Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Συγγραφικός οίστρος

Πρόλογος: Την Πρωτοχρονιά ο Γαμιάς της Κρήτης με έβαλε να υποσχεθώ ότι δε θα ξαναβγάλω λίστα κι ο Μεταλάς της Χίου με έβαλε να υποσχεθώ ότι δε θα ξαναασχοληθώ με μουσική για όλο το 2013. Αυτό, για μένα, ήταν σαν να πας και να λες στο Λιονέλ το Μέσι, "Να, ξέρεις, Λίο, είσαι παιχταράς και τα γνωστά και θέλουμε να σε βλέπουμε, αλλά απαγορεύεται να βάλεις γκολ. Μπορείς να ντριπλάρεις, να πασάρεις και τα ρέστα, αλλά αν κάνεις ότι βάζεις γκολ θα σε κυνηγήσουν διακόσιοι εφτά καβαλάρηδες με μαύρα άλογα και θα σε κάνουν κιμά". Αλλά ξέρετε κάτι; Οι άντρες κρατάνε τις υποσχέσεις τους. Τώρα, όμως, εγώ πρέπει να βρω κάτι να κάνω για να μην αφήσω το τεράστιο κοινό μου διψασμένο. Να γράψω το Αποχετευτικό Σύστημα στο Βυζάντιο; Όχι. Να κάνω μια ιστορική αναδρομή στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του ΠΑΟΚ; Είμαι πολύ λίγος για κάτι τέτοιο. Να κλείσω το μπλογκ και να αφοσιωθώ στην καλλιτεχνική αρχιδοξυσία; Χμ...ναι, το βρήκα. Θα γράψω μια ιστορία, μια saga αν θέλετε, που θα μείνει στην ιστορία ως το είδος άρθρου που έκανε τους αναγνώστες του Thomas the Barbarian να τον παρακαλάνε να γράψει λίστες με τραγούδια. Και ναι, ο Thomas the Barbarian θα μιλάει για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο από εδώ και μπρος. Τόσο ψώνιο είναι.
Η πτώση μιας αυτοκρατορίας. Ένα διήγημα του Thomas the Barbarian
Ο Τζακ δε φαινόταν απ'έξω αυτό που ήταν. Ένας τραγουδιστής σε ένα δωμάτιο με καπνούς, η μυρωδιά του κρασιού και του φτηνού αρώματος, οι κλισέ στίχοι, όλα αυτά έκρυβαν καλά την πραγματική του ταυτότητα από τους θαμώνες του "Empire", ενός σκοτεινού μαγαζιού στα σοκάκια της Νέας Υόρκης που καμία σωστή μάνα δε θα ήθελε να δει το παιδί της να μπαίνει εκεί-γιατί περισσότεροι έβγαιναν ξαπλωτοί παρά όρθιοι.
Όμως ο Τζακ φαινόταν σχεδόν το πιο αθώο στοιχείο του "Empire". Δεν ήταν στ'αλήθεια σωματέμπορος, ή βαποράκι, ή θαυμαστής του Μπίμπερ, ή οποιοδήποτε άλλο είδος κατακαθιού που σύχναζε σε τέτοια κακόφημα μπαρ. Ήταν απλά ένας ανερχόμενος νέος τραγουδιστής με μεγάλη ανάγκη για χρήματα, που τραγουδούσε τα βράδια στο μπαρ για να διασκεδάζουν τα αποβράσματα, και περίμενε το μεγάλο άνοιγμα στην καριέρα του για να ξεκόψει από το έγκλημα. Ή έτσι άφηνε τους άλλους να πιστεύουν.
Στο μπροστινό τραπέζι, σε απόσταση αναπνοής από την πίστα, καθόταν μια γυναίκα. Ήταν κοντά είκοσι οκτώ χρονών, τα μαλλιά της ήταν μαύρα σαν το έβενο, το δέρμα της λευκό σαν το ελεφαντόδοντο, τα μάτια της πράσινα σαν το Βάζελο, δυο μεγάλα, ολοστρόγγυλα, σχεδόν παιδικά μάτια, που κάρφωναν τον Τζακ με μια σχεδόν θρησκευτική αφοσίωση. Ο Τζακ προσπάθησε να συνεχίσει να τραγουδάει το ρεπερτόριό του απερίσπαστος. Δεν τα κατάφερνε. Της έκανε νόημα να τον περιμένει μετά το κλείσιμο του μαγαζιού. 
