Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει

Πού χάθηκες εσύ, νεαρέ;
Δεν είπαμε; Στη Χαλκιδική.
Μπα, μπα; Εκδρομούλες; Και για πες μας, πού πήγες; Καλλικράτεια-Φλογητά-Μουδανιά, μπιτς μπαρ, εκατοντάδες καγκούρια και ξεκώλια να κωλοχτυπιούνται με τα Μπραζίλιαν μαγιό μέχρι πρωίας υπό τους ήχους του David Guetta και άλλων μεγάλων καλλιτεχνών;
Όχι.
Πόρτο Καρράς, χλιδοφάση, γκουρμεδιές, σαμπάνιες, σπα, ρουμ σέρβις, καμαριέρες να σου κάνουν μασάζ στα αρχίδια καθώς θα αγναντεύεις το ηλιοβασίλεμα και τις πλούσιες Ρωσιδούλες που κολυμπάνε στην πισίνα, στο ρουφ γκάρντεν με το μοχίτο ανά χείρας;
Όχι.
Κανένα αναρχοαυτόνομο κάμπινγκ με άπλυτους Κνίτες, ελληνικό ροκ, μπύρα, μπάφο και αριστερά γκομενάκια με τζίβες να σου αναλύουν το πολιτικό πρόγραμμα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α πριν τους αναλύσεις το πολιτικό πρόγραμμα πίσω από κάτι θάμνους;
Όχι.
Τότε πήγες στο Άγιον Όρος για να "αναθερμάνεις τη σχέση σου με τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό", να φας τεράστιες ψαρούκλες παρέα με τους καλόγερους και να μυηθείς στην ιερή τέχνη της κτηματομεσιτικής λιμνοθαλασσών.
Όχι λέμε.
Και πού σκατά πήγες;
Στην Ολυμπιάδα, με τη μαμά και το μπαμπά, οικογενειακό θέρετρο στην ανατολική πλευρά, τίγκα στους Βούλγαρους με ανήλικα παιδιά και στους συνταξιούχους, στο οποίο οι μόνοι κάγκουρες ήταν οι σερβιτόροι στις πέντε ταβέρνες, τρεις καφετέριες κι ένα μπαρ του χωριού και το κοντινότερο ξεκώλι ήταν στο Σταυρό Θεσσαλονίκης, δεκαπέντε χιλιόμετρα μακριά.
Και μετά υποθέτω ότι σε πήγανε στο λούνα παρκ, σε ανεβάσανε στη μεγάλη ρόδα και μετά έκλαιγες όλη την υπόλοιπη νύχτα γιατί δε σου παίρνανε μαλλί της γριάς, μπέμπη.
Καλά, κορόιδευε εσύ, αλλά πρώτον, δεν έκανα έτσι όταν ήμουν μικρός, ήμουν πολύ ήσυχο παιδάκι, δεύτερον, το μαλλί της γριάς είναι μια βλακεία, και τρίτον αν έχεις εσύ να μου προσφέρεις καμιά εναλλακτική λύση που να μην χρειάζεται ένα κάρο λεφτά θα χαρώ πολύ να την ακούσω. Καταλάβετέ με. Είμαι ένα φτωχό παιδί από μια φτωχή οικογένεια. Γλιτώστε τη ζωή μου από αυτή τη θηριωδία. Γκαλιλέο Φίγκαρο. Και τέθοια.

Νυχτερινή ζωή γιοκ, δηλαδή;
Όχι τελείως γιοκ. Είχε ένα μπαρ, το οποίο το Σάββατο διοργάνωσε λάιβ ελληνική βραδιά με "έντεχνο λαϊκό". Αυτό εκεί στην Ολυμπιάδα υποθέτω ότι μεταφράζεται σε Παντελίδη και Πάολα, γιατί τέτοια έπαιζαν.
Επομένως μπορούμε να υποθέσουμε χωρίς βλάβη της γενικότητας ότι, για άλλη μια φορά, δε βρήκες γκόμενα.
Όχι, αποφάσισα να μείνω πιστός στην Κατερίνα.
Καλά, έτσι λένε όλοι. Στο μεταξύ η μάνα μου με ρωτάει αν ξέρω κανένα ωραίο ήσυχο μέρος για να πάει διακοπές. Λες να της συστήσω την Ολυμπιάδα;
Α, ξέρω γω; Γιατί όχι.
Έχει καλές παραλίες;
Έξω από το χωριό, σε κάτι κολπίσκους. Μέσα στο χωριό έχει πέτρες, αχινούς και Βούλγαρους.
Μάλιστα. Κι από φαΐ τι λέει;
Αν πας στην Ολυμπιάδα και δε φας μύδια είναι σαν να πας στην Κωνσταντινούπολη και να μη φας μπακλαβά, ή στο Αφγανιστάν και να μη φας χειροβομβίδα στη μάπα. Δοκίμασα δύο ταβέρνες. Η μία από αυτές ήταν φοβερή. Στην άλλη μας έφεραν κάτι φαγητά τύπου "χταπόδι με μέλι και πορτοκάλι", οι τιμές στο θεό και το σέρβις ήταν κάτι σαν τον θάνατο από καρκίνο του πνεύμονα: αργό κι επώδυνο. Αλλά επειδή προφανώς και με διαβάζει όλο το σύμπαν και πρέπει να φυλάγομαι από τυχόν ιπτάμενα εξώδικα από τυχόν μαγαζάτορες που θα παρεξηγηθούν, δε θα σας πω ποια είναι ποια, για να πάτε και να την πατήσετε μόνοι σας.
Είσαι κακούλης.
Γι'αυτό με λατρεύεις.
Τι άλλο πρέπει να προσέχει όποιος πάει στην Ολυμπιάδα;
Κουνούπι μέχρι θανάτου, για να βρεις πάρκινγκ και δη με σκιά πρέπει πρώτα να πας στο Άγιον Όρος και να κάνεις χαρτοσημοκολλημένη αίτηση θαύματος απευθείας στο πνεύμα του Γέροντα Παΐσιου, περιπλανώμενοι γύφτοι που διαλαλούν την πραμάτεια τους στις οκτώ γαμημένη η ώρα το γαμημένο πρωί, κι ένας Βούλγαρος λυράρης που γυρνάει από ταβέρνα σε ταβέρνα και παίζει συνεχώς το "Από ξένο τόπο κι απ'αλαργινό".
Α, θαυμάσιο μέρος.
Άμα δε γουστάρεις, τράβα στα Μουδανιά και τις Καλλικράτειες και μη μας πρήζεις.
Και σε κανένα άλλο μέρος δεν πήγες;
Πήγα, πώς δεν πήγα. Μερικά από αυτά τα μέρη ήταν α) η Ουρανούπολη, στην οποία επιζούν από τους Ρώσους που έρχονται για το Άγιον Όρος, β) το Στρατώνι, το οποίο είναι εντελώς ρημαγμένο από τα νταμάρια αλλά στο μοναδικό μπιτς μπαρ του χωριού είχε μια κοκκινομάλλα σερβιτόρα άλλο πράμα λέμε και μη με ρωτήσετε γιατί δεν της την έπεσα, δεν της την έπεσα γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να μου καθότανε, γ) η Αμμουλιανή, νησάκι ανάμεσα σε δεύτερο και τρίτο πόδι, δ) ο Σταυρός, στον οποίο είχε συναυλία λόγω πανηγυριού Αγίας Παρασκευής, μια κοπέλα που στην αρχή τραγουδούσε κάτι σέρβικα και μετά έπιασε το I Still Haven't Found What I'm Looking For της ξεπουλημένης πόρνης της Ιρλανδίας με τέτοια τέλεια αγγλική προφορά που νόμιζα ότι ακόμα τραγουδούσε στα σέρβικα, και ε) τα Νέα Ρόδα, όπου ένας σκατόγυφτος καφετζής μας έφερε τέσσερα άτομα ένα μικρό μπουκαλάκι νερό και το χρέωσε κιόλας. Στους γιατρούς να τα φας.
Εκεί σε αυτά τα μέρη έχουν ακόμα της ψωλής τους το χαβά με το χρυσό και τις Σκουριές;
Αν τον έχουν λέει. Στην Ουρανούπολη κάποιος είχε γράψει σε τοίχο "ΝΕΡΟ ΑΕΡΑΣ ΔΑΣΗ ΥΤΑ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕ". Αυτό το ΥΤΑ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕ σημαίνει αδιαπραγμάτευτα, αλλά ξεκίνησε να το γράφει, δεν του έφτασε ο χώρος και το YTA το έβαλε από πάνω. Έξω από τα Νέα Ρόδα υπήρχε πινακίδα που έδειχνε τον Αστερίξ και τον Οβελίξ να σαπακιάζουν κάτι λεγεωνάριους κι από πάνω το ευφάνταστο σύνθημα "Φτάνουν πια οι αυταπάτες, ή με τους Ρωμαίους ή με τους Γαλάτες". Επίσης, κάπου που δε θυμάμαι πού, διοργανώνεται αυτές τις μέρες "αντιστασιακή κατασκήνωση". Αυτό που ακούσατε.
Αυτά ήταν όλα;
Σχεδόν. Τώρα ήρθε η ώρα να σας δείξω την καλύτερή μου ανακάλυψη, ένα αδόξως εγκατελειμμένο και ερειπωμένο κλαμπ στην αρχή της Ολυμπιάδας, το οποίο κερδίζει το βραβείο φαντασίας στην ονομασία κλαμπ στην Ελλάδα και παγκοσμίως. Ιδού:
Έχω τρεις εκδοχές για το όνομα αυτού του κλαμπ: α) όταν πρωτοάνοιξε, ήταν τόσο ωραίο που οι πελάτες έλεγαν στο αφεντικό "φτου να μη σας το ματιάξω" κι από κει έμεινε, β) το αγαπημένο τραγούδι του αφεντικού ήταν αυτό που λέει "φτου σου κοπελάρα μου, σήκω από τη θέση σου" και το έβγαλε από κει, και η τρίτη και μακρύτερη είναι ότι το άνοιξαν ο Φανούρης, ο Τιμόθεος, ο Ορέστης κι ο Υάκινθος και το κάνανε από τα αρχικά τους, κάτι σαν το ΠΕΔΕΣ, εκπομπή του Άλφα με πέντε άκυρα παιδαρέλια στην οποία βγήκε ο Malakeius για να επιβεβαιώσει ότι έχει ξεπουλήσει και τα τελευταία ίχνη της μπλογκικής ψυχής του στο διάολο για λίγα λεφτά και λίγες πίπες από τον Ερμόλαο.
Αυτά, και να προσέχουμε.
Έι, αυτό είναι δική μου ατάκα.

