Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Αχ, έρωτας!

Αν είχα γκόμενα, τώρα, πρώτον, δε θα ήμουν εδώ, και δεύτερον, αυτή η εγγραφή θα ήταν γεμάτη ζουζουνιάρικες αναφορές, γελοία υποκοριστικά, καρδούλες σε κάθε χρώμα και μέγεθος, μελωμένα "Τζούλια" (και όπου Τζούλια συμπληρώστε όνομα γκόμενας) και περισσότερη αηδία από όση θα μπορούσε ποτέ να προκαλέσει το κορμί της Μαριάννας Ντούβλη.
Αλλά δεν έχω γκόμενα.
Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι και ο χειρότερος σεξομανής, κυνικός, αθεράπευτα σαρκαστικός και βρωμιάρης άντρας (όχι, δε λέω για το Μένιππο του Ουκ αν Λάβοις, αλλά για το 99% του ελληνικού ανδρικού πληθυσμού) μόλις βρει αυτό που στην κοινή νεοελληνική λέμε soulmate αλλάζει point of view κατά 180 μοίρες.
Οι καρδούλες από σύμβολο της γυναικείας ανωριμότητας, της θαυμάστριας του Justin Bieber, της χαζογκόμενας και του "ΣΑΚΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!", γίνονται κάτι το χαριτωμένο, το υπέροχο, το σύμβολο του έρωτα, του ψυχικού δεσίματος μεταξύ των ζευγαριών και της μαλακίας που μας δέρνει (αυτό το τελευταίο είναι δική μου προσθήκη).
Βλέπεις σοβαρούς κατά τα άλλα ανθρώπους να αλληλοαποκαλούνται με αποτρόπαια, χυδαία, απαίσια, τρισάθλια, σατανικά και προσθέστε προσβλητικά επίθετα κατά βούλησιν παρατσούκλια όπως "Τζουτζουκάκι μου", "Μπαρμπουνάκι μου", "Χαζοαγαπουλίνι", και το χειρότερο όλων των εποχών "Τζουτζουμπρούτζου".
Βλέπεις άντρες να προσπαθούν απεγνωσμένα να κρύψουν τη δυστυχία, την απόγνωση και το "πάρτε με από δω" την ώρα που κρατάνε το χέρι της γκόμενας και προσπαθούν να μην αυτοκτονήσουν με τα πατατάκια στη θέα του αρχιφλώρου που παριστάνει το vegetarian βρικόλακα.
Και λες, γιατί;
Τι λόγο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος για να υποβάλει τον εαυτό του σε τέτοιου είδους εξευτελισμό και βασανιστήρια;
Αν θυμηθείτε ίσως λίγο την λέξη με τα τρία γράμματα που αρχίζει από Σ και τελειώνει σε -εξ τότε μάλλον απαντήσατε στην ερώτησή σας.
Ψυχικό δέσιμο; Πού είναι αυτό; Μετά από μακριά έρευνα που διήρκεσε περίπου όσο το ρεφρέν του Thriller του μεγάλου ενός Michael Jackson, κατέληξα στο επιστημονικό συμπέρασμα ότι το πάτησε το τρένο.
Μέχρι εδώ βέβαια τα πράγματα είναι νορμάλ.
Σήμερα, όμως, είναι η μέρα.
Η μέρα που τα απανταχού ζαχαροπλαστεία, ανθοπωλεία και αρκουδακοκαρδουλοσαχλαμαροπωλεία τρίβουν τα χέρια τους λόγω της κατακόρυφης αύξησης των πωλήσεων.
Η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου.
Του προστάτη των ερωτευμένων.
Μη χέσω.
Τώρα η θρησκευτική πλευρά του θέματος και το κατά πόσον ο Βαλεντίνος είναι ορθόδοξος άγιος ή όχι με αφήνει παγερά αδιάφορο καθώς στην υπόληψή μου ο Χριστιανισμός βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο Λαζόπουλο και την Τατιάνα-σκοτώστε με με τους πιο βίαιους τρόπους που μπορεί να φανταστεί το ανθρώπινο μυαλό-Στεφανίδου.
Γι αυτό λοιπόν θα δω τις κοινωνικές προεκτάσεις του θέματος.
Όπως είναι ευρέως γνωστό, η σημερινή γυναικεία ψυχοσύνθεση είναι δημιούργημα της Cosmo. Βλέπετε, κάποτε η γυναίκα ήταν υποχείριο του άντρα. Μετά όμως οι γυναίκες απέκτησαν δικαιώματα. Και τη γυναίκα με δύο πράγματα δεν πρέπει να την εμπιστεύεσαι: με αυτοκίνητα και με δικαιώματα. 
