπητά παιδιά γιατί με πρήζουν εδώ και δύο μήνες να αλλάξω φωτογραφία προφίλ, σε πόζες duckface, σκεπτόμενου, με τη μπύρα στο χέρι και, φυσικά, σοβαρή μαθήτρια.
  • η απόπειρα του Γρηγόρη να δέσει τα ατίθασα μαλλιά της Κατερίνας σε κοτσιδάκια "μαθήτρια σε τσόντα".
  • τσουρέκια, τσουρέκια, τσουρέκια.
Και τώρα...ώρα για φωτογραφίες!
Οκ, το ρολόι Παντελίδης το είχα βγάλει στη Θεσσαλονίκη κι απλά δεν είχα βρει ευκαιρία να το τσοντάρω πουθενά, αλλά seriously? "Δε βλέπω την ώρα να γυρίσεις κοντά μου" και καλά.
Ποια Ιερά Οδός, ποια Παραλιακή. Αυτό εδώ το κωλόστενο στα Άνω Πατήσια θα μονοπωλήσει τη νύχτα της Αθήνας. Κλαρίνα Live. Κι άσε τις Βίσσες και τις Βανδές να κουρεύονται.
Και γιατί να βγούμε απ'το ευρώ; Ανάπτυξη δε μας έταξε ο Αντώνης;
...καλά, σκάω.
Άι σπηκ Ήνγκλαντ βέρυ μπεστ.
Δεν ήξερα ότι κι οι αστρολόγοι εργάζονται.
Γιατί, όταν σκεφτόμαστε τις δυνάμεις που θα καταπολεμήσουν τη μάστιγα του ναζισμού, το πρώτο που μας έρχεται στο μυαλό είναι ο Παναθηναϊκός.
Τώρα μένει να επανενωθεί επί σκηνής το Πλοκάμι του Καρχαρία με warm-up τους Μετάλλικα και δε θέλω τίποτε άλλο απ'τη ζωή μου.
Και μετά μερικοί κακοήθεις σου λένε ότι η αθλητική δημοσιογραφία είναι του κώλου.
Ω, θεοί. Είναι πλέον και στην Αθήνα. Δεν υπάρχει πια καμιά ελπίδα.
Γιατί, ε ναι κυρίες και κύριοι, και τα δέντρα κρυώνουν. Και δεν ξέρω άμα το πρόσεξες, Κατερίνα, αλλά τα πουλοβεράκια που φοράνε τα δέντρα δεν έχουν μανίκια. Just saying.
Δεν ξέρω για τον Τριβιζά, αλλά εμένα προσωπικά η ιδέα να μου πέσει ένα βουβάλι στο κεφάλι μου φαίνεται εξαιρετικά αισιόδοξη.
Και πλέον ο Τσίπρας προφανώς προσελήφθη από την Κάισσα ή όποιον άλλον βγάζει καμένα επιτραπέζια τέλος πάντων.
Και μια τελευταία...
Didn't see that one coming, huh?

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Τα 15 χειρότερα τραγούδια του 2013

Νομίζατε ότι θα γλιτώνατε; Δε με ξέρετε καλά. Και όχι, δεν είναι το Όταν θα Μπορέσεις νούμερο ένα, γιατί δεν το θεωρώ καν τραγούδι. Ξεκινάμε και βλέπουμε.
  • 15. Skylar Grey ft. Eminem-C'mon Let Me Ride:

    Τη Skylar Grey τη μάθαμε το 2011 στο εξαιρετικά βαρετό I Need A Doctor του Eminem και του Dr. Dre, και μετά βγήκε η Λάνα Ντελ Ρέι και σταματήσαμε να ασχολούμαστε μαζί της. Και δεν είχα σκοπό να το κάνω, γιατί ούτε η φωνή της είναι και τόσο άσχημη, ούτε και η χρήση του ποδηλάτου ως σεξουαλικό υπονοούμενο μου κάνει εντύπωση, έχουμε ακούσει πολύ χειρότερα. Ο μόνος λόγος, στην πραγματικότητα, που είναι στη λίστα το τραγούδι είναι το ότι ο Έμινεμ, ένας ξεπλυμένος ράπερ που έχει δέκα χρόνια να βγάλει τραγούδι της προκοπής, έχει τόσο δικαίωμα να χρησιμοποιήσει, με κωμική φωνούλα "κατάπια ήλιον", στίχο του Φρέντι Μέρκιουρι, όσο δικαίωμα έχει και η Μπιγιονσέ να παραπονεθεί ότι έχει κυτταρίτιδα και δεν της αρέσει το κορμί της. Δηλαδή κανένα.
  • 14. Flo Rida ft. Pitbull-Can't Believe It

