Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

...and justice for all!

Η παρούσα εγγραφή δεν είναι αφιέρωμα στο τέταρτο κατά χρονολογική σειρά άλμπουμ των πάλαι ποτέ καβαλάρηδων της αστραπής. Στην πραγματικότητα είναι η απάντηση σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα από το ξεκίνημά της μέχρι και σήμερα. Γιατί, ναι, κυρίες και κύριοι, ήρθε επιτέλους η ώρα να αποδοθεί δικαιοσύνη.
  • Ιάσων Νιούστεντ ή Κλιφ Μπάρτον;
    Κλιφ ασυζητητί. Γιατί ο Νιούστεντ ήταν ένας απλός μπασίστας. Ο Κλιφ ήταν για τους μπασίστες ότι ο Στήβεν Χώκινγκ για τους αστροφυσικούς (θα έλεγα και τους ανάπηρους, αλλά θα με λέγατε αναίσθητο γουρούνι). Ο μόνος μπασίστας που μπορεί να φτάνει τα επίπεδα του Κλιφ είναι ο Τζον Ντίκον, ο οποίος έγραψε τραγούδι μόνο με μπάσο, ντραμς και φωνή Φρέντι που εξακολουθεί να γαμεί πάτους. Ο Νιούστεντ ήταν το παιδί της καρπαζιάς. Μέχρι και οι ίδιοι οι Τζέιμς, Κερκ και Εμπενίζερ τον Ιάσονα τον είχαν στην υπόληψη που είχε η Χαρούλα Πεπονάκη τον Φοίβο τον καφετζή. Ο Κλιφ μας χάρισε το Ride the Lightning και το Master, κι ο Νιούστεντ το Load και το Reload. Κι έπειτα ο Κλιφ έκανε εντυπωσιακή έξοδο. Ο Νιούστεντ παραιτήθηκε; Βαρετό. Ο Κλιφ εκσφενδονίστηκε από το λεωφορείο φορ γκαντ ντέμιτ! Λέτζεν-γουέιτ-φορ-ιτ-ντέρι! Θέλετε κι άλλο; Case dismissed!
  • Ομπάμα ή Ρόμνεϊ;
    Στα δεξιά μας έχουμε τον Μιτ Ρόμνεϊ, 65 χρονών, με μια θητεία ως κυβερνήτης της Μασαχουσέτης, πτυχίο νομικής από το Χάρβαρντ, ισχυρές διασυνδέσεις με την εκκλησία των Latter Day Saints, και στις προγραμματικές του δηλώσεις περιλαμβάνει την κατάργηση του Obamacare, τη μείωση των φόρων για τις επιχειρήσεις και την αύξηση της στρατιωτικής δύναμης της χώρας, λες και δεν έχουν αρκετό στρατό για να επιβάλλουν τη δημοκρατία σε όποια χώρα του κόσμου έχει πετρέλαιο. Στα αριστερά μας έχουμε τον Μπαράκ Ομπάμα, 51 χρονών, με μία τετραετία ως πρόεδρος της Αμερικής, πτυχίο νομικής από το Χάρβαρντ, ο οποίος στα νιάτα του είχε το παρατσούκλι Barack Oganja, είναι ο πρώτος μαύρος πρόεδρος του US and A και θέσπισε το Obamacare και μάζεψε το στρατό από το Ιράκ. Και νικητής είναι...εννοείται ο Μπαράκ. Ποιος άλλος χασικλής θα μπορούσε μέσα στη μαστούρα του να πει "εγώ μια μέρα θα γίνω πλανητάρχης" και να 'χει και δίκιο; Ληγκαλάιζ ιτ, μπράδα.
  • Μπητλς ή Ρόλινγκ Στόουνς;
    Οι Μπητλς ήταν μια παρέα χαζοχαρούμενα από το Λίβερπουλ, οι οποίοι πήραν μια κιθάρα κι έπαιζαν χαζοχαρούμενα τραγουδάκια για να τρελαίνονται οι γκομενίτσες, κάτι σαν τους NSYNC της εποχής δηλαδή αλλά μετά έκαναν στροφή στην πχοιότητα. Μετά ο σαβουρογάμης παράτησε την μπάντα για τη Γιαπωνέζα χαρχάλω, και μετά δολοφονήθηκε κι έμεινε ο χορτοφάγος μαλάκας. Οι Ρόλινγκ Στόουνς σε γενικές γραμμές υπήρξαν λιγότερο χαζοχαρούμενοι, αλλά σήμερα έχουν απομείνει ο Κιθ-πρώτα θα πεθάνετε εσείς, και μετά τα δισέγγονά σας, και μετά τα δισέγγονά τους, και ίσως πολύ αργότερα εγώ-Ρίτσαρντς, και φυσικά η αρσενική γριά ονόματι Μικ Τζάγκερ η οποία μάλιστα το θεώρησε καλή ιδέα να συμμετάσχει σε αυτό το εξάμβλωμα παρέα με τον Will.I.Am και την Τζέι-Λο:

    Το ΚΠΣΑ στηρίζει Μπητλς.
  • Διπρόσωπος ή Malakeius;
    Η κληρονομιά που άφησε ο Μάστερ Τζι καθώς έπεφτε θύμα της απαίσιας φυλής των τρολ ήταν βαριά σαν την πούτσα του τσολιά, αλλά την ίδια περίπου εποχή ανέτειλλαν δύο γενναίοι πολεμιστές που κράτησαν ψηλά τη σημαία. Ο μεν Φάε Ένα Μαλάκας με τις ευρηματικές προσβολές του και το κράξιμο επί παντός επιστητού, ο δε Διπρόσωπος με τις αριστοτεχνικές υπερβολικές παρομοιώσεις του, την ενσωμάτωση της λαϊκής γλώσσας και τις κοπρολαγνικές αναφορές του, έδωσαν στον κόσμο πόνο μέχρι γελοιότητας. Μετά, όμως, κάτι έγινε και το πράμα στράβωσε σαν γέφυρα που πέρασε από πάνω της ένα κοπάδι αφηνιασμένοι ρινόκεροι. Ο Μαλάκας άφησε τα πιστά του τρολ να διψάνε, τα τελευταία του δεκαέξι άρθρα δεν ήταν όσο καλά θα έπρεπε, και στο τέλος ξεπουλήθηκε τελείως και επιδόθηκε σε γκέι όργια με τον Ερμόλαο και το Σίλα από τα Σφηνάκια. Τουλάχιστον ο Διπρόσωπος άφησε το μπλογκ του να πεθάνει με αξιοπρέπεια, και αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.
  • Πίτσα ή γύρος;
    Λεπόν...δύσκολο ζήτημα άνοιξα αυτή τη στιγμή και ο κόσμος θα διχαστεί περισσότερο κι από το "βυζιά-κώλος" (το οποίο δεν πρόκειται να ανοίξω. Αν ρωτάτε εμένα, η σωστή απάντηση είναι "και τα δύο". Και μην περιμένετε ούτε και το "μεγάλα vs μικρά βυζιά". Οτιδήποτε ανάμεσα σε λεμόνι και πεπόνι είναι ευπρόσδεκτο, και μην ακούσω για σιλικόνη). Ας σκεφτούμε, όμως, ότι ο γύρος δεν τρώγεται κρύος, ενώ η πίτσα τρώγεται και καλύτερα. Αν επιπλέον μετρήσουμε και τον τρόπο που το στομάχι υποδέχεται το γύρο, όπου το "υποδέχεται" διαβάστε το όπως στο "στρατόπεδο υποδοχής μεταναστών", η κόντρα γίνεται Μπαρτσελόνα-Άγιαξ Παραβόλας. Από την άλλη, αν θέσουμε ως αντιίπαλο της πίτσας τα σουβλάκια (για όσους Αθηναίους δεν εννοούν να καταλάβουν σωστά ελληνικά εννοώ τα "καλαμάκια") το πράγμα ζορίζει και θα θρηνήσουμε θύματα λες και έβγαλα ταινία που προσβάλλει τους μουσουλμάνους, οπότε ας το αφήσουμε καλύτερα.