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Μια νέα φιλοσοφική θεωρία

Τις προάλλες διάβαζα το μυθιστόρημα "Ο Θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ", στο οποίο η υποθετική μαθηματική ιδιοφυΐα Πέτρος Παπαχρήστου προσπαθεί αποτυχημένα να λύσει την Εικασία του Γκόλντμπαχ ένα από τα δυσκολότερα μαθηματικά προβλήματα όλων των εποχών.
Είναι πολύ λιγότερο βαρετό από όσο φαντάζεστε, γιατί δεν απαιτεί να ξέρεις παραπάνω από τα μαθηματικά του γυμνασίου για να καταλάβεις τι γίνεται. Για την ιστορία, η Εικασία λέει ότι κάθε ζυγός αριθμός γράφεται ως άθροισμα δύο πρώτων αριθμών. Χαράς το πράμα. Το ζουμί της υπόθεσης, όμως, και αυτό που θα μας απασχολήσει σήμερα, είναι μια λεπτομέρεια του βιβλίου.
Όταν είναι 18 χρονών, ο υποθετικός Πέτρος στέλνεται στη Γερμανία για να μαθητεύσει δίπλα στον πραγματικό Καραθεοδωρή. Εκεί φιλοξενείται από μια οικογένεια Γερμανών, των οποίων η κόρη γοητεύεται από το παιδί-θαύμα και αναλαμβάνει να του "μάθει γερμανικά". Σε κάποια φάση, όμως, αυτή φεύγει και παντρεύεται έναν στρατιωτικό. Τότε ο Πέτρος αποφασίζει ότι για να την ξανακερδίσει πρέπει να μείνει στην ιστορία ως ο Μεγαλύτερος Μαθηματικός Όλων των Εποχών, αποδεικνύοντας την Εικασία.
Και φτάνουμε στη διατύπωση της νέας φιλοσοφικής θεωρίας: υπάρχει μια κινητήρια δύναμη πίσω από την κοινωνία, μία βαρύτητα που τραβάει τον κοίλο κύλινδρο από το θέμα Δ3 της Φυσικής στις Πανελλήνιες (20 καθαρό, ευχαριστώ πάρα πολύ) στο κεκλιμένο επίπεδο του χρόνου, μια πυρηνική κάψουλα που κινεί το USS Enterprise της ανθρωπότητας (είδα το Star Trek προχθές, ήταν άλλα 8 ευρώ που δε χρειαζόταν να είχαν βγει από την τσέπη μου). Κι αυτή η δύναμη είναι το Μουνί.
Αυτή η λέξη γράφτηκε με κεφαλαία γιατί δε συμβολίζει, στα συμφραζόμενα αυτής της ανάρτησης, το γυναικείο αναπαραγωγικό όργανο, αλλά αυτήν ακριβώς την αφηρημένη έννοια της κινητήριας δύναμης που τραβάει την ανθρωπότητα προς τα μπρος. Επειδή όμως μερικοί μπορεί να προσβληθούν από τη χρήση χυδαίων λέξεων, κι εγώ αυτό το σέβομαι απόλυτα σαν και τον Πρωθυπουργό μας γαμώ το κεφάλι μου μαλάκα, στη συνέχεια της ανάρτησης η δύναμη αυτή θα αναφέρεται ως "το Μεγάλο Μ" και η θεωρία ως "Μιισμός".
Σκεφτείτε το λίγο: για τον μέσο άντρα, η αναζήτηση της επόμενης ερωτικής συντρόφου σε γενικές γραμμές εξαντλείται σε δύο βυζιά κι έναν κώλο.
Φυσικά, δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι και υπάρχουν κι άλλες παράμετροι που λαμβάνονται υπόψιν. Που χου, οι ποδοφετιχιστές κοιτάνε και τα πόδια. Αν έχουν ωραίο πεντικιούρ, δεν ξέρω. Αλλά εν πάση περιπτώσει το ζουμί είναι αυτό.
Τις γυναίκες, όμως, πρέπει να τις εντυπωσιάσεις για να σου ανοίξουν την καρδιά τους και τα πόδια τους. Κι αυτό προσπαθεί να κάνει ο άντρας: να εντυπωσιάσει. Κι έτσι καταλήγουμε ότι τα πάντα στην κοινωνία γίνονται για το Μεγάλο Μ.
Φυσικά, το παράδειγμα του μυθιστορήματος με την Εικασία του Γκόλντμπαχ ήταν παρατραβηγμένο, γιατί λίγες γυναίκες έχουν την απαιτούμενη μενταλιτέ για να εκτιμήσουν τη μαθηματική ιδιοφυΐα στην επιλογή συντρόφου κι εγώ προσωπικά δεν ξέρω καμία, γιατί αν ήξερα δεν θα ήμουν εδώ τώρα. Ναι, μόλις αυτοχρίστηκα μαθηματική ιδιοφυΐα, υπάρχει πρόβλημα;
Υπάρχουν, όμως, και πιο χειροπιαστά παραδείγματα. Για παράδειγμα, η ενασχόληση με τη μουσική. Σε γενικές γραμμές αυτοί που μαθαίνουν μουσικά όργανα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: αυτοί που ξεκινάνε πριν τα δώδεκα κι αυτοί που ξεκινάνε μετά τα δεκαπέντε (από τα δώδεκα μέχρι τα δεκαπέντε είναι απασχολημένοι με το να την παίζουν εικοσιέξι φορές τη μέρα, να χρησιμοποιούν τη λέξη "μαλάκα" εφτά φορές σε κάθε πρόταση και να πλένονται μία φορά το χρόνο).
Αυτοί που ξεκινάνε πριν από τα δώδεκα είναι συνήθως επειδή οι γονείς τους αποφάσισαν ότι τα βλαστάρια τους πρέπει να έχουν μουσική παιδεία, άσχετα αν των ίδιων η παιδεία φτάνει μέχρι Λεπά και Λαίδη Άντζελα. Αυτοί που ξεκινάνε μετά τα δεκαπέντε εμπίπτουν στην περίπτωση του Μιισμού.
-Μα γιατί; Ποτέ δεν είναι αργά για να ανακαλύψει κανείς τη μαγεία της μουσικής δημιουργίας.
Και πώς, άραγε, το 99% αυτών διαλέγει την κιθάρα, η οποία είναι έξι χορδές καθαρής και ασυμπύκνωτης καύλας, είτε ηλεκτρική, είτε ακουστική, ή ακόμα και το χειριστήριο του Guitar Hero?
-Ίσως γιατί η κιθάρα μαθαίνεται πιο εύκολα και δεν είναι σαν το πιάνο ή το βιολί που πρέπει να εξασκείσαι διακόσια χρόνια για να φτάσεις σε αξιοπρεπές επίπεδο.
Και πώς, άραγε, το 99% αυτών μαθαίνει να παίζει μέχρι τρία ακόρντα, που είναι χρήσιμα για να παίζεις Πυξ Βλαξ και Κατσιμυξαίους που αρέσουν στις γκόμενες, και απολύτως άχρηστα για οποιαδήποτε μορφή σοβαρής καλλιτεχνικής δημιουργίας;
-Γιατί, δεν υπάρχουν άνθρωποι που δημιούργησαν καλλιτεχνικά με αυτά τα τρία ακόρντα;
Όπως;
-...ε...
-...ναι, εντάξει, για άλλη μια φορά έχεις δίκιο.
Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι κι αυτός που ξεκίνησε από μικρός, με επίπονη και κουραστική εξάσκηση χρόνων, δεν ονειρεύεται κάπου στο βάθος του μυαλού του δόξες, μεγαλεία και τις εκατοντάδες γκρούπι των Βαν Χέιλεν να τρέχουν ξοπίσω του, ουρλιάζοντας, με σκισμένα καλσόν και μουσκεμένα βρακάκια, αλλά αυτός αν μη τι άλλο έχει τη μουσική παιδεία για να δημιουργήσει.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι η ύπαρξη της ΚΝΕ. Στον εικοστό πρώτο αιώνα μου Χου που ζούμε, που η ΕΣΣΔ είναι πια παρελθόν, η κομμουνιστική Κίνα είναι πιο καπιταλιστική από όσο θα φιλοδοξούσαν ποτέ να είναι οι ΗΠΑ και το μόνο κατάλοιπο είναι η Βόρεια Κορέα, η οποία χρησιμεύει μόνο για να τη δείχνει ο δυτικός κόσμος με το δάχτυλο και να γελάει, δεν μπορεί να υπάρχει λογικός άνθρωπος που να θεωρεί τον κομμουνισμό βιώσιμη επιλογή.
Άλλωστε, ο ίδιος ο Μιισμός καταδικάζει την οποιαδήποτε μορφή αταξικής κοινωνίας. Όταν υπάρχει μπροστά σου το Μεγάλο Μ, που τραβάει όλη την κοινωνία μπροστά, θα κάτσεις να είσαι ίσος με όλους τους υπόλοιπους; Ας καγχάσω. Ο Μιισμός αντιπροσωπεύει την ελεύθερη αγορά. Δεν ξέρω κατά πόσον επιτρέπει τον κρατικό παρεμβατισμό, αυτό θα το καθορίσουν οι οικονομολόγοι της νέας σχολής που θα δημιουργηθεί.
Αλλά οι γυναίκες, επειδή είναι ευαίσθητες; ηλίθιες; δεν ξέρω, βρίσκουν κάτι στη θεωρία του "όλοι είναι ίσοι", ιμάτζιν ολ δε πίπολ και τέθοια, που τους κάνει κάπως, και υιοθετούν τη θεωρία, τουλάχιστον μέχρι να μεγαλώσουν και να καταλήξουν στη ΝΔ ή στο ΣΥΡΙΖΟΚ για να τις βολέψει στο δημόσιο επειδή η σχολή Κοινωνικής Παπαρολογίας που επέλεξαν παίζοντας Τζόκερ με το μηχανογραφικό τους προσφέρει ακριβώς μηδέν προοπτικές εργασίας οπουδήποτε αλλού.
Και σε ρωτάω, αγαπητέ μαλλιά άπλυτε Κνίτη, γιατί ακριβώς γράφτηκες στην ΚΝΕ;
Ακριβώς.
Μετά υπάρχει και το χιούμορ. Ο Τζέρεμι Κλάρκσον, που όλοι τον έχετε δει και δεν μπορείτε να τον κατηγορήσετε ότι περνάει και μουσκεύει γυναικεία βρακάκια στο διάβα του, έχει δηλώσει ότι ανέπτυξε το χιούμορ ακριβώς σαν μηχανισμό για να βρει ποτέ καμιά γκόμενα. Βέβαια ο Τζέρεμι Κλάρκσον έχει πει πολλές μαλακίες. Τον άνθρωπο που, όντας Βρετανός, δήλωσε ότι η ελληνική κουζίνα είναι απαίσια, λίγο δύσκολα θα τον εμπιστευτώ για επίκληση στην αυθεντία. Αν αναλογιστούμε, όμως, ότι οι περισσότεροι μεγάλοι κωμικοί είναι κακάσχημοι as hell, εκτός από μένα φυσικά που είμαι ψηλός ξανθός και τα λοιπά, το πράμα έρχεται και δένει.
Ή οι σούζες με τα μηχανάκια. Σε τι ακριβώς εξυπηρετεί το skill του να μπορείς να οδηγήσεις μια μηχανή στην πίσω ρόδα;
-Αν σου φύγει η μπροστινή μήπως;
Αυτό το ενδεχόμενο, το να σου φύγει η μπροστινή ρόδα, μου φαίνεται πιο απίθανο κι από το να μου τηλεφωνήσει σήμερα το Brazzers να μου πει ότι με θέλουν για συμπρωταγωνιστή της Lisa Ann στο "Η Μιλφάρα κι ο Πρωτάρης #86". Αλλά ακόμα κι αν με καμαρώσετε με τη Lisa στα τέσσερα βρεθείς ξαφνικά χωρίς μπροστινή ρόδα, το πιθανότερο ενδεχόμενο δεν είναι να το σηκώσεις στην πίσω ρόδα και να το πας λαμπάδα μέχρι το επόμενο συνεργείο σαν να μην τρέχει τίποτα, αλλά να αρχίσεις να σκούζεις σαν κοριτσάκι "ΑΑΑΑΑΑΑΑ, ΜΟΥ ΕΦΥΓΕ Η ΜΠΡΟΣΤΙΝΗ ΡΟΔΑΑΑΑΑΑ!" και να καρφωθείς στην πρώτη κολόνα.
Όμως κάποιες γυναίκες, και δεν είναι και λίγες, θα σκεφτούν, "α, για κοίτα, αυτός ο τυπάς μπορεί και κάνει σούζες, μια ικανότητα που είναι εντελώς τελείως άχρηστη και ρισκάρει ανά πάσα στιγμή να πέσει πίσω με το κεφάλι και να πεθάνει ή να μείνει ανάπηρος για όλη του τη ζωή. ΤΟΝ ΘΕΛΩ! ΤΩΡΑ!"
Όμως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι το sixpack. Το sixpack, αγαπητοί φίλοι, δε χρησιμεύει σε τίποτα. Ίσα ίσα που το να έχεις κοιλιά χρησιμεύει περισσότερο, γιατί έχεις αποθέματα λίπους να κάψεις σε περίπτωση που βρεθείς στην έρημο χωρίς φαΐ.
Επιπλέον, το sixpack απαιτεί κι άλλες θυσίες. Άπειρο χρόνο στα γυμναστήρια, χρόνο τον οποίο θα μπορούσες να αξιοποιήσεις δημιουργικότερα διαβάζοντας, παίζοντας ένα βιντεοπαιχνίδι ή κοιτώντας στον απέναντι τοίχο τη μπογιά να στεγνώνει. Επίσης απαιτεί να επιλέξεις εθελοντικά να μην τρως τίποτα που να είναι νοστιμότερο από το χαρτί, ενώ οι πιο βιαστικοί παίρνουν και χάπια με διάφορες παρενέργειες, που χου βλάβες στο συκώτι, κακή καρδιακή λειτουργία και μικρότερο πουλί.
Όμως αρέσει στις γυναίκες. Να το μας, πάλι, το Μεγάλο Μ! Είναι μια υποσυνείδητη έλξη προς τον γυμνασμένο, ο οποίος θεωρητικά θα μπορεί να της παρέχει καλύτερα το δεύτερο από τα Τρία Π του Μάστερ Τζι (Παροχή, Προστασία, Πούτσος).
Φυσικά, τη σήμερον ημέρα που υπάρχουν τα πυροβόλα όπλα, τα οποία σκοτώνουν εξίσου γραμμωμένους και μπούληδες, το sixpack δεν έχει απολύτως καμία πρακτική σημασία. Αλλά είναι από αυτές τις προϊστορικές μπούρδες που έχουν καταγραφεί απαράγραπτα στο συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας.
Και μετά αρχίζουν οι αποτριχώσεις για να φαίνεται καλύτερα η γράμμωση, τα μπλουζάκια με V για να φαίνεται καλύτερα η αποτρίχωση, τα περιοδικά του Κωστόπουλου και τα Men's Health να συμβουλεύσουν με τι γυαλιά ηλίου θα συνδυάσεις καλύτερα το V, τα κλαμπ που προτείνουν τα περιοδικά του Κωστόπουλου και τα Men's Health, οι φωτογραφίες στο Facebook για να δείξεις πόσο γαμάτα πέρασες στα κλαμπ, τα ακριβά κινητά για να βγάζεις τις φωτογραφίες που ανεβάζεις στο Facebook, η προσπάθεια εύρεσης δουλειάς σαν γιατρός ή δικηγόρος ή μηχανικός για να βγάζεις λεφτά και να παίρνεις ακριβά κινητά και τέλος πάντων με κάποιον τρόπο έρχεται και κάθεται εκεί απάνω όλο το κοινωνικό οικοδόμημα.
Βέβαια το οικοδόμημα αυτό είναι σαν την πολυκατοικία της Ιπποδρομίου στο σεισμό του 78: έχει σοβαρά θέματα στατικότητας, επειδή κάποιος μαλάκας ζαχαροπλάστης έκοψε την κολόνα στο υπόγειο για να χωρέσει το μηχάνημά του. Καλά, ίσως όχι ακριβώς έτσι. Πάντως το οικοδόμημα αυτό είναι καταδικασμένο κάποια στιγμή να καταρρεύσει κάτω από το βάρος της ίδιας του της ματαιότητας.
Τι είπα ΠΑΛΙ ο πούστης.
Μέχρι τότε, βέβαια, δε σωζόμαστε.
Επομένως, κορίτσια, μην ξανακούσω να παραπονιέστε για περιορισμένο κοινωνικό ρόλο και ανδροκρατία και δεν ξέρω γω τι. Τώρα ξέρετε όλη την αλήθεια. Μη με ευχαριστείτε, ήταν υποχρέωσή μου.
Αυτά, και να προσέχετε με τα μηχανάκια. Άιντε. Δε θέλει και πολύ να σκοτωθείτε.