Η γυναίκα είναι εκδικητικό ον. Φήμες λένε ότι ο Τρωικός Πόλεμος δεν έγινε επειδή ο Πάρις έκλεψε την Ελένη, αλλά επειδή μία σκρόφα Τρωάς πήγε να φάει το Μενέλαο. Βέβαια αυτές οι φήμες μόλις βγήκαν από το μυαλό μου, αλλά αυτό δεν αναιρεί την ιστορικότητά τους.
Έτσι λοιπόν κάποιες γυναίκες σκέφτηκαν: "Τώρα που απαλλαχτήκαμε από την καταπίεσή τους, πώς θα εκδικηθούμε που μας είχαν τόσες χιλιετίες στην απέξω;". Και τότε κάποια που πολύ θα ήθελα να μπορούσα να γυρίσω στο χρόνο και να σκοτώσω πρότεινε: "Να δημιουργήσουμε με τη βοήθεια των μέσων το πρότυπο του τέλειου άντρα, το οποίο εκ των πραγμάτων θα είναι αδύνατο να εκπληρωθεί, και μετά να τους φορτώνουμε ενοχές που δεν μπορούν να το εκπληρώσουν, και αυτοί για να απαλλαγούν από τις ενοχές θα μας αγοράζουν πράγματα!"
Κι έτσι έγινε.
Από τότε, όποια διαβάζει την Cosmo και άλλα τέτοια έντυπα που δεν αξίζουν ούτε για ανακυκλώσιμο υλικό, βάζει το boyfriend σε ένα τριπάκι ανασφάλειας, αγώνα δρόμου για να την κρατάνε ευχαριστημένη και αγοράς αντικειμενικά άχρηστων πραγμάτων όπως λουλούδια και αρκουδάκια.
Και ο Βαλεντίνος πού κολλάει;
Μα, είναι η μέρα των ερωτευμένων!
Πώς λέμε "Παγκόσμια μέρα κατά του Aids" ένα πράγμα; Αυτό.
Ο έρως, το πιο ωραίο συναίσθημα στον κόσμο, δε θα έπρεπε να έχει μία δική του παγκόσμια μέρα; 
Και φυσικά, οι κωλοφυλλάδες διδάσκουν ότι ο Βαλεντίνος είναι μία μέρα που γιορτάζουν τα ζευγάρια. Ε, και γιορτή χωρίς λουλούδια, σοκολατάκια, τραπεζώματα και διακοσάρια να φεύγουν από την πιστωτική που έβγαλες για να ξεπληρώσεις το δάνειο που πήρες για να πληρώσεις τα χρέη από τις παλιές πιστωτικές σου γίνεται; Δε γίνεται!
Εκεί θέλω να καταλήξω.
Φυσικά, τα σαχλομίντια προωθούν αυτή την κατάσταση. Όλοι βγαίνουν κερδισμένοι. Οι γυναίκες ικανοποιούν τη ματαιοδοξία, την αλαζονεία και την εκδίκησή τους, οι ανθοπώληδες και οι ζαχαροπλάστες βγάζουν τα λεφτά της χρονιάς, τα εστιατόρια δεν προλαβαίνουν να κάνουν κρατήσεις και τα κοσμηματοπωλεία χτυπάνε κόκκινο.
Βέβαια, σε κάθε υπόθεση υπάρχει και ο μαλάκας.
Ο μαλάκας της υπόθεσης εδώ είναι ο άντρας. Όπως βέβαια γίνεται συνήθως με όλες τις μεγάλες διαπροσωπικές ιστορίες, έτσι κι εδώ για ό,τι γίνει ο μόνος που φέρει ευθύνη είναι ο άντρας.
Τι πάει να πει δεν πρόλαβες να μου πάρεις σκουλαρίκια; Τι; Σιγά μη σε πιστέψω ότι έκανες απλήρωτες υπερωρίες για να μη σε απολύσει ο Σκληροκάρδογλου! Πάλι με αυτά τα ρεμάλια ήσουν και κοπροσκύλιαζες! Χαμένε, δεν μπορούμε ούτε μια ρομαντική στιγμή να περάσουμε κι όλα αυτά εξαιτίας σου; (ακολουθεί κλάμα, απειλές χωρισμού, απειλές για επιστροφή στη μαμά (που είναι χειρότερες), τρίωρος μονόλογος αναφιλητών με μικρές διακοπές για βρίσιμο άντρα και τελικά συγχώρεση αφού ο άντρας έχει ξεριζώσει ολόκληρη την Ολλανδία σε ανθοδέσμες).
Και φυσικά τι να πεις, κύριος; Σε παίρνει να πεις τίποτα; Το βουλώνεις και αυτό είναι όλο! Γιατί την έχεις ανάγκη, όσο κι αν το παίζεις στους κολλητούς σου ιστορία και "σιγά μωρέ, η Σούλα μια ξεπέτα είναι, ούτε που θα στενοχωρηθώ αν σηκωθεί και φύγει μια μέρα".
Κατά βάθος κι αυτή σε έχει ανάγκη. Αλλά βλέπεις, αυτή η κοινωνία που ζούμε δεν είναι πλασμένη για πραγματικά συναισθήματα, αλλά για τις δήθεν θεωρίες των περιοδικών...
Είμαι ο κυνικός, αντι-Βαλεντινιστής, πολέμιος του σαχλοέρωτα των περιοδικών Thomas the Barbarian και μόλις τελείωσα.