  • Μερέντα ή Νουτέλα;
    Τι μαλακίες κάθομαι και σας λέω, ε; Είναι πραγματικό δίλημμα τώρα το να διαλέξεις ανάμεσα στη Μερέντα και τη Νουτέλα; Είναι σαν να μου πεις εμένα "αν υποθέσουμε ότι έρχονται αύριο η Μπιγιονσέ και η Σακίρα κάτω από το σπίτι σου και μαλλιοτραβιούνται για πάρτη σου, ποια από τις δύο πιστεύεις ότι είναι καλύτερη;". ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ, ΦΟΡ ΦΑΚΣ ΣΕΗΚ; Από την άλλη μεριά, βέβαια, έχω ψηφίσει Μπιγιονσέ τόσες πολλές φορές που άμα λάχει ασούμ ναούμ πάω Αμερική, της φτιάχνω κόμμα, τη βγάζω πρώτη μαύρη προεδρέσσα του US and A και παρ'τ'αρχίδια μου Μπαράκ, οπότε το τελικό συμπέρασμα είναι ότι ακόμα και στις μουνάρες υπάρχει υποκειμενικότητα. Γι'αυτό βουλώνετε. Τι λέγαμε; Α, ναι, για τη Νουτέλα. Έχει πιο έντονη τη γεύση του φουντουκιού από τη Μερέντα. Οπότε ψηφίζω Νουτέλα. Βέβαια στην τελική λεφτά δεν περισσεύουν, οπότε τρέχα γύρευε ποια no name μάρκα από ποιο εργοστάσιο σε ποια πρώην Σοβιετική Δημοκρατία έχει πιο φτηνά ο Βασιλόπουλος.
  • Γάτα ή σκύλος;
    Κατ'αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι είμαι τόσο κάθετα αντίθετος με την ιδέα του κατοικίδιου ζώου που αν πολλαπλασιάσεις το διάνυσμά μου με το i θα συμπέσω με αυτήν. Αν ήθελα ένα ζώο να βρωμίζει το σπίτι μου, να κάνει θορύβους και να μου τρώει το φαΐ μου χωρίς να μου προσφέρει τίποτα, θα έπαιρνα έναν Κνίτη. Αν, παρ'όλα αυτά, κάποια στιγμή τα μελλοντικά παιδιά μου αποφασίσουν να πρήξουν τα αρχίδια από τα οποία βγήκαν (τα δικά μου) για να τους πάρω ένα ζωάκι να έχουν να παίζουν, θα τους πάρω έναν ωραιότατο σκύλο. Γιατί το σκυλί πάντα θέλει να παίξετε (συμπεριλαμβάνεται και η Πάολα). Η γάτα, για να αποφασίσει να σου παραχωρήσει λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της, θα πρέπει να μην έχει περίοδο, να μην είναι ο Ερμής ανάδρομος, να έχεις θυσιάσει μια εικοσάχρονη παρθένα ένα Σαββατόβραδο με πανσέληνο και ο Σαμαράς να έχει διαβεβαιώσει ότι αυτά τα μέτρα είναι τα τελευταία. Ακόμα κι αν δεν είχε αυτό το ελάττωμα η γάτα, όμως, μετά από τη θέαση 150*2^100 υποτίθεται "αστείων" φωτογραφιών από γάτες στο 9Gag, η ψυχή μου τις σιχάθηκε τόσο πολύ που αν μπορούσα να εξαφανίσω ένα είδος ζώων θα εξαφάνιζα τους ιδιοκτήτες τους (γιατί στην τελική αυτοί φταίνε).
  • To be or not to be?
    That is the question. Από τη μία, θα έλεγε κανείς to be, γιατί η ζωή είναι ωραία, ο ήλιος λάμπει, τα πουλάκια κελαηδούν, παρ'όλο που είναι Οκτώβριος, και δεν ξέρεις τι να φορέσεις, και αρπάζεις μια ίωση που δεν ξέρεις από πού σου ήρθε και βρίσκεσαι για τις επόμενες δύο βδομάδες με ένα ρολό κωλόχαρτο στο χέρι σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεβουλώσεις τη μύτη σου. Από την άλλη, θα έλεγε κανείς not to be, γιατί, όπως πρεσβεύει η βουδιστική θρησκεία (την οποία εδώ θα σας έλεγα ότι ασπάστηκα αλλά δεν ασπάστηκα ποτέ γιατί είναι ένα μάτσο μπούρδες σαν όλες τις άλλες θρησκείες πλην φυσικά του Ιπτάμενου Μακαρονοτέρατος) η ύπαρξη είναι πόνος, κι ας μη μιλήσουμε για τους φόρους. Ας είμαστε ρεαλιστές, όμως. Ποιος λογικός άνθρωπος θα επέλεγε not to be? Κανείς εκεί που καθόταν στα καλά του καθουμένου δε σκέφτηκε "χμ, ωραία μέρα σήμερα, ας πάω να αυτοκτονήσω!". To be, λοιπόν, αλλά εσείς καλού κακού μην πολυπλησιάζετε στην άκρη στις αποβάθρες του μετρό.
  • Μαντόνα ή Μάικολ;
    Εννοείται Μάικολ. Θέλετε να αρχίσω να αναλύω λόγους; Πολύ ευχαρίστως. Ο Μάικολ ήταν τραγουδιστής από τους λίγους. Η Κωλόγρια ήταν απλά ένα τσουλάκι το οποίο κάποιος, κάπου, κάποτε πέρασε ένα σκαλοπατάκι και μετά θεώρησε ότι έπρεπε να την κάνει τραγουδιάρα. Το τραγούδι με το οποίο ανέβηκε στον Κολοφώνα της δόξας της μιλάει για το πώς την ξεπαρθένιασαν, και τριάντα χρόνια μετά η θεματολογία της δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Ο Μάικολ έχει τραγουδήσει από την Μπίλι Τζιν που πήγε να του φορτώσει το μπάσταρδο μέχρι τα ζόμπι που τον κυνηγούσαν κι από τα παιδάκια της Αφρικής που πεινάνε μέχρι τον κοινωνικό ρατσισμό. Κι επιπλέον η Κωλόγρια είναι άσχημη. Βέβαια ο Μάικολ ήταν πιο άσχημος, αλλά ο Μάικολ ούτε ισχυρίστηκε ποτέ ότι είναι ωραίος, ούτε μπούτι έβγαλε στα πενηνταφεύγα του, εν μέρει γιατί έχει πεθάνει, και εν μέρει γιατί αυτός που έχει πραγματικό ταλέντο δε χρειάζεται να καταφύγει στο μπούτι για να κερδίσει το κοινό του. Όσο για την παιδεραστία, και οι δύο τα ίδια σκατά είναι, αλλά ποτέ κανείς δεν κατηγόρησε την Κωλόγρια που παίρνει μικρά κι ανυπεράσπιστα αγοράκια και τα ξεζουμίζει. Μόνο όταν το κάνει ο Μάικολ είναι έγκλημα. Κι αυτό τον ανεβάζει ακόμα περισσότερο στην εκτίμησή μου.
Αυτά, και να προσέχετε μην εκτοξευτείτε από ένα παράθυρο λεωφορείου και δύο μήνες αργότερα οι σχολιαστές του μπλογκ σας σας βρίζουν που έχετε να τους δώσετε άρθρο δύο μήνες.

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Μια ανάρτηση χωρίς κανένα θέμα.

  • Για κάποιο λόγο μου φαίνεται ιδιαίτερα αστεία η λέξη Αλαμπάμα. Ίσως έχει κάτι να κάνει με το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων της είναι τα γνωστά χριστιανοταλιμπάν ρεντνέκουλα που περνάνε την ώρα τους πυροβολώντας χωρίς λόγο, βοσκώντας τα ζωντανά τους, τρώγοντας ζώα που ισχυρίζονται ότι έχουν γεύση σαν κοτόπουλο και γαμώντας τα ξαδέρφια τους. Κι ας μην ξεχνάμε το special επεισόδιο του Top Gear όπου οι Κλάρκσον, Χάμοντ και Μέι έπρεπε να περάσουν από μια πόλη της Αλαμπάμα άθικτοι, με τα αυτοκίνητά τους να γράφουν πάνω ότι ο Μπους τον παίρνει, το Nascar και η country μουσική τον παίρνει, ο Χριστιανισμός τον παίρνει και ο Χάμοντ (αν θυμάμαι καλά, δεν είμαι σίγουρος ποιος του έκατσε να βγει πούστης) τον παίρνει. Sweet Home Alabama indeed.