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Plus FM 102,6

Πέρασα ένα σημαντικό μέρος του απογεύματός μου ακούγοντας Plus FM 102,6 "η καλύτερη ξένη μουσική στην πόλη" (μετάφραση: αν δεν είσαι κάγκουρας ή τρεντογκόμενα μπορείς να αλλάξεις το σταθμό και να μην τον ξαναβάλεις μέχρι να καταργηθεί το ραδιόφωνο ή μας βομβαρδίσουν οι εξωγήινοι).
Θα με ρωτήσετε γιατί το έκανα αυτό, και θα σας πω τη γνωστή απάντηση: είμαι απελπιστικά ηλίθιος και θα έπρεπε να πάω να αυτοκτονήσω για να μην καταναλώνω οξυγόνο.
Τις άλλες μισές μέρες είμαι σατανική ιδιοφυΐα που κάποια στιγμή θα ευεργετήσει την ανθρωπότητα.
Ίσως είμαι κυκλοθυμικός.
Ναι, ρε μουνί, κι αν είμαι κυκλοθυμικός εσένα τι σε γαμάει; Το ψωμί σου τρώω ή τη γκόμενα σου γαμάω; Άι και χώσε κανένα παλούκι στον κώλο σου να τη βρεις προστατικώς κι αν είναι κάτι που με ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους τυχαίους κάγκουρες είναι ότι χώνω ευρηματικά μπινελίκια.
Συγνώμη γι'αυτό, υπόσχομαι ότι δε θα ξαναγίνει και δε χρειάζεται να βάλεις κανένα παλούκι στον κώλο σου, εκτός φυσικά κι αν το θέλεις, εγώ δεν κρίνω τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του.
Plus FM, λοιπόν. Η πρόβλεψη καιρού έδειχνε άπειρα ανεγκέφαλα μπιτάκια, διανθισμένα με δόσεις χιπστεριάς και εκατό φορές το Get Lucky, το οποίο ήταν ωραίο τραγούδι τις πρώτες Νι του Αβογκάντρο φορές που το άκουσα.
Τα πράγματα κύλησαν αρκετά καλύτερα από όσο τα περίμενα: σε τρεις ώρες άκουσα μόνο ένα τραγούδι της Λάνα Ντελ Ρέι και καθόλου Μπίμπερ. Σε αντάλλαγμα όμως για αυτή την καλή μου τύχη, έπρεπε να ακούσω αυτό:

Εγώ, όπως μπορούν να σας επιβεβαιώσουν ο Γρηγόρης, η Ιωάννα και η Κατερίνα, έχω βαθιά φωνή. Για την ακρίβεια, έχω τόσο βαθιά φωνή που θα μπορούσα να ήμουν το εξώγαμο του Μπάρι Γουάιτ με την Κουήν Λατίφα, το οποίο μετά ξέβαψε στο πλύσιμο γιατί και οι δύο καλλιτέχνες που ανέφερα είναι πιο κατίμαυροι κι από τον Γιάννη Αντετονκούμπο και όλο του το σόι.
Και δε βοηθάει επίσης το ότι έχω μια σπάνια πάθηση που πίνω 125 λίτρα νερό την ημέρα και παρ'όλα αυτά το λαρύγγι μου παραμένει μονίμως πιο στεγνό κι από το μουνί της Χίλαρι Κλίντον.
Αυτό σημαίνει ότι έχω φωνητικό εύρος περίπου ένα τέταρτο της οκτάβας (δηλαδή δυο νότες), το οποίο βρίσκεται τρεις οκτάβες κάτω από τον Νταρθ Βέιντερ. Που σημαίνει ότι δε θα μπορούσα να τραγουδήσω ούτε Παντελίδη αν χρειαζόταν. Που δε βλέπω σε τι περίσταση μπορεί να χρειαζόταν να τραγουδήσω Παντελίδη, αλλά ας το αφήσουμε ασχολίαστο.
Οπότε θα μπορούσε να πει κανείς ότι ζηλεύω, γιατί δεν μπορώ να πιάσω τις νότες που πιάνει αυτός ο τυπάς.
Λοιπόν, όχι ιδιαίτερα. Η αλήθεια είναι ότι μ'αρέσουν περισσότερο τα μπάσα κι οι βαθύτεροι ήχοι, σε σημείο που το αγαπημένο μου τραγούδι των Queen είναι το Another One Bites the Dust, το οποίο είναι το μόνο κομμάτι στο οποίο ο κόσμος καταλαβαίνει ότι υπάρχει κι ένας τύπος κάπου εκεί πίσω που λέγεται μπασίστας. Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι ο Φρέντι είναι η μεγαλύτερη αντρική φωνή που έχει βγει σε όλη την ιστορία του σύμπαντος, κι ότι σε άποψη αρρενωπότητας πατάει κάτω αυτόν τον τύπο. Ο Φρέντι. Που ήταν δηλωμένη αδερφή. Πατάει κάτω. Αρρενωπότητα. Τον τύπο. Και.
Να κι άλλος ένας τύπος που δίνει γαμάτες ψηλές και ταυτόχρονα κερδίζει σε αρρενωπότητα τον κλαπαρχίδα που τραγουδάει αυτό το ποντιακό νανούρισμα που ακούσατε (ή δεν ακούσατε, γιατί δεν ξέρω κατά πόσον σας νοιάζουν κιόλας τα βίντεο που βάζω):
Κι όχι, δεν εννοώ τον Σλας, ή τους άλλους δύο από πίσω που δεν ξέρω πώς τους λένε. Εννοώ τον Άξελ Ρόουζ. Ναι, αυτό ακριβώς που ακούσατε. Ο Άξελ Ρόουζ περνάει κάποιον σε αρρενωπότητα. Ο Άξελ Ρόουζ, που αν υπάρχει κάποιος άντρας που μοιάζει με γκόμενα, και μάλιστα με ωραία γκόμενα, είναι ο Άξελ Ρόουζ.
Σοβαρά, μπορώ να φανταστώ σκηνικό. Κάθονται δυο τύποι εκεί γύρω στο 1987 και βλέπουν MTV, και σε κάποια φάση παίζει το βίντεο του Sweet Child, και λέει ο ένας στον άλλον,
-Ρε συ Μήτσο, φοβερό μανάρι δεν είναι αυτή η τραγουδίστρια των Guns N Roses?
-Ποια τραγουδίστρια ρε μαλάκα, άντρας είναι, Άξελ Ρόουζ τον λένε.
-Εχμ...ναι, το ξέρω. Το ήξερα ότι είναι άντρας. Αυτό λέω κι εγώ. Εχμ...πάω να κάνω ένα κρύο ντουζάκι...πω, πω, μια ζέστη...
Το γεγονός ότι επιμένω τόση ώρα να χαρακτηρίζω τον Άξελ Ρόουζ ως ωραία γκόμενα μάλλον δε λέει και πολλά για τον ανδρισμό μου, αλλά αν έχετε αμφιβολίες ρωτήστε την Κατερίνα. Ή τη Μπιγιονσέ. Ή τη μαμά σας.
Όπως έλεγα, λοιπόν, ο Άξελ κι ο Φρέντι βγάζουν πετυχημένες ψηλές νότες. Σε αντίθεση με αυτόν εδώ τον τύπο, που δεν μπορώ να περιγράψω επακριβώς τη χροιά της φωνής του. Μερικές παρομοιώσεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι: α) κάποιος που προσπαθεί να παίξει φλάουτο με τον πρωκτό του, β) ένα ποντίκι που τραγουδάει όπερα ενώ του ζουλάνε τα αρχίδια, γ) ο Τζάστιν Μπίμπερ με ήλιον.
Αν ήταν στο χέρι μου, κάτι τέτοιοι τύποι δε θα τραγουδούσαν ούτε στην κασέτα του παιδικού σταθμού που είναι κάτω απ'το σπίτι μου, που παίζουν όλο το πρωί μεγάλες επιτυχίες του παγκοσμίου ρεπερτορίου σαν το Χόκι Πόκι και το Κεφάλι, Ώμοι, Γόνατα και Πόδια.
Αυτός ο τύπος μου σπάει τα νεύρα.
Ξέρετε τι άλλο μου σπάει τα νεύρα;
Η βυζαντινή γραμματοσειρά. Ξέρετε, αυτήν που βάζουν τα γραφεία κηδειών, με το C αντί για σίγμα. Και άντε, στα γραφεία κηδειών πάει στα κομμάτια, έχουν σχέση με την Εκκλησία, κάπως δικαιολογείται. Όταν βλέπω όμως τέτοια γράμματα σε επιγραφές ζαχαροπλαστείων, φούρνων και ανθοπωλείων, ε, δεν μπορώ. Εσύ γράφεις "ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ Η ΚΩΝCTΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ" (υπάρχει), αλλά εγώ διαβάζω "ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ 'Η ΘΑΝΑΤΟC", ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων που θα μπορούσες να δεις σε εξώφυλλο της Ελεύθερης Ώρας.

