Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας, Νίκο Τσιαμτσίκα;

Ήμουν τις προάλλες στο λεωφορείο και έκανα μία βόλτα από τους χιτοσταθμούς της πόλης στο ραδιόφωνο, αφενός σε μία απέλπιδα προσπάθεια να μην ακούω το βουητό του κινητήρα καθώς προσπαθούσε να κουβαλήσει 350 άτομα κατά μήκος της Βασιλίσσης Όλγας, και αφετέρου για να πάρω την εβδομαδιαία δόση μαζοχισμού μου.
Σε κάποια φάση, λοιπόν, πέφτει στον Deejay ένα διαφημιστικό που είχε διάφορους διάσημους και απλούς καθημερινούς μαλάκες να λένε ότι τους αρέσει ο σταθμός. Και κάπου ανάμεσα στο "Hi, I'm Beyonce" και στο "Whassup, guys, dis is Justin Bieber" (μου το παίζει και μάγκας το μικρομέγαλο) βγαίνει μία που πραγματικά μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι.
Τι λέει λοιπόν ευθαρσώς στο μικρόφωνο του Deejay αυτή η αχαρακτήριστη; Ούτε λίγο ούτε πολύ, με αυτά ακριβώς τα λόγια, μας λέει "Μου αρέσει πάρα πολύ, έχω μάθει και το γιο μου που είναι 4 χρονών και ακούει!"
Ω, θεοί του Ολύμπου! Σε τι δυσθεώρητα ύψη έχει φτάσει η βλακεία του κόσμου! Βάζει στο τετράχρονο να ακούει Lady Gaga και David Guetta! Κάτι τέτοιες μανάδες, όταν γίνω πρωθυπουργός, θα τους παίρνει το παιδί η Πρόνοια.
Μωρή αναίσχυντη μαλάκω, που μου βγαίνεις και λες δημόσια ότι βάζεις στο παιδί σου να ακούει το βόθρο της μουσικής, το μίασμα του κάθε παραγωγού που θέλει να βγάλει λεφτά απευθυνόμενος στα πουτανάκια και στους γαμιάδες της γειτονιάς που είναι το 99% των σημερινών νέων, τη ζημιά που θα κάνεις στο δύσμοιρο πλάσμα που είχε την ατυχία να βγει ανάμεσα από τα πόδια σου δεν την σκέφτηκες;
Δηλαδή πού πάμε; Εγώ, όταν ήμουν τεσσάρων χρονών, τα ακούσματά μου έφταναν μέχρι το "Μη με ξυπνάς απ'τις έξι" και το "Βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά". Το πιο ενήλικο άσμα που είχα ακούσει στα τέσσερα χρόνια της ζωής μου ήταν όταν έβαζε ραδιόφωνο ο πατέρας μου, που ακούει έντεχνο. Και σήμερα, μία και κάτι δεκαετία αργότερα, ο κόσμος αφήνει ξέμπαρκα τα παιδιά του να ακούνε την κάθε ξεκωλιάρα που έκανε καριέρα με την τρύπα της!
Όχι δηλαδή ότι τα πράγματα θα είναι καλύτερα αν ακούνε την μουσική που απευθύνεται στα παιδιά. Δηλαδή ακούς το Gummy Bear, τη Μπεμπέ Λιλή και το Μάικ το Φασολάκη και πραγματικά νιώθεις το IQ σου να πέφτει δύο μονάδες ανά δευτερόλεπτο. Ή τουλάχιστον εγώ, γιατί πολύς κόσμος πλέον δεν έχει εξαρχής IQ για να του πέσει.
Δεν είναι όμως μόνο η μουσική το πρόβλημα. Η πανούκλα έχει εξαπλωθεί και στην τηλεόραση. Τις μακρινές εποχές που ήμουν εγώ μικρό παιδάκι, τα παιδικά ήταν τα Στρουμφάκια, ο Μπαγκς Μπάνι, άντε και τα Πόκεμον, τα οποία ελάχιστα παρακολούθησα και το μόνο που θυμάμαι είναι ο Πίκατσου και εκείνο το βλαμμένο ο φίλος του Ας ο οποίος έπεφτε ξερός με τις νοσοκόμες τριακόσιες πενήντα φορές ανά επεισόδιο.