  • Εδώ που τα λέμε, αν η Ευρώπη ήταν η Αμερική, η Ελλάδα θα ήταν η Αλαμπάμα. Και μη μου πείτε τι κοινό έχει ο Νεοέλληνας με ένα μάτσο απολίτιστους καράβλαχους.
  • Και μια και μιλάμε για Χριστιανισμό, γιατί είναι τόσο πολύ Χριστιανή η Lady Gaga? Θέλω να πω, η γυναίκα είναι ακριβώς ό,τι καταδικάζει η Χριστιανική θρησκεία, και μετά στα τραγούδια της ασχολείται πιο πολύ με τον Τζίζα κι απ'όσο τις σεξουαλικές της προτιμήσεις, θέμα με το οποίο με τη σειρά του ασχολείται πιο πολύ κι απ'όσο το ΚΚΕ με το να μην προτείνει τίποτα. Και μετά έχεις και τον κάθε παπάρα στο γιουτούμπ να σου λέει ότι η Lady Gaga είναι Ιλουμινάτι και Μασόνος  και δεν ξέρω γω τι άλλος ήρωας από βιβλίο του Νταν Μπράουν και ότι τα βίντεο κλιπ της προσβάλλουν το Χριστιανισμό. Ντάξει, μπορεί να προσβάλλουν την αισθητική μας, αλλά για το Χριστιανισμό δε θα το έλεγα.
  • Τελικά την πιο εύκολη δουλειά στον κόσμο την έχουν αυτοί που γράφουν σαπουνόπερες. Παίρνεις μια παρέα πλούσιων να κάνουν αλλαξοκωλιές μεταξύ τους και με το υπηρετικό προσωπικό (ή εναλλακτικά βάζεις έναν πλούσιο και μια φτωχιά να ερωτεύονται και να συνωμοτεί όλος ο κοινωνικός τους περίγυρος για να χωρίσουν), βάζεις και μια ίντριγκα της πυρκαγιάς μπας και υπάρξει κανείς που δεν καταλάβει ότι η ίδια ιστορία έχει γίνει σίριαλ άλλες δεκαπέντε χιλιάδες φορές, και βγάζεις χαλαρά ένα εικοσάλεπτο διαλόγων από κάτι όπως το να πεις ότι τελείωσε ο καφές. Για παράδειγμα:
    Χριστόδουλος: Αντωνία, είναι κάτι που πρέπει να σου πω.
    Αντωνία: Τι θέλεις να μου πεις, Χριστόδουλε;
    Χριστόδουλος: Φοβάμαι, Αντωνία, ότι μας τελείωσε ο καφές.
    Αντωνία: Τι εννοείς με αυτό, Χριστόδουλε;
    Χριστόδουλος: Εννοώ, Αντωνία, ότι μας τελείωσε ο καφές.
    Αντωνία: Στ'αλήθεια μου λες ότι μας τελείωσε ο καφές;
    Χριστόδουλος: Ναι, στ'αλήθεια σου λέω ότι μας τελείωσε ο καφές.
    Αντωνία: Αδυνατώ να το πιστέψω! Δεν μπορεί να μας τελείωσε ο καφές!
    Χριστόδουλος: Κι όμως, Αντωνία, πρέπει να το πιστέψεις. Μας τελείωσε ο καφές.
    Αντωνία: Όχι. Δεν μπορεί στ'αλήθεια να μας τελείωσε ο καφές!
    Χριστόδουλος: Ξέρω ότι είναι θλιβερό, μα όντως μας τελείωσε ο καφές.
    Αντωνία: Χριστέ μου! Και τι θα κάνω τώρα, που μας τελείωσε ο καφές;
    Χριστόδουλος: Θα πρέπει να πας στο σούπερ μάρκετ και να πάρεις καφέ.
    Αντωνία: Δεν μπορώ...είμαι πολύ ταραγμένη από το γεγονός ότι μας τελείωσε ο καφές.
    (απόσπασμα από την καινούρια μου σαπουνόπερα "Καφετιέρα Ζωή" που θα παιχτεί στο Μέγκα όταν και αν βρω λεφτά να τη γυρίσω).
  • Από τον Μπίμπερ μέχρι τις αδερφές Όλσεν κι από την Μπρίτνεη μέχρι την Γουίλοου Σμιθ, που αν δεν ήταν ο μπαμπάς της ο Fresh Prince of Bel Air αυτοπροσώπως δε θα τραγουδούσε ούτε στη μπανιέρα της, η βιομηχανία του θεάματος μας έχει προσφέρει απλόχερα μικρομέγαλα που κυνηγάνε τη δόξα και τη λόξα των γονιών τους. Αλλά αυτό είναι το αποκορύφωμα:

    Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά: ο μικρός είδε μια ωραία πρωία στην τηλεόραση τους Flo Rida και Lil Wayne κι αποφάσισε να τους μιμηθεί. Αυτό θα ήταν ίσως πολύ χαριτωμένο αν α) οι Flo Rida και Lil Wayne είχαν την παραμικρή καλλιτεχνική αξία και β) ο μικρός "ράπαρε" σε κάποιο βιντεάκι του America's Funniest Home Videos (ακόμα παίζει αυτή η εκπομπή;) που θα έκανε τον μικρό καμιά δεκαριά χρόνια μετά να ντρέπεται που γεννήθηκε. Αντ'αυτού, οι γονείς του θεώρησαν πρέπον να τον βάλουν να γυρίσει βίντεο κλιπ με ένα μάτσο γκόμενες. Κοίτα, δε λέω ότι πέρασε άσχημα ο μικρός, απλά πάντα είχα την εντύπωση ότι τα φυσιολογικά εξάχρονα αγοράκια θα έπρεπε να παίζουν με αυτοκινητάκια, όχι με αραπίνες λάγνες ξεκωλιάρες.
  • Εδώ που τα λέμε, πάντως, το ότι οι πολιτικοί μας έκλεβαν τόσα χρόνια δεν είναι τόσο αξιοπερίεργο. Στην Αμερική ένα σωρό αθρώποι κάνανε καριέρα κλέβοντας πράγματα: ο MC Hammer, ο Vanilla Ice, ο Steve Jobs...(μη μου κάνετε μήνυση).
  • Είχατε ποτέ την ευτυχία να έχετε μέσα στο δωμάτιό σας μια γυναίκα δηλητήριο, που στάζει καυτό ερωτισμό, που κάθε της βλέμμα είναι μια γλυκιά λαβωματιά βαθιά μέσα στον αντρικό εγωισμό σας κι όλο σας το είναι αποσυντονίζεται μόλις τη βλέπετε; Ναι, καλά καταλάβατε, έβαλα για wallpaper στην οθόνη μου τη Mia Wallace. Α, δεν καταλάβατε αυτό; Συγνώμη.
  • Τις προάλλες μια συμμαθήτριά μου έλεγε ότι σηκώθηκε τέσσερις η ώρα το πρωί για να διαβάσει. Επειδή πιθανότατα δεν πιστέψατε αυτό που διαβάσατε, ή το πιστέψατε αλλά δε θελήσατε να το πιστέψετε, ή έχουν περάσει υπερβολικά πολλά χρόνια από τότε που δώσατε Πανελλήνιες και δε συμμερίζεστε τον πόνο του δεκαεφτάχρονου που έχει τόσα πολλά φροντιστήρια που πηγαίνει στο σχολείο για να ξεκουραστεί, το ξαναπάω άλλη μια φορά αργά, κατανοητά, στα ελληνικά: ξύπνησε...στις τέσσερις...η ώρα...το πρωί...για να διαβάσει. Και μια στα αγγλικά: She woke up...at four A.M...in order to study. Και αν το διαβάσει αυτό η μάνα μου θα μου πει "δε βλέπεις τι κάνουν οι συμμαθητές σου;", κι αν της πω εγώ ότι το τάδε το κάνουν οι συμμαθητές μου θα μου πει "δε με νοιάζει τι κάνουν οι συμμαθητές σου".