Έγκυρη κι αντικειμενική ενημέρωση στα καλύτερά της.
Το άλλο που παρατήρησα είναι ότι κάπου σε ένα σουβλατζίδικο πέτυχα διαφημιστική αφίσα για την Amstel Rattler, το οποίο είναι μπύρα με γεύση λάιμ.
Κατ'αρχήν, ίσα μωρή βλαχάρα, που στο χωριό σου κοιτάνε με σοκ και δέος τις μπανάνες να πούμε. Το ήξερες κι από χθες το λάιμ;
-Ξέρεις, το Sprite έχει γεύση λάιμ.
Εγώ το ξέρω, αλλά άμα πας και ρωτήσεις κάποιον τυχαίο Ελληνάρα τι γεύση έχει το Sprite, θα σου απαντήσει "Γεύση Sprite έχει το Sprite ρε μαλάκα, ερωτήσεις είναι αυτές που κάνεις;"
Κι άντε, καλά, ας το δεχτώ αυτό σαν ιδέα. Αν και η ιδέα της μπύρας με λάιμ είναι πιο τίγκα αμερικανιά κι από τους γελοίους και γελοιωδώς ακριβούς καφέδες των Starbucks με τη σαντιγί, το σιρόπι σοκολάτας, τα τρουφάκια και λοιπά αντικείμενα που ανήκουν στο Candy Crush.
Αλλά να βλέπεις μπύρα με λεμόνι (τι λεμόνι, τι λάιμ, το ίδιο είναι, λες και είχατε και στο χωριό σου) να την κυκλοφορεί η Άμστελ, που έχει καθιερωθεί στην συνείδηση του κόσμου ως νεροκουβαλητής στο μύλο της αντίδρασης η μπύρα του οικοδόμου; Κι ο οικοδόμος, ως γνωστόν, το λεμόνι το βάζει στη μπριτζόλα, όχι στη μπύρα.
Μου θυμίζει τα Black Devil, τα οποία είναι τσιγάρα με γεύση βανίλιας, και τα οποία υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο για να πουλάνε μούρη κάτι καγκούρια σε κάτι σχολικούς χορούς. Έτσι μου είπανε δηλαδή, δεν ξέρω.
Εκτός κι αν ξαφνικά άρχισαν οι μπετατζήδες να πίνουν μπύρες με φρουτένιες γεύσεις.
Εδώ βέβαια άρχισε ο Χωστήρας να φοράει V, οπότε όλα μπορούμε να τα περιμένουμε.
Αυτά, και να προσέχετε μην ακούτε ραδιόφωνο καθώς οδηγείτε, παίξει αυτόν τον παπάρα με τη φωνή τζιτζικιού, ξεραθείτε στον ύπνο και δημιουργήσετε καραμπόλα με είκοσι αυτοκίνητα.

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Ρόδα τσάντα και κοπάνα το κεφάλι σου στον τοίχο


Ξύπνησα σήμερα το πρωί, έφτιαξα την υπερήφανη χαίτη μου, από την οποία είχε αρχίσει να ξεθυμαίνει η περμανάντ, χτένισα προσεκτικά το υπερήφανο μουστάκι μου, έβαλα το τζιν σωλήνα μου, το πέτσινο μπουφάν μου, το λουστρίνι και την άσπρη κάλτσα μου, κι ήπια μια φραπεδούμπα περιποιημένη. Η μάνα μου είχε τρομοκρατηθεί από τις ειδήσεις που άκουγε στον Ήλιο του Βορρά.
-Να προσέχεις, παιδί μου, κάνει ραδιενέργεια έξω, έσκασε το Τσερνόμπιλ!
-Άσε μας ρε μάνα.
Έβαλα στο Walkman, μεγάλη εφεύρεση αυτό το πράμα, πενήντα καφετιά έσκασα, έβαλα μια κασέτα αυτής της καινούριας μπάντας, των Guns N Roses. Οι πολλοί δεν τους ξέρουν, αλλά είναι πολύ καλοί και σας βάζω στοίχημα ότι κάποια στιγμή θα κάνουν μεγάλο ντόρο. Κατευθύνθηκα από το σπίτι στη στάση των λεωφορείων, κάπνισα τη Μαλμπουριά μου, τσιγάρο με μούρη, παφ και τάληρο, τι λες τώρα, άσε τους Άσσους και τα Καρέλια να τα καπνίζουν οι παππούδες, κάπνισα και δεύτερη, τρίτη, κάποια στιγμή τέλος πάντων σκάει το σαράβαλο. Ανεβαίνω τα σκαλιά, δίνω ένα δεκάρικο στον εισπράχτορα, του λέω:
-Κυρ Θόδωρα, τι θα γίνει πια μ'αυτά τα σαράβαλα; Αηδία καταντάει.
-Τι να κάνουμε, παιδί μου; Ακούω ότι θα μας φέρουν κάτι καινούρια, μπλε.
Το σαράβαλο σούρνεται, το Walkmanάκι τέρμα, απεναντίως από μένα κοζάρω κάτι μανάρια, πρώτο πράμα λέμε, τύφλα να 'χει η Βίνα Ασίκη κι η Ελένη Φιλίνη να 'ούμε, κάποια στιγμή αριβάρω στη σχολή, απ'έξω βλέπω κάτι τρύπες να σκάβουνε, ο Κούβελας λέει, κάνει έργα για το μετρό. 2013 θα πάει και ακόμα θα το σκάβουν αυτό το μετρό.
Το κόβω δεξιά, πάω εργαστήρι υπολογιστών. Αυτά είναι η επιστήμη του μέλλοντος. Έχουμε κάτι Commodore 64 στη σχολή, δε λέω, δουλειά κάνουνε, αλλά μαζεύω κάτι φράγκα να πάρω ένα Atari, που φυσάει λέει το μηχάνημα, αυτοί φτιάχνουν και το Πάκμαν στα κουμπιά που πήγαινα με τα αλάνια κοπάνα απ'το σχολείο και με μάλωνε η μάνα μου που έτρωγα ένα σακί δεκαράκια στα μπλιμπλίκια αντί να διαβάζω. Νταξ'ρε μάνα, πέρασα να πούμε, και για πρώτη δέσμη πάλι καλά δηλαδή.
Εκατό καφετιά έχω μαζέψει. Στην αρχή ήθελα να πάρω μια Γιαμάχα, να μην περιμένω κάθε μέρα το σαράβαλο να 'ούμε, αλλά μου έκανε μανούρες ο πατέρας μου, "μη και σε δω, κωλόπαιδο, να παριστάνεις το Γαρδέλη, μέχρι τον Ανδρέα θα φτάσω για να κάνεις φανταρικό στον Έβρο", του λέω κι εγώ να μη μου τη βγαίνει με κόκκινο, αλλά τι να βγάλεις άκρη με τους γέρους, οπότε τα κρατάω για το Ατάρι που είναι ακίνδυνο.
Κι άμα το πάρω, θα παρτάρω σαν να ναι 1999. Φοβερή φράση, μόνος μου τη σκέφτηκα.
Τέρμα το μάθημα. Σκάω στον τηλεφωνικό θάλαμο. Παίρνω το μανάρι. Γεια σου, Ντινάρα. Θα σε πάω κινηματόγραφο. Παίζει ωραίο έργο. Απ'αυτά που σ'αρέσουν, τα αισθηματικά να 'ούμε. Ντέρτι Ντάνσιν. Επειδή έχει ντέρτια η πρωταγωνίστρια, γι'αυτό το λένε έτσι. Μα φυσικά γι'αυτό, έχω πάρει λόουερ να 'ούμε. Τζάμπα με έστελνε η μάνα μου στο Στρατηγάκη τόσα χρόνια; Ναι, ναι, εφτά στο Φαργκάνη. Τσάγια.
Ξανά μανά στο σαράβαλο. Κατεβαίνω μια στάση πιο πριν, για να πάω στο βιντεοκλάμπ. Έχει καλά έργα, παίρνω ένα καράτε με τον Τσακ Νόρις, τη "Μεγάλη Απόφραξη" και έναν "εκπαιδευτικό κινηματόγραφο". Νίνα Χάρτλεϊ, Τζον Χολμς και Ρον Τζέρεμι. Είχε και κάτι ελληνικά, με Μπόκολη και Τέλη Σταλόνε, αλλά δεν τα προτίμησα. Περνάω κι από το πολιτικό γραφείο του ΠΑΣΟΚ, να πω ένα γεια στα παιδιά, αλλά μας την πέσανε κάτι τύποι από το ΚΚΕ Εσωτερικού και την κανάουα με ελαφράουα. Φτάνω σπίτι και πάω να βάλω στο βίντεο να παίζει o "εκπαιδευτικός κινηματόγραφος", και πριν προλάβει να τελειώσει η υπόθεση ας 'ούμε και να μπουν τα παλουκάρια στο ψητό, τσαφ! Αρχίζει να βγάζει καπνούς το βίντεο.
-ΌΧΙ, ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ! Ποιος με καταράστηκε να μου καεί το βίντεο; Διακόσα καφετιά μηχάνημα, γαμώ τη μπανακόλα μου.
Ε, και λέω να βάλω να δω λίγη τελεόραση. Στην ΕΡΤ1 έχει έργο με τη Βασιλειάδου, στην ΕΡΤ2 έχει Καραγκιόζη, στην ΕΡΤ3 ντοκιμαντέρ για τον εμφύλιο.
Και εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ ότι δεν είναι 1987 αλλά 2013, ότι δεν είμαι πρωταγωνιστής ταινίας με το Στάθη Ψάλτη, ούτε και μοιάζω με τον Λάιονελ Ρίτσι, ο κόσμος δε χρησιμοποιεί πια βίντεο, Ατάρι και τηλεφωνικούς θαλάμους, ότι οι Guns N Roses έχουν πεθάνει εδώ και είκοσι χρόνια, ότι το ΠΑΣΟΚ έχει επίσης πεθάνει, δεν είμαι φοιτητής πληροφορικής στο ΑΠΘ του '87, δεν έχω μανάρι που τη λένε Ντινάρα για να την πάω να δει το Ντέρτι Ντάνσιν, δεν καπνίζω Μαλμπουριά, δεν καπνίζω γενικότερα, η Νίνα Χάρτλεϊ, καλά αυτή ακόμα βγάζει τσόντες άσ'το, και κυρίως ότι αυτά τα πράματα που ανέφερα δεν τα παίζει η ΕΡΤ1/2/3 αλλά η ΕΔΤ, ο φορέας που θα οδηγήσει στον εκσυγχρονισμό! και τη μεταρρύθμιση! της δημόσιας ελληνικής τελεόρασης.
Αναρωτιέμαι τι να έχει να πει ο ειδικός της μπλογκόσφαιρας σε θέματα τελεόρασης, Στέφανος Μαξ.
Όχι, ξεχάστε αυτό που είπα. Δεν αναρωτιέμαι καθόλου τι έχει να πει ο Στέφανος Μαξ. Άμα εμφανιστεί θα τον τουφεκίσω στη μάπα.
Δηλαδή, εντάξει. Ούτε για ΥΕΝΕΔ δεν κάνει αυτό το πράμα. Θυμάμαι που μου έλεγε ο πατέρας μου ότι ο παππούς είχε φέρει από τη Γερμανία την πρώτη τηλεόραση του χωριού, ένα τερατώδες ξύλινο κουτί μάρκας SABA, και βλέπανε τη Λάσι και τη Μπονάντσα (η Μπονάντσα, για όσους γεννήθηκαν μετά το 1970 και δεν τους έλεγε ο πατέρας τους τι έβλεπε στην πρώτη τηλεόραση του χωριού, ήταν αμερικάνικο καμπόικο της δεκαετίας του 60). Σε λίγο θα δούμε Φρέντι Γερμανό, Διονύση Παπαγιαννόπουλο στο Λούνα Παρκ, Τζιοβάνα Φραγκούλη κι εκείνη την παρουσιάστρια με την υπερβατική κόμμωση και την ακαθόριστη φολκλορική προφορά που την έπαιζαν μερικοί ανώμαλοι για πάρτη της.
Απαιτώ και τ'άλλα κανάλια να πάνε μπακ του δε ρουτς να 'ούμε. Το Μέγκα να βάλει ειδήσεις με τη Λιάνα Κανέλλη κι αμέσως μετά Τρεις Χάριτες και Ρετιρέ, ο Αντένα Τροχό της Τύχης και Καλημέρα Ζωή, ο Άλφα Ευαγγελάτο και μάνα ρέιβερ, και το MTV να παίξει τον αστροναύτη με την σημαία στο φεγγάρι και αμέσως μετά Video Killed the Radio Star.