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Εισιτήρια, φιλανθρωπικές οργανώσεις και αστείοι αριστεροί

Εκτός αν ζείτε στον κόσμο του Βιτάμ, πιθανότατα θα έχετε πληροφορηθεί τις αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων. Και φυσικά, όπως κάθε ζήτημα που γίνεται στην Ελλάδα, η Αριστερά θα ξεσηκώσει αντιδράσεις.
Υπό κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας, τα επιχειρήματα της Αριστεράς συναγωνίζονται σε ενδιαφέρον τα Θρησκευτικά, ένα ματς σκάκι μεταξύ των παιδιών ενός νηπιαγωγείου στην Ιαπωνία ή τη ζωή της Ελένης Μενεγάκη.
Αυτή τη φορά όμως, επειδή χρησιμοποιώ λεωφορεία κι επειδή κάποια στιγμή η μαλακία ξεπερνάει τα αποδεκτά από τον οργανισμό μου όρια (αν υπήρχε όριο μαλακίας, όπως ας πούμε υπάρχει τώρα το όριο σωματιδίων στην ατμόσφαιρα, όλη η Ελλάδα θα ήταν 365 μέρες το χρόνο στο κόκκινο), αποφάσισα να ασχοληθώ μπας και ξεθυμάνω.
Εδώ είναι τα τρομερά επιχειρήματα των αριστερών σχετικά με τα λεωφορεία:
Τα αιτήματα των κινητοποιήσεων ήταν:

   ►  "Δεν πληρώνουμε", δεν "πληρώνουμε" τις αυξήσεις των προϊόντων και υπηρεσιών.

   ►  " Καμιά αύξηση στα εισιτήρια των συγκοινωνιών.

   ►  " Δωρεάν μετακίνηση για όλους το πρωί και για ανέργους, φοιτητές και μαθητές όλες τις ώρες.