Τώρα αντί για τα Στρουμφάκια έχουμε τον απελπιστικά ηλίθιο Μπομπ Σφουγγαράκη και τη Ντόρα τη Μικρή εξερευνήτρια με την καθυστερημένη παρέα της, αντί για τα Πόκεμον έχουμε το Ben 10 και ένα σωρό άλλες αηδίες με τέρατα, και αντί για παιδικά έχουμε το χάος!
Εντάξει, ρε παιδιά, δεν έχω πρόβλημα με το να βλέπουν τα παιδιά λίγη βία στην τηλεόραση, γιατί αλλιώς θα μεγαλώσουν και θα νομίζουν ότι ζουν σε μία κοινωνία αγγελικά πλασμένη, όπου η μόνη απειλή θα είναι ο Κλέφτης, και ο Κλέφτης θα είναι τόσο μαλθακός που το μόνο που χρειάζεται για να τον αποτρέψει από την εγκληματική του δράση θα είναι ένα μάτσο πεντάχρονα που θα του φωνάζουν "Μην κλέβεις, Κλέφτη"!
Αλλά αυτό πια, παραπάει! Δηλαδή έχω την εντύπωση ότι το μόνο κριτήριο που έχουν τα κανάλια για το αν θα δείξουν ένα πρόγραμμα ως παιδικό είναι το να χρησιμοποιεί την τεχνολογία των κινουμένων σχεδίων. Με αυτή τη λογική, έχω κι εγώ να προτείνω στα κανάλια ένα παιδικό που θα αρέσει πάρα πολύ στα παιδιά. South Park λέγεται.
Μ' αρέσει όμως πάρα πολύ που αυτοί οι ίδιοι γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους εκτεθειμένα στα εκτρώματα της τηλεόρασης, είναι αυτοί που τους βλέπεις στις παιδικές χαρές να φωνάζουν στα παιδιά τους "Γιωργάκη, μην παίζεις εκεί, θα γεμίσεις λάσπες!" ή "Ελενίτσα, πρόσεχε, θα πέσεις και θα χτυπήσεις!" Αν δε γεμίσει λάσπες τώρα ο Γιωργάκης κι αν δε χτυπήσει τώρα η Ελενίτσα, πότε θα το κάνουν; Ο Γιώργος και η Ελένη που είναι είκοσι πέντε χρονών και πρέπει να πάρουν τρίτο μεταπτυχιακό σε κάποιο αντικειμενικά άχρηστο για την κοινωνία θέμα ώστε να διπλασιάσουν τις πιθανότητές τους να καταλήξουν να σερβίρουν καφέδες στον κάθε αργόσχολο δεν νομίζω να έχουν αρκετές ευκαιρίες να παίξουν με τις λάσπες.
Άλλωστε, και που θα τις βρουν τις λάσπες; Οι αλάνες έγιναν πάρκινγκ, οι αυλές δόθηκαν αντιπαροχή και οι παιδικές χαρές, το τελευταίο προπύργιο της άμμου και της λάσπης, καλύφθηκαν με πλακάκια.
"Μα, αν παίζει στην άμμο, θα αρπάξει καμία αρρώστια". Ας αρπάξει! Εκεί είναι το πρόβλημά σου, γαμώ την επιστήμη μου; Μετά από τόσα δισεκατομμύρια που δίνονται στη φαρμακευτική έρευνα, το πρόβλημα που έχεις είναι να μην κολλήσει ο Γιωργάκης κρυολόγημα; Είμαι δεκαέξι χρονών, ούτε θυμάμαι από πότε έχω να παίξω στην άμμο, και τρεις ή τέσσερις φορές το χρόνο κολλάω κρυολόγημα! Εδώ μου βρήκες να είσαι υπερπροστατευτικός γονιός, αλλά τα σκατά που σερβίρει η τηλεόραση του τα ταΐζεις μια χαρά!