  • Γιατί κέρδισε χθες το βράδυ η Εθνική Ελλάδος; Όχι, σοβαρά, γιατί;
  • Την Κυριακή θυμήθηκα γιατί δεν τρώω κρέπες με μερέντα. Γιατί είναι αδύνατο να φας κρέπα με μερέντα χωρίς να γίνεις κώλος. Βρε δεν πα να έχεις κάνει διδακτορική διατριβή στο Princeton με τίτλο "Βρώση κρέπας: μια μελέτη στη βελτιστοποίηση της τεχνικής για την αποφυγή διαρροής γέμισης", μόλις πας να τη δαγκώσεις θα πεταχτεί η μερέντα από μέσα και θα λερωθείς σε μέρη του σώματός σου που δε θα έπρεπε να λερωθείς, και θα μοιάζεις σαν οχτάχρονο που αποφάσισε ότι η τούρτα γενεθλίων, εκτός από νόστιμη, έχει ιδιαίτερες ιδιότητες σαν μάσκα προσώπου, παρ'όλο που είσαι δεκαοχτώ χρονών μαλάκας και δεν μπορείς να φας μια κρέπα. Αλλά είπαμε. Κανείς δεν μπορεί. Όχι, ούτε ο Τσακ Νόρις. Ναι, η κρέπα είναι πιο πάνω από τον Τσακ Νόρις, get used to it.
  • Μετά από πολλά χρόνια που τα είχα όλα είκοσι στο γενικό κι έχανα ένα δέκατο τρίτο από κάτι καλλιτεχνικά και κάτι θρησκευτικά, φέτος με μεγάλη συγκίνηση έχω την τιμή να εκπροσωπήσω το ένδοξο σχολείο μου στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και να πάρω στα στιβαρά μου μπράτσα την περήφανη γαλανόλευκη. Στραγάλια θα βρείτε στην είσοδο δεξιά, ευχαριστώ.

    Γιατί τίποτα δε λέει "απόδοση τιμής στους ήρωες της ελληνικής ιστορίας και ενθύμηση των μεγάλων στιγμών του έθνους" όσο το να παρασημοφορείς τους επισήμους με την ανοιχτή παλάμη.
  • Κάποτε ο Αλ Μπάντι σκόραρε τέσσερα touchdown. Τα υπόλοιπα επιτεύγματα της ζωής του ήταν να παντρευτεί μια γυναίκα που σιχαίνεται ακόμη και να ακουμπήσει, να κάνει μια πανηλίθια κόρη κι έναν αειπάρθενο γιο που ακόμη και μέσα στην αθλιότητα της ζωής τους ντρέπονται να παραδεχτούν ότι τον έχουν για πατέρα, και να δουλεύει για τρεις κι εξήντα σαν πωλητής παπουτσιών σε ένα κατάστημα από το οποίο όπως φαίνεται ψωνίζουν μόνο χοντρές γυναίκες. Το ηθικό δίδαγμα είναι: Μην παίξετε ποτέ football.
  • Αν οι άσχημες της πραγματικής ζωής ήταν το ένα δέκατο όσο όμορφες είναι οι "άσχημες" των σήριαλ της τηλεόρασης, ο κόσμος θα ήταν ένα πολύ καλύτερο μέρος.
  • Master G.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας τελειώσει ο καφές.
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...μα τέσσερις η ώρα το πρωί ρε πούστη μου;

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Πες τον πόνο σου part 3

Μετά από πολύ καιρό, και μετά την τεράστια επιτυχία που σημείωσαν τα part 1 και part 2, η συμβουλευτική στήλη του ΚΠΣΑ είναι και πάλι εδώ για να δώσει τη λύση σε εκατομμύρια (καλά, τα παραλέω, χιλιάδες) συνανθρώπους μας που είναι σε απόγνωση. Απολαύστε υπεύθυνα.
Αγαπητέ Θωμά,
η ζωή μου είναι ένα διαρκές φεστιβάλ μιζέριας. Είμαι ένα τεράστιο καλλιτεχνικό ταλέντο που δυστυχώς κανείς δεν έχει αναγνωρίσει ακόμα, γι'αυτό κι είμαι αναγκασμένος να δουλεύω ταμίας σε φαστφουντάδικο. Το αφεντικό μου είναι ο χειρότερος τσιφούτης του κόσμου, κι ο μοναδικός μου συνάδελφος είναι ένα ανυπόφορο χαζοχαρούμενο. Αλλά δεν μπορώ να βρω την ησυχία ούτε και στο σπίτι μου, γιατί το χαζοχαρούμενο είναι και γείτονάς μου, κι έρχεται κάθε μέρα με τον χοντρό καθυστερημένο φίλο του και μου κάνουν τη ζωή κόλαση, παρόλο που τους έχω πει δέκα χιλιάδες φορές ότι δεν τους συμπαθώ! Τι θα κάνω;
Καλαμάρης
Αγαπητέ Καλαμάρη,
κάποτε γνώρισα έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που είχε το ίδιο πρόβλημα με εσένα, κι αυτοκτόνησε. Ερμήνευσέ το όπως νομίζεις.
Αγαπητέ Θωμά,
εδώ και δύο μήνες ξεκίνησα ιδιαίτερα μαθήματα στην Έκθεση με έναν φιλόλογο που είναι το πιο φανταστικό, γλυκούλι, απίστευτο, υπεροχοαπίθανο μανάρι του κόσμου! Όπως ήταν φυσικό, έπεσα ξερή μαζί του. Κάθε βράδυ τον βλέπω στον ύπνο μου. Κάθε φορά που έρχεται στο σπίτι μου για μάθημα ντύνομαι και βάφομαι σαν μια τυχαία πόρνη του Βαρδάρη μπας και ξυπνήσω μέσα του τα άγρια ένστικτά του, αλλά τίποτα. Απλά σφίγγει τα δόντια του και συνεχίζει παρακάτω στο μάθημα. Του λέω συνέχεια να πάμε καμιά φορά για καφέ και να μη με βλέπει μόνο σαν μαθήτριά του, αλλά δεν εννοεί να καταλάβει. Σε ένα διαγώνισμα που μου έβαλε προχθές αντικατέστησα όλους τους τόνους με καρδούλες, αλλά πάλι δεν κατάλαβε τίποτα! Πάω να τρελαθώ! Τι θα κάνω;
Αρσινόη
Αγαπητή Αρσινόη,
μήπως χρειάζεσαι κανέναν να σου κάνει ιδιαίτερα στα Μαθηματικά; Αν ναι, εγώ είμαι εδώ.
Αγαπητέ Θωμά,
πριν από δύο μήνες έπιασα δουλειά σαν εκθεσάς και κάνω ιδιαίτερα σε μια μαθήτρια. Η μικρή είναι πολύ νόστιμο κομμάτι, κάθε φορά που τη βλέπω προσπαθώ να κρατηθώ για να μην δημιουργηθεί μείζον χωροταξικό πρόβλημα στο σώβρακό μου. Μου λέει συνέχεια να πάμε καμιά φορά για καφέ και να μην τη βλέπω μόνο σαν μαθήτρια. Μα δεν την βλέπω μόνο σαν μαθήτρια, αλλά έχω άλλους είκοσι μαλακοβιόληδες να διδάξω, δεν προλαβαίνω! Στο τελευταίο διαγώνισμα που της έβαλα έβαζε καρδούλες αντί για τόνους! Με θέλει σαν παλαβή λέμε! Αλλά τι να κάνω; Αν κάνω ότι εκδηλώνομαι, η μάνα της θα με τρέχει στους μπάτσους για αποπλάνηση! Πώς θα βάλω μια τάξη στη ζωή μου;
Πέτρος
Αγαπητέ Πέτρο,
για κάποιο λόγο μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι τη μαθήτριά σου τη λένε Αρσινόη. Αλλά, πάλι, μπορεί να είναι ιδέα μου.