Ήταν πέντε η ώρα. Η μυστηριώδης αυτή γυναίκα περίμενε τον Τζακ, ή το λεωφορείο, κανείς δεν ξέρει ακριβώς γιατί καθόταν στη στάση του λεωφορείου. Ο Τζακ την πλησίασε.
"Πώς σε λένε; Ποια είσαι; Γιατί με κοιτούσες έτσι; Γιατί τα μακαρόνια με κιμά είναι τόσο νόστιμο φαγητό; Δώσε μου μια απάντηση!"
"Με λένε Μάντελαϊν, Μάντελαϊν Τζέιμσον. Τα μακαρόνια με κιμά είναι τόσο νόστιμα γιατί Έτσι Θέλησε Ο Θεός. Και σε κοιτούσα γιατί...γιατί είσαι ο πατέρας του παιδιού μου."
"Αδύνατον! Δεν είσαι η ερωμένη μου! Απλά ισχυρίζεσαι ότι είμαι αυτός. Το παιδί δεν είναι γιος μου."
"Κι όμως, Τζακ. Είμαι εκείνη η ξεπέτα που έκανες σε εκείνο το πάρτι της αδελφότητας ΦΓΔ στο πανεπιστήμιο. Είχα πολύ περίεργα γούστα τότε."
"Γιατί ήρθες να με βρεις;"
"Γιατί κινδυνεύω, Τζακ."
"Κινδυνεύεις; Από ποιον;"
"Δεν μπορώ να σου πω..."
"Τότε να πα να γαμηθείς. Δε θα ασχολούμαι εγώ μαζί σου."
Με αυτά τα σκληρά λόγια, ο Τζακ σηκώθηκε κι έφυγε για το μικροσκοπικό διαμέρισμα που του επέτρεπε η σκληρή οικονομική του κατάσταση. Δεν ήξερε ότι, μόλις δευτερόλεπτα αργότερα, ένα Ντάλεκ θα εξολόθρευε την άμοιρη Μάντελαϊν. Ή έτσι άφηνε τους άλλους να πιστεύουν.
Μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σε μια πόλη της Ελλάδας ονόματι Θεσσαλονίκη, ένας μπλόγκερ παύλα επίδοξος συγγραφέας του κώλου συνειδητοποίησε ότι αυτά που έγραφε δεν έβγαζαν νόημα με καμία Παναγία. Τι δουλειά είχε ένα Ντάλεκ να πεταχτεί μέσα στα σκοτεινά σοκάκια της Νέας Υόρκης και να σκοτώσει μια ανύπαντρη μητέρα με περίεργα γούστα; "Πώς θα το φέρω σε μια πιο αληθοφανή κατάσταση ...χμ...ε...χμ...λοιπόν, ξέρετε κάτι; Scratch that! Θα του γαμήσω τη μάνα!"
Πίσω στη Νέα Υόρκη, η Μάντελαϊν Τζέιμσον είχε εξολοθρευτεί από ένα Ντάλεκ. Ή έτσι άφηνε τους άλλους να πιστεύουν. Στην πραγματικότητα, αυτή που είχε εξολοθρευτεί ήταν η Μάντελαϊν Τζέιμσον 321-Β, ένας από τους χιλιάδες κλώνους της ορίτζιναλ Μάντελαϊν Τζέιμσον. Η ορίτζιναλ Μάντελαϊν Τζέιμσον ήταν σε μια μυστική βάση σε μια σπηλιά στο Νεπάλ, όπου και παρακολουθούσε το σχέδιό της να εξελίσσεται. Γιατί ο Τζακ ήταν ο Εκλεκτός. Και να τος! Έρχεται καβάλα σε έναν γιγάντιο πράσινο δεινόσαυρο, ακούγοντας τις σπαρακτικές κραυγές του κλώνου, για να σώσει τη μητέρα του παιδιού του. Είχε πέσει στην παγίδα της!
Αμέσως, από το πουθενά, εμφανίστηκαν εκατοντάδες κιτρινιάρηδες. Όλοι πάλευαν κουνγκ-φου. Ο Τζακ είχε περικυκλωθεί, κι ο δεινόσαυρός του είχε εξαφανιστεί. Ξανά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αντί να του έρθουν ένας ένας όπως όλοι οι πολιτισμένοι εγκληματίες κάνουν σε όλα τα έργα του Χόλυγουντ, όρμησαν όλοι μαζί πάνω του. Αλλά ο Τζακ ήταν ο Εκλεκτός. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τον Εκλεκτό να πεθάνει!
Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ο Μέντορας, γνωστός στους κοινούς θνητούς και σαν Έντι Φαν Χάλεν, κι έβγαλε το φονικό του όπλο: την ηλεκτρική κιθάρα. Τα δάχτυλά του κινούνταν ανεξέλεγκτα πάνω στις χορδές καθώς τα ηχητικά κύματα γαμούσαν ανελέητα κιτρινιάρικους πάτους. Οι λακέδες της Μάντελαϊν δεν το άντεχαν. Σύντομα όλοι εξαφανίστηκαν. O Τζακ ρώτησε τον Μέντορα, "Τι στον πούτσο ήταν όλο αυτό;"