    Ο Φλο Ράιντα ουδέποτε ήταν αυτός που διεκδίκησε τα σκήπτρα του γαμηστερότερου ράπερ του κόσμου από τον Τούπακ ή τον Έμινεμ ή δεν ξέρω εγώ ποιον. Μπροστά, βέβαια, στον Πίτμπουλ, ο Φλο Ράιντα γίνεται τουλάχιστον Κάλι Φόρνια. Για να είμαι απόλυτα δίκαιος, το bassline είναι τόσο γαμάτο που μέχρι κι ο Στήβεν Χώκινγκ σηκώθηκε απ'την καρέκλα του κι άρχισε να χορεύει. Οι στίχοι, πάλι, είναι το Baby Got Back 2013 Edition, το οποίο θα μπορούσε να μην ήταν τόσο καταστροφικό αν ο Κοπρίτης δεν πετούσε τον στίχο "They call me Michael Jackson (hee hee!)/'cause I love to play with monkeys!". Πρώτον, Πίτμπουλ, κανείς, ποτέ, με καμία Παναγία, δε σε αποκάλεσε Μάικολ Τζάκσον, και δεύτερον, αν μισείς τόσο πολύ τον Μάικολ Τζάκσον, πήγαινε να χέσεις στον τάφο του, όχι στ'αυτιά μας.
  • 13. Miley Cyrus-We Can't Stop

    Κλασική περίπτωση φαινομένου Dementors, το μόνο πράμα πιο θλιβερό από αυτό το τραγούδι είναι η κατάντια της ίδιας της Μάιλι. Αλλά το καλύτερο είναι ότι αυτό που δεν μπορεί να σταματήσει η πρώην Χάνα Μοντάνα-νυν Λίντσι Λόχαν είναι το ξέφρενο πάρτι. Σοβαρά; Το πάρτι που φαντάζομαι εγώ, ακούγοντας αυτό το πράμα, γίνεται σε ένα ημιυπόγειο στο Κορδελιό, για τα 15α γενέθλια ενός ντροπαλού σπυριάρη, με μόνους παρευρισκόμενους μια χοντρή που έχει κηρύξει κατά μέτωπον επίθεση στα πατατάκια, έναν νέρντουλα που σκέφτεται να την πέσει στη χοντρή αλλά φοβάται τη χυλόπιτα, εκείνο το "ιδιαίτερο" παιδί που προσπαθεί να γλείψει τη μουσούδα όποιου του απευθύνει το λόγο, και τη μαμά του εορτάζοντος που θεώρησε κατάλληλη μουσική επιλογή το τελευταίο σιντί των Ζουζουνιών.
  • 12. Avril Lavigne ft. Chad Kroeger-Let Me Go

    Όλες οι γυναίκες τραγουδίστριες που είναι παντρεμένες με τραγουδιστές θα βγάλουν κάποια στιγμή ντουετάκι με τον έρωτα της ζωής τους. Αν κάτσω να μετρήσω πόσα τραγούδια έχουν βγάλει μαζί η Μπιγιονσέ με τον Τζέι Ζι, θα με φάει η δεκαετία. Κι η Άβριλ δε θα έπρεπε να αποτελεί εξαίρεση, σωστά; ΛΑΘΟΣ. Αν ο άντρας σου είναι ο Τσαντ Γαμημένος Κρούγκερ, ναι, εκείνος ο μαλάκας που τραγουδάει και νομίζεις πως χέζει πρώτη φορά μετά από δέκα μέρες που έτρωγε μόνο ρύζι, και ο μόνος άνθρωπος που τον συμπαθεί είναι ο Χωστήρας, δεν δικαιούσαι. Βασικά αν ο άντρας σου είναι ο Τσαντ Γαμημένος Κρούγκερ, είσαι τόσο κακόγουστη που δε θα έπρεπε να ζεις πάνω στον πλανήτη. Όσο για το τραγούδι, το τραγουδάνε η Άβριλ Λαβίν κι ο Τσαντ Γαμημένος Κρούγκερ. Αυτό. Θέλετε κι άλλο;
  • 11. Pitbull ft. Christina Aguilera-Feel This Moment:

    Θεωρητικά δεν υπάρχει κάτι το ενδιαφέρον εδώ. Ο Πίτμπουλ εξακολουθεί να είναι ένας ανεγκέφαλος που επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι οι Μεξικανοί είναι οι Αλβανοί της Αμερικής, η Κριστίνα Αγκιλέρα εξακολουθεί να τσιρίζει μέχρι να φτύσει τον δεξιό της πνεύμονα για να μας δείξει ότι και καλά έχει φωνάρα, όλα πάνε σύμφωνα με τη συνταγή. Αυτό, όμως, που μας θυμίζει ότι κάποιος πρέπει επιτέλους να ανοίξει στα δύο το άδειο κεφάλι του Πίτμπουλ, είναι η αναίσχυντη χρήση sample από το γαμημένο Take On Me, ένα από τα πιο classic ποπ κομμάτια των 80's, κάτι το οποίο είναι σαν να παίρνεις να διαβάσεις το ΟΚ ή το Hello ή την Εσπρέσο και να σου περιγράφουν τις περιπέτειες των Μενεγάκη-Ματέο στην Ψαρού χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από τον Σαίξπηρ.
  • 10. Britney Spears-Work Bitch:

    Θυμάστε εκείνα τα τρία χρόνια μέχρι το 2007 που η Μπρίτνεϊ μπαινόβγαινε στην απεξάρτηση και δεν έβγαλε κανένα τραγούδι και νομίζαμε ότι ησυχάσαμε; Όμορφα χρόνια, πιο αθώα, πιο ανέμελα. Σήμερα, στα τριαντακάτι της, η Μπρίτνεϊ αρνείται πεισματικά να συνειδητοποιήσει ότι αν συνεχίσει έτσι θα καταλήξει σαν τη γαμημένη Μαντόνα που στα πενηνταπέντε της ακόμα παριστάνει την τσιρλίντερ. Αυτό καθεαυτό το τραγούδι είναι ένα dubstepοειδές...κάτι, με την Μπρίτνεϊ από πάνω να τραγουδάει (ή μάλλον βασικά να μην προσπαθεί καν να τραγουδήσει), με την γνωστή της φωνή "γάτα με φαρυγγίτιδα που της πατάει την ουρά το λεωφορείο" και μία βρετανική προφορά που ψώνισε από τους Πακιστανούς στην Ομόνοια. Και φυσικά έχει να κάνει με bitch. Δε γίνεται χωρίς bitch. It's Britney, bitch. Bitch.
  • 9. Παντελής Παντελίδης-Το Φίδι

    Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Γύρω στο δωδέκατο εκατομμύριο τραγούδια στον στιχουργικό άξονα "ήμασταν τόσο ερωτευμένοι όσο δεν έχει ερωτευτεί ποτέ ο Ονούρ με τη Σεχραζάντ, μέχρι που επιτέθηκε το Έθνος της Φωτιάς ήρθε αυτός ο άλλος και σε πήρε μακριά μου, αλλά το ξέρω ότι θα επιστρέψεις, το ξέρω", ο Παντελής ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι α) όσο και να το λέει, να παραπονιέται και να γράφει γράμματα στον Άι Βασίλη, η πρώην του δε θα επιστρέψει, β) ότι ο στίχος "όσο δέρμα κι αν πετάξεις φίδι είσαι δε θα αλλάξεις" είναι από τους πιο γελοίους έβερ, μαζί με τον "καλύτερα σεισμόπληκτος ζητιάνος και πρεζάκιας παρά κυριλέ χλεχλές λούλης και κιλοτάκιας" του Αλβανού ράπερ Τους, και γ) ότι πρέπει να σταματήσει να γράφει τραγούδια.
  • 8. Γιώργος Μαζωνάκης-Καλώς Σας Βρήκα:

    Κάτι έλεγα για γελοίους στίχους, ε; Ο παλιός είναι αλλιώς, και με την "αδιάβροχη καρδιά" ο Μαζώ, με πάνω από δεκαπέντε χρόνια εμπειρία στο "ελληνικό" "λαϊκό" "τραγούδι", βάζει κάτω τον Παντελή και το φίδι του, τον τσαλαπατάει, τυπώνει τους στίχους του Συνοδεύομαι και το κάνει κωλοσφούγγι και δεν το συνεχίζω άλλο γιατί το ξεφτιλίσαμε ήδη (κλόπιραϊτ Διπρόσωπος). Επίσης, αυτή η τάση που έχουν οι τραγουδιστές αυτές τις εποχές να περιλαμβάνουν στους στίχους τους την Ελλάδα, που ξεκίνησε ο Βασίλης-ένας-είναι-ο-Βασίλης με το "έχω μόνο ένα ελάττωμα/αγαπάω τα λάθος άτομα/και πονάει η καρδιά μου η ρημάδα/σαν την πληγωμένη μου Ελλάδα", το οποίο δεν περιλαμβάνεται στη λίστα γιατί το θεωρώ κάτι σαν καλτ αριστούργημα, πρέπει να σταματήσει. Χθες.
  • 7. One Direction-One Way Or Another

    Θα έπρεπε να είχα ονομάσει τη λίστα "οι δεκαπέντε χειρότερες κλεψιές του 2013", γιατί πλέον κανείς δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα νέο και κακό τραγούδι χωρίς να πάρει sample από ένα παλιό και καλό τραγούδι. Και το να τραγουδήσουν αυτές οι πέντε λουγκρέτες, πριν τις σκοτώσει ο Εκλεκτός, το One Way Or Another, που είναι πολύ πιο ροκ από ό,τι θα ήλπιζαν ποτέ να είναι, είναι σαν να χέζουν στον τάφο της Ντέμπι Χάρι. Που δεν πέθανε. Τόσο χάλια. Και το καλύτερο είναι ότι το επακολούθησαν με τραγούδι ονόματι Best Song Ever, που ξεσηκώνει το Baba O 'Riley. Νομίζουν τα καημένα ότι έχουν τ'αρχίδια να σταθούν απέναντι σε μια από τις πιο γαμωτεραστιοτέθοιες μπάντες της ιστορίας; Λοιπόν...γυαλιά ηλίου...δε θα ξεγελαστούμε ξανά. YEAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!
  • 6. PSY-Gentleman:

    Μην και σας ξανακούσω, κακομοίρηδές μου, να λέτε κακή κουβέντα για το Gangnam Style. Το Gangnam Style είναι έπος. To Gangnam Style είναι θρησκεία. To Gangnam Style είναι μία σύγχρονη Ποιμενική Συμφωνία, μπροστά στο ό,τι επακολούθησε για να αντικαταστήσει το Gangnam Style, που όπως και να το κάνουμε είναι πια last year's joke, κατ'απόλυτη κυριολεξία. Θυμάστε εκεί γύρω στο 2011, που η Lady Gaga προσπάθησε να μας ξαναπουλήσει το Bad Romance, απλά χειρότερο και με τον τίτλο Judas? Κάτι τέτοιο έχει συμβεί κι εδώ, απλά δέκα χιλιάδες φορές χειρότερο. Και μόλις συνειδητοποίησα ότι η Lady Gaga δεν έχει καμία απολύτως δουλειά να συγκρίνεται με αυτό το έκτρωμα. Εκτός που οι στιλιστικές της επιλογές είναι πιο γελοίες κι από τα βίντεο του PSY.
  • 5. Will.I.Am. ft. Justin Bieber-#That Power:

    Θα έλειπε ο Μάρτης από τη Σαρακοστή; Ή μάλλον, θα έλειπε το κακομαθημένο μπασταρδάκι που δεν του έμαθαν πού πρέπει να κατουράει και πού όχι, από τη λίστα με τα χειρότερα τραγούδια της χρονιάς; Φέτος τον βλέπουμε σε συνεργασία με τον Will.I.Am, ο οποίος από τότε που τον παράτησε η Φέργκι ψάχνει μια θηλυκή παρουσία να συμπληρώσει τις "εμπνεύσεις του" (πέρσι ήταν η Μπρίτνεϊ με φαρυγγίτιδα). Εν προκειμένω, ξέθαψε μια βουβουζέλα από το Μουντιάλ του 2010, την έβαλε στον πρωκτό του, έφαγε φασολάδα, έτοιμο το μπιτ. Όσο για στίχους, έβαλε έναν όρθιο πίθηκο, ή μάλλον έναν άλλο όρθιο πίθηκο, να παίξει βελάκια με στόχο έναν πίνακα με άκυρες λέξεις, κι ό,τι έβγαινε το τραγουδούσε με αυτό το ανεπανάληπτο flow που κάνει τον Snik να μετράει για ράπερ.
  • 4. Kesha ft. Will.I.Am-Crazy Kids
    Επειδή ούτε κι ο Απρίλης λείπει από τη Σαρακοστή, στην τέταρτη θέση βρίσκουμε την Kesha, η οποία για άλλη μια χρονιά επιλέγει να χρησιμοποιήσει όλες τις αισχρές μόδες της εποχής μας. Autotune μέχρι να μην αναγνωρίζεις ότι υπάρχει άνθρωπος (λέμε τώρα) από πίσω; Τσεκ. Εκνευριστικά σφυρίγματα στο ρεφρέν; Τσεκ. Ηλίθιοι στίχοι που περιστρέφονται γύρω από το θεματικό άξονα YOLO? Τσεκ. Γκεστ στροφή από τον Will.I.Am, τον οποίο πρέπει κάποιος να πυροβολήσει αυτή τη στιγμή; Τσεκ. Αγαπημένο μου, δε, σημείο του τραγουδιού, είναι στο τέλος της στροφής του Will.I.Am, όπου ή εγκεφαλικό παθαίνει, ή επιληπτική κρίση, ή αποφασίζει να αποδώσει φόρο τιμής στον τραγουδιστή του εμβληματικού Τσακαρόν Μακαρόν. Και κάποιος να συστήσει έναν στυλίστα στην Kesha.
  • 3. Jason Derulo ft. 2Chainz-Talk Dirty

    Θα πιστεύατε ποτέ ότι ακούν τσιφτετέλια και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κι όχι μόνο εδώ στο Γιουνανιστάν; Και μάλιστα ερμηνευμένα από τον Τζέισον Ντερούλο, έναν τύπο με φωνή "κάτι με σφίγγει στ' αρχίδια", και τον Δύο Αλυσίδες, έναν τύπο με τόσο γελοίο ψευδώνυμο που ο Βανίλα Άις του έκανε μήνυση για τα πνευματικά δικαιώματα των γελοίων ψευδωνύμων. Μιλάμε ότι ο τύπος κάνει τον Will.I.Am να μετράει για ράπερ. Οι δε στίχοι του τραγουδιού είναι εξ ολοκλήρου σεξουαλικά υπερνοούμενα. Τι είναι τα υπερνοούμενα, θα με ρωτήσετε, και θα σας πω ότι είναι αυτά που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι υπονοούμενα, αλλά είναι τόσο ηλίου φαεινότερα όσο και η εκρηκτική αταλαντοσύνη του Τζέισον Ντερούλο, κι άρα βγαίνουν πάνω απ'τα υπονοούμενα, άρα είναι υπέρ-νοούμενα. Το γάμησα, ε;
  • 2. Stan-Σε θέλω εδώ