Ειρωνεία, ε; Το κανάλι που κάποτε έπαιζε αποκλειστικά βίντεο, να ξεκινάει με τραγούδι με τέτοιο τίτλο. Κι αν σκεφτείς ότι MTV killed the video star, κι ότι ο στίχος του Mark Knopfler ότι you play the guitar on the MTV έχει πλέον αναιρεθεί κι ότι το μόνο όργανο που παίζουν πλέον στο MTV είναι το πουλί τους, έρχεται η ειρωνεία και πολλαπλασιάζεται εις τον κύβο
Στις λοιπές ειδήσεις, πάρτε άκυρο γκράφιτι που εντόπισα χθες βράδυ απέναντι απ'το ΚΑΠΗ της Τούμπας:

Είναι σαφές ότι η Εμμανουέλα Αγγουράκη έχει πλέον γραφτεί με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία της Θεσσαλονίκης, πλάι σε άλλες μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Βενιζέλος και η κυβέρνηση της Εθνικής Αμύνης (το μόνο που μου έμεινε από την ιστορία της Γ'Λυκείου), ο Μουσταφά Κεμάλ, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο Γιώργος Κούδας κι ο Χρήστος Δημόπουλος, ο επονομαζόμενος και Φονιάς (γι'αυτόν που παρουσίαζε το Ουράνιο Τόξο στην ΕΡΤ δεν ξέρω), ο Βάγγος, ο Πανίκας, ο Κανάκης κι ο Κώστας Ραπτόπουλος, παρουσιαστής της παγκοσμίου φήμης αθλητικής εκπομπής "Ή στην άλφα ή στην βήτα όλοι παν για τη μαρμίτα".
Φυσικά, δε θα μπορούσε να μη συνδυαστεί κάποια στιγμή με το άλλο μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας της πόλης, τον ΜΠΑΟΚ, λέξη την οποία μερικοί Μπαοκτσήδες, έχοντες ιδιαίτερα ωξυμμένη (τύπος μέσου παρακειμένου, κι όμως υπάρχει, οι τριτοδεσμίτισσες της παρέας θα σας το επιβεβαιώσουν) την αίσθηση του χιούμορ, ανάγουν στο ευφυές ακρωνύμιο "Μέγας Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών".
Έτσι, συνδυάζονται το γνωστό και παγιωμένο σύνθημα "Τάδε (συνήθως Αθήνα) καριόλα ο ΠΑΟΚ πάνω απ'όλα" με τη γνωστή καριόλα Εμμανουέλα Αγγουράκη.
Προσέξτε, όμως, τη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: αρχικά, το σύνθημα έγραφε "ο ΗΡΑ πάνω απ'όλα". Δε λέω, κι ο Ηρακλής ανήκει στην ιστορία της πόλης, αλλά σήμερα οι Ηρακλειδείς δε γεμίζουν όχι πούλμαν, ούτε βανάκι. Οπότε ποιος από τους 7 μπορεί να βγήκε παγανιά, με το σπρέι ανά χείρας, και να έγραψε αυτό το σύνθημα; Ήταν σίγουρα μια αποστολή αυτοκτονίας, δεδομένου ότι το σύνθημα όπως σας ξαναείπα βρέθηκε στο ΚΑΠΗ της Τούμπας, κάτι το οποίο ισοδυναμεί με το να πας και να κηρύξεις το Βουδισμό στη Μέκκα, φορώντας την Αστερόεσσα στους ώμους.
Η Αστερόεσσα δεν κολλούσε, αλλά πάντα κολλάει η Αστερόεσσα στη Μέκκα.
Και τώρα, σε κάτι εντελώς διαφορετικό, που θα έλεγαν κι οι Μόντυ Πάιθονς ας 'ούμε, υπάρχει κάποιος λόγος που πρέπει όλοι μας να χάψουμε την Πινκ σαν ποιοτική, κουλτουριάρα και τέθοια;
Δε θα είχα καμία απολύτως αντίρρηση να την αποδεχθώ, αν δεν υπήρχε στη μέση μια πολύ μικρή λεπτομέρεια: η μουσική της είναι απολύτως και ολοκληρωτικά βαρετή. Σίγουρα η φωνή της βγάζει περισσότερο συναίσθημα από κάποιαν άλλη βαρετή "ποιοτική" τραγουδιάρα που ξέρω και για να μη σας την καρφώσω το όνομά της αρχίζει από Λ- και τελειώνει σε -άνα Ντελ Ρέι, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια η Πινκ μετατρέπεται σε μια ανυπόφορη κλαψομούνα.
Το χειρότερο χτύπημα φυσικά ήταν πριν από δύο χρόνια με το Fuckin' Perfect, το οποίο περιείχε το απαραίτητο μπινελίκι που χρειάζεται το σημερινό ποπ τραγούδι για να δείξει ότι και καλά είναι edgy, αλλά θα μπορούσε άνετα να χρησιμεύσει σαν νανούρισμα, χωρίς καν να συνυπολογίσουμε τους στίχους "μην ακούς τι λένε οι άλλοι, είσαι τέλειος" που είναι ό,τι πιο κλισέ έχει γραφτεί από το "just a small town girl livin' in a lonely world, she took the midnight train goin' anywhere".
Σας διαβεβαιώ ότι έχω πολύ μεγάλες αντοχές σε ό,τι έχει να κάνει με την κοινώς αποκαλούμενη "κακή" μουσική. Έχω κατορθώσει να ακούσω ολόκληρο το Numa Numa. Άντεξα το I Just Died In Your Arms και λοιπές γλιτσερές μπαλάντες των 80ζ χωρίς να σιχαθώ πολύ τον εαυτό μου, και μπορώ να πω ότι ακόμα και ο Μπίμπερ δεν είχε μόνιμες επιπτώσεις στον ψυχισμό μου. Αλλά δύο νότες από το Fuckin' Perfect είναι κάτι παραπάνω από αρκετές για να με ρίξουν σε βαθιά απελπισία και να με κάνουν να εκτιμήσω το τυχαίο ανεγκέφαλο μπιτάκι που θα έβαζε αμέσως μετά ο Zoo 90,8.
Επειδή όμως η Πινκ απεφάνθη ότι δε θα κατάφερνε να βγει αρκετά βαρετή από μόνη της, επιστράτευσε τον ελεεινό χιπστερά τραγουδιστή των fun., ο οποίος ήταν μια ανυπόφορη κλαψομούνα από μόνος του. Και ιδού το αποτέλεσμα της σατανικής συνεργασίας τους.