"Η Μάντελαϊν σε παγίδεψε, Τζακ", αποκρίθηκε ο Μέντορας. "Πρέπει να βρεις που κρύβεται και να την αντιμετωπίσεις. Rock on."
Και με αυτά τα λόγια ο Μέντορας έφυγε. Ο Τζακ έσκυψε πάνω από το πτώμα του κλώνου της Μάντελαϊν και το εξέτασε προσεκτικά. Παρατήρησε πίσω από το δεξί αυτί της ένα μόριο κοκκινοπράσινης σκόνης. Το ανέλυσε στο χημικό εργαστήριο που τύχαινε να κουβαλά στη δεξιά του τσέπη και, έξι δευτερόλεπτα αργότερα, έκανε την εξής διαπίστωση: "Μα φυσικά! Κρύβεται σε μια μυστική βάση σε μια σπηλιά στο Νεπάλ! Ολοφάνερο, αγαπητή μου Γουάτσον!" είπε στη φωτογραφία της Έμα Γουάτσον που κουβαλούσε πάντα στο πορτοφόλι του για να του κρατάει συντροφιά τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες. Αυτή δεν του απάντησε.
Ο Τζακ έκλεισε τα μάτια του και σκέφτηκε με προσήλωση ότι βρίσκεται σε μια μυστική βάση σε μια σπηλιά στο Νεπάλ. Έπιασε, αλλά βρέθηκε σε λάθος σπηλιά. Σε εκείνην που βρέθηκε οι επιστήμονες της CIA κάλυπταν την ύπαρξη των εξωγήινων από τους κοινούς θνητούς. "Σόρι, παιδιά, μήπως ξέρετε πώς θα βρω τη Μάντελαϊν Τζέιμσον;"
"Βέβαια, φίλε. Τρίτη σπηλιά δεξιά, πρώτο βουνό αριστερά, δεύτερο Γέτι αριστερά, ντουγρού μετά στην κατηφόρα και θα τη δεις φάτσα μπροστά σου."
Αφού τους ευχαρίστησε και πήγε στην τρίτη σπηλιά δεξιά, στο πρώτο βουνό αριστερά, στο δεύτερο Γέτι αριστερά και ντουγρού στην κατηφόρα, ξαφνικά το κινητό του χτύπησε, κάτι που ήταν πολύ παράδοξο γιατί δεν έχει σήμα πάνω στα βουνά.
Ήταν η μάνα του.
Είχε ξεχάσει να φορέσει ζακέτα το πρωί όταν έφυγε.
Κι έτσι πέθανε ο Εκλεκτός.
Όχι δα. Δεν μπορεί να πέθανε έτσι στην κορύφωση της ιστορίας. Αυτό θα ήταν ηλίθιο, σωστά;
Ο Τζακ μπήκε στη σπηλιά, έτοιμος να αντιμετωπίσει τη Μάντελαϊν. Αλλά δεν ήταν εκεί. Είχε πάει στα Μακντόναλντς να φάει. Οπότε κι αυτός πήγε να φύγει. Αλλά τότε σκέφτηκε τα μικρά παιδιά που τον θαύμαζαν γιατί μπορούσε να φάει είκοσι σοκολάτες σε δέκα δευτερόλεπτα. Θα τα απογοήτευε; Όχι δα! 
Η Μάντελαϊν γύρισε και κοίταξε με ένα βλέμμα φλογερού μίσους τον Τζακ.
"Δεν πέθανες;"
"Όχι."
"Κρίμα. Ας κάνουμε καυτό άγριο σεξ."
Και έκαναν.
"Ωραία. Τώρα που με ικανοποίησες, θα καταστρέψω την ανθρωπότητα."
"Γιατί με μισείς τόσο πολύ, Μάντελαϊν;"
"Γιατί όταν τα είχαμε ξέχασες μια φορά να κατεβάσεις το καπάκι της τουαλέτας."
"Συγνώμη". 
"Είναι ήδη αργά. Απόλαυσε το τσιγάρο σου όσο προλαβαίνεις, γιατί έχεις πέντε δευτερόλεπτα. Το κουμπί έχει ήδη πατηθεί. Δεν υπάρχει επιστροφή."
Πέντε δευτερόλεπτα αργότερα, η απειλή της Μάντελαϊν πραγματοποιήθηκε. Απελευθερώθηκε στην επιφάνεια της γης κάτι πολύ άσχημο, τόσο άσχημο που όλοι πέθαναν.
Κι έτσι δημιουργήθηκε το Fiat Multipla.
Αυτά, και να προσέχετε τι εύχεστε.