    Η μουνοδουλίαση είναι ασθένεια ανίατη και θανατηφόρος. Ή τουλάχιστον αυτό θα έλεγα, αλλά για να είναι κάποιος μουνόδουλος πρέπει πρώτα πρώτα να του αρέσει έστω και λίγο το μουνί. Κι ο Σταύρος Αντιπαριώτης, που έγινε Σταν γιατί είδε μια μέρα το βίντεο κλιπ του Έμινεμ με τη Ντάιντο κι έκλαψε πάρα πολύ, με τη νεραϊδένια του φωνή και τις μαγευτικές σκηνές του βίντεο κλιπ που κλαψομουνιάζει κάτω απ'τη ντουζιέρα, ντυμένος, με αποτέλεσμα το βρεγμένο φανελάκι να κολλάει ηδονικά στα σφιχτά του μούσκουλα (...αν δεν ξεράσατε ακόμα έχετε σίγουρα πιο γερό στομάχι από μένα), ε, δεν τον λες κι άντρα βαρύ και βαρβάτο. Κι όλα αυτά σε ένα μπιτ που δεν είναι αποτυχημένη προσπάθεια να γίνει ηλεκτρονική μουσική. Είναι αποτυχημένη προσπάθεια να γίνει αποτυχημένη προσπάθεια να γίνει ηλεκτρονική μουσική.
  • 1. Miley Cyrus-Wrecking Ball

    Ναι, ναι, ξέρω έδειξα πολλή αγάπη στη Μάιλι φέτος, αλλά ας δούμε λίγο την κατάσταση. Η Μάιλι Σάιρους είναι μια τραγουδίστρια της οποίας η φωνή προκαλεί achy breaky ears (που θα έλεγε κι ο μπαμπάς της). Η Λάνα Ντελ Ρέι είναι μια τραγουδίστρια που μακάρι να είχε sadness μόνο το summertime, γιατί και το χειμώνα χαρούμενη δεν τη λες. Κι η Λέιντι Γκάγκα είναι μια τραγουδίστρια της οποίας οι αισθητικές απόψεις είναι ενδιαφέρουσες να τις πω; εκκεντρικές να τις πω; για τον πούτσο θα τις πω. Αυτός λοιπόν που έβαλε τη Μάιλι να τραγουδάει ένα τραγούδι της Λάνα Ντελ Ρέι σε ένα βίντεο κλιπ της Λέιντι Γκάγκα, πραγματικά αξίζει μια μπάλα κατεδάφισης στη μούρη. Μάιλι, συγχαρητήρια, κέρδισες. Και τώρα τράβα για rehab. Και μη μου πεις no no no, γιατί τα ίδια έλεγε κι η Έιμι και είδες πού κατέληξε.
Αυτά, και να προσέχετε μην ανοίξετε κατά λάθος κανένα ραδιόφωνο και ακούσετε το ηχητικό αντίστοιχο της διάρροιας και μετά κατηγορείτε εμένα.

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Χρονικά φοιτητικής αφραγκίας