Και για να μην λερωθεί ο Γιωργάκης από την άμμο και μολυνθεί, το κλείνεις στο δωμάτιο, του βάζεις και κομπιούτερ, Playstation και Xbox και είσαι μία χαρά! Σου λέει, από το να παίζει πραγματικό ποδόσφαιρο, να πέσει, να χτυπήσει και να χρειάζεται να το φροντίσω, ας το μπροστά στην οθόνη, να παίζει εικονικό ποδόσφαιρο, να είναι μία χαρά, να πάω κι εγώ στην καφετέρια να ασχοληθώ και με το τι έκανε η ΠΑΟΚάρα και η Νίτσα, η απέναντι του μανάβη από τον οποίο ψωνίζει η τρίτη ξαδέρφη της κουνιάδας της υπαλλήλου του σούπερ μάρκετ στον πάγκο με το ζαμπόν.
Ε, λοιπόν, μάντεψε ξανά: ΔΕΝ είναι μία χαρά το παιδί σου μπροστά στην οθόνη! Τα παιδιά θέλουν να τρέξουν, να πηδήξουν, να σκαρφαλώσουν! Ειδικά σήμερα, που η αδηφάγα κοινωνία που ζούμε θέλει τους μελλοντικούς ανέργους της να μαθαίνουν κι αγγλικά από την πρώτη δημοτικού, ηλικία στην οποία με το ζόρι ξέρουν τα ελληνικά, το να τα βάζεις να κάθονται μπροστά στην οθόνη ΔΕΝ είναι λύση για να εκτονωθούν! Στην ουσία, είναι μία μπέιμπι-σίτερ την οποία πληρώνεις μόνο 300 ευρώ.
Κι αναρωτιούνται, μετά, πώς είναι έτσι οι σημερινοί έφηβοι, που κάθονται όλη μέρα μπροστά στην οθόνη, αντικοινωνικοί κι έτσι. Πώς περιμένεις να είναι; Αν από παιδιά τα εκπαιδεύσεις στην οθόνη, μετά ως έφηβοι δεν πρόκειται να σηκωθούν για να πάνε να παίξουν μπάσκετ.
Και να κοινωνικοποιηθούν πότε; Στα δέκα λεπτά του διαλείμματος, όταν παίζουν εικονικό ποδόσφαιρο στο Playstation, ή ως έφηβοι, που πρέπει να μάθουν εφτά ξένες γλώσσες και να κάνουν φροντιστήριο σε είκοσι μαθήματα προκειμένου να περάσουν στο πανεπιστήμιο όπου ουσιαστικά θα είναι μόνο για να μη θεωρούνται άνεργοι;
Κι αναρωτιούνται, μετά, γιατί τα σημερινά παιδιά είναι τόσο κακομαθημένα. Βλέπεις εσύ να έχουν καμία ανατροφή της προκοπής; Την επόμενη φορά που θα δείτε κάποιο μαλακισμένο στο μετρό να κλαίει και να οδύρεται επειδή ο μπαμπάς του δεν του αγόρασε τη Μπάρμπι που είχε δει στη διαφήμιση αλλά μία άλλη, θα ξέρετε.
Και τι κάνει η μάνα του κακομαθημένου για να το συμμαζέψει; Το δέρνει; Του κόβει την τηλεόραση, τα γλυκά, το Playstation και το χαρτζιλίκι; Του υψώνει τον τόνο της φωνής έστω μία οκτάβα; Όχι δα! Αυτές είναι μέθοδοι για αγρίους!
Το βάζεις στη γωνία για πέντε λεπτά, του λες να ζητήσει συγνώμη και να υποσχεθεί να μην το ξανακάνει και καθάρισες! Δεν είδες πώς το έκανε και η άλλη στην τηλεόραση;
Μάιστα. Πρώτον, αν εμπιστεύεσαι στο να αναθρέψεις το παιδί σου μία τηλεοπτική εκπομπή που έχει παρόμοιο κόνσεπτ με το Pimp my Ride, αλλά αντί για σαράβαλα έχει κακομαθημένα παιδιά, τότε πραγματικά αξίζεις να σου πάρει το παιδί η Πρόνοια.