Αγαπητέ Θωμά,
καθόμουν προχθές το βράδυ στο μπαλκόνι μου με μια μπύρα στο χέρι και χάζευα την απέναντί μου που βγήκε να μαζέψει τη μπουγάδα της χωρίς να φοράει σουτιέν, όταν ξαφνικά μια περίεργη λάμψη στην άκρη του στερεώματος τράβηξε την προσοχή μου. Γύρισα αμέσως και, ούτε λίγο ούτε πολύ, αντίκρισα ένα Α.Τ.Ι.Α! Όπως ήταν φυσικό, έτρεξα αμέσως, πήρα όλους τους φίλους μου και ανέβασα στάτους στο Φέισμπουκ τη συνταρακτική ανακάλυψή μου! Αλλά κανείς δε με πίστεψε. Εσύ με πιστεύεις, όμως, έτσι;
Νίκος
Αγαπητέ Νίκο,
φυσικά και σε πιστεύω. Ξέρεις τι έχω δει εγώ που με βλέπεις νύχτες που καθόμουν στο μπαλκόνι πίνοντας μπύρες και χαζεύοντας την απέναντι να μαζεύει τη μπουγάδα της χωρίς σουτιέν; Μόνο τον Οκτώβριο είδα ένα Ζέπελιν από μόλυβδο, τη Μαίρη Πόπινς, το Ιπτάμενο Μακαρονοτέρας και τον κομήτη του Χάλεϊ. Άσε τους ανόητους να δυσπιστούν, σύντροφε Νίκο. Η αλήθεια είναι εκεί έξω.
Αγαπητέ Θωμά,
ήρθα από το μέλλον για να προειδοποιήσω τους ανθρώπους για τα τρομερά πράγματα που θα συμβούν, αλλά αυτοί πίστεψαν ότι έχω χάσει τα μυαλά μου, ότι δεν βλέπω πια, ότι έχω τυφλωθεί. Κανείς δε με θέλει. Όλοι γυρνούν απλά τα κεφάλια τους. Η καρδιά μου έγινε ατσάλι, κι άρχισα να σχεδιάζω την εκδίκησή μου. Μήπως όμως δεν είναι σωστό; Εσύ τι προτείνεις να κάνω;
Iron Man
Αγαπητέ Iron Man,
το ότι δε σε πίστεψαν δε σημαίνει ότι πρέπει να γεμίσεις τα θύματά σου με τρόμο. Θα σε συμβούλευα να προσπαθήσεις να ηρεμήσεις, και σε καμία περίπτωση να μην καταφύγεις στην εκδίκηση απ'τον τάφο. Δε χρειάζεται να σκοτώσεις αυτούς που δεν μπορείς να σώσεις.
Αγαπητέ Θωμά,
πριν από πολλά πολλά χρόνια, όταν ακόμα ήμουν μια μικρή και ανώριμη παιδούλα, τα έφτιαξα με έναν αλήτη που με άφησε έγκυο και μετά έκοψε λάσπη. Τα χρόνια πέρασαν, ο γιος μου έγινε ολόκληρος άντρας, κι εγώ είχα προχωρήσει με τη ζωή μου. Ένα πρωί, είχα βγει έξω για τσιγάρο, όταν εμφανίστηκε εκείνος ο αλήτης και απαίτησε να επανενωθούμε! Εγώ, φυσικά, του είπα όχι, αλλά μετά άρχισε να περιτριγυρίζει το σπίτι μου και να με περιμένει έξω από την πόρτα! Ο γιος μου ταράχτηκε με όλα αυτά, παράτησε το διάβασμά του, τον παράτησε κι η κοπέλα του, ώσπου έφτασε το αποκορύφωμα και τον απείλησε ότι θα τον σκοτώσει αν ξαναπατήσει στο σπίτι μας, αλλά αυτός προσέλαβε δυο Αλβανούς κι έκαναν το γιο μου τούμπανο στο ξύλο! Τώρα ο γιος μου είναι στο νοσοκομείο κι αυτός ο αλήτης δε με αφήνει σε ησυχία! Τι θα κάνω η καψερή;
Κατερίνα Παπαδημητρίου, 43 χρονών, ιδιωτική υπάλληλος
Αγαπητή Κατερίνα,
πρώτον, κόψε το τσιγάρο. Βλέπεις τα αποτελέσματα. Δεύτερον, είπαμε, συμβουλευτική στήλη, να γράφετε, να λέτε τα προβλήματά σας, αλλά αυτό πια δεν είναι πρόβλημα, αυτό είναι σενάριο για τις Οικογενειακές Ιστορίες του Άλφα-στην οποία περίπτωση, η συνέχεια θα είναι να κάνεις μήνυση στον αλήτη, να τον μαζέψει η αστυνομία πιο γρήγορα κι απ'ό,τι μάζεψαν τον Γέροντα Παστίτσιο, ο γιος σου να τα ξαναβρεί με τη γκόμενα μόλις βγει από το νοσοκομείο και να το γιορτάσετε με ένα μεγάλο τραπέζι, και μετά να ξεκινήσουν οι ειδήσεις aka της Μέρκελ ο χαβάς.
Αγαπητέ Θωμά,
εδώ και ένα μήνα τραβιέμαι με τη Μάσα, μια κοπέλα που είχε σπουδάσει Ιατρική στη Ρωσία αλλά ήρθε εδώ στην Ελλάδα σαν πολιτική πρόσφυγας κι αναγκάζεται να χορεύει τα βράδια σε κλαμπ για να τα φέρει βόλτα. Η Μάσα είναι μια πολύ πρόστυχη κοπέλα, απ'αυτές που δεν τις πηγαίνεις στη μάνα σου. Αλλά εγώ ο μαλάκας την πήγα στη μάνα μου, κι από τότε με πρήζει. "Πότε θα σοβαρευτείς! Πότε θα σταματήσεις να σου τρώνε τα λεφτά οι πουτάνες! Πότε θα παντρευτείς επιτέλους να νοικοκυρευτείς! Πότε θα μου κάνεις κι εμένα ένα εγγονάκι! Πότε θα πας να πληρώσεις το λογαριασμό της ΔΕΗ που κοντεύει να λήξει κι άντε τρέχα μετά να πληρώνεις τέλη επανασύνδεσης!" Δεν την αντέχω άλλο! Πώς θα τη λογικέψω;
Σωκράτης
Αγαπητέ Σωκράτη,
μαλάκας όπως το είπες. Στο θέμα τώρα. Την ταινία Throw Momma From The Train την έχεις δει; Δες την, και μετά πες μου κι εμένα αν είναι καλή κι αν αξίζει να τη δω. Όσο για τη μάνα σου, αν κρίνω από τα συμφραζόμενα είσαι τριανταφεύγα χρονών μαντράχαλος και ζεις ακόμα με τη μάνα σου, οπότε ό,τι και να σου κάνει θα σου αξίζει. Άντε, και καλή Μάσα.
Αγαπητέ Θωμά,
στις περασμένες εκλογές ψήφισα ΠΑΣΟΚ. Και είμαι υπερήφανος.
Γρηγόρης
Αγαπητέ Γρηγόρη,
ευτυχώς για σένα το πρόβλημά σου μπορεί να λυθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Για να αναφέρω μόνο λίγους, μπορείς να φας ένα τοστ με τυρί, ζαμπόν και Έμπολα. Ή να καβαλήσεις μια μηχανή και να δεις για πόση ώρα μπορείς να την πας τσίτα χωρίς να καρφωθείς πουθενά. Ή να πάρεις ένα μακρύ σουβλί, να το βάλεις στη μύτη σου και να το σπρώξεις όσο πιο βαθιά πάει. Ή να βάλεις έναν φελλό στον πρωκτό σου και να φας μεξικάνικο. Ή να ανοίξεις τη μπαταρία του αυτοκινήτου σου, να στραγγίξεις τα υγρά και να τα πιεις. Ή να πας σε μια ταινία τρόμου και να κάνεις το μαύρο. Οι επιλογές είναι απεριόριστες!