Φυσικά δεν περιμένω να συμφωνήσετε μαζί μου, αλλά αυτό το τραγούδι είναι ένας από τους λόγους (ο άλλος είναι τα ανεγκέφαλα μπιτάκια) που τον τελευταίο καιρό ακούω αποκλειστικά και μόνο RSO 91,7 τραγούδια που δεν ξαναγράφονται απλώς ξανακούγονται.
Αυτό είναι το σλόγκαν του σταθμού. Έτσι τον μάθαμε, έτσι τον αγαπήσαμε. Όχι αυτές οι καινούριες παπαριές "RSO, αρέσει". Αν υπάρχει κανένας άλλος εδώ μέσα που ακούει RSO, προτείνω να μαζέψουμε υπογραφές για να επανέλθει το "τραγούδια που δεν ξαναγράφονται" και λοιπά και λοιπά.
Αυτά, και να προσέχετε μην πάτε στο ουφάδικο με την Κούλα και το κωλόπαιδο τον Κυριάκο να καταθέσετε κάτι δεκάρικα που σας γαργαλάνε στα κουμπιά και ξαφνικά εμφανιστεί μια ομάδα μηχανόβιων με Γιαμάχες κι αρχηγό τον Γαρδέλη, σας πει "με θυμάσαι ρε πούστη" και σας κάνει γκάιντα στο ξύλο.

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Έχω αμάξι που κάνει θόρυβο σαν τρένο


Αυτός ήταν ο επίσημος ύμνος της Πρώτης Πανελλήνιας Μπλογκοδιάσκεψης στην Αθήνα κι είμαι ψωνάρα, κι όση ώρα αυτός ο γελοίος ο Ρασκόλνικωφ, που μέχρι χθες είχε ονειρώξεις με την Αλέκα μία είναι η Αλέκα, προσπαθεί με ύπουλους τρόπους και μέσα να μου φάει την Κατερίνα, επιστρατεύοντας ακόμα και τη Μπιγιονσέ άκουσον-άκουσον, την οποία παρεμπιπτόντως θέλω να ευχαριστήσω για τις καυτές στιγμές που ζήσαμε και να της ευχηθώ καλή επιτυχία στα νέα επαγγελματικά της σχέδια κι ελπίζω να μη μου κρατάει κακία και αν θέλει να μείνουμε φίλοι, εγώ έχω ιερό χρέος απέναντι στον ελληνικό λαό να τον μορφώσω και παράλληλα να χαρίσω λεκτικούς οργασμούς σε κάθε ενδιαφερόμενο.
Και το θέμα μας σήμερα είναι το κόνσεπτ της αυτοκίνησης.
Σαν αυριανός φοιτητής του τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών του Αριστοτελείου με σήμα τον Άγιο Δημήτριο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, γιατί αν δεν μπω με 18800 μόρια που πέρσι η σχολή είχε βάση 18160 και στα Μαθηματικά φέτος όλοι πάτωσαν θα έχει γαμηθεί τόσο πολύ ο Δίας που θα εγκυμονεί πρωκτικώς το παιδάκι του Χωστήρα, και να μην ξεχάσεις να ρωτήσεις τη μαμά τι μαγείρεψε κι αν σου σιδέρωσε τα V, σαν αυριανός φοιτητής του τμήματος των Μηχ. Μηχ. (μια συντόμευση που προσδίδει ιδιαίτερη γελοιότητα στο μελλοντικό μου επάγγελμα αν φυσικά δεν βρεθεί κάποιος ανώμαλος να μου δώσει λεφτά για τις παπαριές που γράφω, θα χρησιμοποιώ εν τούτοις αυτή τη γελοία συντόμευση γιατί βαριέμαι να γράφω τον φουλ τίτλο), λοιπόν, σαν αυριανός φοιτητής των Μηχ. Μηχ. αναμένεται να ασχοληθώ ιδιαιτέρως με αυτοκίνητα και τέθοια, αν και οι Μηχ. Μηχ. δεν ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με τα αυτοκίνητα αλλά δεν είναι αυτό το θέμα κι έχω μόνο ένα ελάττωμα, αγαπάω τα λάθος άτομα μιλάω σε κοπέλες και τους λέω ότι μοιάζουν με μια τσουλάρα που ξέρω ξεκινάω μια πρόταση και ξεχνάω να βάλω τελεία.
Θα εξασκηθώ λοιπόν σήμερα στο να γράφω με τελείες. Πολλές τελείες. Πάρα πολλές τελείες. Τόσες πολλές τελείες που θα αναπληρώσουν την έλλειψη τελειών στις προηγούμενες παραγράφους. Δηλαδή πολλές τελείες.
Το αυτοκίνητο είναι ένα μηχάνημα. Λένε ότι εφευρέθηκε από έναν Γερμανό μηχανικό ονόματι Καρλ Μπεντς. Αρχίδια. Από τους Αρχαίους Έλληνες εφευρέθηκε. Όπως και όλα τ'άλλα. Και μετά το κατέστρεψαν οι Οβραίοι. Η γνωστή ιστορία δηλαδή.
Βασικό στοιχείο του αυτοκινήτου είναι ο κινητήρας. Ο κινητήρας είναι αυτός που το κινεί. Αυτό δεν ήταν καθόλου προφανές. Έπρεπε να το διευκρινίσω. Γιατί έχω μερικούς αναγνώστες που νομίζουν ότι τους θέλει κάποια τριτοδεσμίτισσα-μέλλουσα δικηγορίνα. Η οποία στην πραγματικότητα θέλει κάποιον πρωτοδεσμίτη-μέλλοντα Μηχ. Μηχ. Άσχετο αυτό. Πάμε στο θέμα.
Συνήθως ο κινητήρας είναι εσωτερικής καύσης. Αυτό σημαίνει ότι δουλεύει με καύσιμο. Έχει κάτι κυλίνδρους με πιστόνια μέσα. Σε αυτούς μπαίνει το καύσιμο. Και καίγεται. Τα αέρια προϊόντα της καύσης σπρώχνουν το πιστόνι προς τα κάτω. Κι αυτό περιστρέφει τον στροφαλοφόρο άξονα.
Αυτός ο άξονας καταλήγει στο σασμάν. Εκεί μέσα κουνάς έναν λεβιέ και γίνονται κάτι μαγικά. Όχι, δεν ξέρω πώς λειτουργεί ένα σασμάν. Ελπίζω όταν πάρω το πτυχίο του Μηχ. Μηχ. να έχω καταλάβει. Με αυτά τα μαγικά το αυτοκίνητο μπορεί να πιάσει διαφορετικό εύρος χαω στις ίδιες στροφές. Χαω σημαίνει χιλιόμετρα ανά ώρα. Εκτός κι αν ο οδηγός έχει περάσει τα ογδόντα. Τότε το μαγκώνει στην πρώτη. Και πιάνει αριστερή λωρίδα. Με 30 χαω την ώρα. Γαμημένε κωλόγερε.
Το σασμάν επίσης με κάτι άλλα μαγικά βάζει την όπισθεν. Η όπισθεν χρησιμεύει στο παρκάρισμα. Το παρκάρισμα χρησιμεύει στο να γδέρνουμε τους προφυλακτήρες μας.
Οι κινητήρες εσωτερικής καύσης όμως κάνουν κακό στο περιβάλλον. Κι εγώ είμαι γνωστός οικολόγος. Ζητείται μελαχρινή. Με στητά βυζιά και ζουμερό κώλο. Για να εξοικονομήσουμε μαζί νερό. Στο ντους. Επίσης η βενζίνη είναι πανάκριβη. Γι'αυτό η επιστημονική κοινότητα ψάχνεται για εναλλακτικές λύσεις. Ηλεκτρικοί κινητήρες. Κινητήρες με κυψέλες υδρογόνου. Ακόμα και το χαμστεράκι με τη ρόδα. Δυστυχώς όμως το λόμπι του πετρελαίου δεν αφήνει να βγουν στην αγορά.
Μετά υπάρχει το τιμόνι. Το τιμόνι είναι εκείνο το στρόγγυλο πράμα μπροστά στον οδηγό. Με αυτό στρίβει το αυτοκίνητο. Πάνω στο τιμόνι βρίσκεται συνήθως η κόρνα. Η κόρνα είναι το πιο σημαντικό εξάρτημα του αυτοκινήτου. Αν φυσικά θες να λέγεσαι σωστός Έλληνας οδηγός.
Κάτω απ'το τιμόνι έχει τρία πετάλια. Το τέρμα δεξιά λέγεται γκάζι. Με αυτό επιταχύνει ο κινητήρας. Το τέρμα αριστερά λέγεται συμπλέκτης. Βοηθάει το σασμάν να κάνει τα μαγικά του. Το μεσαίο λέγεται φρένο. Αυτό το πατάμε για να σταματήσει το αυτοκίνητο. Σε φανάρια (προαιρετικά). Σε σήματα στοπ (εντελώς προαιρετικά). Όταν φτάσουμε στον προορισμό μας. Ή αν πεταχτεί μπροστά μας ένα παιδάκι. Ή ένας σκύλος. Ή μια γριά. Ή η πρώην μας. Όχι, άκυρο. Αν πεταχτεί η πρώην μας πατάμε γκάζι.
Το αυτοκίνητο συνήθως έχει τέσσερις ρόδες. Εκτός από το Reliant Robin. Αυτό ήταν κάτι σαν το Λάντα της Αγγλίας. Είχε τρεις ρόδες. Και το τράκαρε συνέχεια ο Μίστερ Μπην. Αυτό.
Τέλος το αυτοκίνητο έχει γύρω γύρω πολύχρωμα φώτα. Τα άσπρα είναι για να βλέπεις τη νύχτα. Και να τυφλώνεις τους απέναντι οδηγούς. Τα κόκκινα πίσω ανάβουν όταν πατάς φρένο. Και τα πορτοκαλί λέγονται φλας. Δείχνουν προς τα πού θα στρίψεις. Αυτά κι αν είναι προαιρετικά.
Και τώρα σταματάω με τις τελείες και επιστρέφω σε μια πιο νορμάλ ροή λόγου, γιατί καταντάει κουραστικό.
Το αυτοκίνητο είναι ένα εργαλείο για να πας από το Α στο Β. Είναι όμως μόνο αυτό; Όχι δα. Έχετε δει άνθρωπο να είναι περήφανος για το τρυπάνι του; Αυτό ακούστηκε κάπως πρόστυχο. Το αυτοκίνητο τέλος πάντων, εκτός από εργαλείο, είναι και status symbol. Δείχνει ποιος είσαι και τι είσαι, πολλές φορές μέχρι και την ανατομία σου, όπως για παράδειγμα στους οδηγούς Hummer.
Υπάρχουν άτομα που σνομπάρουν το αυτοκίνητο, προτιμώντας ινστέντ το ποδήλατο:

ή ακόμα ακόμα, σε προχωρημένες περιπτώσεις ανωμαλίας, ακόμα και το λεωφορείο:

Για αυτούς μπορούμε να συμπεράνουμε ότι είναι τζιβατοχίπηδες και καλά οικολόγοι, χορτοφάγοι και υγιεινιστές που καπνίζουν δυο σακούλες Κρέιβεν την ημέρα (γιατί ο κίτρινος Χόλμπορν κι ο Καρέλια είναι για τα καγκούρια) που σκίζουν τα ιμάτιά τους για τη σωτηρία του Κυανοπέοντος του Νεπάλ όσο θα πηγαίνουν στο μάθημα zumba ή καλαθοπλεκτικής με λέιζερ. Ή απλά μπορεί να είναι συνηθισμένοι άνθρωποι που δεν έχουν τα λεφτά για να αγοράσουν και να συντηρήσουν αυτοκίνητο, κάτι που είναι μάλλον πιο θεμιτό.
Το αυτοκίνητο όμως παίζει πολύ σοβαρό ρόλο και στις σχέσεις των δύο φύλων. Για παράδειγμα, υπάρχει μια ομάδα νεαρών, χαμηλής εισοδηματικής (και πνευματικής) στάθμης, οι γνωστοί και σαν κάγκουρες, οι οποίοι χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητά τους σαν ερωτικό κάλεσμα. Για να το επιτύχουν αυτό επιστρατεύουν τεχνικές Pimp My Ride, αρχαίας εκπομπής του MTV με τον ημιαποτυχημένο ράπερ X to the Z Xzibit, η οποία κάποτε έπαιζε στο ΣΚΑΙ μεταγλωττισμένη με τον Μιθριδάτη από τα Ημισκούμπρια. Αυτές ήταν εποχές.
Έτσι, οι κάγκουρες παίρνουν φτηνά αμάξια όπως Χιουντάι (τα οποία μπορεί να κάνουν ή να μην κάνουν θόρυβο σαν τρένο), Κία ή Σαξόραλλα, τα βάφουν καρνάβαλους (μερικοί για πιο μούρη τα κάνουν μαύρο ματ που είναι πιο γαμάουα ας πούμε), βάζουν πρόσθετους προφυλακτήρες διαφόρων ευφάνταστων σχημάτων, αεροτομές-σιδερώστρες, ζάντες αλουμινίου 18 ιντσών, χαμηλώνουν το αμάξι για να έχει απόσταση μιας ατομικής ακτίνας από την άσφαλτο και βάζουν ηχοσύστημα τριών εκατομμυρίων βατ με γούφερ, σαμπγούφερ και της Παναγιάς τα ματόκλαδα, για να μεταδίδεται ο θείος λόγος του Παντελίδη από δω μέχρι την Καλαμαριά.
Στη συνέχεια, οι κάγκουρες παίρνουν τα μεταλλαγμένα αμάξια τους και οδηγούν με όσα πιο πολλά καραγκιοζιλίκια μπορούν, με το αριστερό χέρι και το τσιγάρο να κρέμονται έξω από το παράθυρο, μέχρι την Πλατεία Μπουρναζίου. Εκεί βρίσκονται συγκεντρωμένα τα αντικείμενα του πόθου τους: οι καγκούρισσες. Κοπέλες μαυροτσούκαλες με μαλλί σε απόχρωση ξανθό "ηλίου φαεινότερο", ύψους γύρω στο ένα και τίποτα με σαραντάποντο τακούνι, πλήρη απέχθεια στα ρούχα που καλύπτουν έστω και λίγο μπούτι, τσιχλόφουσκα στο στόμα, άιφον στο χέρι και ακριβώς τρία εγκεφαλικά κύτταρα.
Εκεί αρχίζει ο χορός ζευγαρώματος του άγριου κάγκουρα: αρχικά μαρσάρει άπειρα τη μηχανή του, καίγοντας τη μισή βενζίνη του, για να νιώσουν όλοι πόσο γαμάτο είναι το τούρμπο του. Το ηχοσύστημα εν τω μεταξύ εξακολουθεί να δίνει μπάσα σαν να μην υπάρχει αύριο. Στη συνέχεια ο κάγκουρας αρχίζει τα παντιλίκια, ή drift όπως τα αποκαλεί γιατί δεν είμαστε και τίποτα βλαχάρες, έχουμε δει κι ένα Fast and the Furious.
Μετά από διακόσιους κύκλους και τέσσερα κιλά καμένο λάστιχο, ο κάγκουρας κατεβαίνει με υφάκι από την κούρσα, πλησιάζει την καγκούρισσα και προσφέρει να κεράσει φρέντο καπουτσίνο με άλλα διακόσια ιταλικά επίθετα από πίσω που δεν ξέρει τι σημαίνουν αλλά τα λέει γιατί ο φραπές είναι ντεμοντέ ας πούμε, εκτός φυσικά απ'τη Θεσσαλονίκη που φυλάει Θερμοπύλες. Και η καγκούρισσα πέφτει, γιατί όπως είπαμε έχει ακριβώς τρία εγκεφαλικά κύτταρα.
Εκτός από μέσο προσέγγισης, το αυτοκίνητο, καγκουρεμένο ή όχι, μπορεί να χρησιμεύσει και σαν αίθουσα σεξουαλικών περιπτύξεων (πότε θα κλείσω τα δεκαοχτώ να πάω να βγάλω δίπλωμα γαμώτη μου;). Παρκαρισμένο σε κάποια απόμερη παραλία, λόφο ή δασάκι, τους αποκαλούμενους γαμιστρώνες, οι πόρτες κλειδώνουν, τα ρούχα πετιούνται στο πίσω κάθισμα και η συνέχεια ευνόητη, μεγάλα παιδιά είμαστε όλοι εδώ μέσα. Προσοχή στο λεβιέ μόνο. Και τους δύο.
Επίσης παρατηρείται ένα γενικό παράδοξο. Συνήθως θεωρείται ότι οι άντρηδοι είναι ακατάστατοι και οι γυναίκες τα έχουν όλα στην τάξη. Στα αυτοκίνητα όμως, συμβαίνει το ανάποδο. Δηλαδή, σε αυτοκίνητο ενός άντρα τα πάντα βρίσκονται τακτοποιημένα, καθαρά και παστρικά. Σε ένα αυτοκίνητο γυναίκας, πάλι, θα βρείτε στο πίσω κάθισμα, στο πορτ-μπαγκάζ, δεξιά κι αριστερά, ακόμα και στο ταβάνι, περιοδικά, σημειώσεις της σχολής, πεταμένα χαρτιά από πιτόγυρα, σακούλες από πατατάκια, ομπρέλες, ζακέτες για μην τυχόν πιάσει κρύο, μασημένες τσίχλες, στυλούς, γρύλους, άσχετα αν ξέρει να αλλάζει λάστιχο, κι αν ψάξετε πολύ καλά δεν αποκλείεται να βρείτε κι έναν πρώην γκόμενο να κρύβεται κάτω από το σκουπιδαριό.
Αυτό εξηγείται πολύ εύκολα από το ότι οι γυναίκες συνήθως δεν προσδίδουν στο αυτοκίνητο παραπάνω αξία από το μεταφορικό μέσο. Οι άντρες, πάλι, πολύ συχνά θεωρούν το αυτοκίνητό τους προέκταση του πέους τους. Εκτός φυσικά από τη μερίδα αυτή των ανδρών που δε μας νοιάζει γιατί δεν έχουμε ανάγκη για προέκταση. Δε θέλω χάχανα.
Κι έτσι εξηγείται γιατί μερικοί άνθρωποι παίρνουν το αυτοκίνητό τους για να πάνε ακόμα κι από το σαλόνι στην τουαλέτα, επιδεινώνοντας το κυκλοφοριακό, γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με ρύπους, μπλοκάροντας τα λεωφορεία στις γωνίες κι ανεβάζοντας την πίεσή μου 96 η μεγάλη 78 η μικρή.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας πεταχτεί κανένας κάγκουρας από δεξιά παραβιάζοντας το στοπ και σας φάει το φτερό και τώρα ποιος δίνει λεφτά για φτερά γαμώ την Μπαναχαϊκή μου κι η ασφαλιστική δε με καλύπτει γιατί έψαχνα κι εγώ τα φτηνά προγράμματα με τα 3 ευρώ το εξάμηνο και τώρα με πιάσανε μαλάκα.

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Athens Deejay 95,2

Μόλις γύρισα από τη μαγευτική τσιμεντούπολη, πλουσιότερος κατά πολλές εμπειρίες, αναμνήσεις, γνωριμίες κι ένα λάπτοπ, το οποίο δεν το κλαίει κανείς, το κέρδισα σε διαγωνισμό, αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή.
Ξεκινάω με μερικά σκόρπια πράματα που παρατήρησα όσο ήμουν στην Αθήνα.
Κατ'αρχήν, οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου President έχουν μια μάλλον διαστρεβλωμένη αντίληψη των καιρικών συνθηκών της Αθήνας και πιστεύουν ότι υπάρχει άνθρωπος που καλοκαιριάτικα θα σκεπαστεί με πάπλωμα, γιατί με πάπλωμα είχαν στρωμένα τα κρεβάτια τους.
Κατά δεύτερον, κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει μπιτ πίσω από αυτό.