Ο Μίλτος σηκώθηκε αργά αργά από τον καναπέ που κοιμότανε. Πάτησε ανάμεσα σε άδεια κουτιά πίτσας, σακούλες από πατατάκια και σημειώσεις από τα μαθήματα της Δημιουργικής Παπαρολογίας που ήταν σκόρπια στο πάτωμα. Με αργές αλλά σταθερές κινήσεις, άνοιξε το ψυγείο. Μέσα υπήρχε ένα μπουκάλι γάλα. Το άνοιξε και το περιεχόμενό του άρχισε να έρπει προς τα έξω. Το πέταξε με σιχασιά στα σκουπίδια, καθώς θυμότανε ότι δεν είχε αγοράσει γάλα μετά την 28η Οκτωβρίου.
Το σπίτι του ήταν κρύο και παγωμένο. Για θέρμανση, φυσικά, ούτε λόγος. Η συνέλευση της πολυκατοικίας είχε αποφασίσει ομόφωνα ότι δε θα έβαζε πετρέλαιο εκείνο το χειμώνα. Σκεφτόταν να τυλιχτεί ξανά κάτω από την κουβέρτα του και να κοιμηθεί άλλες πέντε-έξι μέρες, αλλά τότε είδε πάνω στο τραπέζι του έναν λογαριασμό της ΔΕΗ, ο οποίος θα έληγε σε περίπου τρεις ώρες.
Άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του τζιν του. Βρήκε ένα εικοσάευρο. Μια περαιτέρω αναζήτηση, κάτω από μαξιλάρια, ανάμεσα στα σκουπίδια και στο παχύ του έντερο λίγο παραδίπλα από την σκωληκοειδίτιδα, αποκάλυψε 31 ευρώ και 29 λεπτά. 
Κατά διαβολική σύμπτωση, ο λογαριασμός ήταν ακριβώς 51 ευρώ και 29 λεπτά. Αλλά αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να περάσει την υπόλοιπη εβδομάδα με 0 ευρώ και 0 λεπτά.
Τι το ήθελε, άραγε, να καλέσει τον Πέτρο, την Αντιγόνη και την Τζοάνα για τετραήμερο τουρνουά τίτσου; 
Στην αρχή, βέβαια, δεν ήταν τετραήμερο. Για ένα απόγευμα τους είχε καλέσει. Αλλά, κουβέντα στην κουβέντα, τρώγε πίτσες, πίνε μπύρες, μπάνιζε τον τορνευτό κώλο της Αντιγόνης, τρώγε αγριεμένα βλέμματα από την Τζοάνα που κατά βάθος σε γουστάρει αλλά αρνείται να το παραδεχτεί, άκου τον Πέτρο να κάνει τις βαθυστόχαστες αναλύσεις του για το τι έχει να προσφέρει η ΔΑΠ στα πανεπιστήμια, κι είχε και μια διαολεμένη ρέντα ο φίλος μας ο Μίλτος κι έβγαζε κάθε παρτίδα grand, το απόγευμα έγινε τετραήμερο.
Έκανε να στρίψει τσιγάρο. Δεν είχε ούτε καπνό, ούτε χαρτάκια. Γύρισε και κοίταξε το τασάκι. Ήταν γεμάτο διαφόρων ειδών γόπες, απ'τον Πέτρο που κάπνιζε Ντάβιντοφ γιατί έμενε στο Πανόραμα αλλά "συμμεριζόταν τον πόνο και την αγωνία του φτωχού φοιτητή", απ'την Τζοάνα που κάπνιζε Χόλμπορν κίτρινο γιατί όλος ο κόσμος αυτό καπνίζει, από την Αντιγόνη που βασικά έφτυνε μέσα τις τσίχλες της γιατί δεν κάπνιζε, από τον ίδιο, ενώ κάποια γόπα πρέπει να είχε και ρίγανη μέσα.
Μετά άρχισε να ψάχνει τριγύρω του για χαρτί. Θυμότανε ότι είχε κάπου παρατημένο έναν Ριζοσπάστη, που τον είχε πάρει από έναν Κνίτη μπας και σταματήσει να τον πρήζει, αλλά μετά θυμήθηκε ότι τον είχε ήδη χρησιμοποιήσει για να βουλώσει κάτι χαραμάδες κάτω απ'τα παράθυρα.
Εν τέλει ξετρύπωσε ένα φυλλάδιο μιας τοπικής πιτσαρίας. Φήμες λένε ότι ο τελευταίος που είχε φάει από εκείνη την πιτσαρία, τον βρήκανε πολλούς μήνες αργότερα σε ένα ημισκότεινο δωμάτιο, αποστεωμένο και με ένα ανατριχιαστικό βλέμμα τρόμου στα μάτια. Αλλά ούτως ή άλλως ο Μίλτος δεν είχε λεφτά για να παραγγείλει από οποιαδήποτε πιτσαρία, φαγώσιμη ή μη.
Σκάλισε λοιπόν τις γόπες για να βγάλει όσον καπνό μπορούσε, τον τύλιξε στο φυλλάδιο της πιτσαρίας κι ετοιμάστηκε να πάρει μια γερή όσο και απελπισμένη δόση νικοτίνης. Αλλά, φυσικά, υπήρχαν γύρω στους εφτακόσιους αναπτήρες ανά το σπίτι, εκ των οποίων δε λειτουργούσε κανείς.
Τότε θυμήθηκε τη χαλασμένη πρίζα. Τη μία και μοναδική φορά που είχε επιχειρήσει, πριν από πολλούς πολλούς μήνες, να σιδερώσει, μόλις έβαλε το σίδερο στην πρίζα, έκανε ένα τσαφ, πέταξε σπίθες κι έπεσε η ασφάλεια του σπιτιού. Το σίδερο έκτοτε έμελλε να μετατραπεί σε ένα εξαιρετικό πρες παπιέ.
Φόρεσε τα δερμάτινά του γάντια για να μην τον χτυπήσει το ρεύμα, πήρε το σίδερο, και με προσοχή το ξαναέβαλε στη χαλασμένη πρίζα. Το αποτέλεσμα ήταν θεαματικό. Φυσικά, θα μπορούσε να είχε ανάψει το αυτοσχέδιο τσιγάρο του και παίρνοντας φόρα με τη μηχανή και τρίβοντας το σκουλαρίκι του στην άσφαλτο, αλλά δεν είχε σκουλαρίκι.
Ή λεφτά για βενζίνη.
Ή μηχανή.
Ένα πολύτιμο μάθημα που πήρε ο Μίλτος από αυτή την εμπειρία ήταν ότι τα φυλλάδια από τις πιτσαρίες δεν κάνουν για τσιγαρόχαρτα. Όλο το σπίτι βρωμοκοπούσε. Αλλά γι'αυτό μάλλον ευθυνόταν το ότι είχε να καθαρίσει το ίδιο διάστημα που είχε να περάσει μάθημα.
Κι αυτό ήταν πολλούς Σεπτέμβρηδες πίσω.
Το στομάχι άρχισε να γουργουρίζει. Ο Μίλτος ξανακατευθύνθηκε στην κουζίνα, με μια μικρή φωνούλα μέσα του να μετανιώνει που πέταξε το ζωντανό γάλα στα σκουπίδια. Με μια γρήγορη ματιά το μόνο που ανακάλυψε ήταν κάτι μπισκότα σκύλου, κάτι που ήταν εξαιρετικά παράδοξο καθώς δεν είχε σκύλο. 
Μετά το βλέμμα του γύρισε στην καφετιέρα. Φυσικά, δεν υπήρχε καφές μέσα. Μόνο τα φίλτρα του καφέ είχαν ανάμεσά τους μια καφετιά γλίτσα, σημάδι ότι είχαν να αλλαχτούν από το τελευταίο πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού.