21 σχόλια:

  1. Πρώτο σχόλιο.. ότι δηλαδή όταν φτιάχνεις λίστες ή μουσικοκριτικές, "βάζεις γκόλ".
    Οκ, ας διαβάσω παρακάτω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι αυτό που ξέρω να κάνω, εντάξει;

      Διαγραφή
    2. Ναι παιδί μου, ό,τι πεις, θα διαφωνήσω εγώ;

      Δεύτερο σχόλιο (για το υπόλοιπο κείμενο):
      Να διαβάσεις Μπόρις Βιαν (αν δεν έχεις διαβάσει). Ο συγκεκριμένος θα το'χε τελειώσει εκεί που ο Εκλεκτός πεθαίνει επειδή δεν πήρε ζακετάκι. Όσο πιο απότομα, τόσο πιο γελοία ;)

      Διαγραφή
    3. Οκ, είναι αυτό που μ'αρέσει να κάνω, τώρα εντάξει;
      Θα τον τιμήσω τον Μπόρις, όταν δε θα πρέπει να διαβάσω φυσική, χημεία, μαθηματικά, έκθεση και τέτοια.

      Διαγραφή
    4. Τώρα, εντάξει :)

      Προτείνω γι'αρχή το "Ο έρως είναι τυφλός". (ντιπ στραβάδι όμως...)

      Διαγραφή
  2. Θα μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν βασισμένο σε αληθινή ιστορία, αλλά Mc Donalds στο Νεπάλ!!! Το παρατράβηξες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παρεξήγηση. Τα ΜακΝτόναλντς δεν ήταν στο Νεπάλ, αλλά αυτά στην Αριστοτέλους. Προφανώς υπάρχει μυστικό υπόγειο πέρασμα. Κάτι σχετικό θα έχει πει ο Λιακόπουλος.