Αγαπητέ Θωμά,
μερικοί λένε ότι η αγάπη μου για τις κλασικές ατάκες του κινηματογράφου φτάνει στα όρια της ψύχωσης. Γιατί είναι όλοι τόσο σοβαροί; Απλά λατρεύω τη μυρωδιά της ναπάλμ το πρωί, είναι τόσο περίεργο; Ή είναι περίεργο να με ρωτάνε κάτι έντεκα φορές και να τους απαντάω "Πες Χ ξανά, πες το! Σε προκαλώ! Σε διπλοπροκαλώ ρε γαμιόλη!" Ή είναι περίεργο, όταν σοβαρολογώ, να λέω "Είμαι σοβαρή, και μη με λες Σίρλεϊ"; Η μαμά μου έλεγε ότι η ζωή είναι σαν ένα κουτί σοκολάτες, αλλά δεν αντέχω άλλο! Έχω βαρεθεί με αυτά τα γαμημένα φίδια σε αυτό το γαμημένο αεροπλάνο! Θα φάω τα συκώτια τους με φάβα και Κιάντι!
Κωνσταντίνα
Αγαπητή Κωνσταντίνα,
όπως φαίνεται, λάθος εβδομάδα διάλεξα για να κόψω τη βενζινόκολλα. Πάντως, αν θες τη συμβουλή μου, η καλύτερη τακτική είναι, ειλικρινά, αγαπητή μου, να μη δίνεις δεκάρα.
Αγαπητέ Θωμά,
νιώθω πως κανείς δε με σέβεται. Όλοι με βλέπουν σαν ένα χαλάκι, όπου μπορούν να σκουπίζουν τις λασπωμένες αρβύλες τους! Η γυναίκα μου με σούρνει απ'τη μύτη, τα παιδιά μου παίρνουν χαρτζιλίκι χίλια ευρώ το μήνα, η προαγωγή που έπρεπε να είχα πάρει δέκα χρόνια πριν ακόμα καθυστερεί, στο γραφείο όλοι με αντιμετωπίζουν σαν τον καρπαζοεισπράχτορα, ακόμα και στο φανάρι όλοι μου κλέβουν τη σειρά! Φτάνει πια! Πρέπει να υψώσω το ανάστημά μου! Να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και να επιβάλλω το σεβασμό στους γύρω μου!
Θύμιος
Αγαπητέ Θύμιο,
ποιο ανάστημά σου ρε καρμίρη; Τράβα μέχρι το περίπτερο να μου φέρεις τσίχλες, και κανόνισε να αργήσεις ρε μυγόχεσμα, γιατί η τουαλέτα δεν ξεβουλώνει μόνη της. Ακόμα εδώ είσαι ρε; Ουστ από δω χάμω!
Αγαπητέ Θωμά,
νιώθω ότι τίποτα δεν με γεμίζει στη ζωή μου. Τα εκατόν σαράντα δύο δωμάτια της υπέροχης έπαυλής μου στην Εκάλη είναι όλα άδεια και παγωμένα. Η συλλογή μου από γούνες Αστρακάν δεν μπορεί να μου προσφέρει τη ζεστασιά που λείπει στην καρδιά μου. Η Άστον Μάρτιν με τις χρυσές λεπτομέρειες και το καπό από ανθρακονήματα μένει παρκαρισμένη στο γκαράζ, γιατί δεν έχω πουθενά να πάω, παρά μόνο στο διάολο κι ακόμα παραπέρα. Κάθε βράδυ κοιτάω από το παράθυρό μου, πίνοντας τη μία Ντομ Περινιόν πίσω από την άλλη και καπνίζοντας το ένα Cohiba πίσω από το άλλο, κι ένα δάκρυ κυλάει στα μάγουλά μου καθώς βλέπω ότι μέχρι κι ο κηπουρός μου κατάφερε να βρει την αληθινή αγάπη με τον μάγειρά μου. Άραγε εγώ θα βρω ποτέ την αγάπη;
Άννα Μαρία
Αγαπητή Άννα Μαρία...
...πες πως την βρήκες.
Αγαπητέ Θωμά,
πιστεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου ότι η Μπέλα θα έπρεπε τελικά να καταλήξει με τον Έντουαρντ. Αλλά όλες μου οι συνάδελφοι πιστεύουν ότι θα έπρεπε να καταλήξει με τον Τζέικομπ, κι ως εκ τούτου έχω μαλώσει με όλες τους και δεν έχω με ποιον να μιλήσω στη δουλειά! Μήπως θα έπρεπε να φανώ πιο υποχωρητική; Μα ο Έντουαρντ αξίζει τη Μπέλα κι η Μπέλα αξίζει τον Έντουαρντ!
Χριστίνα
Αγαπητή Χριστίνα,
συνάδελφοι; Δουλειά; Θες να μου πεις δηλαδή ότι υπάρχουν άνθρωποι πάνω από την ηλικία των 12 που πιστεύουν ότι το αν η κρυόκωλη θα καταλήξει με την γκέι ντισκομπάλα ή τον γκέι σφίχτη είναι σοβαρός λόγος διαφωνίας; Αν είναι δυνατόν δηλαδή! Καταστρέφεις την ψυχική μου ισορροπία εδώ πέρα!
Αγαπητέ Θωμά,
σήμερα έμαθα ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι το Έντουαρντ εναντίον Τζέικομπ είναι σοβαρό ζήτημα και έχουν αποφοιτήσει από το δημοτικό! Κόντεψα να αρρωστήσω!
Θωμάς
Αγαπητέ Θωμά,
σε καταλαβαίνω απόλυτα. Εδώ εγώ κόντεψα να αρρωστήσω.
Αγαπητέ Θωμά,
είμαι βαθύτατα ερωτευμένη με έναν υπέροχο άνθρωπο, που με αγαπάει, με κάνει να νιώθω σαν να ήμουν το μόνο κορίτσι στον κόσμο, και τα ρέστα. Αλλά, να, μια φορά, πάνω στα νεύρα του, είχε γυρίσει φορτωμένος απ'τη δουλειά, να, και ξέσπασε τα νεύρα του πάνω μου. Κι από τότε όλοι λένε ότι είμαι θύμα, κι ότι θα έπρεπε να τον αφήσω, να σκάσω και να οδηγήσω. Αλλά δεν θέλω να τον αφήσω! Βρήκα αγάπη σε ένα ανέλπιστο μέρος! Είναι τόσο κακό;
Ριάνα
Αγαπητή Ριάνα,
όχι δα. Δεν είναι τόσο κακό. Στην πραγματικότητα μπορεί και να σ'αρέσει αυτό το S&M. Ψάξ'το, και δε θα χάσεις. Μα πάνω απ'όλα, δώσε στον έρωτα μια ευκαιρία. Η αγάπη θα νικήσει. Κι όπως λέει κι η Μπρίτνεη, hit me baby one more time.
Αυτά, και να προσέχετε μη γίνετε κι εσείς αντικείμενα του έρωτα του Κρις Μπράουν, ή γείτονες του Μπομπ Σφουγγαράκη, ή ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ.

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

History in a nutshell (που λέμε και στα ελληνικά)

Προσοχή: Η ανάρτηση αυτή μπορεί να περιέχει ίχνη Master G. Αν θεωρείτε ότι αυτό είναι τόσο ασυγχώρητη ιεροσυλία που θα έπρεπε να με κλειδώσουν σε ένα δωμάτιο και να μου παίζουν Τζάστιν Μπίμπερ ντόλμπι και σαράουντ για είκοσι χρόνια χωρίς διάλειμμα, πρόβλημά σας.
Οκ, τώρα φανταστείτε ότι όλα τα υπόλοιπα που περιγράφω τα σπικάρει ο Σερ Ντέιβιντ Ατένμπορο με την τόσο αισθαντική φωνή του.