Ναι, αυτό. Όχι απλά κάποιος το βρήκε καλή ιδέα να στήσει μπιτάκι πάνω στη Λάνα-αν-βαριόμουν-περισσότερο-τη-γαμημένη-ζωή-μου-θα-δούλευα-σε-ταμείο-στην-εφορία-Ντελ Ρέι, αλλά βρήκε καλή ιδέα να το στήσει πάνω σε τραγούδι που έχει τη λέξη sadness στο γαμημένο τίτλο του. Σατανικό or what?
Επίσης, παρατήρησα ότι το MTV έπαιζε παράδοξα πολλή μουσική. Όχι μουσική που θα άκουγε σοβαρός άνθρωπος, αλλά μουσική. Μυστήρια πράματα.
Και τώρα περνάμε στα σοβαρά θέματα.
Το Σάββατο το μεσημέρι ήρθε να με παραλάβει από το τρένο ο Γρηγόρης, γνωστός σε όλους μας ως ο συγγραφέας του Ντισετάν ΝΑΙ ΤΟ ΤΟΝΙΣΑ ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΕΛΑ ΚΑΙ ΜΑΣΤΙΓΩΣΕ ΜΕ ΑΛΥΠΗΤΑ. Στην πορεία μου διηγήθηκε όλη την ιστορία της ζωής του, με ποιους συναντήθηκε στην Αθήνα, το πώς ό,τι φοράει στη Χίο γίνεται μόδα σε μια βδομάδα (μέχρι στιγμής καθιέρωσε τη μοϊκάνα, το ξυρισμένο κεφάλι, το καπέλο και πάει για τις τιράντες, τα γράφω εγώ γι'αυτόν γιατί τώρα είναι σε φάση εσωτερικού ψαξίματος και δεν πρόκειται να τα γράψει ποτέ μόνος του), ότι ένας γνωστός του που έχει κάνει φυλακή για ξυλοδαρμό, επίθεση, ναρκωτικά και διάφορα άλλα πταίσματα έχει μια καλή κιθάρα σε νορμάλ τιμή (αποφάσισα να μάθω κιθάρα, τρέμε Βαν Χέιλεν τρέμε Χέντριξ ας πούμε), και για τη Μυρσίνη.
Η Μυρσίνη είναι μια κοκκινομάλλα μεταλλού φίλη του Γρηγόρη από το Ψυχικό, την οποία γνώρισε όταν αυτή έκανε λάιβ στη Χίο και αν σας πω ποιανού κόρη είναι δεν πρόκειται να με πιστέψετε γιατί ούτε κι εγώ πίστεψα το Γρηγόρη όταν μου το είπε.
Ο αγαπητός Γρηγόρης λοιπόν πέρασε ένα μεγάλο μέρος της διαμονής του στη σπιταρόνα της Μυρσίνης στο Ψυχικό, χαζολογώντας (εγώ λέω τη γουστάρει άγρια, αυτός δεν το παραδέχεται, την καημένη τη Μαριάννα λυπάμαι) και το Σάββατο το βράδυ με πήρε κι εμένα μαζί που έβγαινε η Μυρσίνη με κάτι φίλους της και κάτι φίλους των φίλων της.
Το πρώτο πράμα που έμαθε η Μυρσίνη για μένα ήταν το όνομά μου. Πρωτότυπο. Και το δεύτερο ήταν ότι ακούω Lady Gaga, κάτι το οποίο δε με άφησε να ξεπεράσω για όλη τη βραδιά. Εν τέλει όμως κατορθώσαμε να συνεννοηθούμε.
Μερικοί ενδεικτικοί άξονες των συζητήσεων που έγιναν εκείνη τη βραδιά ήταν οι εξής:
  • Το ότι ακούω Lady Gaga.
  • Τι ομάδα είμαι (δήλωσα ότι αν ασχολούμουν θα ήμουν ΠΑΟΚ, κάτι που χαροποίησε ιδιαίτερα την κυρία Μυρσίνη)
  • Ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι που λέγεται "πουτσάκια" (δεν εμπνεύστηκα εγώ την ονομασία, οκ;) και παίζεται κάπως έτσι: ένας λέει ένα γράμμα, ο επόμενος λέει άλλο ένα γράμμα και ούτω καθεξής και φτιάχνουν λέξη. Άμα δεν μπορείς να συνεχίσεις τη λέξη παίρνεις ένα πουτσάκι, όπως επίσης κι αν πεις ναι ή όχι, και στα πέντε καίγεσαι ή κάπως έτσι. Στο τέλος έχασα.
  • Μάθημα από το Γρηγόρη για το πώς προσεγγίζουν οι άντρηδοι οι σωστοί οι πρόστυχοι οι μεταλλάδες τις γκόμενες, στο οποίο δεν πρόσεχα γιατί κοιτούσα τη Γιαδικιάρογλου που κοιτούσε την Πετροπούλου που κοιτούσε την Πετροβασίλη.
  • Μάθημα από το Γρηγόρη μουσικής θεωρίας, από το οποίο δεν κατάλαβα Χριστό ανάσκελα.
  • Ερωτήσεις από πού είμαι, κι όταν απαντούσα συζήτηση για το ποιος κάνει καλύτερα πιτόγυρα, στην οποία δε χρειάζεται να αναλύσω το αποτέλεσμα.
  • Ερωτήσεις από πού γνωρίζω το Γρηγόρη (από την κόψη του σπαθιού την τρομερή).
  • Προσπάθεια χαζογκόμενας να το παίξει εξυπνογκόμενα δηλώνοντας ότι διαβάζει Νίτσε, Καντ και Στάινμπεκ. Ταυτόχρονα.
  • Εγώ, η Μυρσίνη κι ο Γρηγόρης να τραγουδάμε Bohemian Rhapsody, Chop Suey και Σφίχτερμαν στη μέση του δρόμου.
Το επόμενο πρωί πήγα και παρέλαβα το λάπτοπ που κέρδισα σε ένα διαγωνισμό, σε μια σεμνή τελετή, στην οποία το πλήθος με αποθέωσε και λοιπά που δεν ενδιαφέρουν το φιλοθεάμων κοινό του ΚΠΣΑ που θέλει να δει αίμα και σπέρμα, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά ή σε αυτές τις αναλογίες. Γι'αυτό θα περάσω στο μεγάλο γεγονός της βραδιάς που ήταν η συνάντηση με τους μεγάλους αστέρες του blogging, Γρηγόρη, Ιωάννα και Κατερίνα, αλλά πρώτα θα αναφέρω ένα ξεκούδουνο γεγονός που με εντυπωσίασε. Πριν από τέσσερις μήνες που είχα ξανακατέβει στην τσιμεντούπολη έφαγα στο TGI Fridays Κηφισίας κι Αλεξάνδρας γωνία. Χτες ξαναπήγα εκεί, και ο μπάρμαν με θυμόταν.
Οι συνμπλόγκερς έβγαλαν το συμπέρασμα ότι ο μπάρμαν αυτός με γουστάρει, κάτι που δεν μπορώ και να αποκλείσω.
Είχαμε ραντεβού στις 7 στο Σύνταγμα. Εγώ που λέτε έχω το πολύ κακό συνήθειο όταν έχω κάπου να πάω να πηγαίνω είκοσι λεπτά νωρίτερα.
-Και γιατί είναι αυτό το συνήθειο κακό;
-Γιατί όλοι με στήνουν και περιμένω δυο ώρες σαν το μαλάκα, γι'αυτό.
Εν τέλει στις 7 και τέταρτο εμφανίστηκε η Κατερίνα, γνωστή στους κύκλους της ιντερνετικής διανόησης και σαν K.+ (βαριέμαι να ψάξω να βρω πώς θα βάλω κανονικό σταυρό, ας πούμε ότι ήταν σταυρός κι ας το αφήσουμε να πάει έτσι), στις εφτάμισι η Ιωάννα "The Writer", με την οποία είχα ήδη τακτική επικοινωνία μέσω Facebook και οκτώ παρά πέντε εμφανίστηκε ο Γρηγόρης, ο οποίος ξεχάστηκε γιατί ήταν στης Μυρσίνης και έπαιζε κιθάρα τρεις ώρες, ξαπλωμένος στην κοιλιά της.
Όχι, Γρηγόρη αγόρι μου, δεν τη γουστάρεις καθόλου τη Μυρσίνη, στο λέω γω γκαραντί ας πούμε.
Τέλος πάντων κατευθυνθήκαμε προς το Θησείο και κάτσαμε σε μια καφετέρια. Ξαναπρωτότυπο.
Στην διάρκεια αυτής της συνάντησης μάθαμε πολλά καινούρια πράματα. Αυτά κυμαίνονταν σε διάφορες κατηγορίες, από πράγματα για τον εαυτό μου που δεν ήξερα και με συγκλόνισαν (ένα από αυτά ήταν ότι τελικά τόσον καιρό αυτό που έβρισκα στη χι ρο γιώτα σίγμα ταυ γιώτα νι άλφα λεγόταν, σύμφωνα με τον ειδικό επιστήμονα-ψυχολόγο Γρηγόρη, κόλλημα από ανασφάλεια), σε αποκαλύψεις για το φλογερό ερωτικό πάθος εμού και του Γρηγόρη (πηδιόμαστε ασύστολα, και το ξέρατε όλοι, μην κάνετε τις άσχετες) έως και απλές εγκυκλοπαιδικές λεπτομέρειες, όπως το ότι αφού ο Φρέντι Μέρκιουρι ανακάλυψε ότι την τραγουδάει τη ραψωδία έγινε πρώτες φιλενάδες με την πρώην του και της άφησε και το σπίτι του, και φυσικά ότι ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΟ FADE TO BLACK?

Τώρα το ξέρω, εντάξει Γρηγόρη αγάπη μου;
Κάτι που μάθανε οι άλλοι για μένα είναι ότι έχω μια ροπή να εκστομίζω ό,τι αρλούμπα/κοτσάνα/χοντράδα/μαλακία εν γένει χωρίς να το σκεφτώ καθόλου και μετά να χτυπάω την κεφάλα μου στον τοίχο για τα επόμενα δύο χρόνια. Τι εννοώ εν προκειμένω; Διαπίστωσα, που λέτε, ότι η Κατερίνα έμοιαζε φυσιογνωμικά (ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΚΑ) με τη Μις Βάθος Πενήντα Εκατοστά του σχολείου μου. Και φυσικά, αυτή τη διαπίστωση ΔΕΝ μπορούσα να την κρατήσω για τον εαυτό μου.

Σε μια τέτοια περίπτωση, οποιαδήποτε φυσιολογική κοπέλα θα μου έριχνε μια μπούφλα να μετρήσω πόσα αστεράκια έχει η Αστερόεσσα (πενήντα σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις). Η Κατερίνα, όμως (η οποία ελπίζω να μην παρεξηγηθεί με το ότι την αντιδιαστέλλω με τη "φυσιολογική κοπέλα" γιατί δεν εννοώ ότι δεν είναι φυσιολογική κοπέλα και ας με κλειδώσει κάποιος σε ένα σκοτεινό υπόγειο για να μη μιλάω σε ανθρώπους) είπε ότι δεν παρεξηγήθηκε, γιατί ξέρει από τα γραπτά μου ότι είμαι καλό παιδί.
Ναι, αυτό.
Επίσης με υπερασπίστηκε και ο Γρηγόρης με το επιχείρημα ότι είμαι κοινωνικά απροσάρμοστος, ότι εκείνη είναι η πρώτη (!) κοπέλα που μου απευθύνει το λόγο και γι'αυτό δεν ξέρω πώς να το χειριστώ, κάτι για το οποίο μάλλον θα έπρεπε να παρεξηγηθώ αν απείχε από την πραγματικότητα.
Στη συνέχεια, όμως, ξεπεράσαμε αυτή την άτυχη στιγμή και αναπτύχθηκε ένα φλογερό πάθος αναμεταξύ μας, το οποίο ξεπέρασε σε φλογερότητα και το πάθος αναμεταξύ εμού και του Γρηγόρη (φλογερότητα...νόμιζα δεν υπάρχει αυτή η λέξη αλλά ο αυτόματος διορθωτής δε μου την παίρνει λάθος), αλλά δε θέλω να μου στεναχωρηθείς, τροφαντό αγόρι, θα έχω πάντα στην καρδιά μου τις αναμνήσεις που περάσαμε μαζί, και σε γενικές γραμμές αυτά έγιναν στην Αθήνα.
Α! Επίσης έφαγα Haagen Dazs. Είχα ξαναφάει, αλλά αξίζει κάθε φορά.
Κι αυτά ήταν όλα τα αξιοσημείωτα που έγιναν.
Ίσως θα έπρεπε να είχα ψαχτεί να πάω στους Slayer, αλλά αν έμπαινα εγώ σε mosh pit δε θα με ξανάβλεπε το φως της γης.
Αναλογιζόμενος βέβαια την φάση που παίχτηκε, δε μου φαίνεται άσχημη προοπτική.
Αυτά, και να προσέχετε όταν περνάτε τους δρόμους στην Αθήνα, γιατί οι Αθηναίοι οδηγοί είναι όλοι νευρόσπαστοι και λογικό είναι γιατί δεν υπάρχει μαγαζί στην πόλη τους να κάνει πιτόγυρα της προκοπής ή μάλλον "σουβλάκια" της προκοπής, γιατί εκεί τρώνε σουβλάκια με γύρο άκουσον άκουσον, ούτε ελληνικά σωστά δεν ξέρουν να μιλήσουν, τους ξενερώνει και το υπερήφανο λλ της Θεσσαλλονίκης που εγώ δεν το έχω στην ομιλία μου αλλά δεν έχει σημασία και ψηφίζω αυτή τη στιγμή Κάτω Αγουλινίτσα για πρωτεύουσα της Ελλάδας, καλύτερα θα'μαστε.