Δεύτερον, πιστεύεις ότι ένα παιδί που κάνει κάτι κακό θα συνειδητοποιήσει ότι αυτό που κάνει είναι κακό με το να περάσει πέντε λεπτά κοιτώντας έναν τοίχο; Σοβαρά; Τα παιδιά δεν έχουν ανεπτυγμένη τη συνείδηση που έχεις εσύ (αν έχεις). Οπότε θα συνεχίσουν να δέρνουν, να δαγκώνουν και να κατουράνε όποιον κάνει το λάθος να μπει στο σπίτι σας, εκτός κι αν συσχετίσουν στο μυαλό τους ότι αυτή η πράξη θα έχει δυσάρεστες συνέπειες. Εσύ, πάλι, αν ξαφνικά δείρεις, δαγκώσεις και κατουρήσεις κάποιον, εκτός κι αν είσαι ηλίθιος, θα καταλάβεις ότι είναι κακό πράγμα και δεν θα το ξανακάνεις. Αυτή είναι και η διαφορά.
Αλλά βέβαια, τι λέω; Ποιος είμαι εγώ για να αμφισβητήσω τους σπουδαίους επιστήμονες της παιδοψυχολογίας που έχουν βρει ότι για να αναθρέψουν ένα παιδί σωστά οι γονείς του πρέπει να του κάνουν όλα τα χατίρια και να μην το αγγίζουν παρά μόνο για να το χαϊδέψουν;
Οι μέσοι γονείς, πάντως, δεν τους αμφισβητούν. Γι' αυτό έχει γεμίσει η κοινωνία μαμμόθρεφτους φλώρους, που αν φάνε μισή σφαλιάρα θα κάνουν μήνυση για ψυχική οδύνη, δεν ξέρουν τι πάει να πει συνέπεια των πράξεών τους και νομίζουν ότι θα έχουν μία ζωή το μπαμπά και τη μαμά να καθαρίζει για πάρτη τους.
Αχ, τα πα και ξεθύμανα...
Σημείωση: Αν με τις τελευταίες παραγράφους έχετε την εντύπωση ότι σας παροτρύνω να χτυπάτε τα παιδιά σας με μαστίγια κάθε φορά που κάνουν κάτι λάθος ή απλά δεν έχετε τι να κάνετε, τότε δώστε τα παιδιά σας στο κοντινότερο ορφανοτροφείο και πηγαίνετε ολοταχώς για στείρωση.

3 σχόλια:

  1. Παρόλο που είσαι σχετικά μικρός οι απόψεις σου συμβαδίζουν απόλυτα με τις δικές μου που είμαι κάπως μεγαλύτερος. Πράγμα που ειλικρινά δεν το περίμενα. Και ΝΑΙ έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα.
    Υπάρχουν ελπίδες για την σημερινή νεολαία. Εύγε Thomas.

    Έλα τώρα πες την αλήθεια. Και καμιά φάπα να πέφτει που και που καλό κάνει για να παίρνει στροφές ο εγκέφαλος που έχει αποχαυνωθεί από το πολύ PC Work.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λέω την αλήθεια: όχι μόνο καλό κάνει, αλλά σε ορισμένους επιβάλλεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σου παραθέτω μια υγιής άποψη ενός φίλου σχετικά με το θέμα :

    http://kakosmaurospsofos.blogspot.com/2011/03/blog-post_14.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ξέρετε, πολλές φορές συμβαίνει τα σχόλια να είναι ακόμη πιο έξυπνα, εύστοχα ή ουσιαστικά από την εγγραφή καθεαυτή. ΟΧΙ ΕΔΩ. Αν σας έρθει καμιά εξυπνάδα, κρατήστε την για τον εαυτό σας.