      Διαγραφή
    2. Έτσι εξηγείται, θα πάρω τον P.Jackson να το γυρίσουμε τριλογία...

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος7/1/13 20:24

      φίλε μου κούκου, να φανταστώ ότι όλες οι επιστολές καταλήγουν στον ίδιο πάντα παραλήπτη, ναι?
      και μη με χαλάσεις και με βγάλεις λάθος...καθένας

      Διαγραφή
    4. Να κάτσεις εκεί που κάθεσαι, ο μόνος σκηνοθέτης που μπορεί να ικανοποιήσει το όραμά μου είναι ο Μουσταφά Χαλιλτζαφάρ, πειραματικός σκηνοθέτης της ανεξάρτητης σκηνής του Αφγανιστάν. Ναι, οι επιστολές καταλήγουν πάντα στον ίδιο παραλήπτη. Δε με πάει καρδιά να πω όχι σε κάποιον που έχει TITS στο username του.

      Διαγραφή
  3. Θέλω και σίκουελ που να περιλαμβάνει εξωγήινους και τέθοια... δεν πιστεύω να μείνεις μόνο στη Γη.... θα σε αφορίσει ο άδωνις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αστοιχείωτε από Doctor Who Πρόεδρε του Α.Π.Ι., τα Ντάλεκ είναι ήδη εξωγήινα. Αλλά για το σίκουελ θα το παλέψω.

      Διαγραφή
  4. Λύσε μου μια απορία... Τι σκατά είχες πιει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τίποτα. Φαίνεται πως με είχε μεθύσει η χαρά που τελείωσαν οι Χριστουγεννιάτικες διακοπές κι επιστρέφω στο σχολείο.

      Διαγραφή
  5. Δεν βρίσκεις εύκολα τέτοια ποικιλία εκφραστικών μέσων, γλαφυρές περιγραφές, λεξιλόγιο, παρομοιώσεις, μεταφορές, αναδιπλώσεις, μοτίβα των αντιθέσεων, της δοκιμασίας και της ξεχασμένης ζακέτας κι οπτικοακουστικοοσφρητικές εικόνες! Μπράβο Θωμά, η σύγχρονη λογοτεχνία απέκτησε νέο νόημα χάρη σε εσένα!
    Anyway αγαπώ τις λίστες σου. Κι άσε τον Χωστήρα να λέει!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η απέραντη μετριοφροσύνη μου επιβάλλει να απορρίψω τις απόλυτα αληθείς παρατηρήσεις σου ως ασύστολα ψεύδη που ως μόνο στόχο έχουν να με ευχαριστήσουν.

      Διαγραφή
    2. Αυτό με τις λίστες προκύπτει από αληθείς προκείμενες πάντως.
      "απέραντη μετριοφροσύνη" Από πότε το έχεις εσύ αυτό;

      Διαγραφή
    3. Μη μιλάς με όρους έκθεσης Πανελληνίων γιατί θα πάρω φόρα και θα πηδήξω απ'το παράθυρο. Και τη μετριοφροσύνη την είχα από πάντα.

      Διαγραφή
  6. Ανώνυμος9/1/13 16:22

    Αν είναι να μη γράφεις λίστες για μουσική γράψε και σίκουελ τούρκικου, λίγο μας ενδιαφέρει!!!!

    υ.γ. Καλή χρονιά να έχουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ετοιμάσου να διαβάσεις για τον Αλί, την Νεχράν και τον Μαχρέμπ. Ναι, είμαι τόσο καθίκι.

      Διαγραφή

Ξέρετε, πολλές φορές συμβαίνει τα σχόλια να είναι ακόμη πιο έξυπνα, εύστοχα ή ουσιαστικά από την εγγραφή καθεαυτή. ΟΧΙ ΕΔΩ. Αν σας έρθει καμιά εξυπνάδα, κρατήστε την για τον εαυτό σας.