Μετά από ένα πλούσιο και θρεπτικό πρωινό αποτελούμενο από Pedigree και τα νεκρά κουφάρια των κόκκων του καφέ που θυσιάστηκαν ηρωικά στο βωμό του πρωινού ξυπνήματος, ο Μίλτος πήρε τη γενναία απόφαση να πάει να πληρώσει το λογαριασμό, και μετά να κατευθυνθεί στη σχολή, γιατί σίγουρα θα ήταν πιο ζεστή από το σπίτι του.
Κοίταξε τα ρούχα του. Είχαν περάσει πολλοί μήνες από τότε που ήταν πλυμένα. Στην αρχή τα είχε χωρίσει σε "πλυμένα" και "άπλυτα που ξαναφοριούνται". Μετά σε "άπλυτα που ξαναφοριούνται" και "άπλυτα που δεν ξαναφοριούνται". Μετά σε "άπλυτα που δεν ξαναφοριούνται" και "άπλυτα που αδειάζουν λεωφορείο σε 3,2 δευτερόλεπτα".
Πλέον ανήκαν στην κατηγορία "άναψε μια φωτιά και πέταξέ τα όλα μέσα".
Ο Μίλτος διάλεξε τα όσο μπορούσε λιγότερο βρωμερά, τα φόρεσε, ψεκάστηκε δύο τρύπες του όζοντος Axe, πήρε το λογαριασμό και το άδειο από κάρτα κινητό του και πήγε να πληρώσει το λογαριασμό. Αφού τον πλήρωσε, κατευθύνθηκε στη στάση του λεωφορείου.
Μπήκε μέσα κάνοντας ένα διπλό Άξελ και τρία άλματα της Νάντιας Κομανέτσι και τρύπωσε. Μετά άρχισε να σκέφτεται, "έχω βγάλει κάρτα διαδρομών;". Κοίταξε στην τσέπη του και είδε ότι είχε μια κάρτα διαδρομών για το μήνα Σεπτέμβριο. 
Η μέρα ήταν 13 Δεκεμβρίου.
"Ε, δε γαμιέται;" σκέφτηκε ο Μίλτος. "Εδώ μέσα γίνεται ένας κακός χαμός. Μόνο στην ταράτσα δεν υπάρχουν επιβάτες. Σιγά μη μπει εδώ μέσα ελεγκ..."
-Εισιτήρια παρακαλώ...εισιτήρια παρακαλώ...ακούστηκε μια φωνή από το βάθος του λεωφορείου.
"Σκατά!" σκέφτηκε ο Μίλτος και κουλουριάστηκε όπως όπως πίσω από δύο τεράστια μαύρα σακβουαγιάζ που κουβαλούσε ένας μελαχρινός μικροπωλητής. Ευτυχώς, ο ελεγκτής δεν τον είδε, γιατί εκείνη την ώρα είχε πιάσει έναν Ρωσοπόντιο χωρίς εισιτήριο κι αυτός του έλεγε "Έι, μίλα όμορφα, ποιος είσαι εσύ μπλιετ".
Εν τέλει, κάποια στιγμή το λεωφορείο σταμάτησε μπροστά στο τμήμα Δημιουργικής Παπαρολογίας. Ο Μίλτος έκανε άλλα τρία ακροβατικά και βγήκε από το λεωφορείο. Στο κυλικείο συνάντησε τον Πέτρο.
-Ρε Πέτρο, εσύ που είσαι καλό παιδί, θα μου δανείσεις ένα εικοσάευρο να βγάλω την εβδομάδα;
-Κοίτα να δεις, φίλε Μίλτο, είπε ο Πέτρος με ύφος Δαπίτη. Συμμερίζομαι τον πόνο και την αγωνία του φτωχού φοιτητή, αλλά τον τελευταίο καιρό είμαι σε οικονομική στενότητα και...
-Αχ, καλέ, τι ωραίο πλεκτό είναι αυτό που πήρες! παρενέβη τότε η Αντιγόνη, που δεν ήταν κρυφό ότι τριβότανε στον Πέτρο, προς μεγάλο εκνευρισμό του Μίλτου.
-Σ'αρέσει; είπε ο Πέτρος. Χθες το πήρα. Αυθεντικό Μπέρμπερι. Μόνο 200 ευρώ.
-Ε, για κάτσε ρε μαλάκα, είπε ο Μίλτος φουρτουνιασμένος. Χθες πήρες διακόσια ευρώ Μπέρμπερι και μου λες ότι δεν έχεις να μου δανείσεις 20 ευρώ;
-Λογικό δεν είναι ρε Μίλτο; είπε ο Πέτρος. Ξόδεψα διακόσια ευρώ χθες, κι άρα τώρα δεν έχω είκοσι ευρώ να σου δώσω. Δεν είναι και πυρηνική φυσική!
-Ρε τράβα στους Κνίτες να δεις αν έρχομαι, είπε ο Μίλτος εξοργισμένος και πήγε να πιάσει θέση στην αίθουσα-τέρμα πίσω, μην τυχόν και, παρ'ελπίδα, ήταν αναμμένα τα καλοριφέρ.
Φυσικά και δεν ήταν.
Δίπλα του ήρθε και κωλοκάθισε η Τζοάνα.
-Τι έχεις κι είσαι μουτλωμένος, βλε; του είπε με μπεμπεκίστικο-και-καλά-χαριτωμένο ύφος.
O Μίλτος δε σκόπευε να της πει ότι είχε μείνει τέρμα άφραγκος, κι έτσι είπε ότι δεν έχει τίποτα κι απλά δεν είχε πιει καφέ.
-Α, ωραία, είπε η Τζοάνα και χαμογέλασε. Να σε πω...μήπως έχεις να με δανείσεις δέκα ευρώ;
Αυτό ήταν το αποκορύφωμα. Χωρίς να πει λέξη, σηκώθηκε από την αίθουσα κι άρχισε να κατευθύνεται προς τη λέσχη, στην οποία είχε ήδη αρχίσει να σερβίρεται το μεσημεριανό της ημέρας, παστός δεινόσαυρος. 
Είχε έναν μαρκαδόρο στην τσέπη του. Σε μια κολόνα έγραψε "Φοιτητής Δημιουργικής Παπαρολογίας παραδίδει μαθήματα Έκθεσης σε μαθητές Λυκείου. 6985...". Σε μια άλλη κολόνα, λίγα μέτρα παρακάτω, έγραψε "Παραδίδονται μαθήματα κιθάρας. 6985...", αν και δεν ήξερε κιθάρα. Εν τέλει, σε κάτι ανδρικές τουαλέτες που μπήκε, έγραψε στον τοίχο "Κάνω πίπες. 6985...".
Αφού έφαγε τον παστό δεινόσαυρο που του αναλογούσε, άρχισε, με βαρύ βήμα, να περπατάει προς το σπίτι του, αναλογιζόμενος πόσο κοστίζουν άραγε κάποια μέτρα σκοινί, ώσπου του ήρθε η φαεινή ιδέα να περάσει από το ATM να βεβαιωθεί για το απέραντο κενό του λογαριασμού του.
Τι ευτυχία! Η μάνα του είχε στείλει τα λεφτά τρεις μέρες νωρίτερα.
Μεμιάς, ο Μίλτος πήρε τηλέφωνο την Αντιγόνη.
-Έλα βρε Αντιγονάκι με το ωραίο σου κωλαράκι! Τι μου κάνεις; 
-...
-Τάξε μου! Πού θες να πάμε απόψε να φάμε; 
-...
-Στο Κίτσεν Μπαρ; Εννοείται! 
-...
-Εγώ κερνάω, βέβαια!
...δεν έμελλε να μάθει τίποτα από την εμπειρία του.
Αυτά, και να προσέχετε μην ξοδέψετε όλα τα λεφτά σας και μετά αρχίσετε να τρώτε τα ψίχουλα που έχουν απομείνει στις άδειες σακούλες απ'τα πατατάκια.