Η προέλευση του σύμπαντος, αγαπητοί φίλοι, είναι ένα αιώνιο θέμα διαμάχης ανάμεσα στους ανθρώπους και τα ζώα στην επιστημονική κοινότητα και το θρησκευόμενο κόσμο. Οι μεν λένε ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε με μια μεγάλη έκρηξη, οι δε ότι το έφτιαξε ένας γενειοφόρος μπάρμπας ονόματι Θεός. Όπως και με τ'αρχίδια, όμως, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Όπως είχαμε ξεκαθαρίσει σε παλαιότερη ανάρτηση, κι αν δεν προσέχατε κακό του κεφαλιού σας, εσείς θα χτυπάτε το κεφάλι σας μετά όταν δείτε τους βαθμούς σας, ο Θεός είναι ο Λέμμυ Κίλμιστερ. Μια μέρα λοιπόν που ο Λέμμυ δεν είχε τι να κάνει γιατί δεν είχε φτιάξει ακόμα τις γκόμενες, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, πήρε μια κιθάρα (μη ρωτήσετε που τη βρήκε, είναι θεός λαίμαι) κι άρχισε να ροκάρει τόσο ανελέητα που το σύμπαν συντονίστηκε από το σοκ κι έγινε μια τεράστια έκρηξη, από την οποία πετάχτηκαν παντού καυτά φλόκια τα οποία αργότερα στερεοποιήθηκαν κι έγιναν οι πλανήτες, τα άστρα και οι λοιπές παπαριές που βλέπουμε γύρω μας.
Τα πρώτα εβδομηνταδώδεκα δισεκατομμύρια χρόνια ύπαρξης της γης το μόνο που υπήρχε ήταν μονοκύτταροι οργανισμοί και αέρια του θερμοκηπίου (τα οποία παρήγαγαν οι μονοκύτταροι οργανισμοί επειδή έτρωγαν πολλή φασολάδα). Οι μονοκύτταροι οργανισμοί όμως ήταν κάτι σαν τα Πόκεμον της εποχής κι έτσι εξελίχθηκαν σε πολυκύτταρους οργανισμούς οι οποίοι κάποιες φορές είχαν το IQ των μονοκύτταρων.

Αρχικά αυτοί οι πολυκύτταροι οργανισμοί ήταν κυρίως δεινόσαυροι, δηλαδή τεράστια ερπετά που σούρνονταν πάνω στη Γης και όπως όλοι ξέρουμε γαμούσαν, έδερναν και γυρνούσαν κι S&M τσόντες για να τα συνδυάσουν και τα δύο και κάθε ταινία που θέλει να λέγεται awesome πρέπει να περιέχει έναν δεινόσαυρο, όλα εγώ θα σας τα λέω;
Στη συνέχεια όμως βγήκε ένα νέο είδος πολυκύτταρου οργανισμού, τα θηλαστικά. Το κύριο χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τα θηλαστικά από τα υπόλοιπα απογαμήδια που κυκλοφορούν είναι ότι τα θηλυκά θηλαστικά διαθέτουν ένα μυστικό όπλο που λέγεται βυζιά. Βέβαια τα περισσότερα θηλαστικά είναι δεόντως ηλίθια και δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα βυζιά τους για κάτι πιο χρήσιμο από το να ταΐζουν τα μούλικά τους. Θα χρειαστεί να έρθει πολύ αργότερα ο άθρωπος για να ανακαλυφθεί η σημασία των βυζιών και να γίνουν όλα της μουρλής το πανηγύρι.
Ο άθρωπος λοιπόν. Τα πρώτα χρόνια ο άθρωπος ήταν κι αυτός ένα όρθιο ζώο. Οι μόνες του έγνοιες ήταν πώς θα φάει, πώς θα γαμήσει και πώς θα χέσει, έγνοιες που συμπίπτουν με αυτές του μέσου Νεοέλληνα. Με τον καιρό όμως ο άθρωπος ανέπτυξε ένα όπλο που δε διέθεταν τα άλλα ζώα, το μυαλό, κι είδε πως το να καλλιεργεί τη Γης ήταν καλύτερο από το να τρέχει για δέκα χρόνια πίσω από ένα μαμούθ. Και κάπως έτσι άρχισαν να αναπτύσσονται οι κοινωνίες.
Οι βασικότερες κοινωνίες που άλλαξαν το ρου της αθρωπότητας ήταν οι Έλληνες κι οι Οβραίοι. Οι Έλληνες, που λέτε, μη όντες έτοιμοι να γνωρίσουν την αλήθεια του Λέμμυ, είχαν επινοήσει ένα δικό τους πάνθεο, το οποίο περιλάμβανε τον Δία, την Ήρα, τον Άρη, την Αθηνά, τον Ποσειδώνα, τον Τζάκι Τσαν, τον Μπομπ Σφουγγαράκη, την Ελπίδα, τον Χρήστο Σαντικάι και (τώρα θα κάνω την υπέρβαση και θα αναφέρω ένα όνομα που δεν έχει ξανακουστεί ποτέ σε αυτό το μπλογκ) την Μπιγιονσέ.
Ταυτόχρονα, οι Έλληνες, όταν δεν φιλοσοφούσαν, έβγαζαν μαθηματικά θεωρήματα ή έβλεπαν στο θέατρο τα πρώτα καταγεγραμμένα τραβέλια της ιστορίας, είχαν μερικούς από τους πιο άντρες ηγέτες της ιστορίας, με πρώτο και καλύτερο τον Λεωνίδα, που έρχεται ο Μπους της εποχής του να επιβάλλει τη δημοκρατία στη χώρα του, με αναλογία εκατό χιλιάδες προς τριακόσιοι, και ορθώνει το ανάστημά του και, όταν ο Μπους του λέει να παραδώσει τα όπλα, αυτός του λέει "Μολών Λαβέ", που σε σημερινά ελληνικά σημαίνει "Πάρ'τ'αρχίδια μου". Λέτζεν-γουέιτ-φορ-ιτ-ντέρι που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Αλλά αυτά τα έχουμε ξαναπεί.
Από την άλλη μεριά ήσαν οι Οβραίοι. Οι Οβραίοι, φυσικά, δεν μπορούσαν με τίποτα να αποδεχθούν ότι υπήρχαν κάποιοι που δεν θεωρούσαν ότι οι Οβραίοι είναι η πιο γαμάτη φυλή του πλανήτη κι έτσι, ακολουθώντας το παράδειγμα του Ντέιβ Μαστέιν, έφτιαξαν το δικό τους σύστημα. Σε αυτό το σύστημα, ο θεός πετάει έξω τους μόνους αθρώπους που δημιούργησε γιατί έφαγαν ένα μήλο, ρίχνει έναν κατακλυσμό και σκοτώνει όλο τον πληθυσμό της γης, βάζει έναν από τους υπηκόους του να σφάξει τον γιο του και καίει δύο ολόκληρες πόλεις επειδή οι άνθρωποι ζούσαν πρόωρα τα σίξτιζ και τον ελεύθερο έρωτα. Αλλά ο κακός της ιστορίας ήταν ο Σατανάς.
Οι Οβραίοι λοιπόν θεωρούν ότι είναι ο εκλεκτός λαός της γης. Μέχρι που κατεβαίνει ο Τζίζας και σου λέει, "κάτσε, ρε παιδιά, από που κι ως πού εκλεκτός, επειδή οι μύτες σας φτάνουν μέχρι τον κήπο της Εδέμ; Η βασιλεία του μπαμπά είναι για όλους. Peace, love και τα ρέστα άμα λάχει ναούμ." Και φυσικά οι Οβραίοι, ως τόσο καλός κι αγαπησιάρης λαός, τον σταυρώσανε. Αλλά ο Τζίζας, σαν άλλος Κέννυ Μακόρμικ, γύρισε από τον τάφο και κατάφερε να κάνει τον κόσμο να παραληρεί. Σε κάποια φάση είχε γίνει πιο δημοφιλής κι από τους Μπητλς. Τόσο πολύ.