Μάλιστα...Θέλω να διαβάσετε πολύ προσεκτικά τον καταστατικό χάρτη του ΟΑΣΑ (ξέρω, σας βάζω δύσκολα, τουλάχιστον προσπαθήστε) και να μου πείτε αν γράφει "Ο ΟΑΣΑ είναι φιλανθρωπική οργάνωση". Τι; Δεν το γράφει; Φτου, ρε γαμώτο! Μόλις καταλάβατε πώς ένιωσα όταν έμαθα ότι δεν υπήρχε Άι Βασίλης.
Και ο ΟΑΣΑ και ο ΟΑΣΘ είναι κερδοσκοπικοί οργανισμοί-αν αυτή η έννοια είναι πολύ δύσκολη για τα μυαλουδάκια σας, που με το ζόρι χωράνε να θυμηθούν τον ΠΑΟΚ και την αυτοβιογραφία του Λένιν, απλά να θυμάστε ότι θέλουν να πάρουν λεφτά-τα λεφτά είναι εκείνα τα πολύχρωμα χαρτάκια που τα δίνουμε σε κάτι καλούς κυρίους και μας δίνουν εισιτήρια για τον ΠΑΟΚ-, και αν είχαν μέχρι στιγμής τόσο χαμηλές τιμές (που, να μην κοροϊδευόμαστε, σε σχέση με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη ακόμη ξεφτίλα είναι), δεν είναι επειδή ο πρόεδρος είναι καλός άνθρωπος, ούτε επειδή τους έφταναν τα έσοδα, αλλά γιατί έπαιρναν επιδότηση από το κράτος.
Ήρθε η Τρόικα, όμως, που λέει κι η Πετρούλα, και είπε "Επιδοτήσεις γιοκ". Άρα; Ήδη με τις επιδοτήσεις και ο ΟΑΣΑ είχε χρέη, τώρα χωρίς επιδότηση και με ένα ευρώ εισιτήριο; Θα έκλεινε ο ΟΑΣΑ και ή δε θα έπαιζε συγκοινωνία-άντε βρε, θα κάνετε και γυμναστική-ή θα ερχόταν ιδιώτης που θα έβαζε τις τιμές και στα 2 ευρώ αν γούσταρε-και να δούμε τι ωραίες μαγκιές θα του πουλάνε οι φίλοι σας οι συνδικαλιστές.
Και πώς το είπες αυτό το τελευταίο; Δωρεάν μετακινήσεις για τους ανέργους, φοιτητές, μαθητές και για όλους το πρωί; Μα βέβαια! Ας είμαστε φιλάνθρωποι! Εξάλλου, τι έξοδα έχει πια ο ΟΑΣΑ που δεν μπορούν να καλύψουν οι άπειροι εφοπλιστές, δημοσιογράφοι, μεγαλοδικηγόροι και βουλευτές που χρησιμοποιούν τα λεωφορεία στις έξι το απόγευμα!
Μωρέ πάτε καθόλου καλά;
Το κομμουνιστικό το δοκίμασαν στη Ρωσία και ήταν μία παταγώδης αποτυχία! Μήπως θέλετε να δούμε κι εδώ τα καλά των κρατικών φορέων; Ή μήπως δε βλέπουμε ήδη τι ωραία συγκοινωνία έχει η Αθήνα που οι οδηγοί είναι δημόσιοι υπάλληλοι;
Προσοχή. Το γεγονός ότι θεωρώ ηλίθια τα αιτήματα των αριστερών δεν σημαίνει ότι επικροτώ τις αυξήσεις στα εισιτήρια για τους εξής δύο λόγους: Πρώτον, θα πρέπει να είσαι πολύ μαλάκας για να πληρώνεις ακριβότερα μία υπηρεσία που μπορείς να χρησιμοποιήσεις μόνο αν, όταν και εφόσον οι συνδικαλιστές αποφασίσουν να σου την παρέχουν.
Δεύτερον, γιατί με την αύξηση των εισιτηρίων δε σώζεται τίποτα. Ειλικρινά σας μιλάω, μπαίνω σε λεωφορείο, χτυπάω εισιτήριο και νιώθω μαλάκας! Γιατί κανείς δεν πληρώνει! Βάλτε λοιπόν καλύτερο έλεγχο, μπας και όντως εισπράττονται τα λεφτά που αντιστοιχούν στην επιβατική κίνηση, και μετά βλέπουμε για αυξήσεις...
Αλλά, δυστυχώς, ποτέ κανείς δε με ακούει εμένα...