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Πες το με έναν τοίχο part 2: Γιατί έτσι μου'ρθε

Σχεδόν δύο χρόνια μετά τη μεγάλη επιτυχία του "Πες το με έναν τοίχο", επιστρέφω στον τόπο του εγκλήματος με ένα σίκουελ που θα σας κάνει να αναπολείτε τα αλλεπάλληλα σίκουελ της Μεγάλης των Μπάτσων Σχολής.
Κι ένα αντίστοιχο άσμα για soundtrack:

Πάμε λοιπόν.


(και ναι, εννοείται ότι τον Εκλεκτό θα τον παίξει ο Τζέισον Στέιθαμ όταν εξασφαλίσω παραγωγό για την κινηματογραφική μεταφορά του έργου).

Αυτά, και να προσέχετε τι ποστάρετε στο Facebook, γιατί ο κόσμος είναι κακός, δεν είδες τι έπαθε η κόρη της Κικίτσας, απέναντι, που ανέβασε ένα ντακ...αυτό πώς το λένε και δυο μέρες μετά την βρήκαν νεκρή και βιασμένη στο στενό πίσω απ'τους σκουπιδοντενεκέδες; Αυτά να βλέπεις και να φυλάγεσαι. Και να διαβάζεις και λίγο. Άιντε. Τα φόρτωσες όλα στον κόκορα.