Κάπως έτσι οι Χριστιανοί (οι πρώτες καταγεγραμμένες Ρουβίτσες της ιστορίας) άρχισαν να αυξάνονται και να πληθύνονται, γιατί ακόμη κι αν είχαν ανακαλυφθεί οι καπότες εκείνη την εποχή θα ήταν αμαρτία να τις χρησιμοποιήσουν. Σε κάποια φάση έγιναν τόσο πολλοί που διέβρωσαν την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (γιατί ξέχασα να σας πω ότι μετά τον Αλέκο οι Έλληνες έγιναν πιο μαλάκες κι από τους σημερινούς Έλληνες σε σημείο που έκατσαν και τους κατέκτησαν οι Ρωμαίοι, που, όπως μας διαβεβαιώνει σε κάθε ευκαιρία ο Οβελίξ, ήταν τρελοί), κι έφτιαξαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν άλλη μια καλή κι αγαπησιάρικη αυτοκρατορία, που κατέστρεψε μόνο το 99% των αρχαίων Ελληνικών μνημείων, αλλά κατά τ'άλλα διατήρησε τον Ελληνισμό ζωντανό μέχρι τις μέρες μας. Γενικά το Βυζάντιο είναι λίγο σκοτεινή περίοδος της ιστορίας μας και δε μ'αρέσει να μιλάω για αυτά τα πράγματα. Βασικά σε κανέναν δεν αρέσει να μιλάει για αυτά τα πράγματα, εκτός ίσως από τον γνωστό βυζαντινοτέτοιο και την αγαπημένη του Πετούλα Ράφινγκστοουν.
Στο ενδιάμεσο η Ευρώπη καταλήφθηκε από βάρβαρους. Εκτός από μένα, που είμαι η επιβεβαίωση όλων των καλών στερεότυπων και η εξαίρεση όλων των κακών στερεότυπων, οι υπόλοιποι βάρβαροι ήταν λίγο χαζούληδες. Υπάρχουν και τα πόμολα, Κόναν. Αλλά, από την άλλη, αν λάβουμε στα σοβαρά υπόψη μας τον Καβάφη, οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύσις. Γενικά όμως ήταν καλοί αθρώποι.
Μετά βέβαια τους βάρεσε κι αυτούς ο Χριστιανισμός στον εγκέφαλο και, εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ήρθε η Ισπανική Ιερά Εξέταση. Αλλά η μεγαλύτερη μαλακία των Δυτικοευρωπαίων, εκτός βέβαια που βάλανε την Ελλάδα σε επιτήρηση και τη φορτώνουν μέτρα αλλά θα δείτε εσείς όταν βγει ο Αλέξης στην κυβέρνηση, ήταν που έστειλαν τον Κολόμβο να ψάξει να βρει τις Ινδίες. Μόνο που όπως φαίνεται ο Κολόμβος είχε προμηθευτεί τους καινούριους χάρτες της Apple για το ταξίδι του, ξέχασε και να στρίψει αριστερά στην Αλμπουκέρκη, και κάπως έτσι κατέληξε στην Αμερική, μια ήπειρο γεμάτη χρυσάφι και διάφορους πολιτισμούς των οποίων η συνεισφορά ήταν πλοκές για ταινίες καταστροφολογίας, το "Ο Αυτοκράτορας Έχει Κέφια" και το "Legends of the Hidden Temple". Αργότερα, οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να στείλουν όποιους δεν κάθονταν καλά στην Αμερική, αλλά αυτοί αποφάσισαν να φτιάξουν τη δική τους χώρα, την οποία ονόμασαν Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (κάτι που πιθανότατα σχετίζεται με το ότι ήταν στην Αμερική, αλλά η επιστήμη δεν έχει καταλήξει ακόμα). Από τότε, ο Δίας δεν έχει προλάβει ακόμα να βρει δύο λεπτά να κατουρήσει.
Στο μεταξύ η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν υπήρχε πια, γιατί σαν καλοί μαλάκες περίμεναν κι αυτοί βοήθεια από τη Δύση που δεν ήρθε ποτέ κι έτσι έπεσαν στα χέρια τον Ντούρκων. Οι Ντούρκοι ήταν ξαδέρφια των Μογγόλων και μεγαλύτερος άρχοντας της ιστορίας τους ήταν ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, που αν κρίνουμε από τις ιστορικές μαρτυρίες έμοιαζε υπερβολικά με τον Ονούρ. Κάποια στιγμή το 1821 οι Έλληνες αποφάσισαν ότι, μετά από τετρακόσια χρόνια, δεν μπορούσαν να ανεχτούν άλλο να είναι κουραμπιέδες, πήραν τα καριοφίλια τους και ΙΟΥΡΓΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Το αποτέλεσμα της επανάστασης ήταν απόλυτα επιτυχές. Το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος κατάφερε να επιζήσει για ΤΡΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ πριν του επιβάλλουν έναν Γερμανό να το κυβερνάει. Το ότι κατάφεραν να δολοφονήσουν το μόνο σοβαρό άνθρωπο που υπήρξε στη νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας δε βοήθησε ιδιαίτερα, είναι αλήθεια.
Στον υπόλοιπο κόσμο, όλοι πολεμούν με όλους, κι οι Αμερικάνοι μεταξύ τους, γιατί δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν αν θα έχουν σκλάβους ή όχι. Πρόεδρος της Αμερικής σε εκείνη τη φάση ήταν ο Αβραάμ Λίνκολν, ο άνθρωπος με το πιο επικό τραγόμουσο έβερ, ο οποίος στον ελεύθερό του χρόνο καβαλούσε δεινόσαυρους και σκότωνε ζόμπι ή κάτι τέτοιο. Μετά τον σκότωσαν κι αυτόν, αλλά δεν βάλανε Γερμανό βασιλιά να κυβερνάει την Αμερική κι αυτό ήταν μια κατάφωρη αδικία εναντίον των Ελλήνων και είναι προφανές ότι οι Οβραίοι προσπαθούν για άλλη μια φορά να μας ρίξουν.
Μετά μπήκε ο εικοστός αιώνας. Σε αυτόν τον αιώνα τα κυριότερα γεγονότα ήταν η Ρώσικη Επανάσταση (όπου ο σύντροφος Λένιν κι ο σύντροφος Στάλιν έφτιαξαν τη Σοβιετική Ένωση, μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις στο μπάσκετ και στην κατασκευή Λάντα), ο Βήτα Παγκόσμιος Πόλεμος, που ξεκίνησε από μια ελεεινή παρεξήγηση όταν ο Αδόλφος Χίτλερ προσπάθησε να επεκτείνει τις δραστηριότητες της "Γερμανική-Εβραϊκή Σαπωνοποιία Α.Ε" στην Πολωνία και κατέληξε με δύο πυρηνικές στην Ιαπωνία (που όπως ξέρουμε όλοι δεν ήταν αρκετές), ο πόλεμος του Βιετνάμ, ο οποίος συνεισέφερε σε χιλιάδες Αμερικάνους μεσήλικες να μπορούν να λένε "Vietnam: You don't know, man! You weren't there!", η χούντα στην Ελλάδα, η οποία σαν να μην έφταναν όλα τα κακά της μοίρας μας έφερε ΚΑΙ την τηλεόραση, κάτι πόλεμοι στο Ιράκ, Κουβέιτ, Αφγανιστάν, Συρία, δεν ξέρω τι σκατά, ό,τι είναι στη Μέση Ανατολή κι έχει πετρέλαιο τέλος πάντων, γεννήθηκα, έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι, η Αμερική έβγαλε μαύρο πρόεδρο, η Ελλάδα έχει οικονομική κρίση και υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν αληθινά λεφτά για να αγοράζουν ρούχα για τα ψηφιακά τους κατοικίδια ή τραγούδια της Nicki Minaj.
Γενικά κάπου το πράγμα χάλασε στην πορεία. Και γι'αυτό ο Λέμμυ κάθεται εκεί ψηλά με μια βαθιά απογοήτευση στη μεταλλική ψυχή του και γρατζουνάει μελαγχολικά την κιθάρα του με ένα μπάφο στο στόμα και δύο μουνάρες να τον τσιμπουκώνουν μπας και του φύγει ο πόνος της ψυχής. Κι είναι κρίμα ρε αλήτες. Μετανοείτε. Ο κακός μας ο καιρός γαρ εγγύς.
Αυτά, και να προσέχετε μη γίνετε ποπ σταρ, μετά πάρετε τον κατήφορο και χρειαστεί να βγει στο γιουτιούμπ ένα πλάσμα απροσδιορίστου φύλου και ψυχικής ισορροπίας για να σας υπερασπιστεί απέναντι στους επικριτές σας.